Η νεκρή μου φίλη

Το 1980 πέθανε από τροχαίο η καλύτερή μου φίλη, η Έλενα. Είμασταν τότε 14 χρονών. Το πλήγμα, το τραύμα που άφησε σε μένα αυτή η εμπειρία ήταν τεράστιο. Πραγματικά δε μπορούσα να χειριστώ τη νέα πραγματικότητα. Την σκεφτόμουν συνέχεια και δεν ήταν λίγες οι φορές που τόσο πολύ ήθελα να είναι ακόμη μαζί μου, που την ένιωθα κοντά μου.

Θυμάμαι ένα απόγευμα ενώ διάβαζα ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, έκανα ένα διάλειμμα και πήγα στη κουζίνα για να τσιμπήσω κάτι στα γρήγορα. Είχα αφήσει το βιβλίο μου ανοιχτό πάνω στο κρεβάτι μαζί με τις σημειώσεις μου, ανοιχτές κι αυτές πεταμένες δίπλα στο βιβλίο. Στη κουζίνα η μαμά μου, μου έκανε ένα τοστάκι να φάω, όσο εγώ έβαζα ένα ποτήρι χυμό.

Όταν γύρισα πίσω στο δωμάτιο για να συνεχίσω το διάβασμα βρήκα κάτι περίεργο. Το βιβλίο και οι σημειώσεις μου δεν ήταν πάνω στο κρεβάτι! Είχαν τοποθετηθεί κλειστά, στη βιβλιοθήκη, το ένα πάνω στο άλλο! Θα μου πείτε μπορεί ο αδερφός μου ή ο πατέρας μου να τα μετακίνησαν αλλά και οι δυο τους ήταν στην προπόνηση ποδοσφαίρου. Στο σπίτι ήμουν εγώ και η μητέρα μου μόνο και ήμασταν στην κουζίνα.

Δεν είπα τίποτα γιατί σκεφτόμουν πως μία στο εκατομμύριο ίσως να τα είχα τοποθετήσει εγώ στη βιβλιοθήκη και να μη το θυμόμουν.

Μετά από μερικές μέρες παρατήρησα ότι εξαφανίστηκε το κάδρο με τη φωτογραφία που είχα με εμένα και την Έλενα πάνω από το κομοδίνο. Ξύπνησα κι απλά δεν υπήρχε εκεί. Ρώτησα όλους στο σπίτι τι έκαναν την φωτογραφία αλλά όλοι ορκιζόταν ότι δε την πείραξαν. Τότε τους είπα ότι εδώ και λόγο καιρό παρατηρούσα αντικείμενα να εξαφανίζονται ή να αλλάζουν θέση αλλά κανείς δε με πίστεψε.

Τη φωτογραφία την βρήκα μετά από μέρες πεταμένη στη ντουλάπα μου, ενώ είχα ψάξει νωρίτερα εκεί. Αλλά το επόμενο βράδυ δε μπορούσα να βρω το βραχιόλι φιλίας που είχαμε κάνει με κλωστές εγώ για την Έλενα και η Έλενα για μένα. Γενικά εξαφανίζονταν και εμφανίζονταν  μετά από μέρες αντικείμενα που είχαν να κάνουν με την Έλενα και τη σχέση μου μαζί της. Γι' αυτό το λόγο πίστεψα ότι η κολλητή μου ήταν εκεί, μαζί μου και μου έδειχνε σημάδια για να την καταλάβω. Κανένας όμως από τους δικούς μου δε με πίστευε. 

Μέχρι μια μέρα που ενώ όλοι ήμασταν στη κουζίνα για το δείπνο, η μητέρα μου έχασε το μαχαίρι που είχε πάνω στο πάγκο για να κόψει το ψωμί. Ήταν σίγουρη ότι το είχε αφήσει εκεί, την είχε δει και ο αδερφός μου άλλωστε. Τελικά δε το βρήκε και χρησιμοποίησε άλλο, μικρότερο. Όταν καθίσαμε στο τραπέζι, ξαφνικά από το πουθενά, το μαχαίρι που είχε χαθεί έπεσε με δύναμη από το ταβάνι και καρφώθηκε στο τραπέζι. Αν έβρισκε κάποιον από εμάς, θα τον σκότωνε!

Πεταχτήκαμε όλοι όρθιοι τρομαγμένοι, όταν οι πόρτες του σπιτιού άρχισαν να ανοιγοκλείνουν με δύναμη! Τότε μόνο πίστεψαν ότι κάτι υπήρχε μέσα στο σπίτι, μια παρουσία, αλλά ήταν όντως η κολλητή μου; Γιατί ήθελε να μας βλάψει;

Εκείνο το βράδυ κοιμηθήκαμε σε ξενοδοχείο. Το επόμενο πρωί, οι γονείς μου μας άφησαν στο ξενοδοχείο και  πήγαν στην εκκλησία για βοήθεια. 

Εγώ επέστρεψα στο σπίτι με το σκεπτικό να ρωτήσω το πνεύμα της νεκρής μου φίλης γιατί θέλει να μας κάνει κακό, ενώ όλοι την αγαπούσαμε πάρα πολύ! 

Μόλις έφτασα στο σπίτι, άνοιξα την πόρτα και αντίκρυσα καρέκλες, τραπέζια, φωτιστικά να πετάνε στον αέρα. Αν και τρόμαξα μπήκα μέσα κι άρχισα να φωνάζω: "Γιατί μας το κάνεις αυτό Έλενα; Γιατί;"

Ένα χέρι τότε με άρπαξε με δύναμη από τον ώμο και με τράβηξε έξω από το σπίτι!

"Δεν είναι η Έλενα, δεν είναι" μου είπε τρομαγμένος ο αδερφός μου...

Μου εξήγησε ότι πριν από αρκετό καιρό, όταν έλλειπα με τους γονείς μου από το σπίτι, κάλεσε τους φίλους του να περάσουν το βράδυ εκεί. Όταν μαζεύτηκαν, ένας από τους φίλους του, τους είπε πως πολύ παλιά, προτού αγοράσουμε εμείς το σπίτι, ζούσε εκεί ένας περίεργος, μοναχικός γέρος που έβαλε τέλος στη ζωή του και σύμφωνα με τους θρύλους το πνεύμα του τριγυρνούσε ακόμη τα βράδια. Έτσι αποφάσισαν να καλέσουν το πνεύμα του και να επικοινωνήσουν μαζί του. Από τότε άρχισαν όλα τα περίεργα, αν και δε τα κατάφεραν να επικοινωνήσουν μαζί του.

Δυστυχώς δε καταφέραμε να ξεφορτωθούμε αυτή τη παρουσία. Μετακομίσαμε μετά από λίγο καιρό. Όσο μέναμε εκεί γίνανε μερικά περίεργα φαινόμενα και πολλές φορές τη γλίτωσα από τύχη! Ίσως και όχι! Ίσως κάποιος άλλος με προστάτευε! Ίσως όντως αυτό που ένιωθα να ήταν η παρουσία της κολλητής μου, που με προστάτευε από αυτό το κακόβουλο πνεύμα.

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τη φίλη μας Ζωή για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης:

Βοήθεια.... ο Διάβολος;

Το σημάδι του διαβόλου

Τα μαύρα Χριστούγεννα

Σας αρέσουν οι ιστορίες που διαβάζετε; Θέλετε να βοηθήσετε την προσπάθειά μας; Κάντε μια δωρεά μέσω paypal με ένα κλικ εδώ

Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.