Καθρέπτης - Πύλη

Το 2012 πέθανε ο παππούς μας. Δύο χρόνια πριν τον είχαμε πάρει στο σπίτι μας για να τον φροντίζουμε, καθώς έμενε μόνος του και λόγο της αρρώστιας του δε μπορούσε να περιποιηθεί  του τον εαυτό του.

Η θλίψη μας ήταν τεράστια. Ήταν ο αγαπημένος μας παππούς. 

Οι προετοιμασίες για την κηδεία του περιελάμβαναν και το σκέπασμα των καθρεπτών του σπιτιού με σεντόνια. Ποτέ μου δεν είχα καταλάβει γιατί το έκαναν αυτό. Ποτέ μέχρι το πρώτο βράδυ μετά τη κηδεία του παππού μου.

Οι γονείς μου ήταν στο σαλόνι και εγώ είχα πάει στο μπάνιο για να πλύνω τα δόντια μου και να ετοιμαστώ για ύπνο. Με ενοχλούσε το ότι ο καθρέπτης του μπάνιου ήταν καλυμμένος αλλά δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για παράπονα.

Όταν τελείωσα από το μπάνιο κατευθύνθηκα προς το σαλόνι να καληνυχτίσω τους γονείς μου. Βγαίνοντας από το μπάνιο έπρεπε να περάσω από ένα μεγάλο διάδρομο που έχουμε . Στη μία πλευρά υπήρχε ένας μεγάλος καθρέπτης, σκεπασμένος με ένα σεντόνι.

Όταν βγήκα από το μπάνιο έπιασα κάτι με την άκρη του ματιού μου, μια κίνηση στο καθρέπτη. Σκέφτηκα ότι ανοιγοκλείνοντας τη πόρτα του μπάνιου έκανα ρεύμα και κινήθηκε το σεντόνι. Δοκίμασα πάλι με τη πόρτα αλλά το σεντόνι έμεινε ακίνητο. Δοκίμασα και πιο δυνατά... τίποτα.

Καθώς πλησίαζα το καθρέπτη είδα αυτή τη φορά καθαρά το σεντόνι να κινείται. Δεν είχαμε  κανένα παράθυρο ανοιχτό για να κάνει ρεύμα. Ήταν χειμώνας.

Πλησίασα διστακτικά. Το σεντόνι ξανακουνήθηκε σα να το τράβηξε κάποιος προς τα πάνω. Κι όμως δεν έβλεπα κανένα. Έκανα ακόμη ένα βήμα προς το καθρέπτη. Τίποτα. Το σεντόνι είχε ξαναπάρει την αρχική του θέση και κάλυπτε ακίνητο το μεγάλο καθρέπτη. Έκανα ακόμη ένα βήμα. Το σεντόνι σηκώθηκε λίγο προς τα πάνω για άλλη μια φορά. Κι έμεινε εκεί στον αέρα,σαν κάτι αόρατο να το κρατά εκεί.

"Μαμά" προσπάθησα να φωνάξω, αλλά από το τρόμο μου δεν έβγαινε σχεδόν καθόλου ήχος. Είχα φτάσει πολύ κοντά. Μπορούσα να πιάσω το σεντόνι...

Και το έκανα! Έπιασα την άκρη του σεντονιού και την τράβηξα ακόμη πιο ψηλά από ότι στεκόταν. Σε σημείο που μπορούσα να δω μέσα στον καθρέπτη! 

Όχι, δεν είδα το είδωλό μου. Είμαι σίγουρη. Αυτό που αντίκρισα ήταν μια μαύρη, ανθρωπόμορφη σκιά να έρχεται απότομα προς το μέρος μου, να πιέζει την επιφάνεια του καθρέφτη από την εσωτερική πλευρά, σα να θέλει να τον σπάσει για να περάσει στην πλευρά μου.

Έβαλα τις τσιρίδες, άρχισα να φωνάζω σα τρελή τους γονείς μου! Η σκιά χάθηκε στο βάθος του καθρέφτη...

Εξήγησα τα πάντα στους γονείς μου αλλά δε με πίστεψαν. Μέχρι που κατάλαβαν από μόνοι τους τι κίνδυνο διατρέχαμε. Θα τους ρωτήσω αν θέλουν να σας πω τι πάθανε και οι ίδιοι. 

Συγχαρητήρια για το μπλογκ σας!


Ourhorrorstories: Ευχαριστούμε την Κωνσταντίνα για την εμπειρία της και περιμένουμε την συνέχεια της ιστορίας της!


Διαβάστε ακόμη:

Το σπίτι της γιαγιάς

Το μωρό στην άκρη του δρόμου

Δαιμονικό Μυαλό

Μέχρι που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος; Μπορεί να καταφέρει να έχει πάντα τον έλεγχο, του ίδιου του του εαυτού;

Παιχνίδια του Μυαλού;

Γυρνούσα στο σπίτι μετά από ένα γερό ξενύχτι. Είχε γενέθλια η κοπέλα μου και το ξημερώσαμε. Βγήκαμε από το κλαμπ και πήραμε το δρόμο για το αυτοκίνητο. Δεν είχαμε παρκάρει μακριά.

Καθώς πηγαίναμε στο αυτοκίνητο σταματήσαμε να πάρει η κοπέλα μου μια τυρόπιτα και ένα γαλατάκι γιατί είχε πεινάσει. Αποφάσισα να μη μπω εγώ μέσα στο μαγαζί, γιατί γινόταν χαμός από κόσμο, και κάθισα έξω στο πεζοδρόμιο.

Καθώς κοιτούσα γύρω μου τον υπόλοιπο κόσμο που επέστρεφε στα σπίτια του το βλέμμα μου έπεσε σε ένα γνωστό. Ήταν ο αδερφός μου!! Παραξενεύτηκα πάρα πολύ γιατί σπούδαζε στην Αγγλία και πριν βγω εκείνο το βράδυ είχα μιλήσει μαζί του στο skype.

"Γιάννη πότε ήρθες;" του φώναξα, αλλά δε πείρα καμία απάντηση. Με κοιτούσε ακίνητος, αμίλητος. Σηκώθηκα και τον πλησίασα χαμογελώντας έτοιμος να τον αγκαλιάσω. Ήταν μεγάλη η χαρά μου που τον είδα μετά από τόσο καιρό!

Όταν τον πλησίασα αρκετά άρχισε να βγάζει αίμα από το στόμα του και μετά από τα μάτια του! Άρχισα να του φωνάζω "τι έχεις;" αλλά δεν πείρα καμία απάντηση... Το πρόσωπό του ήταν πια γεμάτο αίμα, δε μπορούσες να διακρίνεις τίποτα άλλο... Είχα σοκαριστεί, όταν ένιωσα ένα χέρι να με αρπάζει από το σβέρκο και να με τραβάει!!! Πάγωσα από το φόβο μου!

Το χέρι ήταν της κοπέλας μου. Με τραβούσε να ξυπνήσω. Με είχε πάρει ο ύπνος στο πεζοδρόμιο που είχα καθίσει.

Πριν προλάβω να τις πω τι όνειρο είδα χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ο πατέρας μου. Μου είπε ότι ο αδερφός μου είχε ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα πριν λίγη ώρα και δεν τα κατάφερε...

Ourhorrorstories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Κώστα που μοιράστηκε μαζί μας την προσωπική του ιστορία

Διαβάστε ακόμη:

Δεν ήρθε ακόμη η ώρα σου...

Σατανικά Μηνύματα

Still Life

Εσύ είσαι σίγουρος για την "πραγματικότητά" που ζεις;
 

Θέλεις να δεις και άλλα τρομακτικά βίντεο; Μπες στη κατηγορία Short Horror Films

Περίεργα Γενέθλια

Με βιαστικές κινήσεις ολοκλήρωνα τις τελευταίες προετοιμασίες στο σπίτι για το πάρτι.  Λίγα πράγματα είχαν απομείνει να τακτοποιήσω... Σε λίγο θα έφταναν οι πρώτοι καλεσμένοι για τα γενέθλια της κόρης μου! Γινόταν 6 ετών.

Ενώ κουβαλούσα τα τελευταία ποτήρια για να τα τοποθετήσω στο τραπέζι χτύπησε το κουδούνι. Οι πρώτοι καλεσμένοι ήρθαν, σκέφτηκα, και χωρίς να κοιτάξω ποιος είναι άνοιξα την πόρτα. Κανείς... Κοίταξα καλύτερα στο διάδρομο της πολυκατοικίας... Δεν υπήρχε κανένας...Μόνο ένας ενοχλητικός αέρας. Ποιος άφησε χειμωνιάτικα το παράθυρο στο διάδρομο της πολυκατοικίας ανοιχτό σκέφτηκα και πήγα να το κλείσω.  Μόνο που ήταν ήδη κλειστό.

Καθώς γύριζα πίσω στο διαμέρισμα είδα την εξώπορτα του σπιτιού μου να κλείνει. Έτρεξα να την προλάβω αλλά δεν τα κατάφερα. Αναθεματισμένο ρεύμα, ποιο παράθυρο είναι ανοιχτό απόρησα και έβγαλα τα κλειδιά από τη τσέπη μου - ευτυχώς τα είχα πάρει μαζί μου- άνοιξα και μπήκα μέσα.  

Μετά από λίγο άρχισαν να φτάνουν οι πρώτοι καλεσμένοι. Το σπίτι σε λίγη ώρα γέμισε μικρά παιδιά που το διασκεδάζανε τρέχοντας εδώ κι εκεί. Όλοι οι γονείς ήμασταν στο σαλόνι και καμαρώναμε για τα καμάρια μας. Όταν ένας από εμάς παρατήρησε κάτι περίεργο. Πολύ ησυχία... Τα παιδιά δεν ακουγόταν καθόλου πια...


Τρέξαμε στο παιδικό δωμάτιο να δούμε τι συμβαίνει. Όλα τα παιδιά καθόταν στο πάτωμα, κοιτούσαν τον τοίχο και μας τον έδειχναν. Πάνω του είχε γραμμένο με μαρκαδόρους τη φράση: "Ποιος θέλει να έρθει μαζί μου;"


Κατευθείαν ρωτήσαμε ποιος και γιατί το έγραψε αυτό και τι είδους παιχνίδι ήταν αυτό που βρήκαν να παίξουνε.

"Ο μικρός με τα λερωμένα χέρια είπε στο Κωστάκη να το γράψει μαμά" απάντησε η κόρη μου.


"Ποιος μικρός, ποια λερωμένα χέρια" ρώτησα κατευθείαν εγώ


"Δε το κάναμε εμείς μαμά, ο μικρός που ήρθε με τα κόκκινα χέρια μας είπε" απάντησε πάλι η κόρη μου και γύρισαν όλα τα παιδιά το κεφάλι τους προς τη ντουλάπα.


Όχι δε μπόρεσα να διακρίνω τίποτα, ούτε εγώ ούτε οι υπόλοιποι γονείς.




Ourhorrorstories: Ευχαριστούμε τη φίλη μας Γεωργία για την ιστορία της. 


Διαβάστε επίσης:

Η ντουλάπα στο δωμάτιο

Ποιος χτύπησε την πόρτα;

Ο Μαυροφορεμένος Άντρας Στο Μπαλκόνι Μου

Η ιστορία που θα σας διηγηθώ είναι αληθινό γεγονός και μου συνέβη πριν περίπου 3 χρόνια, όταν ήμουν φοιτήτρια στην Ηγουμενίτσα. Βρισκόμουν στο πρώτο έτος της φοίτησης μου και όπως είναι εύλογο ζούσα μόνη μου, για πρώτη φορά, πολύ μακριά από τους γονείς μου και την ασφάλεια του σπιτιού μου. Μόλις που είχα αποκτήσει κάποιους φίλους και μαζευόμασταν και αράζαμε σπίτι μου μιας και ήταν 2άρι και το πιο μεγάλο που διέθετε κάποιος από τη παρέα.

Ένα βράδυ λοιπόν, όπως όλα τα άλλα μαζευτήκαμε με τα παιδιά, καθίσαμε, φάγαμε, παίζαμε «πες βρες» και χασκογελούσαμε, μέχρι που πήγε περίπου 3 και φύγανε. Ήμουν τόσο εξαντλημένη που με το που έκλεισε και ο τελευταίος την πόρτα έπεσα ξερή για ύπνο, αφήνοντας τα πάντα ανοιχτά (φώτα, μπαλκονόπορτα, ξεκλείδωτη πόρτα, τηλεόραση κλπ…). Κάποια στιγμή, βλέπω στον ύπνο μου ότι ξύπνησα και σηκώθηκα λέει μηχανικά και κλείδωσα τη πόρτα, μετά έσβησα τα φώτα, και έκλεισα την τηλεόραση. Και καθώς πήγαινα να κλείσω και την μπαλκονόπορτα, βλέπω στη βεράντα, έναν άντρα καθιστό, ελαφρώς χαμογελαστό με μαύρα ρούχα και μαύρο καπέλο να κοιτάει προς τα μέσα.

Πηγαίνοντας να σηκωθεί εγώ βιαστικά έκλεισα την μπαλκονόπορτα και έτρεξα στο κρεβάτι μου. Το τρομακτικό της ιστορίας είναι πως δεν ήταν όνειρο. Όταν ξύπνησα (κανονικά αυτή τη φορά κάπου στις 5) είδα πως όλα τα φώτα ήταν κλειστά, η πόρτα κλειδωμένη, η τηλεόραση κλειστή και όσο για τη μπαλκονόπορτα, το χερούλι που κλειδώνει ήταν χαλασμένο και την βρήκα μισάνοιχτη. Στο χέρι μου φορούσα ένα κομποσκοίνι που μου είχε κάνει δώρο η κολλητή μου, διαβασμένο σε μοναστήρι όπως μου είχε πει. Το πρωί λοιπόν το βρήκα στο χέρι μου πάνω αλλά ξεχειλωμένο, σαν κάποιος να προσπαθούσε να μου το βγάλει.

Μετά από μια βδομάδα, συνομιλώντας με μια κοπέλα από τη σχολή η οποία πιστεύει ακράδαντα σε αυτά τα μεταφυσικά και τα περίεργα μου είπε πως ο πνευματικός της, της είχε πει πως πολλές φορές ο διάβολος εμφανίζεται ως ένας καλοντυμένος άντρας μαυροφορεμένος, συχνά όμορφος και προσπαθεί να σε δελεάσει με αυτό τον τρόπο για να πάρει τη ψυχή σου και πως μάλλον, το κομποσκοίνι το βρήκα σε αυτή τη κατάσταση γιατί ήταν το μόνο που τον εμπόδιζε από το να κάνει αυτό που ήθελε και πως γι αυτό ξύπνησα καλά και υγιής. 

Ειλικρινά, δεν ξέρω τι συνέβη, και γιατί, ούτε είμαι σίγουρη αν πιστεύω σε αυτά… Ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι, το σίγουρο όμως είναι ότι συνέβη πραγματικά και είναι αληθινό γεγονός πέρα για πέρα.

 http://storiesfromthegrave.com/

Μη γυρίσεις να κοιτάξεις...

Η ιστορία η δική μου έγινε σε ένα χωριό της Πελοποννήσου. Ήμουν 15 χρονών θυμάμαι... Χριστούγεννα ήταν και είχαμε πάει στο χωριό μας για να περάσουμε τις διακοπές με το παππού και τη γιαγιά.

Κάθε φορά που μαζευόμασταν όλα τα παιδιά στο χωριό παίζαμε το παιχνίδι θάρρος ή αλήθεια. Και η αγαπημένη μας δοκιμασία σε όποιον απαντούσε θάρρος ήταν να τον βάλουμε να πάει πίσω από την εκκλησία και να καθίσει εκεί 5 λεπτά.  Αυτή τη φορά όμως κάπως το παρακάναμε...

Θάρρος, απάντησε ο Γιώργος.

Να πας μέχρι τα νεκροταφεία, να μπεις μέσα και να ανάψεις ένα κεράκι στο εκκλησάκι που  έχει εκεί, πετάχτηκε ο Θανάσης.... 

Το νεκροταφείο ήταν σε ένα λόφο, στις παρυφές του χωριού και η αλήθεια είναι πως όλοι φοβόμασταν να πλησιάσουμε εκεί το βράδυ. Το ίδιο φυσικά και ο Γιώργος.

Έτσι οι περισσότεροι άρχισαν να τον κοροϊδεύουν, να του λένε ότι δεν είναι άντρας, ότι είναι κότα και όλα όσα λένε τα δεκαπεντάχρονα για να πειράξουν τους φίλους τους.

Θα πάω, πετάχτηκε φανερά εκνευρισμένος ο Γιώργος. Θα πάω για να δείτε ότι δεν είμαι χέστης όπως εσείς, συμπλήρωσε και σηκώθηκε να ξεκινήσει.

Προσπάθησα να τον πείσω να μην πάει και ότι δεν έχει να αποδείξει τίποτα.  Όταν όμως είδα ότι άδικα μιλούσα, αποφάσισα να πάω μαζί του για να μην τον αφήσω μόνο του. Σηκώθηκα και ξεκινήσαμε.

Ο δρόμος μέχρι το νεκροταφείο ήταν αραιά φωτισμένος και τα σκυλιά γάβγιζαν σε κάθε μας βήμα. Ήταν πολύ σκοτεινά. Ανηφορίσαμε γρήγορα το λόφο αφήνοντας πίσω μας τα γαβγίσματα των σκύλων. Φτάσαμε έξω από την είσοδο του νεκροταφείου. Επικρατούσε πένθιμη ησυχία. Μέσα στο νεκροταφείο, πάνω στους τάφους τρεμόπαιζαν οι φλόγες  από τα καντηλάκια. Η πόρτα που ήταν κλειστή, ήταν σιδερένια με κάγκελα. Έπρεπε να μπούμε μέσα...

Σκουντήξαμε διστακτικά την πόρτα, η οποία άρχισε να τρίζει... έπρεπε να μπούμε μέσα και να πάμε στο εκκλησάκι να ανάψουμε ένα κεράκι. Δε ξέρω τι φοβόμασταν πιο πολύ... Μην δούμε τίποτα περίεργο εκεί ή μήπως η παρέα μας προσπαθήσει να μας τρομάξει;

Περπατούσαμε διστακτικά προς το εκκλησάκι. Το βλέμμα μας ήταν καρφωμένο πάνω στους τάφους, μήπως και συμβεί τίποτα περίεργο... Είχαμε τρομοκρατηθεί... Φτάσαμε χωρίς πρόβλημα στο εκκλησάκι.  Η πόρτα ήταν όμως κλειδωμένη.  Έψαξα στο πρεβάζι μήπως υπήρχε εκεί το κλειδί. Και όντως ήταν εκεί τοποθετημένο. Το πήρα και το έδωσα στο Γιώργο να ανοίξει.  Καθώς όμως έψαχνα για το κλειδί μέσα στο σκοτάδι ακούμπησα σε κάτι σαν λάδι και λερώθηκα πολύ τα χέρια μου.

Μπήκαμε μέσα και ανάψαμε το κεράκι. Βγαίνοντας είπα στον Γιώργο να κλείσει την πόρτα, να κλειδώσει και να αφήσει στη θέση του το κλειδί.  Εγώ πήγα μέχρι τη βρύση που είχε 50 μετρά μακριά από την είσοδο της εκκλησίας για να πλύνω τα χέρια μου.  Εξακολουθούσε να επικρατεί απόλυτη ησυχία, την οποία έσπαγε ένα ελαφρύ, κρύο αεράκι που μόλις είχε βγει.

Μόλις έκλεισα τη βρύση άκουσα το Γιώργο, ο οποίος μόλις είχε αφήσει πίσω το κλειδί στη θέση του, να λέει: "έλα τι θες, τι φωνάζεις;" Γύρισα και τον κοίταξα.  Κοιτούσε προς την αντίθετη πλευρά από αυτή που ήμουν.  "Λέγε ρε τι θες; Που είσαι;" ξαναψιθύρισε ο Γιώργος. 

"Εδώ είμαι, που κοιτάς;" του απάντησα και γύρισε και με κοίταξε.

"Σε άκουσα να με φωνάζεις από την άλλη πλευρά" μου είπε γεμάτος απορία. 

"Δε σε φώναξα ρε, τα χέρια μου έπλενα" απάντησα.

"Άκουσα να με φωνάζουν με το όνομά μου και σε έψαχνα γιατί νόμιζα πως ήσουν εσύ" μου είπε.

Τρομοκρατηθήκαμε ακόμη περισσότερο και φύγαμε γρήγορα.

Καθώς κατηφορίζαμε το λόφο ο Γιώργος σταμάτησε, κοίταξε πίσω προς το νεκροταφείο και μου είπε "νάτο πάλι... το ακούς; κάποιος φωνάζει το όνομά μου''.

Η αλήθεια ήταν ότι δεν είχα ακούσει τίποτα εγώ και του είπα πως μάλλον ήταν η ιδέα του.

Όταν επιστρέψαμε στην παρέα το παίζαμε ήρωες και τους διηθηθήκαμε όλο περηφάνια τα κατόρθωμά μας  υπερβάλλοντας αρκετά θα έλεγα.

Την άλλη μέρα το πρωί ξύπνησα αρκετά αργά. Όλοι στο σπίτι ήταν αναστατωμένοι.  Νωρίς το πρωί η μητέρα του Γιώργου τον βρήκε νεκρό στο κρεβάτι. Κατάλευκο, σα να μην είχε στάλα αίμα μέσα του. Το πρόσωπό του ήταν παραμορφωμένο.  Είχε γίνει πολύ μακρόστενο και τα μάτια του ήταν τελείως στρόγγυλα και πρησμένα. 

Νωρίς το βράδυ, όλη η παρέα συγκεντρωμένη στην πλατεία, συζητούσαμε και κλαίγαμε για το κακό που βρήκε το φίλο μας.  Κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει τι προκάλεσε αυτό το φρικτό θάνατό του. Θα γινόταν νεκροψία...

"Κάποιος τον φώναξε όταν ήμασταν στο νεκροταφείο" τους είπα κάποια στιγμή. "Μου είπε ότι κάποιος τον φώναζε με το όνομά του" ξαναείπα.  Όλοι παγώσαμε.

Αποφάσισα να γυρίσω νωρίς στο σπίτι. Είχε σκοτεινιάσει αρκετά και είχε αρκετό κρύο.  Καθώς επέστρεφα μόνος στο σπίτι, όχι πολύ μακριά από αυτό, άκουσα κάποιον να φωνάζει το όνομά μου. "Νίκο;".... "Νίκο;"

Μείωσα το ρυθμό που βάδιζα... Ποιος να ήταν; 

"Νίκο;".... "Νίκο;" Άκουσα και πάλι την ίδια φωνή να με καλεί με το όνομά μου.  Σταμάτησα. 

Ήμουν έτοιμος να γυρίσω να κοιτάξω ποιος με φώναζε όταν άκουσα και πάλι:

"Νίκο; Νίκο; Που είσαι; Το φαγητό είναι έτοιμο!" 

Ήταν η μητέρα μου που με φώναζε να γυρίσω στο σπίτι. Συνέχισα το περπάτημα χωρίς να κοιτάξω πίσω για να δω ποιος με φώναζε...

Ίσως γι' αυτό και είμαι εδώ και μπορώ να σας διηγηθώ την ιστορία μου...