Το 2012 πέθανε ο παππούς μας. Δύο χρόνια πριν τον είχαμε πάρει στο σπίτι μας για να τον φροντίζουμε, καθώς έμενε μόνος του και λόγο της αρρώστιας του δε μπορούσε να περιποιηθεί του τον εαυτό του.
Η θλίψη μας ήταν τεράστια. Ήταν ο αγαπημένος μας παππούς.
Οι προετοιμασίες για την κηδεία του περιελάμβαναν και το σκέπασμα των καθρεπτών του σπιτιού με σεντόνια. Ποτέ μου δεν είχα καταλάβει γιατί το έκαναν αυτό. Ποτέ μέχρι το πρώτο βράδυ μετά τη κηδεία του παππού μου.
Οι γονείς μου ήταν στο σαλόνι και εγώ είχα πάει στο μπάνιο για να πλύνω τα δόντια μου και να ετοιμαστώ για ύπνο. Με ενοχλούσε το ότι ο καθρέπτης του μπάνιου ήταν καλυμμένος αλλά δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για παράπονα.
Όταν τελείωσα από το μπάνιο κατευθύνθηκα προς το σαλόνι να καληνυχτίσω τους γονείς μου. Βγαίνοντας από το μπάνιο έπρεπε να περάσω από ένα μεγάλο διάδρομο που έχουμε . Στη μία πλευρά υπήρχε ένας μεγάλος καθρέπτης, σκεπασμένος με ένα σεντόνι.
Όταν βγήκα από το μπάνιο έπιασα κάτι με την άκρη του ματιού μου, μια κίνηση στο καθρέπτη. Σκέφτηκα ότι ανοιγοκλείνοντας τη πόρτα του μπάνιου έκανα ρεύμα και κινήθηκε το σεντόνι. Δοκίμασα πάλι με τη πόρτα αλλά το σεντόνι έμεινε ακίνητο. Δοκίμασα και πιο δυνατά... τίποτα.
Καθώς πλησίαζα το καθρέπτη είδα αυτή τη φορά καθαρά το σεντόνι να κινείται. Δεν είχαμε κανένα παράθυρο ανοιχτό για να κάνει ρεύμα. Ήταν χειμώνας.
Πλησίασα διστακτικά. Το σεντόνι ξανακουνήθηκε σα να το τράβηξε κάποιος προς τα πάνω. Κι όμως δεν έβλεπα κανένα. Έκανα ακόμη ένα βήμα προς το καθρέπτη. Τίποτα. Το σεντόνι είχε ξαναπάρει την αρχική του θέση και κάλυπτε ακίνητο το μεγάλο καθρέπτη. Έκανα ακόμη ένα βήμα. Το σεντόνι σηκώθηκε λίγο προς τα πάνω για άλλη μια φορά. Κι έμεινε εκεί στον αέρα,σαν κάτι αόρατο να το κρατά εκεί.
"Μαμά" προσπάθησα να φωνάξω, αλλά από το τρόμο μου δεν έβγαινε σχεδόν καθόλου ήχος. Είχα φτάσει πολύ κοντά. Μπορούσα να πιάσω το σεντόνι...
Και το έκανα! Έπιασα την άκρη του σεντονιού και την τράβηξα ακόμη πιο ψηλά από ότι στεκόταν. Σε σημείο που μπορούσα να δω μέσα στον καθρέπτη!
Όχι, δεν είδα το είδωλό μου. Είμαι σίγουρη. Αυτό που αντίκρισα ήταν μια μαύρη, ανθρωπόμορφη σκιά να έρχεται απότομα προς το μέρος μου, να πιέζει την επιφάνεια του καθρέφτη από την εσωτερική πλευρά, σα να θέλει να τον σπάσει για να περάσει στην πλευρά μου.
Έβαλα τις τσιρίδες, άρχισα να φωνάζω σα τρελή τους γονείς μου! Η σκιά χάθηκε στο βάθος του καθρέφτη...
Εξήγησα τα πάντα στους γονείς μου αλλά δε με πίστεψαν. Μέχρι που κατάλαβαν από μόνοι τους τι κίνδυνο διατρέχαμε. Θα τους ρωτήσω αν θέλουν να σας πω τι πάθανε και οι ίδιοι.
Συγχαρητήρια για το μπλογκ σας!
Ourhorrorstories: Ευχαριστούμε την Κωνσταντίνα για την εμπειρία της και περιμένουμε την συνέχεια της ιστορίας της!
Διαβάστε ακόμη:
Όταν βγήκα από το μπάνιο έπιασα κάτι με την άκρη του ματιού μου, μια κίνηση στο καθρέπτη. Σκέφτηκα ότι ανοιγοκλείνοντας τη πόρτα του μπάνιου έκανα ρεύμα και κινήθηκε το σεντόνι. Δοκίμασα πάλι με τη πόρτα αλλά το σεντόνι έμεινε ακίνητο. Δοκίμασα και πιο δυνατά... τίποτα.
Καθώς πλησίαζα το καθρέπτη είδα αυτή τη φορά καθαρά το σεντόνι να κινείται. Δεν είχαμε κανένα παράθυρο ανοιχτό για να κάνει ρεύμα. Ήταν χειμώνας.
Πλησίασα διστακτικά. Το σεντόνι ξανακουνήθηκε σα να το τράβηξε κάποιος προς τα πάνω. Κι όμως δεν έβλεπα κανένα. Έκανα ακόμη ένα βήμα προς το καθρέπτη. Τίποτα. Το σεντόνι είχε ξαναπάρει την αρχική του θέση και κάλυπτε ακίνητο το μεγάλο καθρέπτη. Έκανα ακόμη ένα βήμα. Το σεντόνι σηκώθηκε λίγο προς τα πάνω για άλλη μια φορά. Κι έμεινε εκεί στον αέρα,σαν κάτι αόρατο να το κρατά εκεί.
"Μαμά" προσπάθησα να φωνάξω, αλλά από το τρόμο μου δεν έβγαινε σχεδόν καθόλου ήχος. Είχα φτάσει πολύ κοντά. Μπορούσα να πιάσω το σεντόνι...
Και το έκανα! Έπιασα την άκρη του σεντονιού και την τράβηξα ακόμη πιο ψηλά από ότι στεκόταν. Σε σημείο που μπορούσα να δω μέσα στον καθρέπτη!
Όχι, δεν είδα το είδωλό μου. Είμαι σίγουρη. Αυτό που αντίκρισα ήταν μια μαύρη, ανθρωπόμορφη σκιά να έρχεται απότομα προς το μέρος μου, να πιέζει την επιφάνεια του καθρέφτη από την εσωτερική πλευρά, σα να θέλει να τον σπάσει για να περάσει στην πλευρά μου.
Έβαλα τις τσιρίδες, άρχισα να φωνάζω σα τρελή τους γονείς μου! Η σκιά χάθηκε στο βάθος του καθρέφτη...
Εξήγησα τα πάντα στους γονείς μου αλλά δε με πίστεψαν. Μέχρι που κατάλαβαν από μόνοι τους τι κίνδυνο διατρέχαμε. Θα τους ρωτήσω αν θέλουν να σας πω τι πάθανε και οι ίδιοι.
Συγχαρητήρια για το μπλογκ σας!
Ourhorrorstories: Ευχαριστούμε την Κωνσταντίνα για την εμπειρία της και περιμένουμε την συνέχεια της ιστορίας της!
Διαβάστε ακόμη:
Το σπίτι της γιαγιάς
Το μωρό στην άκρη του δρόμου
2 σχόλια:
Γιατι σκεπαζατε τους καθρεπτες;;;
απο οσο ξερω ειναι εθιμο οταν γινεται μια κηδεια καλυπτονται ολοι οι καθρεπτες και οτι μπορει να φερει αντανακλαση ακομη και η οθονη τηλεορασης η υπολογιστη πχ οι θεωριες που αιτιολογουν το συγκεκριμενο εθιμο ειναι δυο αυτες που εχω βρει δηλαδη πανω σε αυτο το θεμα γιατι το ειχα ψαξει παλιοτερα ειτε επειδη πιστευεται οτι η ψυχη θα παγιδευτει στο καθρεπτη και αλλη που μου φαινεται πιο λογικη οτι η ψυχη του νεκρου δεν εχει συνειδητοποιησει ακομη οτι εχει αποχωριστει το σωμα και καλυπτεται οτι φερει αντανακλαση ωστε να μην περασει απο μπροστα και δεν δει το ειδωλο του και τρομαξει αυτα τα βρηκα απο το ιντερνετ πολυ παλια δνε ξερω τι ισχυει δεν πιστευω σε καμια απο τις δυο εκδοχες
Δημοσίευση σχολίου