Όπως κάθε βράδυ, έτσι και εχτές έπεσα αργά για ύπνο. Οι γονείς μου είχαν ήδη.
Ξάπλωσα στο κρεβάτι και έκλεισα το φως.
Τότε άκουσα μικρά χτυπήματα. Σα να περπατούσε κάποιος μικροσκοπικός άνθρωπος στο παρκέ. Άναψα αμέσως το φως και κοίταξα γύρω γύρω το δωμάτιο. Όλα φαινόταν φυσιολογικά. Ο ήχος δεν ακουγόταν πια.
Έσβησα το φως και έκλεισα τα μάτια. Τότε ακούστηκε και πάλι ο ίδιος ήχος!
Άναψα το φως και σηκώθηκα όρθιος. Ο ήχος δεν ακουγόταν πια, αλλά είχα την αίσθηση ότι κάποιος με παρακολουθεί. Ότι δεν ήμουν μόνος στο δωμάτιο. Το έχετε νιώσει κι εσείς αυτό το συναίσθημα, έτσι δεν είναι;
Κοιταξα πρώτα κάτω από το κρεβάτι. Τίποτα. Καθώς σηκώθηκα, το βλέμμα μου έπεσε στη ντουλάπα. Ήξερα ότι έπρεπε να την ελέγξω, αλλά με όλες αυτές τις ιστορίες που είχα διαβάσει, φοβόμουν να το κάνω. Ποιος ξέρει τι μπορεί να κρυβόταν εκεί μέσα.
Σκέφτηκα να πάω να ξυπνήσω τους γονείς μου. Αλλά τι να τους έλεγα; Τελικά βρήκα τη δύναμη και άνοιξα τη ντουλάπα. Όλα φυσιολογικά.
Τότε άκουσα για τρίτη φορά το θόρυβο. Όχι δεν ερχόταν από το πάτωμα. Τον άκουγα από το παράθυρο. Σαν να το ακουμπούσε κάτι. Κλαδί από δέντρο; αναρωτήθηκα... Δε γίνεται... Δεν έχουμε τόσο ψηλά δέντρα στην αυλή. Πετραδάκια που φέρνει ο άνεμος; Όχι, δε φυσούσε καθόλου.
Όσο έκανα αυτές τις σκέψεις πλησίαζα δειλά δειλά το παράθυρο.
Τότε, ξαφνικά, το φως άρχισε να τρεμοπαίζει! Ο θόρυβος έγινε πιο έντονος κι εγώ πάγωσα από το φόβο μου!
Το παράθυρο άνοιξε με δύναμη, σα να έσπασε και μέσα μπήκε ένα απόκοσμο πλάσμα, που πιο τρομακτικό δεν είχα δει ούτε στο καλύτερο θρίλερ.
 |
Βγάζοντας μια κραυγή τρόμου έτρεξα στους γονείς μου. Τους ξύπνησα και τους είπα βιαστικά τι είχε γίνει. Είναι μέσα στο δωμάτιό μου τους έλεγα ξανά και ξανά. Είναι μέσα στο δωμάτιό μου!
Ο πατέρας μου έτρεξε στο δωμάτιό μου, ενώ η μητέρα μου προσπαθούσε να με καθησυχάσει.
Τελικά, στο δωμάτιό μου όχι μόνο δεν ήταν κανείς αλλά και το παράθυρο ήταν κλειστό και κλειδωμένο από μέσα.
Μετά πολλά κατάφερα και κοιμήθηκα. Ίσως όντως να ήταν ένας κακός εφιάλτης, όπως προσπαθούσαν να μου εξηγήσουν οι γονείς μου.
Ξύπνησα όμως από τον ίδιο θόρυβο. Κρύφτηκα κάτω από το πάπλωμα όταν άκουσα τη ντουλάπα να ανοίγει σιγά σιγά.
Έβγαλα λίγο το κεφάλι μου έξω από το πάπλωμα, ίσα ίσα να μπορώ να δω. Ορκίζομαι ότι είδα το ίδιο πλάσμα να μου χαμογελάει και να μου κάνει νόημα με το δάχτυλο να μη μιλήσω. Και τότε η πόρτα της ντουλάπας έκλεισε...
Τι ήταν τελικά αυτό; Πραγματικότητα ή φαντασία; Να ξαναμιλήσω στους γονείς μου;
Our Horror Stories: Ευχαριστούμε το φίλο μας Θεόφιλο για την ιστορία που μας έστειλε
Διαβάστε επίσης:
