SlideShow

Eye GIF - Scary Dark Eyes GIFs
2

Εκδρομή με το λεωφορείο


Γεια σας. Με τη σειρά μου κι εγώ θέλω να σας εξιστορήσω μία προσωπική μου εμπειρία. Πριν ξεκινήσω, απλώς να αναφέρω ότι τέτοια θέματα μου προκαλούν το ενδιαφέρον αλλά γενικά η θέση μου τείνει στο να είναι όσο πιο αποστασιοποιημένη γίνεται. Δεν μπορώ όμως να μη δώσω σημασία σε ένα όνειρο που είδα πριν κάποιο καιρό γιατί με προειδοποίησε γι αυτό που θα ακολουθούσε.

Ήταν λοιπόν νύχτα και βρισκόμουν σε ένα πούλμαν με το αγόρι μου, τον Σ., πηγαίνοντας μία εκδρομή, μαζί μας φυσικά και άλλα άτομα. Ο οδηγός άρχισε να αναπτύσσει ιλιγγιώδη ταχύτητα και παρέκκλινε από την προκαθορισμένη πορεία του. Άρχισα να γίνομαι ανήσυχη, διότι ήξερα ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι ακολουθούσαμε λάθος διαδρομή. Συν τις άλλοις επικρατούσε το απόλυτο σκοτάδι κι ο μοναδικός φωτισμός που υπήρχε προερχόταν απ τα φώτα του οχήματος.


 Όταν του είπα για το φόβο μου προσπάθησε να με καθησυχάσει λέγοντας μου ότι όλα είναι καλά κι ότι τα φαντάζομαι αυτά που του λέω. Εγώ όμως εξακολουθούσα να έχω ένα άσχημο προαίσθημα ότι κάτι άσχημο επρόκειτο να συμβεί και τον έπεισα να μιλήσει με τον οδηγό. Έτσι κι έγινε και παρόλο που είχε περάσει αρκετή ώρα δεν γύρισε πίσω. Εν τω μεταξύ το πούλμαν έμοιαζε να τρέχει όλο και περισσότερο και το σκοτάδι να γίνεται όλο και πιο πυκνό, σαν να βυθιζόμασταν μέσα του. Το παράξενο ήταν ότι κανένας από τους επιβάτες δεν έδειχνε να ενοχλούνταν. 


Αποφάσισα να πάω να δω τι γίνεται και είδα το αγόρι μου να κάθεται στην θέση του συνοδηγού. Κοίταξα προς το μέρος του και του έγνεψα με νόημα ''τι γίνεται;'' αλλά έμεινε απαθής. Απελπισμένη πλέον, φωνάζω στον οδηγό ''σταμάτα, θέλω να κατέβω τώρα'' αλλά όταν γύρισα το βλέμμα μου προς αυτόν, δεν υπήρχε οδηγός. Την ίδια στιγμή κοιτάζω πάλι το αγόρι μου αλλά δεν υπήρχε ούτε εκείνος, όπως επίσης και κανένας απ τους επιβάτες όταν γύρισα για να ζητήσω βοήθεια.

Ήμουν τελείως μόνη, ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή, βρισκόμουν σε κατάσταση πανικού και ευχόμουν όλο αυτό να είναι απλά ένα όνειρο. Εκείνη τη στιγμή το πούλμαν σταματάει απότομα και οι πόρτες ανοίγουν. Τρέχω να πάρω την τσάντα μου από τη θέση μου για να φύγω αλλά εκεί καθόταν ένας άντρας με σκυμμένο το κεφάλι του. Σηκώνεται, με καρφώνει με το βλέμμα του και μου λέει με μια βαθιά αλλόκοσμη φωνή ''ότι κι αν κάνεις μην κατέβεις απ το πούλμαν''.

Πανικοβλημένη τον ρωτάω γιατί κι εκείνος σηκώνει το χέρι του και μου δείχνει έξω απ το παράθυρο.


Πάω κοντά για να δω και μέσα στο σκοτάδι διακρίνω δύο φιγούρες να πλησιάζουν αλλόκοτα γρήγορα. Τρέχω μπροστά στη θέση του οδηγού και πατάω ότι κουμπί υπήρχε για να κλείσω τις πόρτες χωρίς αποτέλεσμα όμως. Οι πόρτες παρέμεναν ανοιχτές κι αυτές οι φιγούρες, δύο άντρες ντυμένοι στα μαύρα, βρίσκονταν ακριβώς απ έξω. Κρύβομαι πίσω απ τα καθίσματα κι εκεί ακούω ένα ουρλιαχτό. 


Την ίδια στιγμή νιώθω ένα σκούντημα, ήταν το αγόρι μου που ήθελε να με ξυπνήσει επειδή κάναμε στάση για διάλειμμα. Όντως πηγαίναμε εκδρομή και ανακουφισμένη κατάλαβα ότι όλο αυτό ήταν ένα όνειρο. Επηρεασμένη όμως ακόμα, δεν ήθελα να κατέβω και ξεκίνησα να του διηγούμαι τι είδα.


Μου είπε πολλές φόρες ότι ήταν απλά ένας εφιάλτης αλλά εγώ δεν άλλαζα γνώμη και επέμενα να κάτσουμε μέσα. Είχε περάσει η ώρα για να αναχωρήσουμε αλλά παρόλα αυτά καθυστερούσαμε.


Λίγα λεπτά αργότερα όταν ξεκίνησαν οι επιβάτες να διαμαρτύρονται για την καθυστέρηση μάθαμε ότι μια κοπέλα που επέβαινε στο πούλμαν αγνοούνταν. Επειδή είχε περάσει ήδη πολύ ώρα οι δύο φίλες της κοπέλας παρέμειναν στο σημείο και το πούλμαν συνέχισε την πορεία του. Δεν μάθαμε ποτέ τι συνέβη στ' αλήθεια αλλά είμαι σίγουρη ότι αν δεν είχα ακούσει αυτόν τον άντρα απ το όνειρό μου θα ήμουν εγώ στη θέση της.

Υ.Γ.: Μετά από μέρες, αφότου είχαμε γυρίσει, εκεί που πίναμε καφέ με τους γονείς του Σ. μας λέει η μητέρα του ότι βρήκε κάτι παλιές φωτογραφίες. Εκεί που τις κοιτάζαμε πέφτει το μάτι μου πάνω στον άντρα που είχα δει στον ύπνο μου. Άσπρισα σαν το πανί και με διαπέρασε ένα συναίσθημα που δε μπορώ να περιγράψω. Ρωτάω τη μητέρα του Σ. ''ποιος είναι αυτός;'' και μου απαντάει ''ο παππούς του Σ., κούκλος δεν ήταν στα νιάτα του; Κρίμα που δεν τον γνώρισες έστω και στα γεράματά του...'


Our Horror Stories: Ευχαριστούμε την φίλη μας Σοφία για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης:

Τρομακτικό ξύπνημα

Η γέννηση


1

Το Κοριτσάκι στο Πρώτο Θρανίο



Γεια σας! Με λένε Δήμητρα. Πρώτα απ' όλα θέλω να σας συγχαρώ για το μπλόκ σας με τις καταπληκτικές ιστορίες τρόμου και θα ήθελα να μοιραστώ και την δικιά μου.

Λοιπόν, όταν ήμουν 14 χρονών είχα μετακομίσει μαζί με τους γονείς μου στην Ηλιούπολη. Όταν πήγα στο καινούριο μου σχολείο δεν μου μιλούσε κάνεις.  Γι' αυτό το λόγο πήγα και έκατσα μόνη μου στο πρώτο θρανίο. Την δεύτερη μέρα πάλι τα ίδια. Δεν μου μιλούσε κάνεις. Το ίδιο και την τρίτη.

Το απόγευμα της τρίτης μέρας, ήρθε ένα κοριτσάκι στο σπίτι μου.Το κοριτσάκι φαινόταν στην ηλικία μου και είχε μια χαρακτηριστική ουλή στο μάγουλο.Μου συστήθηκε ως μια γειτόνισσα, που εκείνες τις μέρες ήταν άρρωστη,  πήγαινε στο ίδιο σχολείο και στην ίδια τάξη με εμένα και μου είπε ότι θα καθόμασταν μαζί .Μου ζήτησε τα μαθήματα και της τα έδωσα.

Το ίδιο σκηνικό συνεχίστηκε για καμιά βδομάδα.Το κοριτσάκι ήταν άρρωστο και κάθε απόγευμα περνούσε να πάρει τα μαθήματα.

Μέχρι που μια μέρα έρχεται μια συμμαθήτριά μου και μου λέει: "Συγνώμη που δεν σου μιλάμε, άλλα βλέπεις, στην θέση που κάθεσαι καθόταν παλιά μια φίλη μας, η Μ. Π. Την σκότωσε πρόσφατα ο πατέρας της με ένα τσεκούρι".

Όταν επέστρεψα από το σχολείο το είπα στον πάτερα μου και εκείνος μου απάντησε ότι δεν είναι ανησυχητικό και το πιο πιθανόν είναι να είναι μια απλή πλάκα-φάρσα.

Το απόγευμα ήρθε και πάλι το κορίτσι και αφού της έδωσα τα μαθήματα την ρώτησα αυτό που με έτρωγε όλη μέρα: "Σε λένε Μ. Π.;"

Τότε το κοριτσάκι με κοίταξε με ένα ύφος φιλικό αλλά και ταυτοχρόνως απειλητικό και μου είπε

"Ναι. Συγνώμη αλλά πρέπει να φύγω " Μετά από αυτό δεν την ξαναείδα.

 Our Horror Stories: Ευχαριστούμε την φίλη μας Δήμητρα για την ιστορία που μας έστειλε.

 Διαβάστε Επίσης:


4

Η Ανάσταση


Είναι η δεύτερη χρονιά που προσπαθώ να πάω στην Εκκλησία για την Ανάσταση και δεν τα καταφέρνω.

Πέρυσι με το που ντύθηκα και ετοιμάστηκα με έπιασε ένας δυνατός πόνος στο στομάχι. Ήταν τόσο δυνατός που έπεσα κάτω στο πάτωμα. Οι γονείς μου, μου έδωσαν ένα παυσίπονο αλλά ο πόνος επέμενε και με πήγαν στο νοσοκομείο. Εκεί οι γιατροί μου έκαναν ορισμένες εξετάσεις, μερικές παυσίπονες ενέσεις αλλά ο πόνος πέρασε μερικά λεπτά μετά τις 12 το βράδυ. Έτσι ξαφνικά όπως ήρθε έφυγε. Οι γιατροί υπέθεσαν ότι ήταν κολικός.

Φέτος, όσες φορές κι αν προσπάθησα να πάω στην εκκλησία ένιωθα μια απίστευτη αδυναμία. Δεν είχα κουράγιο να σηκωθώ από τον καναπέ. Σαν να ήμουν 100 χρονών. Όταν αρχίσαμε το Μ Σάββατο να ετοιμαζόμαστε για την εκκλησία με έπιασε ένας δυνατός πονοκέφαλος. Δεν μπορούσα να σηκώσω το κεφάλι μου. 

Τελικά έμεινα στο σπίτι. Ένιωθα πολύ παράξενα. Δε ξέρω γιατί. Ένιωθα ένα βάρος. 

Δε ξέρω τι μου συμβαίνει... Ένα είναι μόνο σίγουρο... Όσες φορές προσπάθησα το τελευταίο χρόνο να πάω στην εκκλησία πάντα κάτι γινόταν και το ανέβαλα.

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Γιάννη για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης: