Προμύνημα Θανάτου (Δεύτερο Μέρος)

Θέλω πρώτα από όλα να τονίσω ότι δεν είμαι οπαδός του μεταφυσικού, παραφυσικού κτλ. Η αλήθεια είναι ότι δε μπορώ να εξηγήσω τι ακριβώς έγινε και τι έπαθε ο φίλος μου, όμως σίγουρα θα υπάρχει μια λογική εξήγηση.

Είχα μεταφέρει το φίλο μου τον Δημήτρη στο νοσοκομείο που διανυκτέρευε σε κατάσταση αμόκ. Ενώ είχαμε φτάσει έξω από ένα μπαράκι άρχισε να φωνάζει και να χτυπιέται λέγοντας ασυναρτησίες. Ήμουν σίγουρος ότι είχε πάθει κάποια κρίση, ότι τον είχε πιάσει πανικός. 

Μόλις φτάσαμε στο νοσοκομείο, ένας τραυματιοφορέας τον έβαλε σε ένα καροτσάκι.  Είχε ηρεμήσει ο Δημήτρης μπορώ να πω. Ήταν πολύ καλύτερα. Μέχρι που ήρθε η νοσοκόμα για να του κάνει μια ηρεμιστική ένεση.

Μόλις τον πλησίασε και του είπε ότι θα τον οδηγήσει στο ιατρείο για να του κάνει μια ηρεμιστική άρχισε πάλι να φωνάζει και να με παρακαλάει να μην τον αφήσω μόνο του μαζί της. Ξεσήκωσε όλο το νοσοκομείο.  

Ντράπηκα λίγο είναι η αλήθεια,  αλλά περισσότερο ανησυχούσα για την κατάσταση του φίλου μου. Η νοσοκόμα του έκανε μία ένεση πριν τον πάρει. Στη συνέχεια, έβαλε την σύριγγα στη τσέπη της ιατρικής άσπρης ποδιάς που φορούσε και άρχισε να σπρώχνει το καροτσάκι, απομακρύνοντας από μένα το φίλο μου. 

Ο Δημήτρης άρχισε να χάνει τις δυνάμεις του. Το φάρμακο έδειχνε να ενεργεί αμέσως. Είχε πλέον μόνο το κουράγιο να γυρίσει το κεφάλι του προς το μέρος μου και να σηκώσει  το χέρι του προς τα εμένα παρακαλώντας να μην τον αφήσω μόνο του μαζί της γιατί κινδύνευε. 

Πραγματικά σκεφτόμουν να πάω και εγώ μαζί τους, αλλά από τη μία ντρεπόμουν μήπως με περάσουν κι εμένα για τρελό  και από την άλλη είχα τη διαβεβαίωση της νοσοκόμας ότι ο γιατρός θα τον δει αμέσως και πως όλα θα πάνε καλά.

Απομακρύνθηκε αρκετά από μένα, μέσα σε ένα μακρύ διάδρομο, και κάπου στη μέση του διαδρόμου έστριψε δεξιά. Ίσως ήταν ο κακός φωτισμός, ίσως η κούραση, δε ξέρω, όταν έστριψαν μου φάνηκε ότι είδα το φως στο σημείο που ήταν η νοσοκόμα με το Δημήτρη να χάνεται, σαν να το πνίγει το σκοτάδι.  Μη φανταστείτε  για πολύ ώρα, για κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου ίσως.

Γύρισα προς την έξοδο του νοσοκομείου  για να πάω να καθίσω στις καρέκλες να περιμένω, όταν στο χώρο μπήκε μια άλλη νοσοκόμα ψάχνοντας τον φίλο μου.

Της εξήγησα ότι ήρθε μια άλλη νοσοκόμα πιο μπροστά και τον πήρε, αλλά αυτή δεν ήξερε τίποτα!!! Απόρησε πια ήταν η άλλη νοσοκόμα καθώς σε αυτήν είχαν αναθέσει τη μεταφορά του!!! Της έδειξα που τον πήγαν και τότε ήταν που σάστισε!  "Αποκλείεται" μου είπε "Από εκεί είναι οι αποθήκες και το νεκροτομείο!"

Πάγωσε το αίμα μου...

Το σοκ που έπαθε ο φίλος μου πριν φτάσουμε στο μπαρ γιατί κινδυνεύαμε...

Το παρακαλετό του να μην τον αφήσω μόνο με τη νοσοκόμα που την ήξερε παρόλο που την είδε για πρώτη φορά...

Η περίεργη μεταβολή του φωτός στο διάδρομο όταν η νοσοκόμα μετέφερε τον Δημήτρη...

Όσα μου είπε η δεύτερη νοσοκόμα... Οι αποθήκες... Το νεκροτομείο... 

Όλα αυτά πέρασαν αστραπιαία από το μυαλό μου, το οποίο ήταν έτοιμο να σπάσει...

Άρχισα να τρέχω στο διάδρομο που μετέφερε η πρώτη νοσοκόμα το φίλο μου.  Μου φαινόταν ατελείωτος... από πίσω μου ακολουθούσε τρέχοντας και η δεύτερη νοσοκόμα ρωτώντας τι έπαθα...

Έφτασα στο σημείο που τους είδα να στρίβουν δεξιά. Δεν υπήρχε πόρτα, ούτε διάδρομος. Μόνο τοίχος...  Προχώρησα λίγο πιο κάτω... Δεν θα είχα υπολογίσει σωστά τις αποστάσεις.   

Ακολούθησα το διάδρομο μέχρι το τέλος. Σε ένα σημείο έστριβε δεξιά, στην συνέχεια είχε δεξιά και αριστερά πόρτες με την ένδειξη αποθήκη που ήταν κλειδωμένες και μετά σκαλοπάτια που κατέβαιναν προς τα κάτω. Τα ακολούθησα τρέχοντας.

Έφτασα σε ένα πολύ μικρότερο διάδρομο που κατέληγε σε μια μόνο διπλή πόρτα. Πάνω από την πόρτα είχε ένδειξη νεκροτομείο...

Καθώς άνοιγα την πόρτα για να μπω, έχοντας από πίσω μου τη νοσοκόμα να μου λέει λαχανιασμένα, όσο πιο δυνατά μπορούσε, ότι απαγορεύεται η είσοδος και ότι είναι κλειδωμένα, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι ο φίλος μου μπορεί να μην ήταν ζωντανός πια...

Μπήκα μέσα.  Στο κέντρο της αίθουσας ήταν το καροτσάκι του φίλου μου και πάνω του, με το κεφάλι ριγμένο προς τα κάτω, καθόταν ο Δημήτρης...

Έτρεξα να δω αν είναι καλά.  Τον χτυπούσα ελαφριά στο πρόσωπο. Τα μάτια του ήταν κλειστά, δεν αντιδρούσε. Έφτασε και η νοσοκόμα. Έπιασε κατευθείαν να δει το σφυγμό του. Ήταν ζωντανός! Αναίσθητος αλλά ζωντανός! 

Όσο τον ανεβάζαμε πάνω η νοσοκόμα απορούσε συνέχεια για το πως έγινε αυτό, πως έφτασε ο φίλος μου σε αυτή την κατάσταση εκεί κάτω.

Η ιστορία γίνεται όμως ακόμη πιο περίεργη καθώς προσπαθήσαμε να βρούμε μια εξήγηση:

Ο χώρος του νεκροτομείου έχει κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης. Σε έλεγχο που έγινε φαίνεται ξαφνικά και από το πουθενά να εμφανίζεται το καροτσάκι με το φίλο μου στο κέντρο της αίθουσας. Από το ένα καρέ που δεν υπήρχε τίποτα στο αμέσως επόμενο καρέ εμφανίστηκε ξαφνικά. Το απέδωσαν σε βλάβη του συστήματος...

Τα χαρακτηριστικά της νοσοκόμας που τους περιέγραψα δεν ταίριαζε με καμία που είχε βάρδια εκείνο το βράδυ...

Ο φίλος μου όταν συνήλθε δεν θυμόταν τίποτα. Δεν παρουσίασε κανένα πρόβλημα υγείας.  Είχε μόνο κάτι ελαφριά σημάδια σαν κάψιμο στον ώμο του και στο στήθος...

Την ιστορία αυτή σπάνια τη συζητούσαμε μεταξύ μας μέχρι που είδαμε τη σελίδα σας και σκεφτήκαμε να την μοιραστούμε μαζί σας. Αν κάποιος από εσάς μπορεί να δώσει κάποια εξήγηση θα τον παρακαλούσα να μην διστάσει. 

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Χρήστο για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης:   

Προμήνυμα θανάτου (Α' Μέρος)

Η νταλίκα του τρόμου

Η εκδρομή του τρόμου



Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com για να την δημοσιεύσουμε.