Το κομμάτι της τούρτας

Καλησπέρα. Με λένε Βάγια και θέλω να σας πω τι έπαθα την προηγούμενη εβδομάδα.

Ήταν μια κουραστική μέρα και ο Μορφέας δεν άργησε να με πάρει στην αγκαλιά του. Μια ζεστή, μεγάλη αγκαλιά. Όμορφα όνειρα συντρόφευαν τις σκέψεις μου. Ξάφνου ένας κρότος μου πήρε τον γαλήνιο ύπνο μου. Άνοιξα τα μάτια ιδρωμένη και φοβισμένη. Ήμουν μονή στο σπίτι... Τι μπορεί να ακούστηκε;;; 

Κλέφτης;;;; Αποκλείεται...  Ποντίκι;;;;  Όχι βέβαια....  Ήμουν στον τέταρτο όροφο και μανιακή με την καθαριότητα. 

Το αίμα μου είχε παγώσει ακούγοντας κρότους και χτυπήματα.  Μια σκιά ένιωσα να περνά στο τέλος του χολ. Ήταν σκοτεινά, το μόνο που φώτιζε την τρομακτική νύχτα, ήταν το λαμπατέρ που είχα ξεχάσει αναμμένο στο σαλόνι. Δεν κατάφερα να ξεχωρίσω τίποτα... Φοβισμένη, τρομοκρατημένη, με τρεμάμενα ποδιά άρχισα να βαδίζω σιγά σιγά...

Κατάφερα να βγω από το υπνοδωμάτιο. Κολλημένη στον τοίχο και προσπαθώντας να κρατήσω όλες τις αισθήσεις μου σε εγρήγορση, αντιλήφθηκα πως ο θόρυβος ερχόταν από την κουζίνα. Χωρίς να το σκεφτώ πήρα το βάζο που είχα στο επιπλάκι του χολ στο χέρι μου. Μα τι μπορούσε να κάνει ένα βάζο;;;;

Δεν είχα άλλη επιλογή... Χωρίς περαιτέρω σκέψεις και κάνοντας μια απότομη κίνηση ... Παναγιά μου.... Τι είναι αυτό;  Κι όμως.....

Ήταν ο άντρας μου, είχε γυρίσει από τη βραδινή του δουλειά κι έκανε επιδρομή στο ψυγείο. Ο κρότος ήταν η καρέκλα, σκόνταψε πάνω της. Δεν ήθελε να με ξυπνήσει ο κάλος μου γι αυτό δεν άναψε φως. Τα χτυπηματάκια ήταν το κουτάλι στο πιάτο, καταβρόχθιζε βλέπεται την τούρτα.... Κούνησα το κεφάλι μου και του πήρα την τούρτα χωρίς δεύτερη σκέψη. Έτρωγε το κομμάτι μου...

Γύρισα στο υπνοδωμάτιο για να συνεχίσω τον ύπνο... Μόλις πήγα να ξαπλώσω χτύπησε το κινητό μου... Ήταν ο άντρας μου... Μα γιατί να μου τηλεφωνήσει; Το σήκωσα...

''Μωρό μου έμπλεξα με τη δουλειά και θα αργήσω να επιστρέψω... Μην ανησυχείς...'' μου είπε... 

Πάγωσε το αίμα μου... άρχισα να τσιρίζω από το φόβο...