SlideShow

Eye GIF - Scary Dark Eyes GIFs
2

Το σπίτι της γιαγιάς


Είχα επισκεφτεί ένα φίλο μου Κρητικό. Κάναμε πολύ παρέα στο στρατό και είχαμε κρατήσει  πολύ καλή φιλία. Ο φίλος μου έμενε σε ένα χωριό στην Κρήτη. 

Την πρώτη μέρα που έφτασα, ο φίλος μου με πήγε μια βόλτα να μου δείξει το χωριό του. Πολύ κοντά στη πλατεία του χωριού παρατήρησα ένα παλιό, σχεδόν ρημαγμένο σπίτι. Κάποιος έμενε μέσα γιατί το φως ήταν αναμμένο. Ρώτησα τον φίλο μου πως μπορεί να ζει άνθρωπος σε τέτοιο σπίτι και μου απάντησε ότι δε μένει κανείς. Κανείς άνθρωπος τουλάχιστον!

Μου εξήγησε ότι εκεί ζούσε μια γιαγιά, η οποία όμως εξαφανίστηκε πριν αρκετά χρόνια. Κανείς στο χωριό δεν την έχει δει από τότε. Το φως όμως στο σπίτι της είναι κάθε βράδυ ανοιχτό, ενώ τη μέρα σβήνει! Μου είπε ότι κανείς δε πλησιάζει στο σπίτι, όλοι φοβούνται… Δε μπορούν να καταλάβουν πως θα μπορούσε να ζει η γιαγιά στο σπίτι τόσα χρόνια χωρίς να βγει καθόλου από αυτό. Κάποιοι πιστεύουν ότι η γιαγιά έχει πεθάνει και πως έχει στοιχειώσει το σπίτι.

Το άλλο πρωί, όταν πέρασα μπροστά από το σπίτι της γιαγιάς, δε μπόρεσα να διακρίνω κάποιο φως αναμμένο. Σκέφτηκα να μπω μέσα, να δω αν είναι κανείς... Αμέσως όμως το ξανασκέφτηκα και απομακρύνθηκα...


Διαβάστε επίσης:

Ξενοδοχείο από το πουθενά...

Μαύρη Σκία πάνω από το κρεβάτι μου


2

Η ντουλάπα στο δωμάτιο


Ήμουν με την αδερφή  μου στο υπνοδωμάτιό μας και παίζαμε. Ήμασταν αρκετά μικρές αλλά το θυμάμαι σαν να έγινε σήμερα. Παρόλο που ότι είδα εγώ το επιβεβαιώνει και η αδερφή μου, οι γονείς μας δε μας πίστεψαν ποτέ.   

Ήταν περασμένες δέκα. Έξω έβρεχε και άστραφτε πολύ. Οι γονείς μας, μας είχαν βάλει στο υπνοδωμάτιό μας για ύπνο και αυτοί καθόταν στο σαλόνι. Εμείς λόγω του καιρού φοβόμασταν να κοιμηθούμε. Η αδερφή μου, σα μικρότερη, ήρθε στο κρεβάτι μου και αρχίσαμε να παίζουμε για να ξεχάσουμε το φόβο μας.

Τότε ακούσαμε ένα θόρυβο μέσα από την ντουλάπα. Την κοιτάξαμε. Ήταν κλειστή. Μια αστραπή και η βροντή που ακολούθησε μας έκανε να μπούμε κάτω από την κουβέρτα. Άλλος ένας θόρυβος ακούστηκε μέσα από την ντουλάπα. Έβγαλα το κεφάλι μου έξω από την κουβέρτα για να δω. Από την αστραπή είχε κοπεί όμως το ρεύμα και δεν μπορούσα να δω τίποτα. Χώθηκα ξανά κάτω από τα σκεπάσματα.



Τότε αρχίσαμε να ακούμε ένα τρίξιμο. Δε μπορούσαμε να καταλάβουμε τι προκαλούσε αυτό το θόρυβο. Τα μάτια μας συνήθισαν στο σκοτάδι και ξανακοίταξα προς τη ντουλάπα. Η πόρτα της ήταν λίγο ανοιχτή... 

Ξαφνικά αρχίσαμε να ακούμε κάτω από το κρεβάτι μας ένα θόρυβο σα μικρές πατημασιές πάνω στο παρκέ. Βάλαμε τις φωνές!


Οι γονείς μας τρέξανε στο δωμάτιο. Μόλις μπήκαν μέσα ήρθε και το ρεύμα. Τους είπαμε τι είχε γίνει. Για να μας καθησυχάσουν ψάξαμε όλο το δωμάτιο. Και την ντουλάπα. Δεν βρήκαμε τίποτα...
2

Μωρό ξύπνα!


Πριν σας πω την ιστορία μου θέλω να σας συγχαρώ για το site σας! Έχετε πολύ ωραίες ιστορίες και ελπίζω να συνεχίσετε έτσι. Γι' αυτό το λόγο αποφάσισα να σας διηγηθώ και εγώ τη δική μου.

Μετά από ένα χρόνο γάμου η γυναίκα μου έμεινε έγκυος. Ύστερα από 9 μήνες αποκτήσαμε ένα πανέμορφο κοριτσάκι! Η ευτυχία μας ήταν μεγάλη! Το δωματιάκι της στο σπίτι το είχαμε ετοιμάσει μήνες πριν γεννηθεί! Όσο ήταν ακόμη η γυναίκα μου στο μαιευτήριο, εγώ σα χαζομπαμπάς είχα προλάβει να εγκαταστήσω ένα σύστημα ενδοεπικοινωνίας με κάμερα. Θέλαμε εκτός από να την ακούμε να την βλέπουμε κιόλας μη μας πάθει τίποτα.

Το πρώτο βράδυ λοιπόν, αφού κοιμήθηκε η μικρή, την αφήσαμε στο κρεβατάκι της και καθίσαμε στο σαλόνι να χαζέψουμε λίγο τηλεόραση. Δίπλα μας είχαμε την τηλεορασίτσα από την ενδοεπικοινωνία για να βλέπουμε και να ακούμε τη μικρή. 

Ξαφνικά η εικόνα της τηλεορασίτσας άρχισε να κάνει παράσιτα.  Σχεδόν δε μπορούσα να διακρίνω τη μικρή. Έπιασα την τηλεορασίτσα στο χέρι και την κούνησα λίγο μήπως και στρώσει. Τότε ακούσαμε κάτι τρομακτικό από την ενδοεπικοινωνία!!! Μια σατανική, βραχνή φωνή να λέει " ΞΥΠΝΑ ΜΩΡΟ, ΞΥΠΝΑ" και ξανά "Ξύπνα μωρό, ξύπνα", με περισσότερη κακία όμως αυτή τη φορά.

Τρέξαμε εγώ και η γυναίκα μου κατευθείαν στο δωμάτιο της μικρής. Δεν υπήρχε όμως κανείς εκτός από το μωράκι μας. Φοβηθήκαμε πολύ! 

Το επόμενο πρωινό είπαμε στο  παππά  της ενορίας τι έγινε. Δεν είμαστε και πολύ  άνθρωποι της εκκλησίας είναι η αλήθεια αλλά σκεφτήκαμε ότι ίσως κάτι διαβολικό επισκέφτηκε το μωράκι μας.

Ο παππάς ήρθε αμέσως στο σπίτι μας και ένα αγιασμό. Μέσα στο δωμάτιο της μικρής άρχισαν να τρέμουν τα κάδρα στους τοίχους και έσπασε ένα καθρέφτης. Έγινε θρύψαλα... Έσπασε το κακό μας είπε και μας παρότρυνε να έχουμε τη μικρή κοντά στην εκκλησία γιατί ο διάβολος ήθελε να την πάρει.



ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ




2

Νυχτερινή Βάρδια


Δουλεύω στο νοσοκομείο Γεννηματάς στην Αθήνα. Αρχές του 2011 ήταν θυμάμαι. Μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων μου είχαν πέσει πολλές απογευματινές και νυχτερινές βάρδιες.

Την πρώτη φορά που μου έτυχε το περίεργο περιστατικό ήταν στις 24 Ιανουαρίου. Είχα τελειώσει την απογευματινή μου βάρδια και είχα μείνει στο νοσοκομείο για να δω μια φίλη μου που είχε την μητέρα της στην εντατική.

Στις 23:30 περίπου πέρασα την έξοδο του νοσοκομείου και κατευθύνθηκα γρήγορα προς τη στάση του μετρό. Περπατούσα στο πεζοδρόμιο, παράλληλα με την περίφραξη του νοσοκομείου, όταν ξαφνικά άκουσα ένα δυνατό θόρυβο από μέσα από την περίφραξη, σαν να χτύπησε  τα κάγκελα κάποιος από μέσα δυνατά.

Τρόμαξα και σταμάτησα να δω τι θόρυβος ήταν αυτός. Αρχικά σκέφτηκα ότι ήταν κάποια γάτα ή σκύλος που προσπαθούσε να βγει έξω. Αλλά ο θόρυβος έμοιαζε σαν κάποιος να χτυπάει τη σιδερένια περίφραξη με άλλο σίδερο.

Πλησίασα το πλέγμα της περίφραξης. Ήταν πολύ σκοτεινά, αν και βρίσκεται πάνω στη Μεσογείων. Έσκυψα το κεφάλι μου κοντά στη περίφραξη μήπως και μπορέσω να διακρίνω καλύτερα. Άκουγα ήχους, σαν κάποιος να σέρνεται στο έδαφος. Σκέφτηκα ότι ήταν τα φύλλα που κινούνται από τον αέρα . Πλησίασα κι άλλο.

Ξαφνικά άκουσα και πάλι το μεταλλικό ήχο... πολύ κοντά σε μένα αυτή τη φορά... Κόλλησα σχεδόν το πρόσωπό μου στο πλέγμα της περίφραξης όταν ξαφνικά, ακριβώς μπροστά στο πρόσωπό μου, πετάχτηκε από μέσα ένα ανθρώπινο χέρι σαν να προσπαθούσε να με γραπώσει.




Τρόμαξα και τραβήχτηκα πίσω. Κοίταξα πάλι στο μέρος που πετάχτηκε το χέρι αλλά δε μπορούσα να δω κανέναν. Πλησίασα πάλι ρωτώντας αν θέλει κάποιος βοήθεια. Δε πήρα καμία απάντηση... Πριν φύγω έριξα μία ακόμη ματιά. Τότε ήταν σαν να είδα μια σκιά, μια μαύρη ανθρώπινη φιγούρα, να κάθεται κουλουριασμένη κάτω από ένα δέντρο... αλλά μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα εξαφανίστηκε! Μάλλον θα ήταν ιδέα μου σκέφτηκα.


Την επόμενη μέρα ήμουν νυχτερινή. Και πάλι δώδεκα παρά περπατούσα δίπλα από την ίδια περίφραξη για να πάω στην είσοδο του νοσοκομείου. Τότε είδα ένα φως, σαν να είχε αναμμένο κάποιος αναπτήρα, να κινήτε ανάμεσα στη βλάστηση. Μόνο που δε μπορούσα να διακρίνω κανέναν να το κρατάει. Στην είσοδο ρώτησα την ασφάλεια αν ψάχνουν τίποτα στο προαύλιο με αλλά μου απάντησαν ότι κανένας δε πέρασε στο προαύλιο, κανένας δε ψάχνει τίποτα. Τι φως ήταν αυτό που είδα όμως;




Την τρίτη μέρα ήμουν απογευματινή και πάλι. Η αντικαταστάτριά μου άργησε να έρθει να με αλλάξει εκείνη τη μέρα. Σκέφτηκα να πάω να δω και πάλι τη φίλη μου που είχε τη μητέρα της άρρωστη. Όσο συζητούσα με τη φίλη μου, μου τηλεφώνησε  η αντικαταστάτρια μου για να μου πει πως θα αργήσει κι άλλο και πως για να μη χάσω το τελευταίο μετρό και πληρώνω ταξί, να φύγω και το πολύ σε ένα τέταρτο θα φτάσει και εκείνη.


Έτσι και έκανα. Καθώς περπατούσα δίπλα από τη περίφραξη άκουσα κάποιον να μιλάει μέσα από το προαύλιο. Δε μπορούσα να καταλάβω τι έλεγε. Άκουσα το μεταλλικό χτύπο και πάλι. Πλησίασα ασυναίσθητα να δω τι συμβαίνει. Διέκρινα και πάλι ένα φως ανάμεσα στις φυλλωσιές, πιο αμυδρό αυτή τη φορά, μέχρι που έσβησε. Πλησίασα κι άλλο φωνάζοντας αν είναι κανείς εκεί. Τίποτα. Καμία απάντηση. Κοίταξα ξανά στην κατεύθυνση που είχα δει τελευταία φορά το φως. 


Ξαφνικά πετάχτηκε και πάλι μέσα από τα κάγκελα ένα χέρι, ματωμένο αυτή τη φορά, σαν να προσπαθούσε να με πιάσει. Και πάλι είδα μόνο το χέρι! Τίποτα άλλο! Τρομοκρατήθηκα και τραβήχτηκα προς τα πίσω για να το αποφύγω... Έκανα ένα βήμα προς τα πίσω, όταν στον ώμο μου ένιωσα ένα χέρι να με πιάνει!!!!



"Σε τσάκωσα μικρή! Νόμιζες θα μου ξεφύγεις;" Άκουσα μια γυναικεία φωνή.


Βγάζοντας μια κραυγή τρόμου και προσπαθώντας με σπασμωδικές κινήσεις να πάρω το χέρι από πάνω μου γύρισα να δω ποιος με είχε πιάσει.


Ήταν η συνάδελφος που είχε αργήσει να με αντικαταστήσει. 


"Συγγνώμη, δεν ήθελα να σε τρομάξω..." απολογήθηκε  χωρίς να ξέρει τι είχε συμβεί πιο μπροστά.




Διαβάστε επίσης:

Εγκλωβισμένος στο... πουθενά

Διαδικτυακή Γνωριμία
3

Επισκέπτες από αλλού


Γεια σας και συγχαρητήρια για το blog σας. Το περιστατικό αυτό μου συνέβη στα τέλη της δεκαετίας του 80. Ευτυχώς δεν ήμουν μόνος μου και έχω και μάρτυρα. Διαφορετικά δε θα με πίστευε κανείς. Θα με περνούσαν για τρελό. Τότε στην Ελλάδα ο κόσμος δεν ήξερε και πολλά γι αυτό το θέμα.

Ήταν βράδυ. Καλοκαίρι. Είχα πάρει τον φίλο μου τον Μιχάλη και πήγαμε στο χωράφι να ελέγξουμε το πότισμα. Το αγροτικό είχε αβαρία και πήγαμε με το ΙΧ μου. Θα βλέπαμε αν όλα δουλεύαν ρολόι, στη συνέχεια θα πήγαινα το Μιχάλη στις Σέρρες και θα επέστρεφα στο χωριό μου.

Ελέγξαμε ότι το πότισμα γινόταν κανονικά και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Σε μια στιγμή ο Μιχάλης μου λέει:

"Ωραία φαίνεται η πανσέληνος σήμερα!"

"Ποια πανσέληνος ρε συ" παρατήρησα εγώ. "Όταν ήμασταν στο χωράφι είδα το φεγγάρι και πρέπει να είναι μερικών ημερών."

"Και αυτό εκεί τι είναι;" με ρώτησε γεμάτος απορία ο Μιχάλης, δείχνοντάς μου με το χέρι του ένα φωτεινό αντικείμενο στον ουρανό, στρογγυλό, σχεδόν από πάνω μας.



Σταματήσαμε το αυτοκίνητο και κατεβήκαμε για να το δούμε καλύτερα. Κανείς μας δεν είχε ακούσει για ΑΤΙΑ και εξωγήινους.

Το φωτεινό αντικείμενο άρχισε να αιωρείται μερικά μέτρα μακριά μας μέχρι που προσγειώθηκε σε ένα χωράφι. Τότε ο φωτισμός του μειώθηκε και διακρίναμε ότι είχε το σχήμα δίσκου. Το παρατηρούσαμε ακίνητοι. Δε ξέραμε πως να αντιδράσουμε.

Ξαφνικά άνοιξαν από το δίσκο δύο πόρτες. Ο φωτισμός μέσα στο δίσκο ήταν πολύ έντονος. Στις πόρτες που άνοιξαν διακρίναμε δύο φιγούρες. Λόγω του φωτισμού δε γινόταν να δούμε λεπτομέρειες. Τότε καταλάβαμε τι συνέβη. Ήμασταν σίγουροι ότι ήταν εξωγήινοι. Φοβηθήκαμε. Επιστρέψαμε αμέσως στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε.

Καθώς οδηγούσα άρχισα να νιώθω το αυτοκίνητο πολύ βαρύ. Σα να κουβαλούσε ένα τεράστιο φορτίο. Το είπα στο Μιχάλη. Υποθέσαμε ότι ίσως ο ιπτάμενος δίσκος κάθισε πάνω από το αμάξι αλλά κανείς δεν είχε το θάρρος να κοιτάξει έξω από το παράθυρο. Ήμασταν τρομοκρατημένοι.


Ξαφνικά ένιωσα ένα σφίξιμο στους ώμους μου. Παραπονέθηκα στο Μιχάλη ότι κι εγώ ήμουν φοβισμένος αλλά αν συνέχιζε να με σφίγγει έτσι δε θα μπορούσα να οδηγήσω. Μου έδειξε τα χέρια του... Δε με έσφιγγε αυτός... Κάποιος ήταν μέσα στο αμάξι... Κοιτάξαμε στο πίσω κάθισμα. Όχι δε βλέπαμε κάποιον... Μόνο που στο κάθισμα υπήρχαν δυο βαθουλώματα, όπως όταν κάθεται κάποιος!!!

Καταλάβαμε πως κάτι μπήκε μέσα στο αυτοκίνητο. Ήταν μαζί μας αλλά δε μπορούσαμε να τους δούμε. Φαινόταν όμως το αποτύπωμά τους στο κάθισμα.

Φτάσαμε στις Σέρρες. Σκεφτήκαμε να πάμε στην αστυνομία αλλά τι θα τους λέγαμε; Θα μας πιστεύανε; Άφησα το Μιχάλη και πήρα το δρόμο για το χωριό. Μέχρι και μερικά χιλιόμετρα έξω από το χωριό ένιωθα το βάρος στο αυτοκίνητο. Και ξαφνικά το βάρος αυτό εξαφανίστηκε.

Πήγα στο σπίτι και ξύπνησα τρομοκρατημένος τη γυναίκα μου. Της είπα όλα όσα έγιναν. Δε κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ.

Την άλλη μέρα το πρωί έλεγξα το αυτοκίνητο. Το φωτάκι πάνω στον ουρανό του αυτοκινήτου ήταν διαλυμένο. Το ίδιο και ένας φακός που είχα στο πίσω κάθισμα. Επίσης κάτι καρφίτσες που είχα στο πίσω κάθισμα βρέθηκαν μαυρισμένες.

Ακόμα και τώρα, μετά από τόσα χρόνια που διηγούμαι την ιστορία, ανατριχιάζω από το φόβο. Δεν ήταν της φαντασίας μας. Όλα αυτά έγιναν στην πραγματικότητα.