Η σιωπή

Το Σάββατο αργά τα ξημερώματα, γυρνούσα στο σπίτι μου στο χωριό. Ίσως να είχα πιει λίγο παραπάνω από ότι έπρεπε, γι' αυτό οδηγούσα σχετικά αργά, ακούγοντας την αγαπημένη μου μουσική.

Ο δρόμος δεν είχε καθόλου κίνηση. Ήταν όλος δικός μου. Ο καιρός θυμάμαι ήταν καλός, δεν είχε συννεφιά και η ορατότητα για βράδυ ήταν σχετικά καλή.

Ξαφνικά εκεί που οδηγούσα σταμάτησε ο ήχος από το mp3 player του αυτοκινήτου. Δεν έσβησε, απλά δεν ακουγόταν πια μουσική. Προσπάθησα να το διορθώσω, το έκλεισα, το άνοιξα, πάτησα ότι κουμπί μπορούσα να σκεφτώ αλλά τίποτα. 

Όταν προσπάθησα να το ξανακλείσω, η μηχανή του αυτοκινήτου έχασε όλη τη δύναμή της. Δεν φαινόταν να έσβησε η μηχανή, καθώς όλοι οι δείκτες δούλευαν κανονικά. Κι όμως έχασε όλη τη δύναμή της και αναγκάστηκα να παρκάρω το αμάξι όσο πιο πολύ μπορούσα στην άκρη του δρόμου.

Τα φώτα παρέμειναν αναμμένα αλλά δεν ακουγόταν κανένας θόρυβος από τη μηχανή. Έσκυψα στο ντουλαπάκι του συνοδηγού για να βρω το τηλέφωνο της οδικής βοήθειας. Τότε το εσωτερικό φως του αυτοκινήτου, καθώς και οι λάμπες του, άρχισαν να τρεμοπαίζουν.

Πήρα το χαρτί με το τηλέφωνο της οδικής βοήθειας στα χέρια μου και τότε όλα τα φώτα του αυτοκινήτου έσβησαν.  Βρέθηκα στο σκοτάδι.

Άναψα το φακό του κινητού. Καθώς πήγα να πάρω τηλέφωνο την οδική βοήθεια, διέκρινα μια κίνηση έξω από το αμάξι, πίσω από κάτι χαμηλά δέντρα. Έριξα το φως του φακού μου προς εκείνο το σημείο.

Τότε διέκρινα μια ανθρώπινη μορφή να κάθεται πίσω από τα δέντρα. Βγήκα από το αμάξι και πλησίασα λίγο για να μπορέσω να φωτίσω καλύτερα την περιοχή. Ξαφνικά διέκρινα το πρόσωπο ενός κλόουν! Ενός τρομακτικού κλόουν με σκισμένα μάτια και στόμα, να κοιτάει προς το μέρος μου απειλητικά!

Έτρεξα και μπήκα μέσα στο αμάξι. Κλείδωσα τις πόρτες αμέσως! Ο κλόουν άρχισε να με πλησιάζει... Αργά αργά... Πήρα τηλέφωνο το 100... Το τηλέφωνο φαινόταν να λειτουργεί αλλά δεν ακουγόταν τίποτα... Πήρα τηλέφωνο το 112... και πάλι ενώ κάλεσα δεν άκουγα τίποτα...

Ο κλόουν πλησίασε κι άλλο... Ερχόταν όλο και πιο κοντά... Είχε φτάσει πλέον στο παράθυρο του αυτοκινήτου...

Εγώ μέσα είχα παγώσει από το φόβο μου. Ο κλόουν κόλλησε το τρομακτικό πρόσωπό του στο τζάμι και με το δάχτυλό του χτύπησε το παράθυρο. Πάλι δεν ακούστηκε κανένας θόρυβος.

Τότε συνειδητοποίησα ότι ούτε όταν βγήκα από το αυτοκίνητο είχα ακούσει κάποιο θόρυβο. Ούτε από τη πόρτα που την ανοιγόκλεισα, ούτε από τη φύση (τζιτζίκια, σκυλιά κτλ), ούτε από τον αέρα. Σα να βρισκόμουν στο κενό...

Ο κλόουν άρχισε να χτυπά με δύναμη το τζάμι του οδηγού. Όλο και πιο δυνατά. Το τζάμι άρχισε να ραγίζει. Ήταν θέμα λεπτών να μπει μέσα και να με αρπάξει.

Προσπάθησα να περάσω στη θέση του συνοδηγού μήπως και καταφέρω να την κοπανήσω από την άλλη πόρτα. Τότε όμως ένιωσα ένα χέρι να με αρπάζει από τον ώμο... Ήταν πλέον πολύ αργά;

Άρχισα να φωνάζω και να χτυπιέμαι στην προσπάθειά μου να γλιτώσω. Τότε άκουσα φωνές που με παρότρυναν να ηρεμήσω. Ένας άντρας του ΕΚΑΒ με έπιανε από τον ώμο και μου έλεγε ότι είμαι καλά τώρα, ήρθαν να βοηθήσουν.

Μου είπαν ότι είχα βγει από το δρόμο και χτύπησα σε κάτι δέντρα. Από το χτύπημα έσπασε το παράθυρο του οδηγού. Δέχτηκε μια κλήση το 100 από το κινητό μου χωρίς όμως κάποιος να τους μιλήσει και στη συνέχεια το ίδιο και η υπηρεσία 112, η οποία και με εντόπισε.

Το αυτοκίνητο εκτός από το σπασμένο παράθυρο δεν είχε κανένα άλλο χτύπημα. Ούτε γρατζουνιά. Εγώ μετά το ατύχημα είχα σοβαρούς πονοκεφάλους αν και οι γιατροί με διαβεβαίωναν ότι δεν είχα πάθει κάποια ζημιά από το ατύχημα. Ακόμη δυσκολεύομαι να καταλάβω τι έγινε εκείνο το βράδυ.

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε το φίλο μας Δημήτρη για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης:

Η ξαδέρφη μου

Το περίεργο σπίτι

Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com για να την δημοσιεύσουμε