Η ιστορία που θα σας διηγηθώ έγινε πριν κάποια χρόνια και είναι πέρα για πέρα αληθινή.
Ήμουν φοιτήτρια στη Λάρισα γύρω στο 2005
- 2006, δε θυμάμαι ακριβώς.
Ήταν κοντά στον Μάιο, γιατί θυμάμαι είχε καλό καιρό, και σκοτείνιαζε γύρω στις 20:00 – 20:30.
Ήμασταν σπίτι μου εγώ, η αδερφή μου και δύο φίλες της, απόγευμα. Η Ε. αποκοιμήθηκε στο κρεβάτι μου από το απόγευμα, γύρω στις 6. Εγώ έφυγα, γιατί είχα ραντεβού με τον φίλο μου. Τα κορίτσια, η αδερφή μου και η άλλη φίλη της, έφυγαν αργότερα αφήνοντας την Ε. μόνη στο σπίτι να κοιμάται.
Θα ήθελα να διευκρινίσω σε αυτό το σημείο ότι το κτίριο ήταν παλιό, 50ετίας, με πράσινες μεταλλικές τέντες (έβραζε το καλοκαίρι), και από το μπαλκόνι μου έβλεπες έναν δρόμο μέχρι το τέρμα του (η οδός μας ήταν Τ. Βελισσαρίου, και ο δρόμος που έπεφτε πάνω στην πολυκατοικία μας ήταν η Αθ. Διάκου).
Κατά τις 8 και κάτι γύριζα με τον φίλο μου στο σπίτι. Σκοτείνιαζε. Ήμασταν στην Αθ. Διάκου, κάτω από το σπίτι, παρατηρώντας όλα τα φώτα αναμμένα, όλα τα παράθυρα ανοιχτά, παντζούρια ανεβασμένα και τα τζάμια ακόμη τέρμα ανοιχτά! Όλα τα δωμάτια έβλεπαν στο δρόμο.
Κοιτάω λοιπόν, και βλέπω μια κοπέλα να κάθεται δίπλα στο παράθυρο μου. Εκεί είχα μια τηλεόραση και δίπλα μια καρέκλα. Σε εκείνη την καρέκλα καθόταν η κοπέλα. Την είδαμε και οι δύο και την χαιρετήσαμε από κάτω πιστεύοντας ότι είναι η Ε. Μας είδε νομίζω, έσκυψε μπροστά κοιτάζοντάς μας, έπεσαν τα μαλλιά της στο πλάι (ακόμα το θυμάμαι) και έκανε πάλι αργά πίσω επιστρέφοντας στην αρχική της θέση. Χωρίς να κάνει τίποτα άλλο. Οκ, περίεργο, αλλά δεν δώσαμε σημασία. Ίσως να μην κατάλαβε ποιοι ήμασταν.
Ανεβήκαμε πάνω.
Πόσο να μας πήρε; 1-2 λεπτά; Έμενα 1ο όροφο.
Το σπίτι ήταν κλειστό. Όλα σβηστά. Κανείς μέσα. Και το άλλο που μου έκανε εντύπωση. Όλα τα παράθυρα κατεβασμένα, και τα τζάμια τους κλειστά. Σκοτάδι!
Κοιταζόμαστε με τον φίλο μου. Λέμε τι γίνεται… Ψάξαμε το σπίτι, βρήκαμε ένα σημείωμα στο τραπέζι της κουζίνας για την Ε. από τα κορίτσια. «Θα είμαστε στο τάδε μέρος, όταν ξυπνήσεις έλα». Περίεργο...
Παίρνω τηλέφωνο την αδερφή μου.
Ήταν όλες έξω...
Our Horror Stories: Ευχαριστούμε την φίλη μας Βάσω για την ιστορία που μας έστειλε.
Διαβάστε επίσης:
Το κομμάτι της τούρτας
Εγκλωβισμένος στο πουθενά
Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com για να την δημοσιεύσουμε.
Ήταν κοντά στον Μάιο, γιατί θυμάμαι είχε καλό καιρό, και σκοτείνιαζε γύρω στις 20:00 – 20:30.
Ήμασταν σπίτι μου εγώ, η αδερφή μου και δύο φίλες της, απόγευμα. Η Ε. αποκοιμήθηκε στο κρεβάτι μου από το απόγευμα, γύρω στις 6. Εγώ έφυγα, γιατί είχα ραντεβού με τον φίλο μου. Τα κορίτσια, η αδερφή μου και η άλλη φίλη της, έφυγαν αργότερα αφήνοντας την Ε. μόνη στο σπίτι να κοιμάται.
Θα ήθελα να διευκρινίσω σε αυτό το σημείο ότι το κτίριο ήταν παλιό, 50ετίας, με πράσινες μεταλλικές τέντες (έβραζε το καλοκαίρι), και από το μπαλκόνι μου έβλεπες έναν δρόμο μέχρι το τέρμα του (η οδός μας ήταν Τ. Βελισσαρίου, και ο δρόμος που έπεφτε πάνω στην πολυκατοικία μας ήταν η Αθ. Διάκου).
Κατά τις 8 και κάτι γύριζα με τον φίλο μου στο σπίτι. Σκοτείνιαζε. Ήμασταν στην Αθ. Διάκου, κάτω από το σπίτι, παρατηρώντας όλα τα φώτα αναμμένα, όλα τα παράθυρα ανοιχτά, παντζούρια ανεβασμένα και τα τζάμια ακόμη τέρμα ανοιχτά! Όλα τα δωμάτια έβλεπαν στο δρόμο.
Κοιτάω λοιπόν, και βλέπω μια κοπέλα να κάθεται δίπλα στο παράθυρο μου. Εκεί είχα μια τηλεόραση και δίπλα μια καρέκλα. Σε εκείνη την καρέκλα καθόταν η κοπέλα. Την είδαμε και οι δύο και την χαιρετήσαμε από κάτω πιστεύοντας ότι είναι η Ε. Μας είδε νομίζω, έσκυψε μπροστά κοιτάζοντάς μας, έπεσαν τα μαλλιά της στο πλάι (ακόμα το θυμάμαι) και έκανε πάλι αργά πίσω επιστρέφοντας στην αρχική της θέση. Χωρίς να κάνει τίποτα άλλο. Οκ, περίεργο, αλλά δεν δώσαμε σημασία. Ίσως να μην κατάλαβε ποιοι ήμασταν.
Ανεβήκαμε πάνω.
Πόσο να μας πήρε; 1-2 λεπτά; Έμενα 1ο όροφο.
Το σπίτι ήταν κλειστό. Όλα σβηστά. Κανείς μέσα. Και το άλλο που μου έκανε εντύπωση. Όλα τα παράθυρα κατεβασμένα, και τα τζάμια τους κλειστά. Σκοτάδι!
Κοιταζόμαστε με τον φίλο μου. Λέμε τι γίνεται… Ψάξαμε το σπίτι, βρήκαμε ένα σημείωμα στο τραπέζι της κουζίνας για την Ε. από τα κορίτσια. «Θα είμαστε στο τάδε μέρος, όταν ξυπνήσεις έλα». Περίεργο...
Παίρνω τηλέφωνο την αδερφή μου.
Ήταν όλες έξω...
Our Horror Stories: Ευχαριστούμε την φίλη μας Βάσω για την ιστορία που μας έστειλε.
Διαβάστε επίσης:
Το κομμάτι της τούρτας
Εγκλωβισμένος στο πουθενά
Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com για να την δημοσιεύσουμε.
3 σχόλια:
tromaksa telia i istoria su
Παρατηρήσατε κάτι άλλο μέσα στο σπίτι? Ήταν όλα νορμάλ? Τις επόμενες ή τις προηγούμενες μέρες κάτι το διαφορετικό στο σπίτι? Μάθατε κάτι για το παρελθόν του σπιτιού? Όλα παιζουν ρόλο.
Όλα ήταν οκ. Απλά σου ρουφουσε την ενέργεια κ σε χάλαγε πολύ εκεί μέσα. Αλλά το απεδιδες στην παλαιοτητα. Ήταν 50 ετών κτίριο. Γενικά δεν μας άρεσε και τόσο εκεί!
Δημοσίευση σχολίου