SlideShow

Eye GIF - Scary Dark Eyes GIFs
0

Το όνειρο της φωτιάς

 


Δεν ξέρω αν αυτό που θα σας πω είναι όνειρο ή κάτι που απλώνεται πέρα από τον ύπνο μου. Μα αν είναι όνειρο, γιατί να αφήνει σημάδια όταν ξυπνάω;

Εδώ και μήνες, κάθε νύχτα βλέπω το ίδιο: ο ουρανός σκίζεται στα δύο σαν κουρτίνα. Από μέσα ξεχύνεται μόνο φωτιά —όχι φωτιά που καίει δέντρα ή σπίτια, αλλά μια φωτιά που καίει τον αέρα, τον χρόνο, την ύπαρξη την ίδια. Κι ανάμεσα στις φλόγες, σκιές κινούνται. Δεν μπορώ να πω αν είναι ανθρώπινα σώματα ή κάτι άλλο, αλλά ξέρω πως με βλέπουν.


Μια από αυτές τις σκιές πλησιάζει πάντα. Δεν έχει πρόσωπο, μόνο ένα μαύρο περίγραμμα, κι όμως μιλάει με φωνή που μοιάζει με πολλές φωνές μαζί. Μου λέει πάντα την ίδια φράση:

«Όλα ξεκινούν απ’ τη γη. Εκεί που στέκεσαι.»

Την πρώτη φορά ξύπνησα φωνάζοντας. Τη δεύτερη φορά προσπάθησα να το αγνοήσω. Μα όσο περνούν οι εβδομάδες, το όνειρο γίνεται πιο ζωντανό. Η φωτιά πιο καυτή. Το χώμα κάτω από τα πόδια μου τρέμει, σαν κάτι να σπρώχνει από μέσα προς τα έξω.


Το χειρότερο όμως δεν είναι το ίδιο το όνειρο. Είναι αυτά που βρίσκω όταν ανοίγω τα μάτια μου. Στον καθρέφτη του μπάνιου, τα δάχτυλά μου είναι πάντα μαυρισμένα, σαν να τα βύθισα σε στάχτη. Μια φορά μάλιστα το πάτωμα γύρω από το κρεβάτι είχε λεπτή σκόνη, γκρίζα και μυρωδιά καμένου.

Κανείς δεν με πιστεύει. Οι φίλοι μου γελάνε, λένε ότι βλέπω εφιάλτες επειδή διαβάζω πολλά. Μα εγώ ξέρω… κάθε νύχτα που περνάει, το σκίσιμο στον ουρανό μεγαλώνει. Κι οι σκιές πλησιάζουν όλο και πιο κοντά.

Κι αν μια μέρα ξυπνήσω, κι ο ουρανός έξω από το παράθυρό μου είναι ήδη κομμένος στα δύο;


Our Horror Stories: Ευχαριστούμε την φίλη μας Κατερίνα για την ιστορία που μας έστειλε.


Διαβάστε επίσης:







Ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο Facebook 



 Ένα LIKE, SHARE και σχόλιο θα βοηθήσει να συνεχίσουμε το έργο μας!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!




Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.



0

Διακοπές στη Σαμοθράκη

 



Ήταν καλοκαίρι, κι αποφασίσαμε να πάμε στη Σαμοθράκη, να μείνουμε μακριά από τον κόσμο, στις σκηνές μας, δίπλα στο ποτάμι.


Ήμασταν πέντε φίλοι. Θυμάμαι πως το νησί είχε κάτι το παράξενο από την πρώτη στιγμή· οι κάτοικοι μας κοιτούσαν με ένα βλέμμα περίεργο, σαν να ήξεραν κάτι που εμείς αγνοούσαμε.

Μια νύχτα, κάποιος ντόπιος μας είπε, σχεδόν ψιθυριστά, πως στο βουνό υπήρχαν “μονοπάτια που δεν οδηγούν πουθενά” και πως αν τύχαινε να χαθείς εκεί, μπορεί να μη βγεις ποτέ ο ίδιος. Γελάσαμε τότε. Μας φάνηκε σαν ιστορία για τουρίστες.


Την τέταρτη μέρα αποφασίσαμε να ανέβουμε πιο ψηλά, πέρα από τα γνωστά μονοπάτια. Το δάσος σκλήρυνε· οι ήχοι μειώνονταν, σαν τα πουλιά να σιωπούσαν. Ο ουρανός σκοτείνιαζε γρηγορότερα απ’ ότι θα έπρεπε. Ώσπου ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε ότι λείπει ο Μιχάλης.

Τον φωνάζαμε, ψάχναμε με φακούς, μέχρι που τον είδαμε: στεκόταν σε μια στροφή πιο πάνω, ακίνητος, με το κεφάλι γυρισμένο προς το βουνό. Όταν πλησιάσαμε, χαμογέλασε παράξενα, με ένα χαμόγελο που δεν έμοιαζε δικό του. Τα μάτια του έμοιαζαν να έχουν άλλο χρώμα. Είπε μόνο:


«Μην ανησυχείτε. Τώρα βλέπω.»

Πήραμε το δρόμο για το κάμπινγκ. Ο Μιχάλης έδειχνε να δυσκολεύεται στο περπάτημα. Έμοιαζε δύσκαμπτος, σα να είχε τραυματιστεί. 

'Οταν φτάσαμε το βράδυ στο κάμπινγκ, ο Μιχάλης εξαφανίστηκε και πάλι ξαφνικά. Δεν τον βρήκαμε στη σκηνή του και στη γύρω περιοχή. Τα πράγματά του έλειπαν όλα, σαν να μην είχε έρθει ποτέ μαζί μας. Οι φωτογραφίες στα κινητά μας έδειχναν μόνο τέσσερις φίλους – εκείνος δεν υπήρχε σε καμία.


Κι όμως… όταν ξυπνήσαμε το πρωί, ήταν πάλι εκεί. Στην παρέα μας, να γελάει σαν να μη συνέβη τίποτα. 

Όμως κάθε φορά που τον κοιτούσα, με διαπερνούσε μια αίσθηση ξενικότητας. Κάτι στο πρόσωπό του δεν ήταν σωστό. Κάτι στο γέλιο του αντηχούσε αλλόκοτα, σαν ηχώ από τα βάθη της γης.


Κι ακόμα, χρόνια μετά, όταν τον συναντώ, δεν είμαι σίγουρος αν είναι πραγματικά ο φίλος που χάσαμε εκείνη τη νύχτα… ή αν κάτι άλλο, αρχαίο και απρόσωπο, φοράει το δέρμα του.

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Γιάννη για την ιστορία που μας έστειλε.


Διαβάστε επίσης:





Ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο Facebook 



 Ένα LIKE, SHARE και σχόλιο θα βοηθήσει να συνεχίσουμε το έργο μας!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!




Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.

1

H ψαλμωδία

 

Σπουδάζω εδώ και δύο χρόνια στην Αθήνα και μένω σε μια φοιτητική εστία, σε ένα κτίριο παλιό, με δωμάτια που μυρίζουν υγρασία ακόμα και το καλοκαίρι. Δεν έδωσα ποτέ σημασία· μέχρι που ξεκίνησαν οι θόρυβοι.

Όλα άρχισαν περίπου στις τρεις το πρωί, πριν από μερικούς μήνες. Ένα βουητό, χαμηλό, που έμοιαζε να έρχεται από τον τοίχο δίπλα στο κρεβάτι μου. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν σωλήνες, παλιοί θερμοσίφωνες, κάτι τέτοιο. Μα όσο περνούσαν οι νύχτες, το βουητό άρχισε να παίρνει ρυθμό. Δεν ήταν θόρυβος. Ήταν… ψαλμωδία.


Καμιά φορά σταματούσε απότομα, σαν κάποιος να ήξερε ότι το άκουγα. Κι έπειτα ξεκινούσε ξανά, πιο δυνατά. Έβαζα μουσική για να το καλύψω, αλλά πάντα, μα πάντα, το βουητό έβρισκε τρόπο να φτάσει στ’ αυτιά μου.

Μια νύχτα, με τα νεύρα μου τεντωμένα, κόλλησα το αυτί στον τοίχο. Τότε το άκουσα καθαρά: συλλαβές σε γλώσσα που δεν ήξερα. Κάτι ανάμεσα σε ελληνικά και κάτι πολύ πιο αρχαίο. Κι ανάμεσα στις φράσεις… το όνομά μου.


Πάγωσα. Μα το πιο φρικτό ήταν ότι, χωρίς να το καταλάβω, άρχισα να επαναλαμβάνω τις λέξεις. Ήξερα ότι δεν τις καταλάβαινα, κι όμως η φωνή μου τις έλεγε τέλεια, με ρυθμό που δεν μου ανήκε.

Το επόμενο πρωί, κοίταξα στον καθρέφτη. Τα μάτια μου ήταν κατακόκκινα, σαν να μην είχα κοιμηθεί καθόλου. Οι συμφοιτητές μου με ρώτησαν τι έπαθα και γιατί περπατούσα όλη νύχτα στους διαδρόμους. Το πρόβλημα είναι πως… δεν θυμάμαι ποτέ να βγήκα από το δωμάτιο.


Τώρα κάθε νύχτα η ψαλμωδία πλησιάζει όλο και πιο κοντά. Μερικές φορές ακούω τα χείλη μου να κινούνται πριν ακόμα αρχίσει ο ήχος στον τοίχο. Σαν να με προλαβαίνω. Σαν εγώ να ήμουν η πηγή από την αρχή.

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Διονύση για την ιστορία που μας έστειλε.



Διαβάστε επίσης:





Ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο Facebook 



 Ένα LIKE, SHARE και σχόλιο θα βοηθήσει να συνεχίσουμε το έργο μας!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!





Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.

1

Το Μυστικό στις Σπηλιές της Μάνης

 



Ήταν καλοκαίρι, κι είχα βρεθεί με μια μικρή παρέα στην Αρεόπολη. Κάποιος από τους ντόπιους μάς μίλησε για σπηλιές κοντά στη θάλασσα, όπου, λέει, είχαν χαθεί άνθρωποι χωρίς ποτέ να βρεθούν. Δεν άντεξα — ήθελα να δω με τα μάτια μου.

Κατεβήκαμε έναν απότομο βράχο, κι εκεί ήταν: μια χαραμάδα στη γη που έβγαζε παγωμένο αέρα, λες και μέσα της υπήρχε χειμώνας. Η θάλασσα γύρω ήταν ήρεμη, αφύσικα ήρεμη, χωρίς ούτε ένα κύμα.


Περάσαμε μέσα με φακούς. Οι τοίχοι της σπηλιάς είχαν χαράξεις — σπειροειδή σύμβολα, κύκλους που μπερδεύονταν, μορφές με χέρια και κεφάλια παράξενα, απάνθρωπα. Όσο πιο βαθιά πηγαίναμε, τόσο πιο έντονα άκουγα έναν υπόκωφο ήχο, σαν βουητό. Οι άλλοι δεν άκουγαν τίποτα.

Σε μια αίθουσα βρήκαμε έναν υπόγειο θάλαμο, γεμάτο νερό. Το βουητό εκεί ήταν πιο δυνατό. Έσκυψα με τον φακό και… είδα. Από το βάθος του νερού, κάτι αναδεύτηκε. Πλοκάμια, όχι ψαριού, αλλά κάτι πιο αρχαίου. Στο κέντρο, ένα στόμα με σειρές δοντιών, που άνοιγε αργά.


Οι φίλοι μου ορκίζονται πως έφυγα τρέχοντας, ουρλιάζοντας, πριν καν μπουν στον θάλαμο. Δεν θυμάμαι πώς βρέθηκα ξανά έξω, μόνο ότι η θάλασσα εκείνο το απόγευμα δεν είχε σταματήσει να κοχλάζει.

Από τότε, τα βράδια, όταν πλησιάζω θάλασσα, το ίδιο βουητό γυρίζει στ’ αυτιά μου. Σαν κάλεσμα. Σαν υπόσχεση ότι κάποτε θα πρέπει να επιστρέψω.


Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Αντώνη για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης:





Ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο Facebook 



 Ένα LIKE, SHARE και σχόλιο θα βοηθήσει να συνεχίσουμε το έργο μας!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!




Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.

1

Η Στάση που Δεν Υπάρχει

 


Ένας φίλος μου μού είπε κάποτε πως αν πάρεις το τελευταίο δρομολόγιο του μετρό, μπορεί να συμβεί κάτι περίεργο. Ανάμεσα σε δύο γνωστούς σταθμούς, το τρένο κάνει μια στάση που δεν είναι στον χάρτη.

Τα φώτα χαμηλώνουν, η πόρτα ανοίγει, κι απέξω υπάρχει ένας σκοτεινός, άδειος σταθμός. Κανείς δεν κατεβαίνει, κανείς δεν ανεβαίνει. Μόνο κάτι φιγούρες στέκονται μακριά, στην άκρη της αποβάθρας, σαν σκιές χωρίς πρόσωπο.


Όσοι το έχουν δει λένε το ίδιο: αν κοιτάξεις για πολύ ώρα αυτές τις σκιές, τότε την επόμενη μέρα θα σε βρει κάτι κακό.

Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια. Αλλά από τότε, παίρνω πάντα το προτελευταίο δρομολόγιο.

Ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο Facebook 



 Ένα LIKE, SHARE και σχόλιο θα βοηθήσει να συνεχίσουμε το έργο μας!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Δημήτρη για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης:






Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.

0

Η Πόρτα που Δεν Έπρεπε να Ανοίξω

 



Διάβασα την ιστορία που σας έστειλε η Άννα για τη σκιά στο δωμάτιο και μου θύμησε μια δική μου, τρομακτική εμπειρία... Σας τη παραθέτω αμέσως κι ελπίζω να την δημοσιεύσετε:


Δεν ξέρω γιατί το έκανα. Ίσως επειδή όλοι μου έλεγαν να μην τολμήσω. Ίσως επειδή μέσα μου κάτι με τραβούσε.


Στο σπίτι των παππούδων μου, στον επάνω όροφο, υπήρχε μια μικρή ξύλινη πόρτα. Κανείς δεν μιλούσε γι’ αυτήν. Αν ρωτούσα, μου απαντούσαν πάντα το ίδιο:

«Αυτό το δωμάτιο δεν υπάρχει για σένα. Μην το αγγίξεις ποτέ».

Όσο μεγάλωνα, τόσο πιο πολύ με βασάνιζε η ιδέα. Μέχρι που ένα βράδυ, μόνος στο σπίτι, αποφάσισα να δοκιμάσω.

Το χερούλι ήταν κρύο, παγωμένο σαν μέταλλο βγαλμένο από το χιόνι. Γύρισε με απίστευτη ευκολία. Η πόρτα άνοιξε και αποκαλύφθηκε ένας διάδρομος. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει εκεί διάδρομος — το σπίτι τελείωνε σ’ εκείνον τον τοίχο.


Μπροστά μου απλώνονταν σκοτάδι, κι από μέσα του ακουγόταν ένας ήχος... όχι βήματα, όχι ψίθυροι. Ήταν κάτι σαν ανάσα. Σαν κάποιος να περίμενε στο βάθος, πολύ βαθιά.

Έκανα δύο βήματα. Το πάτωμα έτριξε, κι ο ήχος σταμάτησε. Κάτι με παρακολουθούσε. Το ένιωθα.

Όταν γύρισα να κοιτάξω πίσω μου, η πόρτα είχε εξαφανιστεί. Δεν υπήρχε πια. Μόνο σκοτάδι. Και τότε, μέσα από το απόλυτο μαύρο, άνοιξαν δύο μάτια. Χωρίς σώμα. Χωρίς μορφή. Μόνο μάτια, τεράστια, που με κάρφωναν.


Ξύπνησα το επόμενο πρωί στο σαλόνι, κουλουριασμένος στο πάτωμα. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν εφιάλτης... ώσπου πρόσεξα τα παπούτσια μου. Ήταν γεμάτα με σκόνη. Σκόνη από έναν διάδρομο που —υποτίθεται— δεν υπάρχει.


Ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο Facebook 



 Ένα LIKE, SHARE και σχόλιο θα βοηθήσει να συνεχίσουμε το έργο μας!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!



Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Αντώνη για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης:









Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.

0

Το Μάτι στο Παράθυρο

 


Δεν ξέρω αν ήταν όνειρο ή πραγματικότητα. Αλλά η εικόνα δεν φεύγει ποτέ από το μυαλό μου.

Ξύπνησα γύρω στις 4 τα ξημερώματα, διψασμένος. Σηκώθηκα να πάω στην κουζίνα, και τότε το πρόσεξα. Στο παράθυρο, μέσα στο σκοτάδι, υπήρχε ένα μάτι. Όχι ολόκληρο πρόσωπο. Μόνο ένα μάτι, τεράστιο, καρφωμένο πάνω μου.

Έμεινα παγωμένος για μερικά δευτερόλεπτα, ανήμπορος να κινηθώ. Το βλέμμα του δεν ανοιγόκλεινε, δεν έφευγε. Μόνο με κοιτούσε.

Τελικά μάζεψα το θάρρος, άρπαξα το φως του κινητού και το έστρεψα προς το παράθυρο. Τίποτα. Μόνο το τζάμι.

Το πιο ανατριχιαστικό όμως; Το διαμέρισμά μου ήταν στον τέταρτο όροφο.

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Γρηγόρη για την ιστορία που μας έστειλε.



Ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο Facebook 



 Ένα LIKE, SHARE και σχόλιο θα βοηθήσει να συνεχίσουμε το έργο μας!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!



Διαβάστε επίσης:








Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.




0

Οι Ψίθυροι στο Διάδρομο

 



Δεν ξέρω γιατί το θυμήθηκα απόψε. Ίσως επειδή η ησυχία της νύχτας μοιάζει με εκείνη που έζησα τότε.

Ήμουν φοιτητής και νοίκιαζα ένα μικρό διαμέρισμα σε μια παλιά πολυκατοικία στο κέντρο. Οι τοίχοι ήταν λεπτοί, και πολλές φορές άκουγα τους γείτονες να μιλούν ή να μαλώνουν. Εκείνο όμως που συνέβη δεν είχε καμία σχέση με φωνές ανθρώπων.


Ένα βράδυ, γύρω στις τρεις, με ξύπνησε ένας ήχος. Δεν ήταν βήματα, δεν ήταν πόρτα που άνοιξε. Ήταν κάτι σαν... ψίθυροι. Μιλούσαν χαμηλά, σαν δύο ή τρεις φωνές να συζητούσαν στον διάδρομο έξω από το δωμάτιό μου.

Στην αρχή νόμιζα πως οι γείτονες έκαναν φασαρία. Μα όταν πλησίασα την πόρτα, οι ψίθυροι σταμάτησαν. Περίμενα λίγα λεπτά, γύρισα στο κρεβάτι μου. Και τότε άρχισαν πάλι. Πιο κοντά. Σαν να έρχονταν μέσα από τον τοίχο, δίπλα στο κεφάλι μου.


Δεν καταλάβαινα λέξεις — μόνο τον τόνο, μια βραχνή μανία σαν κάποιος να προσπαθούσε να με πείσει, να με καλέσει... Έκλεισα τα αυτιά μου με τα χέρια, αλλά οι ψίθυροι ακούγονταν ακόμα πιο καθαρά μέσα στο κεφάλι μου.

Κάποια στιγμή, χωρίς να το συνειδητοποιήσω, βρέθηκα όρθιος στον διάδρομο. Δεν θυμάμαι να άνοιξα την πόρτα. Ήταν απλώς ανοιχτή, και το φως του κοινόχρηστου διαδρόμου τρεμόπαιζε. Δεν υπήρχε κανείς. Μόνο η σκιά μου, μακρόστενη στον τοίχο, που φαινόταν... πιο ψηλή απ’ όσο θα έπρεπε.


Έκλεισα με δύναμη την πόρτα πίσω μου και έμεινα ξάγρυπνος μέχρι να ξημερώσει. Λίγες μέρες αργότερα, είπα στον σπιτονοικοκύρη τι έγινε κι αν είχε ακούσει ποτέ περίεργους ήχους. Με κοίταξε αμήχανα και μου είπε:

«Παιδί μου, ο διάδρομος δεν έχει φως εδώ και χρόνια. Δεν δουλεύει η λάμπα».


Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Μάκη για την ιστορία που μας έστειλε.



Διαβάστε επίσης:





Ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο Facebook 



 Ένα LIKE, SHARE και σχόλιο θα βοηθήσει να συνεχίσουμε το έργο μας!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!




Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.





0

Το Βυθισμένο Χωριό της Αμφιλοχίας

 


Πριν μερικά καλοκαίρια, ταξίδεψα με έναν φίλο προς την Αμφιλοχία. Στην πορεία, μας μίλησαν για ένα χωριό που είχε βυθιστεί μερικώς από τα νερά ενός φράγματος. Οι κάτοικοι το είχαν εγκαταλείψει πριν δεκαετίες, και τώρα μόνο μερικά χαλάσματα ξεπρόβαλλαν πάνω από την επιφάνεια της λίμνης.


Η περιέργεια μας έσπρωξε να το επισκεφθούμε. Η βάρκα γλιστρούσε αργά στα ακίνητα νερά, και όσο πλησιάζαμε, τα ερείπια έμοιαζαν σαν πνιγμένες σπονδυλικές στήλες που πρόβαλλαν μέσα από το νερό.

Κατεβήκαμε σε μια γκρεμισμένη εκκλησία, μισοσκεπασμένη από φύκια και λάσπη. Εκεί βρήκαμε χαραγμένα σύμβολα στους τοίχους — όχι χριστιανικά, ούτε ελληνικά. Κύκλοι που ενώνονταν, σχήματα που έμοιαζαν με πλοκάμια.



Ο φίλος μου γέλασε, είπε ότι ήταν απλώς φαντασίες χωρικών. Εγώ όμως… είδα κάτι. Για μια στιγμή, το νερό μέσα στο ναό φούσκωσε, σαν κάτι τεράστιο να αναδεύτηκε από τα βάθη. Ένα μάτι, μεγάλο όσο ένα κεφάλι, άνοιξε και με κοίταξε μέσα από το νερό. Δεν ήταν ψάρι. Δεν ήταν τίποτα που ανήκει σε αυτή τη Γη.

Φύγαμε αμέσως, και κανείς μας δεν μίλησε ξανά γι’ αυτό. Μα από τότε, τα βράδια, στον ύπνο μου ακούω ένα βουητό. Σαν απόκοσμο ψαλμό σε γλώσσα που δεν καταλαβαίνω. Κι όταν ξυπνάω, το μαξιλάρι μου είναι υγρό… σαν από θαλασσινό νερό.



Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Ιερόθεο για την ιστορία που μας έστειλε.



Διαβάστε επίσης:





Ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο Facebook 



 Ένα LIKE, SHARE και σχόλιο θα βοηθήσει να συνεχίσουμε το έργο μας!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!






Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.

2

Η Σκιά στο Παλιό Δωμάτιο

 

Δεν μιλάω συχνά γι’ αυτό. Όχι επειδή το ξέχασα, αλλά γιατί κάθε φορά που το φέρνω στο μυαλό μου, νιώθω εκείνο το παγωμένο ρεύμα να ξαναπερνάει από τη ραχοκοκαλιά μου.

Ήταν πριν μερικά χρόνια, όταν έμεινα για λίγο σε ένα παλιό σπίτι συγγενών μου, σ’ ένα χωριό. Το σπίτι έδειχνε εγκαταλελειμμένο, με σκουριασμένα κάγκελα και ξεφλουδισμένους τοίχους. Θυμάμαι πως η θεία μου με είχε προειδοποιήσει:

«Μη κοιμηθείς στο δωμάτιο του πάνω ορόφου. Η πόρτα μένει πάντα κλειδωμένη».


Δεν μου είπε γιατί. Και φυσικά, η περιέργεια με έτρωγε.

Ένα βράδυ, όταν όλοι κοιμούνταν, βρήκα το κλειδί. Η πόρτα άνοιξε με έναν ανατριχιαστικό ήχο, σαν να πονούσαν οι μεντεσέδες που γύρισαν ύστερα από δεκαετίες. Μπήκα μέσα.

Το δωμάτιο μύριζε υγρασία και κάτι άλλο... κάτι σαν καμένο ξύλο. Στη μέση υπήρχε ένα παλιό σιδερένιο κρεβάτι και στον τοίχο απέναντι, ένας καθρέφτης. Στην αρχή δεν παρατήρησα τίποτα. Μέχρι που έκανα δύο βήματα και είδα, στο τζάμι, μια σκιά πίσω μου.

Γύρισα απότομα. Τίποτα. Μόνο εγώ.

Μα όταν ξανακοίταξα το τζάμι, η σκιά ήταν ακόμα εκεί, ακίνητη, λίγο πιο κοντά αυτή τη φορά.

Δεν ξέρω πώς βρήκα το θάρρος, αλλά έτρεξα, έκλεισα την πόρτα πίσω μου και κατέβηκα κάτω. Όλο το βράδυ έμεινα ξύπνιος στον καναπέ, περιμένοντας να ξημερώσει.


Το πρωί, ρώτησα τη θεία μου γιατί να μην μπαίνουμε σε εκείνο το δωμάτιο. Μου απάντησε απλά:

«Γιατί το παράθυρο είναι καρφωμένο εδώ και σαράντα χρόνια. Κανείς δεν επιτρέπεται να μπει μέσα».

Από τότε, δεν ξαναπήγα. Αλλά ακόμα αναρωτιέμαι... εκείνη τη νύχτα, αν η σκιά δεν καθρεφτιζόταν απλά, αλλά πλησίαζε;


Our Horror Stories: Ευχαριστούμε την φίλη μας Άννα για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης:








Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.