Όλοι γνωρίζουμε για τη ζωηρή φαντασία των μικρών παιδιών. Τα παιχνίδια που δημιουργούν με απλά πράγματα, για τους φανταστικούς φίλους...
Έτσι σκεφτόταν και η γιαγιά μου όταν έπαιρνε τη μαμά μου για να πάνε στο μαντρί με τα πρόβατα που είχαν λίγο έξω από το χωριό.
Η μητέρα μου ήταν πολύ μικρή για να καθίσει στο σπίτι μόνη της, όσο η γιαγιά μου πήγαινε στα πρόβατα για να βοηθήσει τον παππού μου. Έτσι την πήγαινε με τη γιαγιά μου και έπαιζε με τα ζώα.
Για να κερδίσει χρόνο, η γιαγιά μου έκοβε δρόμο περνώντας έξω από το νεκροταφείο του χωριού.
Κάθε φορά λοιπόν που περνούσαν έξω από το νεκροταφείο, η μαμά μου χαιρετούσε τα νεκροταφεία.
Στην αρχή η γιαγιά μου δεν έδωσε σημασία. Μετά όμως από μερικές μέρες ρώτησε τη μαμά μου γιατί χαιρετάει το νεκροταφείο.
"Μα δε βλέπεις πόσο κόσμο έχει εκεί μαμά;" της απάντησε. "Μια κυρία με χαιρετάει και χαιρετάω κι εγώ" πρόσθεσε.
Στο νεκροταφείο όμως δεν υπήρχε κανείς! Η γιαγιά μου σκέφτηκε ότι η μαμά μου τα φανταζόταν όλα αυτά σα μικρό παιδί που ήταν. Ότι το είχε σα παιχνίδι.
Κάθε φορά λοιπόν που περνούσαν από το νεκροταφείο, η μαμά μου συνέχιζε να χαιρετάει και η γιαγιά μου να της κάνει λίγο περισσότερες ερωτήσεις σχετικά με το κόσμο που έλεγε ότι έβλεπε στο νεκροταφείο.
Η μαμά μου λοιπόν περιέγραφε με λεπτομέρειες μια γυναίκα, αδύνατη, κατάλευκη που φαινόταν να πονάει, στεναχωρημένη. Αυτή η γυναίκα χαιρετούσε τη μαμά μου και η μαμά μου ανταπέδιδε το χαιρετισμό.
Η γιαγιά μου συνέχιζε να μη δίνει σημασία στα λεγόμενα της μαμάς μου, πιστεύοντας ότι κάποια στιγμή θα βαρεθεί και θα παρατήσει αυτό το περίεργο παιχνίδι.
Μέχρι ένα απόγευμα που γυρνούσαν από το μαντρί στο σπίτι.
Μόλις έφτασαν δίπλα στο νεκροταφείο η μαμά μου αντί να χαιρετίσει έτρεξε τρομαγμένη στη γιαγιά μου και την αγκάλιασε.
"Μαμά μαμά η κυρία θέλει να έρθει μαζί μας στο σπίτι... Είναι πολύ τρομακτική..."
Η γιαγιά μου φοβήθηκε γιατί δεν είδε και πάλι κανένα εκεί γύρω. Ρώτησε τη μαμά μου τι εννοεί αλλά αυτή έβαλε τα κλάματα λέγοντας "έρχεται προς τα εμάς, έρχεται προς τα εμάς".
Απομακρύνθηκαν από το νεκροταφείο όσο πιο γρήγορα μπορούσαν.
Από τότε η γιαγιά μου δε πέρασε ποτέ ξανά έξω από το νεκροταφείο...
Our Horror Storıes: Ευχαριστούμε τη φίλη μας Μαίρη για την ιστορία που μας έστειλε.
Διαβάστε επίσης:
1 σχόλια:
Θεός φυλάξει!!! Απαπαπα! Μακρυά από μας!
Δημοσίευση σχολίου