Κάποιος είναι μέσα στο σπίτι μου....

Ένα συνηθισμένο βράδυ μπορεί να εξελιχθεί πολύ περίεργα. Πόσες φορές έχουμε πει ότι όταν ακούς παράξενους θορύβους στο σπίτι δεν πρέπει να μένεις εκεί; Πότε θα μάθουμε να ακολουθούμε το ένστικτό μας; Κι αν είναι πια πολύ αργά; Παρακολουθήστε το βίντεο το βράδυ, με ακουστικά και σβηστά τα φώτα... Καλή σας διασκέδαση...

Δείτε επίσης:

Ο ζωντανός πίνακας

Γεια σου

Ο James Worson τρέχει στο δάσος

Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1873 ο James Worson έβαλε στοίχημα με δυο φίλους του, τον Hammerson Burns και τον Barham Wise, ότι θα μπορούσε να τρέξει σε συγκεκριμένο χρόνο τα 32 χιλιόμετρα από το Leamington στο Coventry. 

Οι δύο φίλοι ακολουθούσαν ακριβώς πίσω του, με μια ιππήλατη άμαξα: Δεν τον έχασαν ποτέ από το οπτικό τους πεδίο, ενώ σύμφωνα με τις μαρτυρίες τους, ο Worson γυρνούσε ανά τακτά χρονικά διαστήματα και τους μιλούσε. 

Σε κάποια στιγμή, και ενώ έτρεχε στη μέση του δρόμου, φάνηκε να σκοντάφτει και να πέφτει προς τα μπροστά. Η κραυγή του εκείνη την στιγμή ήταν «ό,τι τρομακτικότερο είχαν ακούσει ποτέ» σύμφωνα με τη μετέπειτα περιγραφή του Wise. 

Αντί, όμως, να πέσει στο έδαφος, όπως φαινόταν ότι θα συνέβαινε, ο Worson απλώς εξαφανίστηκε, πριν προλάβει να ακουμπήσει στο έδαφος. Τα αποτυπώματα των παπουτσιών του στο χωμάτινο μονοπάτι, τα οποία οι δύο φίλοι φωτογράφησαν, ακολουθούσαν μια κανονική πορεία, μέχρι το σημείο που φαινόταν ότι ο δρομέας σκόνταψε. Μετά από εκεί, δεν υπήρχε τίποτα. 

Οι ντόπιοι ερεύνησαν την περιοχή, αναζητώντας τον James, και σύμφωνα με τις περιγραφές τα κυνηγόσκυλα που χρησιμοποιήθηκαν στις έρευνες έδειχναν μια μυστήρια αλλά πεισματική άρνηση να πλησιάσουν το σημείο στο οποίο εκείνος εξαφανίστηκε. Κανείς δεν τον ξαναείδε ποτέ.

Πηγή

Διαβάστε Επίσης:

Το παραμορφωμένο κορίτσι

Ποδήλατο χωρίς αναβάτη

Το σκασμένο λάστιχο

Την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς που μας πέρασε είχα πάει στο χωριό μου για τις γιορτές. 

Tο βράδυ της παραμονής βγήκαμε σε ένα διπλανό χωριό και ήπιαμε αρκετά. Εγώ αποφάσισα να επιστρέψω πιο νωρίς.

Στην επιστροφή όμως έπαθα λάστιχο. Το κρύο ήταν αφόρητο. Το κινητό μου δεν είχε σήμα. Είχα πιει δυστυχώς αρκετά και δε σκέφτηκα να καλέσω το 112.

Μέσα στη ζαλάδα μου από το αλκοόλ δεν μπορούσα να βρω το γρύλο, άρχισα να ζαλίζομαι και ακούμπησα στο πορτ μπαγκάζ. 

Τότε είδα τα φώτα ενός αυτοκινήτου που πλησίαζε. Σταμάτησε δίπλα μου. Ήταν ένα παλιό μαύρο FIAT Mirafiori. Από μέσα βγήκε ένας ηλικιωμένος άντρας.

Με ρώτησε αν ήθελα βοήθεια και του εξήγησα τι έπαθα. Μου άλλαξε το λάστιχο και μου είπε να τον ακολουθήσω με το αυτοκίνητο. Θα με πήγαινε μέχρι το χωριό μου με αυτό το τρόπο γιατί ήμουν μεθυσμένος και ο δρόμος ήταν επικίνδυνος με αυτή την κακοκαιρία.

Όταν φτάσαμε στο χωριό αυτός επιτάχυνε και έφυγε. Εγώ πάρκαρα έξω από το σπίτι  και πήγα για ύπνο.

Την άλλη μέρα πήρα το αμάξι για να πάω στο παντοπωλείο του διπλανού χωριού. Στο δρόμο είδα παρκαρισμένο το μαύρο FIAT Mirafiori που σταμάτησε να με βοηθήσει. Σταμάτησα και πήγα χτύπησα το κουδούνι του σπιτιού για να τον ευχαριστήσω.

Άνοιξε η γυναίκα του και τις εξήγησα το λόγο που την ενοχλούσα. Τότε αυτή μου είπε ότι ο άντρας της έχει πεθάνει εδώ και 5 χρόνια. Το αυτοκίνητο είχε να κουνηθεί από τότε. Δεν είχε ούτε καν πινακίδες. 

Σοκαρίστηκα... Δεν είχα προσέξει την λεπτομέρεια με τις πινακίδες.

Ρώτησα και έψαξα σε όλα τα γύρω χωριά για να μάθω αν κάποιος οδηγούσε μαύρο FIAT Mirafiori. Δεν υπάρχει κανείς...

Our horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Γιάννη για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης:

Παίζοντας με τα πνεύματα

Η παιδική χαρά

Μετά από 20 χρόνια

Όταν ήμουν μικρή η μητέρα μου με πήγαινε στη παιδική χαρά που υπάρχει στην κεντρική πλατεία της πόλης.  Η παιδική χαρά, αν και ανακαινίστηκε πολλές φορές, υπάρχει ακόμη και σήμερα.

Θυμάμαι λοιπόν ότι όταν πήγαινα στη παιδική χαρά έβλεπα πάντα έναν άντρα, μεγάλο σε ηλικία, να κάθεται πάντα στο ίδιο παγκάκι κοντά στις κούνιες. Η μητέρα μου, μου είχε πει ότι είχε χάσει την οικογένειά του. 

Ήταν ήσυχος άνθρωπος και δεν μας ενοχλούσε ποτέ. Αντίθετα εμείς ήμασταν οι κακοί της υπόθεσης. Τον κοροϊδεύαμε πολλές φορές γιατί τον βλέπαμε να μιλάει και να γελάει μόνος του. Και αυτός κατέβαζε κάτω το κεφάλι του στεναχωρημένος, αλλά έμενε πάντα εκεί υπομονετικά.

Εγώ μεγάλωσα και κάποια στιγμή έφυγα στην Αθήνα για σπουδές. Όταν επέστρεφα την πόλη μου πάντα έκανα μια βόλτα και πάντα, όταν περνούσα από την πλατεία, έβλεπα αυτόν τον άντρα, παππού πια, να κάθεται στην πλατεία.  Όλοι στην πόλη ήξεραν γι αυτόν. Γνώριζαν τι κακό του είχε κάνει ο χαμός της κόρης του.

Τώρα τα Χριστούγεννα ξαναεπέστρεψα στην πόλη μου. Όταν πέρασα όμως από την πλατεία για να πάω στο σπίτι μιας φίλης μου, ο άντρας αυτός δεν ήταν εκεί. Μου έκανε εντύπωση γιατί ήταν η πρώτη φορά που έλειπε από εκεί. Έτσι όταν έφτασα στη φίλη μου τη ρώτησα σχετικά.

Έτσι έμαθα πως ο άντρας αυτός, παππούς πια, είχε πεθάνει.

Από τη φίλη μου έφυγα αρκετά αργά το βράδυ.  Πηγαίνοντας στο σπίτι μου πέρασα από την κεντρική πλατεία και αποφάσισα να κάνω μια βόλτα στη παιδική χαρά να θυμηθώ τα παιδικά μου χρόνια. Είχαν περάσει σχεδόν 20 χρόνια από τότε που πήγαινα μικρή εκεί.

Είχε αλλάξει αρκετά. Μόνο η τσουλήθρα και οι κούνιες είχαν παραμείνει στο ίδιο μέρος, αλλά ήταν πιο μοντέρνες πια. Αν και δε θυμάμαι να φυσούσε καθόλου, η μία κούνια κουνιόταν. Δεν έδωσα σημασία και πλησίασα στις κούνιες διασχίζοντας τη παιδική χαρά.

Τότε άκουσα βήματα πίσω μου. Γύρισα αλλά δεν είδα τίποτα. Συνέχισα να περπατάω πιο γρήγορα αυτή τη φορά. Πάλι άκουσα βήματα. Γύρισα τρομαγμένη. Τίποτα και πάλι... Συνέχισα να περπατάω όταν είδα να κάνει κούνια ένα μικρό κοριτσάκι! Δεν ήταν κανείς άλλος εκεί... Μόνο το κοριτσάκι... Εκεί που πριν δεν υπήρχε τίποτα!

Με κοιτούσε επίμονα... Πήγα να φύγω όταν με φώναξε: "Τώρα που πέθανε ο πατέρας  μου θα με κουνάς εσύ;"

Δε μίλησα, δεν είπα τίποτα... Ήμουν τόσο μπερδεμένη, τόσο φοβισμένη...

Το κοριτσάκι μου ξαναείπε: "Τώρα που πέθανε ο πατέρας  μου θα με κουνάς εσύ;"

Πριν προλάβω να απαντήσω κάποιος με άρπαξε από το χέρι! Έβγαλα μια τσιρίδα από τη τρομάρα μου!

Ήταν ένας παιδικός μου φίλος που χάρηκε που με είδε ξαφνικά εκεί!

"Συγγνώμη δεν ήθελα να σε τρομάξω!" μου είπε στεναχωρημένος.

Πήγα να του δείξω και να του πω για το κοριτσάκι στη κούνια αλλά δεν ήταν πια εκεί. Είχε εξαφανιστεί έτσι περίεργα όπως είχε εμφανιστεί.

Μίλησα λίγο με το φίλο μου και με επέστρεψε στο σπίτι μου. Δεν ξαναπέρασα από εκεί. Ποιο ήταν το κοριτσάκι; Μήπως ήταν η νεκρή κόρη του ηλικιωμένου ανθρώπου που περνούσε όλη τη ζωή του στη παιδική χαρά; Μήπως γι' αυτό ήταν συνέχεια εκεί; Μήπως έβλεπε τη νεκρή του κόρη; Μήπως τώρα που πέθανε ο ηλικιωμένος άντρας, η κόρη του ήθελε εμένα να πάρω τη θέση του;

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε την φίλη μας Τασούλα για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης:

Έφοδος από την άλλη πλευρά

Το τηλεφώνημα

Η γνωριμία

Αυτή η ιστορία που θα σας διηγηθώ μου συνέβη πρόσφατα, δεν γνωρίζω αν μου βγει σε καλό, απλά δεν έχω βρει μια λογική εξήγηση και αποφάσισα να την μοιραστώ μαζί σας. 

Πριν καιρό γνώρισα  έναν τύπο σε ένα μπαράκι και πιάσαμε την κουβέντα, μου κίνησε το ενδιαφέρον η εξαιρετική του εμφάνιση κι ακόμα παραπάνω ο μαγευτικός λόγος του. Η προσωπικότητα του μαγνητίζει και σαγηνεύει από κάθε άποψη, ο τρόπος σκέψης του γύρω από διάφορα θέματα κέρδισε αρκετά το ενδιαφέρον μου. Έχει ευχέρεια του λόγου κ μια αριστοκρατική παρουσία στα χαρακτηριστικά του. (Από εκείνη τη μέρα λοιπόν συναντηθήκαμε αρκετές φορές και ακόμα συνεχίζουμε να βγαίνουμε.) 

Ώσπου, κάποια στιγμή μας προέκυψε πέρα απ’ την ερωτική κατάσταση που υπήρχε ανάμεσα μας, κι ο σεξουαλικός τομέας. Την ώρα λοιπόν της επαφής, συνέβη κάτι που με φρίκαρε.  

Τα καστανά του μάτια άλλαξαν χρώμα και πήραν μια έντονη κίτρινη σχεδόν αστραφτερή απόχρωση.  Τον έσπρωξα και τσίριξα ενώ αυτός με ρωτούσε τι συνέβη.  Μόλις τον ξανακοίταξα, τα μάτια του έμοιαζαν φυσιολογικά. Ντράπηκα να του πω τι είδα, γιατί μου μπήκε η ιδέα ότι μάλλον ήταν της φαντασίας μου και θα με θεωρούσε τρελή.

Έτσι βρήκα δικαιολογία πως κάτι άκουσα και υπέθεσα πως δεν είμαστε μόνοι ,για να αιτιολογήσω την αντίδραση μου.

Έπειτα μετά από λίγο διάστημα ξαναπροέκυψε να συνευρεθούμε ερωτικά. Και την 2η φορά πάλι το ίδιο, μόνο που τα μάτια του έγιναν ακόμα πιο έντονα, σχεδόν φώτιζαν.  Φρίκαρα αλλά δεν αντέδρασα, γυρνάν όμως στη σκέψη μου όσα είδα και πλέον είμαι σίγουρη ότι δεν ήταν της φαντασίας μου. 

Πρώτη φορά μου συνέβη κάτι τέτοιο δεν ξέρω τι παίζει με αυτόν τον τύπο δεν ξέρω αν γνωρίζει ότι κάτι περίεργο συμβαίνει με τον εαυτό του και με παραμυθιάζει ή αν όντως δεν έχει ιδέα, γιατί δεν μου έχει αναφέρει τίποτα. 

Όμως ότι κι αν είναι πιθανόν έχει να κάνει με τον μεταφυσικό τομέα. Φοβάμαι να τον ρωτήσω, να του πω τι είδα. Ξέρω όμως ότι δεν θέλω με τίποτα να τον βγάλω απ τη ζωή μου. Δεν γνωρίζω ποια θα είναι η κατάληξη μαζί του. 

Θέλω όμως να μάθω αν είχατε ποτέ ανάλογη εμπειρία, αν ποτέ σας συνέβη να δείτε κάτι μεταφυσικό στο πρόσωπο ενός ατόμου. Και τι υποτίθεται ότι θα μπορούσε να είναι; Που μπορεί να οφείλεται;  Πραγματικά άλλο να σας το λέω κ άλλο να βλέπατε κάτι τέτοιο… ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι είδα.

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τη φίλη μας Όλγα για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε Επίσης:

Ο Δρόμος προς την Κόλαση

Βοήθεια, ο διάβολος;

Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com για να την δημοσιεύσουμε.