Η Μονή του Διαβόλου

Το παρακάτω κείμενο δεν είναι μία απλή ιστορία τρόμου ούτε μύθος.

Είναι μία προειδοποίηση για το μέλλον και μία πρόβλεψη ενός νεκρού που παγίδευσε την ψυχή του. Πρέπει όλοι να το διαβάσουν για να καταλάβουν ότι η ζωή η αιώνια είναι κατάρα όχι ευλογία.

Ήταν βράδυ, πέρα από τα φώτα της πόλης όταν περιπλανιόμουν μονάχος μου στην εξοχή.  Ξαφνικά ξέσπασε μεγάλη καταιγίδα και δεν είχα που να καλυφτώ.  Συνέχισα να περπατάω μέσα στην βροχή. α σύννεφα είχαν καλύψει το φεγγάρι και μόνο οι λάμψεις των αστραπών φώτιζαν τον δρόμο. 

Περπάτησα περίπου 3 χιλιόμετρα μέσα στην καταιγίδα ώσπου είδα μπροστά μου κάποιο οίκημα, που δεν μπορούσα να δω καθαρά τι ήταν, γιατί το νερό της βροχής ήταν τόσο δυνατό που κάλυπτε την εικόνα.  Προχώρησα προς τα 'κει.  Δεν ήτανε πολύ μακρυά, ίσως 600 μέτρα όχι περισσότερο.  Η βροχή γινότανε όλο και δυνατότερη και οι κεραυνοί πέφτανε ασταμάτητα  .Δέντρα ξεριζώνονταν από τον αέρα και ο δρόμος που είχε ήτανε αδιάβατος από την πυκνή λάσπη.

Τελικά έφτασα έξω από την πύλη. Ήτανε μία Μονή αλλά δεν φαινότανε να είναι κανείς εκεί. Χτύπησα την εξώθυρα αλλά δεν βγήκε κανείς.  Προσπάθησα να την ανοίξω αλλά μάταια.  Πήγα λοιπόν από το πίσω μέρος μήπως υπάρχει κάποια πόρτα για να μπω.  Βρήκα μία πόρτα στο έδαφος πίσω από την μονή.  Πρέπει να ήταν το κελάρι των μοναχών που ζούσαν εκεί.

Δεν ήτανε σε καλή κατάσταση, το ξύλο ήτανε φαγωμένο και η κλειδαριά σκουριασμένη. Κατάφερα εύκολα να την ανοίξω και να μπω μέσα. Το μοναστήρι πρέπει να ήτανε πολύ παλιό, τουλάχιστον από τα Βυζαντινά χρόνια.  Σίγουρα έχει να πατήσει άνθρωπος εδώ μέσα αιώνες.  Το κελάρι ήταν γεμάτο με παλιά ράσα και αγροτικά εργαλεία.  Πάλι καλά βρήκα ένα παλιό καντήλι ώστε να μπορέσω να δω καθαρά.  Κοίταξα γύρω μου και είδα μία ξύλινη σκάλα που λογικά θα με οδηγούσε μέσα στο μοναστήρι. Την ακολούθησα και βρέθηκα μπροστά από μία πόρτα.  Κάτι ακουγότανε από πίσω σαν ψίθυρος. Την άνοιξα και...........Τίποτα. 

Βρέθηκα σε μία μεγάλη τράπεζα, που λογικά θα τρώγανε οι μοναχοί.  Κάτι περίεργο γινότανε όμως, δεν υπήρχαν εικόνες, ούτε κάποιο Βυζαντινό σύμβολο, ούτε καν σταυρός, μόνο εικονογραφίες αλλά όχι χριστιανικές.  Στους τοίχους υπήρχαν μόνο ζωγραφιές γυμνών γυναικών και διάφορων κερασφόρων τεράτων.  Έμοιαζαν πιο πολύ σαν παγανιστικές έως και σατανικές θα έλεγα.  Μάλιστα σε έναν τοίχο υπήρχαν διάφορες εικόνες από σκηνές βίας με βωμούς και κάτι σαν ιερείς με κουκούλες.  Σίγουρα εδώ κάτι περίεργο είχε συμβεί.

Προχώρησα λίγο ακόμη μέσα σε αυτό το δωμάτιο και βρέθηκα μπροστά από μία κυκλική σκάλα. Ανέβηκα και υπήρχε μπροστά μου  ένας διάδρομος και στο τέλος του μία ξύλινη πόρτα.  Προχώρησα προς αυτήν και προσπάθησα να την ανοίξω αλλά μάταια.  Η πόρτα δεν άνοιγε με τίποτα.  Ξαφνικά το καντηλάκι έσβησε και άρχισαν να ακούγονται ήχοι και μουσικές από κάτω.  Κατέβηκα να δω τι συμβαίνει και τότε τους είδα.

Τα φώτα άναψαν και γύρω από το τραπέζι ήτανε μαζεμένα τρομακτικά πλάσματα και δαίμονες και πάνω στο τραπέζι μία γυναίκα που ούρλιαζε και έκλαιγε για την ζωή της.  Τα πλάσματα γελούσαν και την χλεύαζαν.

Υπήρχε όμως και άλλη μία γυναίκα στο τραπέζι που καθότανε στην πιο ψηλή καρέκλα και κοίταγε τους δαίμονες να κοροϊδεύουν την άλλη γυναίκα. Τότε εμφανίστηκε εκείνος. Ο Διάβολος με ένα μαύρο ράσο και δύο κέρατα στο μέτωπο του που κοίταγε τους δαίμονες και τους έλεγε:

-Κάντε αυτή την σκρόφα να σωπάσει για πάντα. Σκοτώστε αυτή την σκύλα στο όνομά μου και στην αιώνια δόξα μου.

Και οι δαίμονες την κομμάτιασαν και την έφαγαν ζωντανή όσο εκείνη έκλαιγε και παρακαλούσε για την ζωή της.Τότε άρχισε πάλι να μιλάει προς την άλλη γυναίκα:

-Πόρνη της Βαβυλώνας,άνοιξε τα πόδια σου για μένα για να ολοκληρωθεί αυτή η τελετή. Σε αυτό το συμπόσιο θα φέρουμε την Κόλαση στην Γη και θα γκρεμίσουμε μια για πάντα τον ναό του Θεού. Παντού βλασφημίες,παντού καταστροφές και κατάρες. Είναι η ώρα ο Αρμαγεδδών να ξεκινήσει και να βυθιστεί ο κόσμος στο σκοτάδι από που προήλθε. Κάνε αυτή την αμαρτία και για πάντα θα ανοίξουν οι πύλες τις Κολάσεως.

Και τότε εκείνη διέταξε τους δαίμονες να φέρουν την θυσία. Εκείνοι υπακούοντας πήγανε και φέρανε ένα μωρό από ένα δωμάτιο και της είπε Εκείνος:

-Πόρνη της Βαβυλώνας κάνε αυτό πού πρέπει να κάνεις για να κυριαρχίσουμε σε αυτόν τον κόσμο.

Και τότε εκείνη πήγε προς το μωρό και το έφαγε ζωντανό όσο ακόμη έκλαιγε. Και Αυτός γελούσε,γελούσε ασταμάτητα.  Δεν μπορούσα να αντέξω άλλο το φρικτό θέαμα προσπάθησα να φύγω όμως με κατάλαβαν και με έπιασαν.  Οι δαίμονες ήτανε έτοιμοι να με σκοτώσουν.Τότε Εκείνος τους είπε 

-Σταματήστε. Ποιος είσαι εσύ;

Εγώ δεν μπορούσα να μιλήσω,κοίταζα Αυτόν τρομοκρατημένος.

-Δεν  έχει σημασία έτσι κι αλλιώς θα πεθάνεις.

Είπε, και διέταξε τους δαίμονες να με σκοτώσουν. Εκείνοι με πήρανε και με βάλανε πάνω στο τραπέζι.  Εκείνος με ακούμπησε με το νύχι του στο μέτωπο και ένιωσα ένα κάψιμο σε όλο μου το σώμα.

-Βλέπεις; Το νιώθεις; Αυτή είναι η Κόλαση. Νιώσε την φωτιά από τα βάθη της.

Μετά μου έβγαλε το ένα μάτι και το κατάπιε χαμογελώντας.Ύστερα πήγε και στάθηκε δίπλα από την γυναίκα αυτή και οι υπόλοιποι δαίμονες συνέχιζαν να τρώνε κομμάτια από το σώμα μου ενώ ήμουν ακόμη ζωντανός ώσπου ξεψύχησα. Τώρα έβλεπα εγώ τους δαίμονες από ψηλά να τρώνε το νεκρό κορμί μου και Εκείνον να γελάει.

Ύστερα δεν θυμάμαι τίποτα όλα γίνανε  μαύρα.

Αυτή ήταν η τελευταία μου ανάμνηση από κείνη την νύχτα

.

Όταν ξύπνησα αργότερα ήμουν εδώ σε αυτό το κελάρι. Ίσως να είχα παραισθήσεις.

-Δεν ήταν παραίσθηση.Είπε μία φωνή από πίσω μου.

-Τι;

-Δεν ήταν παραίσθηση,ήταν αλήθεια. Σε αυτό το Μοναστήρι θα περάσεις την αιωνιότητα.

-Ποιος είσαι εσύ;

-Ένας κάτοικος του Μοναστηρίου. Όποιος πεθαίνει εδώ, μένει εδώ. Το μέρος είναι καταραμένο από τους ίδιους τους μοναχούς, εκείνοι φέραν εδώ τον Σατανά και εκείνος έμεινε εδώ. Το 1122 μ.Χ ένας περιπλανώμενος ήρθε εδώ μία νύχτα, όπως και αυτή που ήρθες εσύ.  Εκείνος όμως ήτανε παγανιστής και οι παπάδες τότε ήταν πολύ βάναυσοι με αυτούς.  Και έτσι τον βασάνισαν και τον σκότωσαν. Αφού έκαναν ότι έκαναν οι μοναχοί κάλεσαν τον Διάβολο ώστε να μην βρει γαλήνη ούτε μετά τον θάνατο ο ειδωλολάτρης. Όμως ο αφορισμός και η κατάρα γύρισαν εις βάρος τους γιατί πλέων ήτανε και οι ίδιοι καταραμένοι από Αυτόν .Ο Θεός τους, τους ξέχασε και έφυγε για πάντα από αυτό το μοναστήρι.

-Δηλαδή;

-Δεν μπορείς να φύγεις. Αυτό εδώ είναι το Μοναστήρι του Σατανά. Ακολούθησε με μέσα. Εδώ είναι η θέση σου πλέων.  Και εγώ προσπάθησα να φύγω  αλλά δεν γινόταν, ήμουν παγιδευμένος εδώ μέσα σε αυτούς τους τοίχους. Ούτε εσύ θα φύγεις όταν θα 'ρθείς. Εδώ θα μείνεις μαζί μας.

 Υ.Γ  ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον/την φίλο/φίλη για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης:

Περίεργο Βράδυ

Μη γυρίσεις να κοιτάξεις

Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com για να την δημοσιεύσουμε.