Όταν είμασταν πιτσιρίκια, παίρναμε τα ποδήλατα και πηγαίναμε μακρινές βόλτες στην εξοχή. Μεγάλωσα σε χωριό της Ηπείρου και τα καλοκαίρια τα περνούσαμε συνήθως πάνω στα ποδήλατα εξερευνώντας τις γύρω περιοχές.
Εκείνο το απόγευμα, εγώ με 4 ακόμη φίλους μου ξεκινήσαμε για μια νέα εξερεύνηση. Ήμασταν 14 χρονών περίπου τότε. Αποφασίσαμε να πάρουμε ένα χωματόδρομο που ανέβαινε το βουνό.
Μετά από λίγη ώρα περάσαμε έξω από ένα χωράφι που στο βάθος είχε μια παλιά εγκαταλελειμμένη καλύβα.
Εγώ, ο Τάσος, ο Βαγγέλης την προσπεράσαμε χωρίς να δώσουμε σημασία και συνεχίσαμε τον ανηφορικό δρόμο, όταν ακούσαμε τον Βασίλη να μας φωνάζει: "Παιδιά σταματήστε, ο Νίκος έμεινε πίσω".
Σταματήσαμε και κοιτάξαμε τον Νίκο, να έχει σταματήσει έξω από την καλύβα και να την κοιτάει.
Γυρίσαμε όλοι στο σημείο που ήταν ο Νίκος και τον ρωτήσαμε αν κουράστηκε. Αυτός δεν μας έδωσε καν σημασία, σαν να μην μας άκουγε. Κατέβηκε από το ποδήλατό του, τα άφησε να πέσει στο έδαφος και άρχισε να περπατάει προς την καλύβα. Αφήσαμε κι εμείς τα ποδήλατα και τον ακολουθήσαμε.
"Που πας ρε βλάκα;" τον ρωτούσαμε αλλά αυτός συνέχισε το περπάτημα, σα να ήταν ρομπότ, σα να ήταν μαγεμένος.
"Το θυμάμαι αυτό το μέρος" μας είπε ξαφνικά δείχνοντας τη καλύβα, "εδώ πέθανα".
Παγώσαμε όλοι μόλις το ακούσαμε αυτό.
"Κόψε την πλάκα ρε, δε μας τρομάζεις" απάντησε ο Τάσος, αλλά ο Νίκος είχε φτάσει ήδη στην καλύβα και άνοιγε την πόρτα για να μπει μέσα. Και όντως την άνοιξε, μπήκε μέσα και τότε η πόρτα έκλεισε με δύναμη πίσω του!
Ακούσαμε ένα δυνατό θόρυβο και νιώσαμε ένα κύμα αέρα να μας χτυπάει σε όλο μας το κορμί! Τρέξαμε στο Νίκο να δούμε τι είχε συμβεί. Ο Βαγγέλης άνοιξε την πόρτα και μπήκαμε διστακτικά μέσα. Βρήκαμε τον Νίκο πεσμένο στο πάτωμα... όλο το κορμί του τραντάζονταν κάτω στο ξύλινο πάτωμα... Σα να είχε πάθει κάποια κρίση, κάποια επιληψία...
Εγώ με τον Τάσο τον πιάσαμε από τα χέρια και τον τραβήξαμε για να τον βγάλουμε έξω από την καλύβα ενώ ο Βαγγέλης έφυγε τρέχοντας να κατέβει πίσω στο χωριό για να φωνάξει βοήθεια. Βλέπετε δεν είχαμε κινητά τότε.
Μόλις βγάλαμε τον Νίκο από την καλύβα η κρίση σταμάτησε. Μετά από λίγο ηρέμησε και άνοιξε τα μάτια του.
"Τι έγινε; Που βρισκόμαστε;" μας ρώτησε ο Νίκος.
"Δε θυμάσαι τίποτα;" απάντησα εγώ.
Ο Νίκος δε θυμόταν τίποτα από το περιστατικό. Το τελευταίο που θυμόταν ήταν ότι σταμάτησε για να τοποθετήσει την αλυσίδα του ποδηλάτου, που είχε βγει, κι από κει και πέρα τίποτα άλλο.
Ο Νίκος δεν ξαναείχε κάποια κρίση στη ζωή του.
Ποτέ δε περάσαμε από εκείνη τη καλύβα ξανά.
Τώρα το Πάσχα του 2025 και μετά από πάνω από δέκα χρόνια, θα συναντηθούμε όλη η παλιοπαρέα στο χωριό. Έχουμε αποφασίσει να πάμε στην καλύβα και να δούμε αν υπάρχει ακόμη...
Ακολουθήστε το μουσικό μας συγκρότημα και υποστηρίξτε το μουσικό μας ταξίδι με ένα like, share, follow:
Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Γρηγόρη για την ιστορία που μας έστειλε.
Διαβάστε επίσης:
Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου