Ελπίζω να διαβάσατε τις προηγούμενες ιστορίες μου και να μη σας έκανα να βαριέστε.
(Σημείωση Our Horror Stories: Για την κατανόηση της ιστορίας διαβάστε αρχικά την πρώτη , τη δεύτερη την τρίτη και τέταρτη ιστορία του Γιάννη κάνοντας κλικ εδώ, εδώ, εδώ και εδώ αντίστοιχα)
Όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο αναγκαστικά έφυγα από το χωριό μας και εγκαταστάθηκα στην Αθήνα. Τότε ήταν που άρχισα να χάνω την επαφή με την αδερφή μου. Δε μου μιλούσε στο τηλέφωνο, δεν ερχόταν με τους γονείς μου στην Αθήνα. Δε μπορούσα να καταλάβω το γιατί. Αναρωτιόμουν μήπως είχα κάνει κάτι άθελά μου και είχε θυμώσει μαζί μου.
Οι γονείς μου απέφευγαν να μου απαντήσουν όταν τους ρωτούσα γιατί δε μου μιλάει η Νάντια και έτσι αποφάσισα ένα απόγευμα να πάω στο χωριό και να της μιλήσω.
Πήρα το λεωφορείο, το οποίο άργησε να φτάσει λόγω της κακοκαιρίας. Έβρεχε ασταμάτητα, ενώ οι αστραπές και τα μπουμπουνητά γέμιζαν το μαύρο του ουρανού.
Έφτασα μούσκεμα στο σπίτι. Οι γονείς μου δε με περίμεναν. Παραξενεύτηκαν όταν με είδαν και με ρώτησαν πως και πήγα εκεί.
Εγώ τους εξήγησα αμέσως ότι απλά ήθελα να μιλήσω στην αδερφή μου, η οποία με απέφευγε από τη στιγμή που πήγα στο πανεπιστήμιο στην Αθήνα.
Τότε η μητέρα μου σηκώθηκε και έφερε από ένα ντουλάπι ένα άλμπουμ με φωτογραφίες και κάτι χαρτιά και εφημερίδες.
Μου τα έδωσε και μου είπε με δάκρυα στα μάτια: "Πρέπει να αποδεχθείς ότι Νάντια πέθανε όταν ήταν 5 χρονών! Είναι πολύ δύσκολο να σε βλέπουμε έτσι, είναι πολύ δύσκολο και για μας να ακούμε τις ιστορίες σου με την αδερφή σου!". Έβαλε τα κλάματα.
Στα χέρια μου κρατούσα ένα άλμπουμ από φωτογραφίες της αδερφής μου όταν ήταν μικρή και αποκόμματα από εφημερίδες που μιλούσαν για την δολοφονία της,
Ένας ψυχοπαθής είχε μπει στο σπίτι μας και είχε κρυφτεί κάτω από το κρεβάτι της αδερφής μου. Όταν οι γονείς μου την έβαλαν για ύπνο αυτή τον είδε και φώναζε ότι κάτω από το κρεβάτι της υπάρχει ένα τέρας. Αλλά κανείς δε τη πίστεψε...
Έτσι όταν έμεινε μόνη της ο ψυχοπαθείς τη σκότωσε κόβοντάς της το λαιμό.
Την άλλη μέρα το πρωί οι γονείς μου ξύπνησαν από τις κραυγές μου. Εγώ ήμουν αυτός που τη βρήκε πρώτος.
Το σώμα της ήταν τεμαχισμένο σε κομμάτια και τοποθετημένο στο κρεβάτι της, σα να κοιμόταν.
Η αδερφή μου ήταν νεκρή. Δε μπορούσα να το πιστέψω.
"Όχι όχι δε γίνεται" έλεγα και ξαναέλεγα στους γονείς μου. "Εγώ μεγάλωσα με την αδερφή μου. Μέχρι πριν λίγες εβδομάδες ήμασταν μαζί εδώ σε αυτό το σπίτι"
Τότε ο πατέρας μου με έπιασε από το χέρι και με πήγε αψηφώντας τη βροχή και το περασμένο της ώρας στο νεκροταφείο, στο τάφο της αδερφής μου.
Έκλαιγα αθόρυβα πάνω από το τάφος της αδυνατώντας να το πιστέψω. Από πάνω μου στεκόταν κλαίγοντας ο πατέρας μου.
Δε ξαναείδα από τότε την αδερφή μου.
Την έχω νιώσει δίπλα μου όμως, να με βοηθάει σε δύσκολες στιγμές.
Αλλά αυτή είναι μία άλλη ιστορία.
Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Γιάννη για την ιστορία που μας έστειλε.
Διαβάστε Επίσης:
Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com για να την δημοσιεύσουμε.
1 σχόλια:
Ανατρίχιασα με το τέλος της ιστορίας! Δε το περίμενα διαβάζοντας τις προηγούμενες 4! Αν είναι αληθινή έχω πάθει πλάκα! Σενάριο για ταινία!
Δημοσίευση σχολίου