Δεν ήρθε ακόμη η ώρα σου...

 

Τελείωσα αργά τη δουλειά εκείνο το βράδυ. Αρκετά κουρασμένος πρέπει να ομολογήσω...

Δουλεύω έξω από την πόλη και για να επιστρέψω από τη δουλειά στο σπίτι πρέπει να οδηγήσω περίπου ένα 20λεπτο σε επαρχιακό δρόμο. Αρκετά στενό και χωρίς φωτισμό.

Όπως σας είπα, εκείνο το βράδυ επέστρεφα αργά και κουρασμένος από τη δουλειά. Θυμάμαι ότι ξεκίνησα την οδήγηση της επιστροφής στις δέκα παρά δέκα . Από την κούραση όμως, ένα δεκάλεπτο μετά,  πρέπει να αποκοιμήθηκα ενώ οδηγούσα. Τότε ήταν που είδα στον ύπνο μου τον πατέρα μου! Καθόταν όρθιος μπροστά μου και μου μίλησε. Θυμάμαι ακόμη τα λόγια του: " Γιε μου εγώ φεύγω αλλά δεν ήρθε ακόμη η ώρα σου. Δε θα έρθεις μαζί μου." 

Τρόμαξα και ξύπνησα αμέσως! Μόλις άνοιξα τα μάτια μου, συνειδητοποίησα ότι οδηγούσα ακόμη και πως μπροστά μου, στα 200 μέτρα περίπου πάνω στη δική μου λωρίδα, ήταν ακινητοποιημένη μια νταλίκα. Ευτυχώς πρόλαβα να αλλάξω λωρίδα και να την αποφύγω. Αν δεν ξυπνούσα από αυτό το όνειρο το αυτοκίνητό μου θα καρφωνόταν πίσω από την νταλίκα.

Όταν έφτασα στο σπίτι πήγα στη γυναίκα μου θέλοντας να της διηγηθώ τι μου συνέβη. Την βρήκα να κάθετε στο καναπέ και να κλαίει. Σηκώθηκε και με αγκάλιασε... "Μου τηλεφώνησε ο αδερφός σου... Χάσαμε τον πατέρα σου περίπου στις δέκα το βράδυ... Λυπάμαι..."