Θυμάμαι εκείνη την περίοδο είχα πάρα πολλά προβλήματα. Με τη δουλειά, προσωπικά, οικογενειακά. Ένιωθα πως δεν είχα πια κουράγιο να συνεχίσω.
Παρακαλούσα την Παναγία να μου δείξει τι να κάνω, πως να αντιμετωπίσω τα προβλήματα. Όλοι μας δεν καταφεύγουμε στην Παναγία όταν βρισκόμαστε σε πολύ άσχημη θέση;
Μια Κυριακή πήγα στην εκκλησία. Δεν πήγαινα συχνά. Κάπου κάπου. Εκείνο το πρωί στη λειτουργία ήταν και ο αρχιεπίσκοπος. Μαζί με πολλούς παπάδες που τον ακολουθούσαν. Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας εγώ και πάλι παρακαλούσα την Παναγία να με βοηθήσει, να μου δείξει το δρόμο.
Στο τέλος της λειτουργίας, ο αρχιεπίσκοπος και όλη η ακολουθία του βγήκαν από την εκκλησία. Οι πιστοί περιμέναμε να βγουν αυτοί πρώτοι και στη συνέχεια εμείς. Καθώς έβγαιναν έξω λοιπόν με κοιτάζει ένας παππάς και μου γνέφει να τον πλησιάσω. Ήταν μεγάλος σε ηλικία, χαμογελαστός, ήρεμος, γαλήνιος με λαμπερό πρόσωπο παρόλο το μεγάλο της ηλικίας του.
Τον πλησίασα και όταν έφτασα κοντά του μου έδωσε μια εικονίτσα. Δε μου είπε τίποτα, απλά μου έδωσε την εικόνα. Την κοίταξα. Ήταν της Παναγίας της Οδηγήτριας! Σήκωσα το βλέμμα μου από την εικόνα προς τον παππά για να τον ευχαριστήσω. Δεν τον βρήκα. Θα βγήκε έξω σκέφτηκα. Έψαξα για λίγο αλλά δεν τον είδα πουθενά.
Μου φαίνεται πολύ τραβηγμένο για να είναι απλά σύμπτωση. Ενώ είχα προβλήματα και παρακαλούσα την Παναγία να μου δείξει το δρόμο να τα αντιμετωπίσω, με πλησίασε ένας παππάς (τον οποίο δεν μπόρεσα να τον ξαναβρώ) και μου έδωσε μια εικόνα, όχι όμως οποιαδήποτε εικόνα, αλλά την εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας!
Από τότε την έχω μαζί μου πάντα στο πορτοφόλι μου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου