Πέρυσι το φθινόπωρο, πριν την πανδημία του COVID 19, πήγα με το κολλητό μου στο χωριό του για ένα σαββατοκύριακο. Το χωριό του βρίσκεται δίπλα στη λίμνη Κερκίνη και ήταν μια υπέροχη ευκαιρία για πεζοπορία, ιππασία και βαρκάδα.

Φτάσαμε τη Παρασκευή αργά το απόγευμα. Οι γονείς του μένουν στη πόλη των Σερρών και το σπίτι από την υγρασία έμοιαζε παγωμένο. Ανάψαμε το τζάκι και τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας. Ο καιρός ήταν πολύ συννεφιασμένος και ο αέρας ακουγόταν καθώς διέσχιζε βίαια τα σοκάκια με τα πέτρινα σπιτάκια του χωριού.

Αποφασίσαμε να μείνουμε στο σπίτι το πρώτο βράδυ για να ξεκουραστούμε και γιατί έβρεχε πλέον δυνατά.

Μόλις το τζάκι ζέστανε το σπίτι, φίλος μου ο Γιάννης μπήκε να κάνει ένα ντουζ κι εγώ κάθισα να δω τηλεόραση.

Πως να επικοινωνήσεις με το φύλακα άγγελό σου

Ξαφνικά ο θόρυβος από τις βροντές και το σχεδόν ταυτόχρονο χτύπημα στη πόρτα με αναστάτωσε. Φώναξα στον Γιάννη ότι κάποιος χτυπάει τη πόρτα, αλλά δε με άκουσε.

Άλλα δύο δυνατά χτυπήματα της πόρτας με έκαναν να πλησιάσω και να δω από το ματάκι ποιος χτυπάει. Είδα ένα κορίτσι...

"Ποιος είναι;" ρώτησα..

"Η Ελενίτσα είμαι του κυρ Μανώλη" απάντησε

Σκέφτηκα ότι ήταν κάποια γνωστή της οικογένειας και άνοιξα τη πόρτα. Η Ελενίτσα ήταν ένα κορίτσι περίπου 15 χρονών, αδύνατο, μελαχρινό με μεγάλα μπλε μάτια.

Αυτό που με ανησύχησε ήταν πως στεκόταν καταμουσκεμένη στην είσοδο της πόρτας. Τα ρούχα της έσταζαν κυριολεκτικά από τη βροχή και φοβήθηκα μην αρρωστήσει. Μάλλον κατάλαβε την ανησυχία μου και μου απάντησε πως έγινε μούσκεμα, καθώς επέστρεφε στο σπίτι της.

Της είπα να περάσει μέσα για να μη κρυώσει αλλά μου είπε ότι έπρεπε να επιστρέψει στο σπίτι γιατί την περίμενε ο πατέρας της. Λογική αντίδραση σκέφτηκα. Δε με ξέρει και φοβάται να έρθει μέσα. Δε ξέρει ποιος είμαι, δε μπορεί να με εμπιστευτεί.

"Μισό λεπτό να δω μήπως έχουμε κάποιο αδιάβροχο να σου δώσω" της είπα. Δε μπορούσα να την αφήσω να βγει ξανά έτσι, με αυτή τη βροχή.

Πήγα στη βαλίτσα μου να δω αν είχα πάρει μαζί μου κανένα αδιάβροχο. Η Ελενίτσα παρέμεινε έξω ακριβώς από τη πόρτα. Έψαξα στα πράγματά μου αλλά βρήκα μόνο μια ομπρέλα. Με αυτό τον αέρα όμως ήταν άχρηστη. Πήγα να κοιτάξω και στη βαλίτσα του Γιάννη, όταν είδα στο καλόγερο του δωματίου ένα αδιάβροχο. Το άρπαξα κι άρχισα να πηγαίνω προς τη πόρτα.

Οι αστραπές και οι βροντές γινόταν όλο και εντονότερες. Πριν φτάσω στην εξώπορτα μια δυνατή αστραπή, τόσο δυνατή που φώτισε όλο το σπίτι, είχε σαν αποτέλεσμα να κοπεί το ρεύμα.

Στα τυφλά πλέον, κατευθύνθηκα προς τη πόρτα. Η Ελενίτσα όμως δεν ήταν εκεί.

Την ίδια στιγμή άκουσα τον φίλο μου τον Γιάννη να μου φωνάζει γιατί άφησα την εξώπορτα ανοιχτή. Είχε βγει άρον άρον από το μπάνιο επειδή κόπηκε το ρεύμα.

Του εξήγησα τι έγινε και μου είπε ότι αυτός δε γνώριζε καμία Ελενίτσα ούτε κανένα Μανώλη.

Καθίσαμε δίπλα από το τζάκι κι αρχίσαμε να συζητάμε για διάφορα θέματα, καθώς το ρεύμα δεν είχε έρθει ακόμη.

Κάποια στιγμή η μητέρα του Γιάννη του τηλεφώνησε για να μάθει αν φτάσαμε καλά κι αν τακτοποιηθήκαμε.

Τότε ο Γιάννης της είπε ότι κάποια Ελενίτσα, μουσκεμένη μέχρι το κόκκαλο, μας χτύπησε τη πόρτα.

Η μητέρα του, του απάντησε να αφήσει τα αστεία, γιατί γνώριζε καλά το μύθο για τη μικρή Ελενίτσα: Ο παππούς της έλεγε συνέχεια για την Ελενίτσα που χάθηκε μια μέρα δίπλα στη λίμνη. Οι γονείς της την έψαχναν για μήνες. Η αστυνομία και οι τοπικές αρχές, μετά από άκαρπες έρευνες εγκατέλειψαν τις προσπάθειες να τη βρουν. Λέγεται ότι λόγω της τρομερής καταιγίδας που είχε εκείνη τη μέρα, στη προσπάθειά της να γυρίσει στο σπίτι, παρασύρθηκε από τα ρέματα και πνίγηκε στη λίμνη. Από εκείνη τη μέρα και μετά, εμφανίστηκε ο μύθος πως ένα κοριτσάκι χτυπάει τις πόρτες των κατοίκων του χωριού, που εγκατέλειψαν τις προσπάθειες να βρουν το πτώμα της, και τους λέει ότι την περιμένει ο πατέρας της.

"Ήταν περίπου 15 χρονών, αδύνατο, μελαχρινό με μεγάλα μπλε μάτια;" ρώτησα γεμάτος τρόμος στη φωνή μου...

"Ναι έτσι νομίζω ότι μου έλεγε ο παππούς μου" άκουσα από την ανοιχτή ακρόαση να λέει η μητέρα του φίλου μου...

Περιττό να σας πω ότι δε κοιμηθήκαμε το βράδυ...