SlideShow

Eye GIF - Scary Dark Eyes GIFs
3

Άγιος εναντίον δαίμονα


Καλησπέρα σας, θέλω να αναφέρω και την δική μου ιστορία.

Μου την είπε πρόσφατα η γιαγιά μου.

Η ιστορία εξελίχθηκε στο διπλανό χωριό της γιαγιάς μου. Πρωταγωνιστής ο παππούς μου, Χρήστος.

Πάνε πολλά χρόνια, τότε φύλαγαν τα πρόβατα και το βράδυ έξω στα χωράφια,στους στάβλους.

Έτσι λοιπόν ένα βράδυ,ο παππούς μου ο Χρήστος, φύλαγε τα πρόβατα. Περασμένα μεσάνυχτα να τονίσω!

Στα χωριά ακούγονται διάφορα για νεράιδες για τον ίδιο τον Σατανά κλπ.

Για να μην πολυλογώ φύλαγε ο παππούς μου τα πρόβατα...

Εμφανίστηκε ο έξω από εδώ και τον πείραξε, δηλαδή του πήρε την μιλιά. Δεν ξέρουμε τι έγινε,πως και τι,απλά δεν ξανά μίλησε από εκείνο το βράδυ.

Η μαμά του παππού μου τον πήγε την επόμενη μέρα σε ένα εκκλησάκι του Σωτήρος που είχανε στο χωριό. Όταν μπήκανε στο ιερό, ο παππούς μου ζήτησε έναν στυλό και ένα χαρτί και έγραψε: ''Εδώ δεν θα γίνω καλά! Να με πάτε σε ένα άλλο εκκλησάκι, που υπάρχει σε 2-3 χωριά παρακάτω, στον Άγιο Ιωάννη (κοινός και ως Άι-Γιάννης!)''.

Την επόμενη μέρα (τότε πήγαιναν με τα γαϊδούρια) ξεκινήσανε να πάνε στο εκκλησάκι..φτάσανε το βράδυ και καθίσανε μέσα στον χώρο της εκκλησίας.

Ο παππούς μου, η προγιαγιά μου και άλλες 2 γιαγιάδες. Μείνανε τρία βράδια εκεί, στο 3ο βράδυ έγινε πραγματική μάχη μέσα στον χώρο της εκκλησίας!!

Ο Άγιος πολεμούσε με τον Σατανά, οι γιαγιάδες δεν βλέπανε τίποτα, εκτός από τα καντήλια που κουνιόταν πέρα-δώθε!

Ο Παππούς μου τους έβλεπε και τους δύο και την μάχη που έδιναν για να σωθεί.

Σε κάποια φάση (να τονίσω και πάλι ο παππούς μου δεν μίλαγε μέχρι εκείνη την στιγμή), ήταν στο ιερό ο Άγιος με τον Σατανά και ακούγεται η φωνή του παππού μου να λέει: ''Να'τος, να'τος Άγιε μου Άι-Γιάννη, βγαίνει έξω από την πόρτα της εκκλησιάς!''

Θαύμα; ο παππούς μου δεν είχε κανένα πρόβλημα ποτέ από τότε, αλλά δεν ξέρω εάν τα πιστεύεται, αλλά όπως υπάρχει το κακό υπάρχει και το καλό!!

Η ιστορία εξελίχθηκε σε ένα χωριό πιο πάνω από την Αμαλιάδα, Ηλείας.

Σας ευχαριστώ που διαβάσατε την ιστορία μου,και είναι πέρα για πέρα αληθινή!

Με εκτίμηση,
Κατερίνα


Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τη φίλη μας Κατερίνα για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης:





Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο 
ourhorrorstory@gmail.com 

για να την δημοσιεύσουμε.

1

Η αλλαγή (Μέρος Β)





Our Horror Stories: Για την καλύτερη κατανόηση της ιστορίας διαβάστε πρώτα το 


Πριν συνεχίσω την ιστορία μου, να σας θυμίσω ότι το 1980 ούτε κινητά υπήρχαν αλλά ούτε και πολλές κάμερες στους δρόμους των πόλεων.

Τις επόμενες μέρες δεν τις θυμάμαι πολύ καλά. Ήμουν χαμένος στο κόσμο των ναρκωτικών. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δε βρέθηκα με κανέναν από τη "καλή" παρέα μου. Είχαν εξαφανιστεί όλοι μετά το περίεργο θάνατο των 3 μας φίλων. Ούτε ο Νίκος είχε περάσει  από το σπίτι καθόλου.

Ένα  βράδυ που ήμουν σε καλύτερη κατάσταση, συνειδητοποίησα ότι ήμουν μόνος τόσες μέρες. Πήρα τηλέφωνο το Νίκο αλλά δεν απάντησε. Δεν θα ήταν στο σπίτι σκέφτηκα. Σηκώθηκα από το καναπέ και πήγα προς τη τουαλέτα. 

Τότε, η άκρη του ματιού μου έπιασε μια περίεργη σκιά στο μπαλκόνι μου. Γύρισα και κοίταξα. Μέσα στη ζάλη και τη θολούρα μου, νόμισα ότι είδα μια γυναίκα ντυμένη στα κόκκινα να με κοιτάει. Περίπου στην ηλικία μου. Πλησίασα προς τη μπαλκονόπορτα. Δεν ήμουν σίγουρος αν αυτό που έβλεπα ήταν παραίσθηση από τα ναρκωτικά ή ήταν πραγματικότητα. 

Έφτασα στη μπαλκονόπορτα και τράβηξα την κουρτίνα για να δω καλύτερα. Τίποτα... Η γυναίκα που νόμισα ότι είχα δει δεν υπήρχε στο μπαλκόνι...

Την επόμενη μέρα αποφάσισα να περάσω από το σπίτι του Νίκου. Ευτυχώς είχε ρεπό. Με είδε έτσι στα χάλια μου και αρχίσαμε πάλι το καυγά. Του υποσχέθηκα ότι θα προσπαθούσα να σταματήσω τη χρήση σιγά σιγά, κυρίως μετά από ότι έπαθα το προηγούμενο βράδυ.

"Τι έπαθες;" με ρώτησε, έχοντας λίγο τύψεις που με είχε αφήσει μόνο μου τόσες μέρες.

Του εξήγησα το περιστατικό με τη γυναίκα με τα κόκκινα που είδα για λίγο στο μπαλκόνι μου και μετά εξαφανίστηκε.

Ο Νίκος έμεινε για λίγο σκεφτικός και μετά ψέλλισε:

"Δεν μπορεί να είναι δυνατόν..."

"Τι εννοείς;" ρώτησα όλο αγωνία, αλλά δε πήρα καμία απάντηση. "Τι εννοείς ρε Νίκο; Λέγε!"

Ο Νίκος έψαξε με τα χέρια του να βρει το πακέτο με τα τσιγάρα και τον αναπτήρα του ανάμεσα στα μαξιλάρια του καναπέ. Έβγαλε ένα τσιγάρο, το χτύπησε στο τραπεζάκι και το άναψε. Γύρισε προς το μέρος μου και μου είπε:

"Χτες το βράδυ βρήκαμε δύο βαριά τραυματισμένα άτομα στο Μοναστηράκι. Δύο τσιγγάνους. Ήταν σοβαρά χτυπημένοι. Οι γιατροί, από το νοσοκομείο που τους πήγαμε, είπαν ότι ήταν σα να είχαν πέσει από τον τρίτο όροφο πολυκατοικίας.

Προσπαθήσαμε να τους ρωτήσουμε τι έπαθαν αλλά δεν ήταν σε θέση να μιλήσουν. Το μόνο που μας είπε ο ένας από αυτούς μια - δυο φορές ήταν "γυναίκα".

Ψάξαμε στο τμήμα γι' αυτούς και βρήκαμε ότι ήταν σεσημασμένα κλεφτρόνια. Είχαν συλληφθεί αρκετές φορές για κλοπές πορτοφολιών. 

Για να μάθουμε τι έγινε, προσπαθήσαμε να βρούμε πάλι αν υπήρχε καμία κάμερα στη περιοχή. Για καλή μας τύχη βρήκαμε ότι υπήρχε μία σε ένα κατάστημα, πολύ κοντά στο σημείο που βρήκαμε τους τραυματισμένους τσιγγάνους.

Σήμερα το πρωί, ο μαγαζάτορας μας άφησε αμέσως να παρακολουθήσουμε το βίντεο. Και τότε είδαμε κάτι πολύ περίεργο.

Μια γυναίκα, ντυμένη στα κόκκινα, περπατούσε στο δρόμο. Οι δύο τσιγγάνοι την πλησίασαν, προφανώς για να τη ληστέψουν.

Τότε αυτή για να τους αποφύγει, έκανε αριστερά και δυστυχώς βγήκε από το πεδίο της κάμερας. Δε τη βλέπαμε πια. Βλέπαμε όμως τους δύο τσιγγάνους. Ο πρώτος την πλησίασε, βγαίνοντας και αυτός από το οπτικό πεδίο της κάμερας. Τότε ξαφνικά, εμφανίστηκε στο πλάνο, σα να τον έχει πετάξει κάποιος με τεράστια δύναμη! Πραγματικά ήταν σα να πετούσε! Έσκασε πάνω σε ένα τοίχο με πολύ μεγάλη δύναμη και μετά έπεσε στο έδαφος. Με δυσκολία μπορούσε να κινηθεί. 

Ο δεύτερος τσιγγάνος, φανερά τρομαγμένος, πλησίασε κι αυτός τη γυναίκα. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα, φάνηκε και αυτός στο πλάνο να προσγειώνεται με δύναμη στο δρόμο. Πως βρέθηκε στον αέρα δε ξέρουμε. 

Από πάνω του πέρασε η γυναίκα με τα κόκκινα και συνέχισε τη πορεία της ατάραχη, μέχρι που χάθηκε από το πεδίο της κάμερας. 

Το πρόσωπό της φαινόταν καθαρά, αλλά μέχρι τώρα δε μπορέσαμε να την ταυτοποιήσουμε."

"Πιστεύεις ότι έχει σχέση με αυτό που είδα χτες; Δεν ήταν παραίσθηση από τα ναρκωτικά;" ρώτησα.

"Δε  ξέρω" μου απάντησε ο Νίκος.

Έφυγα για το σπίτι μου, εξαιρετικά ανήσυχος. Όταν έφτασα, βρήκα τη παρέα μου να με περιμένει. Μου είπαν να μπούμε μέσα βιαστικά.

Με ρώτησαν αν είχα μάθει ότι σκοτώθηκαν 3 άτομα από τη παρέα μας και τους απάντησα θετικά.

"Μάθαμε πως έγινε" μου είπαν. "Ετοιμάσου να πάρουμε εκδίκηση".



(Λόγω του μεγέθους της ιστορίας η συνέχεια θα δημοσιευτεί σε επόμενη ανάρτηση)

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Φώτη για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης:




Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο 
ourhorrorstory@gmail.com 
για να την δημοσιεύσουμε.





























0

Η κατάληψη



Έκαναν  κατάληψη στο σχολείο και πίστεψαν ότι είχαν τον έλεγχο. Άρχισαν τον βανδαλισμό γιατί νόμισαν ότι όλα είναι δικά τους. Δεν μπορούσαν να φανταστούν όμως ότι για όλα στο κόσμο υπάρχει μια τιμωρία. Και μερικές φορές δε ξέρεις από που να την περιμένεις...


Δείτε επίσης:

Μόνη στο σπίτι




Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο 

ourhorrorstory@gmail.com 

για να την δημοσιεύσουμε.




1

Η αλλαγή (Μέρος Α)


Αρχές τις δεκαετίας του 80, δηλαδή περίπου στα 20 μου, έφυγα από το σπίτι και κατέβηκα στην Αθήνα για μια καλύτερη τύχη. Λόγω του νεαρού της ηλικίας μου όμως και της έλλειψης εμπειριών στο χωριό που μεγάλωσα, έμπλεξα με κακές παρέες. Καταχρήσεις και μικροκλοπές ήταν μόνο η αρχή.

Το κακό όλο και μεγάλωνε. Όλο και πιο σκληρές καταχρήσεις, όλο και πιο σοβαρές κλοπές. Σε εκείνη τη φάση της ζωής μου δε μπορούσα να καταλάβω τον κατήφορο που είχα πάρει, ούτε να φανταστώ τι μεγάλη αλλαγή και με πιο τρόπο θα ακολουθούσε.

Εδώ να τονίσω ότι μετά από δύο χρόνια, κατέβηκε με μετάθεση στην Αθήνα ένας πολύ καλός μου φίλος, ο Νίκος,  που ήταν τότε στις αρχές της καριέρας του ως αστυνομικός.

Ήξερε που είχα μπλέξει και προσπαθούσε να με βγάλει από τη κόλασή μου, αλλά εγώ δεν ήθελα να καταλάβω που θα με οδηγούσε η συμπεριφορά μου.

Θυμάμαι λοιπόν, ότι μια μέρα ήρθε στο σπίτι μου ο Νίκος αναστατωμένος. Είχε νυχτερινή βάρδια και στις 6 το πρωί ήρθε και μου χτυπούσε επίμονα το θυροτηλέφωνο να του ανοίξω. Μέσα στη μαστούρα μου από τις καταχρήσεις της προηγούμενης νύχτας κατάφερα να του ανοίξω μετά από ένα μισάωρο.

Ήρθε πάνω σιωπηλός. Κι ενώ όποτε με έβλεπε σε αυτά τα χάλια είχαμε απίστευτους καυγάδες, τώρα δεν μου είπε τίποτα. Κάθισε στο καναπέ, άναψε ένα τσιγάρο και κοιτούσε στο κενό. Κάθισα δίπλα του απορημένος αλλά δε τόλμησα να τον ρωτήσω τι έγινε. Ήθελα τόσο πολύ να μάθω, αλλά είχα παρασυρθεί από τη σιωπή του.

Ξαφνικά, χωρίς να με κοιτάει, άρχισε να μου μιλάει:

"Χτες το βράδυ δεχτήκαμε τηλεφώνημα για πυροβολισμούς στο Παγκράτι.  Ξεκινήσαμε αμέσως δύο ομάδες για να πάμε στη περιοχή. Η ομάδα μου βρισκόμασταν πιο κοντά και έτσι φτάσαμε πρώτοι. 

Στο σημείο που μας είπαν ότι έγινε το περιστατικό υπήρχε μια τράπεζα.  Όταν φτάσαμε εκεί, βρήκαμε ένα βανάκι και γύρω του 5 ένοπλους νεκρούς. Νεκρός ήταν και ο οδηγός από το βανάκι. Αίματα παντού. Όλοι οι νεκροί ήταν ντυμένοι στα μαύρα και φορούσαν γάντια και μάσκες. Το πρώτο που σκεφτήκαμε ήταν ότι σκόπευαν να κλέψουν την τράπεζα. Δε γνωρίζαμε πως κατέληξαν νεκροί μέσα στα αίματά τους, αλλά τουλάχιστον ξέραμε το σκοπό τους. Ή έτσι νομίζαμε.

Μέχρι να έρθουν οι αρμόδιοι φορείς για τα πτώματα, ζητήσαμε να μας δώσουν το υλικό από τις κάμερες που υπήρχαν στην τράπεζα. Τότε θυμάμαι ότι με πλησίασε μια γιαγιά για να μου πει ότι είδε από το μπαλκόνι της τι συνέβη.

Κατευθείαν φώναξα τον ανώτερό μου και της πήραμε κατάθεση. Κι ενώ περιμέναμε να μας πει ότι οι ένοπλοι πήγαν να μπουν στη τράπεζα και κάτι στράβωσε, αυτή μας είπε μια τελείως διαφορετική ιστορία.

Περίπου στις 0315 τα ξημερώματα η γιαγιά που ήταν στο μπαλκόνι, είδε το βανάκι να σταματάει έξω από τη τράπεζα. 5 άτομα ντυμένα στα μαύρα με κουκούλες βγήκαν από τη πίσω πόρτα κρατώντας στα χέρια τους όπλα. Ένας από αυτούς πήγε στο παράθυρο του οδηγού και του είπε κάτι. Στη συνέχεια, οι 5 άντρες πέρασαν το δρόμο απέναντι και μπήκαν στη πολυκατοικία της γιαγιάς. Δε πήγαν στην τράπεζα.

Η γιαγιά μπήκε μέσα στο διαμέρισμά της και προσπάθησε να καταλάβει που πήγαν οι ένοπλοι, χωρίς επιτυχία. Δεν μπορούσε να ακούσει τίποτα μέσα από την πολυκατοικία κι έτσι βγήκε ξανά στο μπαλκόνι. Το βανάκι ήταν ακόμη παρκαρισμένο έξω από την τράπεζα και ο οδηγός φαινόταν ότι κάπνιζε τσιγάρο.

Μετά από λίγο η γιαγιά άκουσε πάλι βήματα και ομιλίες. Είδε τους 5 ένοπλους άντρες να βγαίνουν από την πολυκατοικία και να πηγαίνουν στο βανάκι. Οι 4 από αυτούς κάθισαν έξω από τη πίσω πόρτα που αυτοκινήτου και ο 5oς πλησίασε το παράθυρο του οδηγού. Μόλις έφτασε πολύ κοντά πυροβόλησε τον οδηγό στο κεφάλι, σχεδόν εξ επαφής.

Η γιαγιά έτρεμε από το φόβο της αλλά συνέχισε να παρακολουθεί τι γινόταν. Ο ένοπλος που σκότωσε τον οδηγό έβαλε το όπλο στο κεφάλι του και αυτοκτόνησε. Οι άλλοι 4 ένοπλοι δεν αντέδρασαν καθόλου, σαν να μη γινόταν τίποτα δίπλα τους.

Τότε, μας είπε η γιαγιά, ένας ένας και οι άλλοι 4 ένοπλοι αυτοκτόνησαν με μια σφαίρα στο κεφάλι.

Δε πιστέψαμε και πολύ τη γιαγιά, αλλά στις 5 είχαμε το βίντεο από τις κάμερες της τράπεζας. Όλα έγιναν όπως μας τα είπε η γιαγιά."

Όταν ο φίλος μου τελείωσε τη ιστορία του έμεινε και πάλι σιωπηλός. Δεν είπα τίποτα. Η ιστορία ήταν πολύ περίεργη πράγματι. Σίγουρα θα είχε σοκαριστεί βλέποντας τόσους νεκρούς αλλά και πάλι, να έρθει μέσα στα άγρια χαράματα να με ξυπνήσει;

Τότε έβγαλε μέσα από τη τσάντα του κάτι φωτογραφίες. Φαινόταν ότι ήταν στιγμιότυπα από βίντεο. Στις φωτογραφίες ήταν οι νεκροί δίπλα από το αυτοκίνητο, μέσα στα αίματα.

Τρεις από αυτούς, ήταν άτομα της παρέας μου, που με είχαν μπλέξει στις κλοπές και στα ναρκωτικά. Τους είχε πετύχει ο Νίκος στο σπίτι μου μερικές φορές και τους θυμόταν.

Πως κατέληξαν όλοι αυτοί νεκροί; Γιατί αυτοκτόνησαν; Πως θα άλλαζε όλο αυτό το περίεργο περιστατικό τη ζωή μου;

(Λόγω του μεγέθους της ιστορίας η συνέχεια θα δημοσιευτεί σε επόμενη ανάρτηση)

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Φώτη για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης:




Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο 
ourhorrorstory@gmail.com 
για να την δημοσιεύσουμε.



0

Ωτοστοπ



Όταν ήμουν αρκετά μικρότερος δεν είχαμε το φόβο, όπως έχουμε στη σημερινή κοινωνία, να βοηθήσουμε κάποιον άγνωστο.

Το γεγονός έγινε όταν ήμουν περίπου 25 χρονών, στα πρώτα χρόνια μου ως οδηγός.

Είχα πάει στη πόλη και επέστρεφα με το αμάξι στο χωριό μου.  Πριν ακόμη βγω από την πόλη, μου έκανε νόημα για ωτοστόπ ένας ηλικιωμένος κύριος. Σταμάτησα και τον ρώτησα που πήγαινε. Μου είπε ότι ήθελε να τον αφήσω σε μια φάρμα, σχεδόν έξω από το χωριό μου, και έτσι προσφέρθηκα να τον πάρω μαζί μου.

Του είπα να περάσει στο αυτοκίνητο και αυτός, προς έκπληξή μου, μπήκε και κάθισε στο πίσω κάθισμα αντί στο κάθισμα του συνοδηγού. 

"Μα για ταξί με πέρασε;" σκέφτηκα και ξεκίνησα.

Στο δρόμο πιάσαμε συζήτηση για το ποιοι και από που είμαστε. Μου είπε ότι πρόσεχε τα ζώα στη φάρμα τα τελευταία 40 χρόνια. Μου είπε για τα πρόβατα και τις αγελάδες που είχαν, για τα άλογα που λάτρευε. 

"Μα είχαν κρατήσει ακόμη όλα αυτά τα ζώα;" αναρωτήθηκα.

Εγώ γνώριζα ότι σχεδόν τα είχαν παρατήσειτα πρόβατα και τα άλογα.

Καθώς οδηγούσα, κοντά στη διασταύρωση για το χωριό μου και τη φάρμα που δούλευε ο παππούς έγινε κάτι περίεργο. Ο παππούς άρχισε να φωνάζει και να δείχνει με το χέρι του κάτω από το κάθισμα του συνοδηγού! Φώναζε ότι ένα φίδι είναι κάτω από το κάθισμα και μου έλεγε να προσέχω να μη με δαγκώσει!

Φοβήθηκα πολύ! Τραβήχτηκα προς την αντίθετη από του καθίσματος του συνοδηγού πλευρά και προσπαθούσα να κοιτάξω κάτω από το κάθισμα να δω που είναι το φίδι, ενώ ο παππούς συνέχιζε να φωνάζει και να με προειδοποιεί να προσέχω μη με δαγκώσει.

Έτσι, έφυγε η προσοχή μου από το δρόμο. Έφτασα στη διασταύρωση και πέρασα χωρίς να έχω προτεραιότητα. Ένα αυτοκίνητο, που είχε προτεραιότητα στη διασταύρωση αυτή έπεσε πάνω μου με ταχύτητα... Το τροχαίο ήταν σοβαρό...

Μετά από μερικά λεπτά βρήκα τη δύναμη να βγω από το αμάξι μου. Ήμουν σοβαρά χτυπημένος στο κεφάλι και στο σώμα. Πήγα στο αμάξι που είχε πέσει πάνω μου και βοήθησα τον οδηγό να βγει κι αυτός. Είχε χτυπήσει στο θώρακα και στο κεφάλι.

Δεν είχαμε κινητά τότε και ψάχναμε τρόπο να ειδοποιήσουμε την αστυνομία όταν παρατήρησα ότι έλλειπε ο παππούς που είχα πάρει με ωτοστόπ. Έψαξα μήπως είχε χτυπήσει σοβαρά και ήταν μέσα στο αμάξι. Κι όμως δεν ήταν. Ούτε βρισκόταν κάπου τριγύρω μας.

Ρώτησα τον οδηγό του άλλου αυτοκινήτου για τον παππού αλλά μου είπε ότι δεν τον είδε ποτέ. Είχε δει μόνο εμένα.

Ήρθε η αστυνομία και ένα ασθενοφόρο μετά από αρκετή ώρα και μας πήγαν στο νοσοκομείο.

Μετά από μερικές μέρες, όταν είχα αναρρώσει αρκετά από τα τραύματα, ζήτησα τον πατέρα μου να με πάει στη φάρμα να ρωτήσω για τον παππού. Πραγματικά ανησυχούσα μην είχε πάθει τίποτα. 

Όταν φτάσαμε στη φάρμα, μας άνοιξε μια κυρία περίπου στα 45. Της εξήγησα το λόγο που ήμουν εκεί, αλλά αυτή έμεινε σιωπηλή και με κοιτούσε μέσα στα μάτια για λίγα λεπτά. Χωρίς να μου πει τίποτα, μπήκε μέσα στο σπίτι αφήνοντας την εξώπορτα λίγο ανοιχτή και επέστρεψε κρατώντας μια φωτογραφία.

"Αυτός είναι ο παππούς που πήρες με ωτοστόπ;" με ρώτησε δείχνοντάς μου τη φωτογραφία.

"Ναι αυτός είναι", απάντησα. "Είναι καλά;"

"Είναι ο πατέρας μου" μου είπε. "Έχει πεθάνει εδώ και 20 χρόνια από δάγκωμα φιδιού".

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Αλέκο για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε Ακόμη:




Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο 
ourhorrorstory@gmail.com 
για να την δημοσιεύσουμε.
0

Lady in Red



Ποιος δεν έχει μπει σε πειρασμό; Ποιος θα μπορούσε να αντισταθεί στο πάθος, στα πρωτόγονα ένστικτα; Που όμως μπορούν να μας οδηγήσουν αυτά; Τι κινδύνους ελλοχεύουν;  Που μπορούν να μας φτάσουν; Μη ξεχνάτε ότι ο πειρασμός κι ένα μήλο μας έδιωξαν από τον παράδεισο...





Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com για να την δημοσιεύσουμε.



1

Ο παπάς


Συγχαρητήρια για τη σελίδα σας! Πρέπει να πω ότι μπαίνω καθημερινά για να δω μήπως έχετε βάλει καινούργια ιστορία για να τη διαβάσω. Ήρθε λοιπόν η στιγμή να σας πω τη δική μου παράξενη εμπειρία.

Ήμουν θυμάμαι περίπου 15 χρονών. Γυρνούσα αργά το βράδυ στο σπίτι. Δε κυκλοφορούσε ψυχή στο δρόμο που περπατούσα. Που και που περνούσε κανένα αυτοκίνητο.

Λίγα μέτρα πριν φτάσω στο σπίτι μου συνάντησα ένα παπά. Μόλις τον πλησίασα με σταμάτησε για να με ρωτήσει τι ώρα είναι. Του απάντησα 1 παρά για να μου πει:

"Και δεν φοβάσαι τέτοια ώρα στο δρόμο μόνος;"

Πριν προλάβω να σκεφτώ τι ακριβώς θέλει ο γέρος άκουσα ένα δυνατό ήχο από λάστιχα να τρίζουν στο δρόμο και στη συνέχεια τον ήχο από το αυτοκίνητο που έσκασε πάνω στο τοίχο της πολυκατοικίας που βρισκόταν 50 μέτρα μπροστά μου.

Ένας μεθυσμένος οδηγός που είχε αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα, έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου, έφυγε από το δρόμο και τράκαρε 50 μέτρα πιο μακριά από μένα. Κοίταξα για λίγα δευτερόλεπτο το τρακαρισμένο αμάξι και τον οδηγό του να βγαίνει από μέσα. Γύρισα να πω στο παπά να φωνάξουμε την αστυνομία αλλά... Ο παπάς δεν ήταν πουθενά τριγύρω... Είχε εξαφανιστεί. 

Αν δε με σταματούσε ο παπάς, το αυτοκίνητο θα με χτυπούσε και πιθανόν θα με σκότωνε. 

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Στέφανο για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης




Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com για να την δημοσιεύσουμε.


2

Η σιωπή


Το Σάββατο αργά τα ξημερώματα, γυρνούσα στο σπίτι μου στο χωριό. Ίσως να είχα πιει λίγο παραπάνω από ότι έπρεπε, γι' αυτό οδηγούσα σχετικά αργά, ακούγοντας την αγαπημένη μου μουσική.

Ο δρόμος δεν είχε καθόλου κίνηση. Ήταν όλος δικός μου. Ο καιρός θυμάμαι ήταν καλός, δεν είχε συννεφιά και η ορατότητα για βράδυ ήταν σχετικά καλή.

Ξαφνικά εκεί που οδηγούσα σταμάτησε ο ήχος από το mp3 player του αυτοκινήτου. Δεν έσβησε, απλά δεν ακουγόταν πια μουσική. Προσπάθησα να το διορθώσω, το έκλεισα, το άνοιξα, πάτησα ότι κουμπί μπορούσα να σκεφτώ αλλά τίποτα. 

Όταν προσπάθησα να το ξανακλείσω, η μηχανή του αυτοκινήτου έχασε όλη τη δύναμή της. Δεν φαινόταν να έσβησε η μηχανή, καθώς όλοι οι δείκτες δούλευαν κανονικά. Κι όμως έχασε όλη τη δύναμή της και αναγκάστηκα να παρκάρω το αμάξι όσο πιο πολύ μπορούσα στην άκρη του δρόμου.

Τα φώτα παρέμειναν αναμμένα αλλά δεν ακουγόταν κανένας θόρυβος από τη μηχανή. Έσκυψα στο ντουλαπάκι του συνοδηγού για να βρω το τηλέφωνο της οδικής βοήθειας. Τότε το εσωτερικό φως του αυτοκινήτου, καθώς και οι λάμπες του, άρχισαν να τρεμοπαίζουν.

Πήρα το χαρτί με το τηλέφωνο της οδικής βοήθειας στα χέρια μου και τότε όλα τα φώτα του αυτοκινήτου έσβησαν.  Βρέθηκα στο σκοτάδι.

Άναψα το φακό του κινητού. Καθώς πήγα να πάρω τηλέφωνο την οδική βοήθεια, διέκρινα μια κίνηση έξω από το αμάξι, πίσω από κάτι χαμηλά δέντρα. Έριξα το φως του φακού μου προς εκείνο το σημείο.

Τότε διέκρινα μια ανθρώπινη μορφή να κάθεται πίσω από τα δέντρα. Βγήκα από το αμάξι και πλησίασα λίγο για να μπορέσω να φωτίσω καλύτερα την περιοχή. Ξαφνικά διέκρινα το πρόσωπο ενός κλόουν! Ενός τρομακτικού κλόουν με σκισμένα μάτια και στόμα, να κοιτάει προς το μέρος μου απειλητικά!

Έτρεξα και μπήκα μέσα στο αμάξι. Κλείδωσα τις πόρτες αμέσως! Ο κλόουν άρχισε να με πλησιάζει... Αργά αργά... Πήρα τηλέφωνο το 100... Το τηλέφωνο φαινόταν να λειτουργεί αλλά δεν ακουγόταν τίποτα... Πήρα τηλέφωνο το 112... και πάλι ενώ κάλεσα δεν άκουγα τίποτα...

Ο κλόουν πλησίασε κι άλλο... Ερχόταν όλο και πιο κοντά... Είχε φτάσει πλέον στο παράθυρο του αυτοκινήτου...

Εγώ μέσα είχα παγώσει από το φόβο μου. Ο κλόουν κόλλησε το τρομακτικό πρόσωπό του στο τζάμι και με το δάχτυλό του χτύπησε το παράθυρο. Πάλι δεν ακούστηκε κανένας θόρυβος.

Τότε συνειδητοποίησα ότι ούτε όταν βγήκα από το αυτοκίνητο είχα ακούσει κάποιο θόρυβο. Ούτε από τη πόρτα που την ανοιγόκλεισα, ούτε από τη φύση (τζιτζίκια, σκυλιά κτλ), ούτε από τον αέρα. Σα να βρισκόμουν στο κενό...

Ο κλόουν άρχισε να χτυπά με δύναμη το τζάμι του οδηγού. Όλο και πιο δυνατά. Το τζάμι άρχισε να ραγίζει. Ήταν θέμα λεπτών να μπει μέσα και να με αρπάξει.

Προσπάθησα να περάσω στη θέση του συνοδηγού μήπως και καταφέρω να την κοπανήσω από την άλλη πόρτα. Τότε όμως ένιωσα ένα χέρι να με αρπάζει από τον ώμο... Ήταν πλέον πολύ αργά;

Άρχισα να φωνάζω και να χτυπιέμαι στην προσπάθειά μου να γλιτώσω. Τότε άκουσα φωνές που με παρότρυναν να ηρεμήσω. Ένας άντρας του ΕΚΑΒ με έπιανε από τον ώμο και μου έλεγε ότι είμαι καλά τώρα, ήρθαν να βοηθήσουν.

Μου είπαν ότι είχα βγει από το δρόμο και χτύπησα σε κάτι δέντρα. Από το χτύπημα έσπασε το παράθυρο του οδηγού. Δέχτηκε μια κλήση το 100 από το κινητό μου χωρίς όμως κάποιος να τους μιλήσει και στη συνέχεια το ίδιο και η υπηρεσία 112, η οποία και με εντόπισε.

Το αυτοκίνητο εκτός από το σπασμένο παράθυρο δεν είχε κανένα άλλο χτύπημα. Ούτε γρατζουνιά. Εγώ μετά το ατύχημα είχα σοβαρούς πονοκεφάλους αν και οι γιατροί με διαβεβαίωναν ότι δεν είχα πάθει κάποια ζημιά από το ατύχημα. Ακόμη δυσκολεύομαι να καταλάβω τι έγινε εκείνο το βράδυ.

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε το φίλο μας Δημήτρη για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης:



Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com για να την δημοσιεύσουμε
3

Ως την Κόλαση


Σας έχει τύχει εκεί που κοιμάστε, να αρχίσετε να αισθάνεστε ότι κάτι πάει στραβά και πως πρέπει να ξυπνήσετε; Έχετε νιώσει αυτό το αίσθημα πως ο κίνδυνος παραμονεύει όσο έχετε παραδώσει το κορμί σας στο Μορφέα;

Πριν μια εβδομάδα το ένιωσα εγώ. Εκεί που κοιμόμουν, μία παρουσία απροσδιόριστη, αόρατη, έκανε εμφανή τη παρουσία της. Κάπου ανάμεσα στον ύπνο και τον ξύπνιο μου ήταν εκεί, με κοιτούσε απειλητικά. 

Την έβλεπα να σχηματίζεται πάνω από το κρεβάτι μου. Μια σκιά τόσο σκοτεινή, όσο και οι στοές τις κολάσεως. 

Προσπάθησα να αντιδράσω... Δε μπορούσα ούτε να κουνηθώ, ούτε να φωνάξω. Αυτή η απόκοσμη σκιά είχε πάρει τον έλεγχο του κορμιού μου. Αλλά και να κατάφερνα να φωνάξω τι θα άλλαζε; Ήμουν μόνος στο σπίτι.

Η σκιά με πλησίασε και έπεσε πάνω στο ανίκανο να αντιδράσει κορμί μου. Ένιωσα μια δυσφορία. Η ανάσα μου άρχισε να κόβεται.  Προσπάθησα να σηκωθώ, να κλοτσήσω, να κουνήσω τα χέρια μου. Μάταια...

Όσο η σκιά σκέπαζε περισσότερο το σώμα μου,τόσο άλλαζε το δωμάτιό μου. Αίμα άρχισε να τρέχει από τους τοίχους και το πάτωμα άρπαξε φωτιά.

Η σκιά σκέπασε και το κεφάλι μου. Δε μπορούσα να αναπνεύσω. Ένιωθα να πνίγομαι μέσα στο αίμα και τη φωτιά. Βασανισμένες ψυχές περιφερόταν γρήγορα δίπλα μου. Φώναζαν αλλά δε μπορούσα να ακούσω τίποτα.

Είχα εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια να σωθώ. Δε μπορούσα να κάνω τίποτα. Η σκιά έμπαινε μέσα μου από το στόμα και τη μύτη μου. Είχε πλέον τον πλήρη έλεγχο. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει όλο και πιο αργά.

Τότε, ανάμεσα στις βασανισμένες ψυχές, ανάμεσα στο αίμα και τη φωτιά διέκρινα ένα παιδάκι. Με κοιτούσε με δακρυσμένα μάτια. Δε μπορεί... Δεν μπορεί να ήταν αυτό...

Κι όμως, το παιδάκι ήταν αυτό που καταλάθος χτύπησα με το αυτοκίνητο όταν ήμουν μικρός ακόμη. Με πλησίασε. Με έπιασε από το χέρι και με τράβηξε...

Άνοιξα τα μάτια μου... Βρέθηκα καθισμένος στο κρεβάτι μου, με φοβερή ταχυπαλμία. Η αναπνοή μου ήταν απίστευτα γρήγορη. Το δωμάτιό μου ήταν φυσιολογικό. Οι φωτιά, το αίμα, η σκιά, οι ψυχές είχαν εξαφανιστεί.

Ένιωθα χάλια. Σηκώθηκα και έβαλα θερμόμετρο. 42 βαθμούς. Πήρα ένα αντιπυρετικό και προσπάθησα να ηρεμήσω. Δε ξανακοιμήθηκα εκείνο το βράδυ.

Our Horror Story: Ευχαριστούμε το φίλο μας Γιάννη για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε ακόμη:



Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com για να την δημοσιεύσουμε.
16

Άνθρωποι Σκιές



Σας στέλνω την ιστορία μου για να γνωρίζεται, να προσέχεται μήπως συμβεί και σε εσάς. Προσοχή! Είναι ελεύθεροι εκεί έξω και παραμονεύουν!

Γυρνούσα χτες το βράδυ στο σπίτι μου περπατώντας. Δεν είχα πάρει το αμάξι, είχαμε βγει για μια μπύρα κοντά στο σπίτι μου, στα Σεπόλια. Αποχαιρέτησα τη παρέα και έφυγα.

Καθώς περπατούσα ένιωσα μια παρουσία πίσω μου. Σα κάποιος να με παρακολουθεί. Το έχετε νιώσει κι εσείς; Εκεί που περπατάς μόνος σου στο δρόμο να αισθάνεσαι πως είναι και κάποιος άλλος λίγο πιο πίσω σου... Κάποιος άλλος ή... κάτι άλλο...

Κοίταξα μια δυο φορές πίσω μου αλλά δεν είδα τίποτα. Δε κυκλοφορούσε ψυχή. Θα ήταν η ιδέα μου. 

Ξαφνικά, εκεί που περπατούσα έσβησε η λάμπα στη κολόνα της ΔΕΗ, κάτω από την οποία βρισκόμουν. Φοβήθηκα περισσότερο. Πρώτα η παρουσία που ένιωσα, μετά το φως...

Άρχισα να περπατάω πιο γρήγορα. Μόλις έφτασα στην επόμενη κολόνα της ΔΕΗ έσβησε πάλι το φως. Μου ήρθαν κατευθείαν στο μυαλό ιστορίες που θέλουν τα άτομα, στα οποία σβήνουν τα φώτα όταν περνάνε από κάτω, να εξαφανίζονται μυστηριωδώς... Λες να ήμουν ένα από αυτά;

Σταμάτησα και  κοίταξα πίσω μου. Δεν είδα κανένα. Άνοιξα το βήμα μου, σχεδόν άρχισα να τρέχω. Όταν έφτασα στην επόμενη κολόνα έσβησε πάλι το φως. Σταμάτησα. Άρχισαν να σβήνουν τότε όλα τα φώτα από τις κολόνες που ήταν στο δρόμο. Μία μία. Ήμουν σχεδόν στο απόλυτο σκοτάδι.

Δε μπορούσα να δω πολλά πράγματα. Μόνο σκιές... Μου έμοιαζαν απειλητικές... Σκιές που δε μπορούσα να εξηγήσω τη παρουσία τους. Όλα τα φώτα ήταν σβησμένα!

Ξαφνικά, στο απέναντι πεζοδρόμιο ξεκίνησε να δημιουργείται μια μαύρη σκιά και να σηκώνεται πάνω στο τοίχο της πολυκατοικίας που υπήρχε εκεί... 

Έκανα βήματα πίσω... Η σκιά άρχιζε να παίρνει ανθρώπινη μορφή... Μόνο που ψήλωνε συνεχώς... Μπορούσα να ξεχωρίσω τα πόδια και τα χέρια... Άρχισε να σχηματίζεται το κεφάλι και τότε... Τότε δύο τρομακτικά κόκκινα μάτια άνοιξαν και με κοιτούσαν απειλητικά....

Δε μπορούσα να κουνηθώ, δε μπορούσα να φωνάξω... Σα να με είχε υπνωτίσει και δε μπορούσα να αντιδράσω...   

Ερχόταν κατά πάνω μου... Το ένιωθα... Αλλά δε μπορούσα να κάνω τίποτα... Το σώμα μου είχε παραλύσει... Ήταν πλέον σε απόσταση αναπνοής, όταν...

Όταν πέρασε από το δρόμο ένα αυτοκίνητο. Η σκιά διαλύθηκε στα φώτα του αυτοκινήτου. Κατάφερα να κουνηθώ, να φωνάξω, να τρέξω.

Το αυτοκίνητο σταμάτησε. Οδηγός του ήταν ένας παπάς! Ο Θεός τον έστειλε σκέφτηκα για να με γλυτώσει. Τον παρακάλεσα να με πάρει από εκεί με το αμάξι και να με αφήσει όπου τον βόλευε. Δέχτηκε με χαμόγελο να με βοηθήσει.

Το μόνο που θυμάμαι μετά, είναι να ξυπνάω σε ένα πάρκο, χωρίς τα ρούχα μου, μόνο με το εσώρουχό μου... Ήμουν μούσκεμα, γεμάτος γρατσουνιές και αίματα σε όλο μου το κορμί... Δε μπορούσα και δε μπορώ να θυμηθώ ακόμη τίποτα παραπάνω για το τι έγινε...

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε το φίλο μας Γεράσιμο για την ιστορία που μας έστειλε!

Διαβάστε επίσης:



Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com για να την δημοσιεύσουμε.