Καλησπέρα σας!
Ασχολούμαι χρόνια με τη σπηλαιολογία. Δεν είναι απλά ένα χόμπι μου, είναι όλη μου η ζωή. Έχω εξερευνήσει πολλά σπήλαια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό με την ομάδα μου. Και η αλήθεια είναι ότι, καθώς κατεβαίνουμε στα σπήλαια, κάποιες φορές, μας έχουν τύχει μερικά περίεργα περιστατικά. Ένα από αυτά θα σας διηγηθώ τώρα.
Είχαμε προετοιμαστεί, η ομάδα μου κι εγώ, όλη τη βδομάδα για να περάσουμε το Σαββατοκύριακο σε ένα χωριό στη Καβάλα, στη Φωλιά για να εξερευνήσουμε ένα σπήλαιο εκεί. Το Γιοβάννι Λάκκος.
Φτάσαμε το πρωί του Σαββάτου. Ξεφορτώσαμε όλο τον εξοπλισμό από τα οχήματα, ετοιμαστήκαμε και αρχίσαμε τη κάθοδο. Πρώτος κατέβαινα εγώ και από πίσω ακολουθούσε η φίλη μου η Κατερίνα. Ήταν η πρώτη μας είσοδος στο σπήλαιο αυτό, οπότε κατεβαίναμε αργά και σταθερά. Σκοπός μας ήταν να το χαρτογραφήσουμε.
Καθώς κατέβαινα μου φάνηκε σα να μου είπε κάτι η Κατερίνα, αλλά όταν την ρώτησα τι είπε εκείνη ισχυρίστηκε ότι δε μίλησε ποτέ. Όσο κατεβαίναμε πιο βαθιά μέσα στο σκοτεινό σπήλαιο τόσο ένιωθα μια ανατριχίλα σε όλο μου το κορμί. Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ βαριά.
Κάποια στιγμή ο φακός από το κράνος μου έσβησε. Ο μόνος φωτισμός που υπήρχε στο σπήλαιο προερχόταν από το φακό της Κατερίνας. Αμέσως έβγαλα τις εφεδρικές μπαταρίες από μια τσέπη μου και προσπάθησα να αλλάξω τις μπαταρίες του φακού.
Καθώς κρατούσα το φακό στο χέρι και προσπαθούσα να ανοίξω το καπάκι άκουσα πάλι ένα περίεργο ήχο. Μια αντρική φωνή, σα κραυγή.
"Το άκουσες αυτό;" ρώτησε η Κατερίνα που ήταν μερικά μέτρα πιο πάνω από μένα και με περίμενε να αλλάξω τις μπαταρίες για να συνεχίσουμε πιο κάτω.
"Κάποιο ζώο ίσως;" απάντησα εγώ χωρίς να πιστεύω ούτε ο ίδιος την απάντησή μου.
Θα ορκιζόμουν ότι όσο προσπαθούσα να αλλάξω τις μπαταρίες στο φακό, κρεμασμένος σε ένα σχοινί, μέτρα κάτω από το έδαφος, η φωνή συνέχιζε να ακούγεται σαν αέρας που διέσχιζε τις στοές του σπηλαίου. Μπορώ να πω ότι, μόνο και μόνο επειδή το επιβεβαιώνει και η Κατερίνα και δε θα με περάσει κανένας για τρελό, μέσα σε αυτό το ακατάληπτο βουητό της αντρικής φωνής διακρίναμε τις λέξεις "κατάρα" ή "καταραμένος", "εκδίκηση", "φόνος", "εδώ".
Κρεμασμένος μέσα στο σκοτάδι, ακούγοντας τους ήχους αυτούς η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Ένιωθα κάτι απροσδιόριστο, ψυχρό, σκοτεινό να με πλησιάζει. Οι τρίχες σε όλο μου το κορμί είχαν σηκωθεί όρθιες.
Μόλις άναψα το φακό και γύρισα το κεφάλι μου δεξιά κι αριστερά για να δω το χώρο, μου φάνηκε ότι διέκρινα μια ανθρώπινη φιγούρα στο βάθος του σπηλαίου να κινείται. Κοίταξα και πάλι στο σημείο εκείνο αλλά δε διέκρινα τίποτα αυτή τη φορά.
"Το ένιωσε κι εσύ;" με ρώτησε η Κατερίνα καθώς με πλησίαζε. Δεν έδωσα καμία απάντηση.
Μόλις πατήσαμε το πόδι μας στο έδαφος οι φακοί μας άρχισαν να τρεμοπαίζουν. Πολύ περίεργο για το φακό μου που είχε καινούριες μπαταρίες. Και ξαφνικά οι φακοί έσβησαν... Η Κατερίνα με έπιασε από το χέρι... Όχι γιατί φοβόμασταν το σκοτάδι... Όχι... Έφταιγε ότι και οι δυο μας νιώθαμε αυτή την απροσδιόριστη, ψυχρή παρουσία που μόνο στους χειρότερους εφιάλτες σου μπορείς να νιώσεις.
Ξαφνικά κάτι με άρπαξε από τον ώμο και άρχισε να με σέρνει. Έπεσα στο έδαφος και η Κατερίνα άρχισε να ουρλιάζει από τρόμο. Προσπάθησα να αντισταθώ, να βρω ένα βράχο να κρατηθώ. Άδικα.
Νόμισα ότι είχε φτάσει το τέλος.
Ξαφνικά όλα σταμάτησαν.
Ότι ήταν αυτό που με άρπαξε εξαφανίστηκε. Οι φακοί μας άναψαν και πάλι. Βρισκόμουν αρκετά μακριά από την Κατερίνα. Είδα το φακό της να με πλησιάζει. Ακολουθούσε τρέχοντας το δικό μου φως για να με βρει.
Με πλησίασε ρωτώντας αν είμαι καλά, αν έχω χτυπήσει. Και όταν έφτασε αρκετά κοντά μου έμεινε κόκκαλο... Άσπρισε από το φόβο.
"Τι συμβαίνει;" ρώτησα καθώς προσπάθησα να σταθώ και πάλι στα πόδια μου.
"Κοίτα πίσω" μου απάντησε δείχνοντας με το χέρι της τη κατεύθυνση στην οποία έπρεπε να εστιάσω.
Εκεί κάτω λοιπόν, βρίσκαμε ένα ανθρώπινο σκελετό. Θαμμένο κάτω από κάτι βράχια. Φωνάξαμε την αστυνομία και τη βοηθήσαμε με το σκελετό.
Αργότερα μάθαμε ότι πριν χρόνια χωρικοί πέταξαν στο βάραθρο αυτό ένα συγχωριανό τους, τον Γιοβάννι, για διαφορές στα χωράφια. Ο σκελετός ανήκε σε αυτόν.
ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΗΜΑ CANON PIXMA ME 39,90€ ΓΙΝΕΤΑΙ;
Λέτε οι φωνές που ακούγαμε να ήταν του πνεύματος του Γιοβάννι; Ήταν αυτός που με τράβηξε κοντά στα νεκρό κορμί του; Ήθελε απλά να ταφεί και να ησυχάσει το πνεύμα του; Ποτέ δε θα μπορέσω να το αποδείξω αυτό. Εγώ και η Κατερίνα όμως θα είμαστε πάντα σίγουροι για το τι έγινε.
Our Horror Storries: Ευχαριστούμε πολύ το φίλο μας Γιώργο για την ιστορία που μας έστειλε.
Διαβάστε επίσης:
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου