Μένω στην Ελευθερούπολη Καβάλας. Όσοι δεν το γνωρίζετε, η πόλη μου είναι χτισμένη στους πρόποδες του Παγγαίου. Οι περισσότεροι θα ξέρετε για τη φυσική ομορφιά της περιοχής και για τους Φιλίππους. Πόσοι όμως από εσάς γνωρίζετε για τις περίεργες βραχογραφίες που βρέθηκαν στα σπήλαια του βουνού;
Αντί να σας τις περιγράψω εγώ, σας δίνω ένα μικρό απόσπασμα από το thesecretrealtruth.blogspot.com, πριν σας πω τη δική μου ιστορία:
"Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε ότι οι αρχαιότερες βραχογραφίες του κόσμου έχουν χαραχθεί σε ελληνικούς βράχους και μάλιστα πριν 500.000 χρόνια (!). Πρόκειται για τις προϊστορικές βραχογραφίες του όρους Παγγαίο, κοντά στο χωριό Κρυονέρι Καβάλας
Κατά την παράδοση λοιπόν από το όρος Παγγαίο απογειώνονταν τα μυθικά ιπτάμενα άρματα των θεών Απόλλωνα και Ήλιου. Σε μία από τις βραχογραφίες του Παγγαίου λοιπόν υπάρχει κάτι που όταν το πρωτοείδα ανατρίχιασα! Δεν ξέρω αν θέλετε να το πιστέψετε ή όχι, το αφήνω στην προσωπική άποψη του καθενός. Όμως το σίγουρο είναι πως υπάρχει και είναι χαραγμένο στον ίδιο βράχο την τελευταία μισή χιλιετία. Πρόκειται και την αναπαράσταση ενός διαστημικού οχήματος με ραντάρ, δεξαμενή καυσίμου, πίνακα ελέγχου, καμπίνα πλοήγησης και πλοηγό!(φωτό) Είναι παρόμοιο με σχέδια που βρέθηκαν στον πολιτισμό των Μάγιας της Λατινικής Αμερικής και γίνετε λόγος γι αυτά τόσο συχνά στους κύκλους των εραστών του μυστηρίου. Εμείς όμως (αν μου επιτρεπόταν ο όρος) έχουμε το πρωτότυπο σχέδιο! Σε μία άλλη βραχογραφία που και πάλι απεικονίζει ένα UFO αλλά το κάτω μέρος του οχήματος, δηλαδή όπως θα το έβλεπε κάποιος από το έδαφος, υπάρχει χαραγμένος ο αγκυλωτός σταυρός.
(Πηγή: http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/01/blog-post_6414.html)
Ας πάμε τώρα στη δική μου ιστορία.
Πριν το Πάσχα περίπου, πήγα με το θείο μου στο Κρυονέρι. Έπρεπε να παραδώσουμε κάτι σακιά με κοπριά. Μας γνωρίζει καλά ο πελάτης, έχουμε φιλικές σχέσεις, κι έτσι όταν τελειώσαμε τη δουλειά αποδεχτήκαμε τη πρότασή του να πάμε σε μια καλή ταβέρνα της περιοχής για ένα ουζάκι και μεζέδες.
Η ώρα πέρασε κι έτσι ήταν σχεδόν βράδυ όταν πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Ο δρόμος είναι επαρχιακός, κι όπως καταλαβαίνετε, πολύ σκοτεινός.
Ακούγαμε μουσική στο ραδιόφωνο στη διαδρομή. Λόγω του βουνού, ο σταθμός χανόταν και επανερχόταν. Συνηθισμένο φαινόμενο στη περιοχή.
Σε κάποια στιγμή ο σταθμός χάθηκε τελείως και ακούγαμε μόνο χιόνια για αρκετή ώρα. Έψαξα να βρω άλλο σταθμό αλλά τίποτα. Έκανα μια τελευταία προσπάθεια.
Τότε βρήκα κάτι. Δεν ακουγόταν καθαρά κι έτσι προσπάθησα να πιάσω καλύτερα τη συχνότητα. Όμως αντί για μουσική άκουσα περίεργε ομιλίες. Δε μπορούσαμε να καταλάβουμε τη γλώσσα. Η αλήθεια είναι ότι δε ξέρουμε ούτε εγώ ούτε ο θείος μου κάποια άλλη εκτός από τα Ελληνικά και τα βασικά αγγλικά.
Όμως σίγουρα αυτό που ακούγαμε δεν ήταν ανθρώπινη ομιλία. Περίεργες λέξεις σαν κραυγές διακόπτονταν από λέξεις που έμοιαζαν με ελληνικά αλλά δεν καταλαβαίναμε τι σημαίνουν.
Κοίταξα με απορία το θείο μου κι αυτός εμένα. Δε μπορέσαμε να εξηγήσουμε τι ακούγαμε. Έτσι ο θείος μου, μου είπε να κλείσω το ραδιόφωνο. Η βόλτα μας μέσα στην άγρια διαδρομή του βουνού άρχισε να με τρομάζει.
Πάτησα το κουμπί να κλείσω το ραδιόφωνο, αλλά αυτό συνέχιζε να παίζει τις ακαταλαβίστικες ομιλίες. Ξέχασα να σας πω ότι ακουγόταν παραπάνω από μία φωνή. Ήταν σαν να ακούγαμε κάποια συζήτηση.
Ξαναπάτησα το off πολλές φορές αλλά το ραδιόφωνο συνέχιζε να παίζει. Η νύχτα είχε πέσει για τα καλά και δε συναντούσαμε κανένα αμάξι στο δρόμο.
Καθόμασταν αμίλητοι, φοβισμένοι στο αυτοκίνητο. Νομίζω ότι και οι δύο προσευχόμασταν να φτάσουμε γρήγορα και με ασφάλεια στο σπίτι.
Όμως ξαφνικά μπροστά μας εμφανίστηκε ξαφνικά μια λάμψη, σαν αστραπή, χωρίς θόρυβο και το αμάξι μας έσβησα στα ξαφνικά. Τίποτα δεν ανταποκρινόταν. Ο θείος μου κατάφερε να σταματήσει το αμάξι στην άκρη του δρόμου. Τα κινητά μας δεν είχαν σήμα.
Δε μιλούσαμε. Δε κοιταζόμασταν καν. Βλέπαμε με τρόμο έξω από το αμάξι ότι μπορούσαμε να διακρίνουμε μέσα στο σκοτάδι. Ακόμη μια λάμψη εμφανίστηκε από πίσω μας και χάθηκε σε λίγα δευτερόλεπτα.
"Τι θα κάνουμε;" ρώτησα το θείο μου, χωρίς να πάρω αρχικά κάποια απάντηση.
Μετά από λίγο μου πρότεινε να βγει έξω για να σκουντήξει το φορτηγάκι, ενώ εγώ αφού πάρω τη θέση του οδηγού να προσπαθήσω να το βάλω μπροστά.
Ο θείος μου έξω και με γρήγορες κινήσεις πήγε πίσω από τη καρότσα. Εγώ πήδηξα σχεδόν, στη θέση του οδηγού και άρχισα να γυρνάω το κλειδί ελπίζοντας ότι θα πάρει μπρος.
Γύρισα πίσω να δω το θείο μου που σκουντούσε και τότε ήταν η στιγμή που εμφανίστηκε η τρίτη λάμψη. Όλα άσπρισαν, δε μπορούσα να διακρίνω τίποτα. Η λάμψη χάθηκε και σιγά σιγά άρχισα να μπορώ να βλέπω και πάλι στο σκοτάδι. Ο θείος μου προσπαθούσε να σκουντήξει το αμάξι κι εγώ έκανα ακόμη μια προσπάθεια να γυρίσω το κλειδί. Και ναι, σαν θαύμα το αμάξι πήρε μπροστά. Ο θείος μου μπήκε τρέχοντας μέσα και ξεκινήσαμε.
Όταν πλησιάζαμε στο σπίτι άρχισε να ξημερώνει. Περίεργο. Όταν φύγαμε από το Κρυονέρι μόλις είχε αρχίσει να βραδιάζει.
Μετά από λίγο φτάσαμε στο σπίτι. Εκεί μας περίμεναν οι γονείς μου και η θεία μου μέσα στην αγωνία.
"Που είσασταν τόσες ώρες;" ήταν το πρώτο που ρώτησε ο πατέρας μου. Ανησύχησαν.
Είδα το ρολόι. Ήταν 630 το πρωί. Κι όμως για τη διαδρομή που διανύσαμε και το λίγο χρόνο που έμεινε το αμάξι μας νεκρό θα πρέπει να ήταν 12 τα μεσάνυχτα.
Χάσαμε περίπου 6 ώρες που δε θυμόμαστε τι έγινε. Ο θείος μου από τότε, μερικές φορές συμπεριφέρεται περίεργα, είναι πολύ νευρικός.
Our Horror Stories: Ευχαριστούμε το φίλο μας Ανέστη για την ιστορία που μας έστειλε.
Διαβάστε επίσης:
Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com για να την δημοσιεύσουμε.
