Ήταν Νοέμβριος του 1990. Είχα πάει στο χωριό για το ετήσιο μνημόσυνο του παππού μου. Στο χωριό έμενε μόνη της πλέον η γιαγιά μου. Εκτός από το σπίτι στο χωριό, ο παππούς μου είχε και μια καλύβα πάνω στο βουνό, λίγο έξω από το χωριό, όπου πήγαινε τα ζώα το καλοκαίρι.
Με το θάνατο του παππού μου και μετά κανείς δε πήγαινε στη καλύβα. Οι γονείς μου δε προλάβαιναν και η γιαγιά μου δε μπορούσε. Έτσι όποτε επισκεπτόμουν τη γιαγιά μου, περνούσα από την καλύβα, έβλεπα αν χρειαζόταν τίποτα και την επόμενη φορά προσπαθούσα να διορθώσω οποιοδήποτε πρόβλημα παρουσιάζονταν.
Έτσι έκανα και μετά το μνημόσυνο του παππού μου. Αφού φάγαμε, πήρα το αμάξι και πήγα στη καλύβα. Ο χωματόδρομος ήταν ομαλός μέχρι 500 μέτρα από τη καλύβα. Μετά έπρεπε να περπατήσω. Μαζί μου είχα πάρει κι ένα φακό γιατί είχαμε κόψει το ρεύμα στη καλύβα και το Νοέμβριο σκοτεινιάζει νωρίς.
Άφησα το αμάξι στην άκρη του δρόμου και περπάτησα τα υπόλοιπα μέτρα μέχρι τη καλύβα. Ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος και όλο και περισσότερα μαύρα σύννεφα συγκεντρώνονταν απειλητικά. Στο βάθος του ορίζοντα διέκρινα τις πρώτες αστραπές.
Έφτασα στη πόρτα και ξεκλείδωσα την πόρτα. Πριν προλάβω να μπω μέσα ένα παγωμένο αεράκι αγκάλιασε όλο το κορμί μου. Έβγαλα το κεφάλι μου έξω από τη πόρτα κοιτάζοντας τον ουρανό. Φαινόταν να πλησιάζει καταιγίδα.
Μόλις μπήκα μέσα στη καλύβα προσπάθησα να ανάψω το φακό, χωρίς αποτέλεσμα. Τον χτύπησα μια δυο φορές με τη παλάμη μου και ξαναπροσπάθησα να τον ανάψω αλλά και πάλι, ο φακός δε λειτουργούσε. Μετάνιωσα την ώρα και τη στιγμή που δεν είχα δοκιμάσει τις μπαταρίες πριν ξεκινήσω.
Ευτυχώς θυμήθηκα ότι στο δεύτερο δωμάτιο της καλύβας είχαμε αφήσει κεριά και σπίρτα, οπότε πήγα να τα πάρω. Καθώς πήγαινα να ανοίξω την πόρτα του δεύτερου δωματίου, ένα παγωμένο αεράκι και πάλι πέρασε από πάνω μου, κάνοντάς με να ανατριχιάσω. Κοίταξα πίσω την εξώπορτα μήπως την είχα αφήσει ανοιχτή, καθώς και τα παράθυρα αλλά όλα ήταν κλειστά.
Καθώς άνοιγα την πόρτα του δεύτερου δωματίου, για ένα περίεργο, ανεξήγητο λόγο ένιωθα τις τρίχες σε όλο μου το σώμα να σηκώνονται και να παγώνει όλο το κορμί μου.
Όταν άνοιξα την πόρτα, βρήκα μέσα στο δωμάτιο τα κεριά αναμμένα και τοποθετημένα σε διάφορα σημεία. Στο κρεβάτι καθόταν ένας παππούς! Παρόλο που μου φαινόταν γνωστός δε μπορούσα να καταλάβω ποιος ήταν. Με το που άκουσε τα βήματά μου, γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μου.
"Συγγνώμη πως μπήκατε εδώ; Τι θέλετε;" ρώτησα κάνοντας ένα βήμα πίσω.
"Ήρθα να δω τον Γιώργο" μου απάντησε ο άγνωστος γέρος που καθόταν στο κρεβάτι.
"Ο παππούς μου δε ζει πια" του απάντησα, "πέθανε πριν ένα χρόνο".
"Δεν ήρθε" μου είπε λυπημένος "τον περίμενα αλλά δεν ήρθε".
Σκέφτηκα ότι θα ήταν κάποιος φίλος του παππού μου με άνοια. Έπρεπε να τον πάρω από εκεί και να τον επιστρέψω στο χωριό για να δούμε ποιος είναι και ποιος τον ψάχνει.
Τον παρακάλεσα να με ακολουθήσει για να επιστρέψουμε στο χωριό και με ακολούθησε με προθυμία.
"Θα έρθει κι ο Γιώργος;" με ρώτησε.
"Έλα παππού να πάμε στο αμάξι" του απάντησα και τον έβγαλα έξω από την καλύβα.
Η καταιγίδα είχε ξεσπάσει και η βροχή έπεφτε με δύναμη πάνω μας. Γύρισα για να κλειδώσω την εξώπορτα και μόλις ξαναγύρισα προς το μέρος του για να τον βοηθήσω να περπατήσουμε μέχρι το αυτοκίνητο, ο παππούς είχε εξαφανιστεί!
Άρχισα να φωνάζω "παππού, παππού είσαι καλά;" και να ψάχνω όλο το μέρος γύρω από την καλύβα, φοβούμενος μήπως έπαθε τίποτα. Έψαξα παντού αλλά δεν τον βρήκα πουθενά. Είχα γίνει μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο και καθώς οι προσπάθειές μου να βρω τον άγνωστο αυτό παππού δεν είχαν αποτέλεσμα αποφάσισα να επιστρέψω στο σπίτι στο χωριό και να πω σε όλους τι συνέβη.
Έτσι κι έκανα. Κανείς όμως από τους δικούς μου δεν μπορούσε να εξηγήσει ποιος ήταν αυτός ο παππούς που είδα. Η γιαγιά μου έκανε ένα δύο τηλεφωνήματα στα γειτονικά σπίτια αλλά κανένας δεν ήξερε τίποτα. Την είδα ανήσυχη να κάθετε δίπλα στο τραπεζάκι που ήταν το σταθερό τηλέφωνο.
"Μην ανησυχείς γιαγιά" της είπα και την πλησίασα για να της κάνω μια αγκαλιά. Μόλις έφτασα δίπλα της, παρατήρησα πάνω στο τραπεζάκι, δίπλα στο τηλέφωνο, μια φωτογραφία του παππού μαζί με ένα άλλο άντρα!
"Αυτός ήταν το παππούς που είδα στη καλύβα!" φώναξα δείχνοντας τη φωτογραφία! "Αυτός ήταν που περίμενε! Είμαι σίγουρος!" συνέχισα.
Η γιαγιά μου σταυροκοπήθηκε και μου είπε: "Παιδί μου αυτός ήταν ένας φίλος του παππού σου που πέθανε πριν πέντε χρόνια..."
Our Horror Stories: Ευχαριστούμε το φίλο μας Γιώργο για την ιστορία που μας έστειλε.
Διαβάστε επίσης:
Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.
1 σχόλια:
Οι φίλοι που ζουν σαν αδέρφια
Δημοσίευση σχολίου