Όνειρο μέσα στο όνειρο

Άνοιξα τα μάτια μου απότομα. Ο θόρυβος από το διπλανό δωμάτιο με ξύπνησε. Θα πρέπει να το είχα ακούσει στον ύπνο μου σκέφτηκα. Δεν μπορεί να άκουσα το κλάμα ενός μωρού. Δεν είχαμε κανένα μωράκι στο σπίτι.

Προσπαθούσα να συνέλθω από το απότομο ξύπνημα. Έτριψα τα μάτια με τα χέρια μου και έπιασα το ρολόι που είχα αφήσει στο κομοδίνο να δω τι ώρα ήταν. 03:01. Kαι τότε ξαφνικά άκουσα πάλι το κλάμα του μωρού!

Σηκώθηκα και άρχισα να πηγαίνω προς το δωμάτιο που άκουγα το κλάμα. Ήταν του αδερφού μου που ήταν στο στρατό. Έπρεπε να ήταν άδειο τώρα. 

Πέρασα τη πόρτα από το υπνοδωμάτιο των γονιών μου. Κοιμόταν. Δεν πρέπει να είχαν ακούσει τα κλάματα. Δε τους ξύπνησα.

Έφτασα στο δωμάτιο που άκουγα το κλάμα. Άνοιξα σιγά σιγά την πόρτα. Μπήκα μέσα και είδα στο δωμάτιο ένα μωράκι να κλαίει! Αλλά όχι ένα οποιοδήποτε μωρό! Ήμουν εγώ μικρή!!!!

Το μωράκι, εγώ δηλαδή, με κοιτούσε κλαίγοντας. Σήκωσε τότε το χέρι του και μου έδειξε προς τη ντουλάπα. Συνέχισε το κλάμα. Κοίταξα στη ντουλάπα.

Στην αρχή δεν είδα κάτι. Ξαφνικά όμως μια σκιά άρχισε να καλύπτει τη ντουλάπα. Δεν μπορούσα να καταλάβω από που προερχόταν. Η σκιά γινόταν όλο και μεγαλύτερη. Προσπάθησα να φωνάξω τους γονείς μου αλλά δε μπορούσα. Δεν μπορούσα να βγάλω το παραμικρό ήχο... Δε μπορούσα να κάνω την παραμικρή κίνηση... Ένιωθα παγιδευμένη στο ίδιο μου το σώμα.

Η σκιά είχε σκεπάσει σχεδόν όλο το δωμάτιο και ερχόταν όλο πιο κοντά σε μένα.

-Είδες; Κατάλαβες τώρα; Μου είπε το μωρό με φωνή μεγάλου ανθρώπου.

Η πόρτα του δωματίου έκλεισε. Ήρθε το τέλος μου σκέφτηκα.

Και τότε άνοιξα πάλι τα μάτια μου! Ήμουν στο κρεβάτι. Ήταν απλά ένα τρομακτικό όνειρο. Ένας εφιάλτης!

Έτριψα τα μάτια μου και πήρα το ρολόι που είχα αφήσει στο κομοδίνο να δω τι ώρα ήταν. 03:01! Σηκώθηκα απότομα από το κρεβάτι, πέρασα γρήγορα από την πόρτα του δωματίου των γονιών μου που κοιμόταν και έτρεξα στο δωμάτιο του αδερφού μου. Ευτυχώς ήταν άδειο! Ούτε μωράκι υπήρχε ούτε κλάματα! Ευτυχώς όλα ήταν ένας εφιάλτης!

Διαβάστε Επίσης

Μα δεν έφυγες;

Αντιμέτωπος με τον εαυτό μου

Greek Paranormal Society: Η Νεραϊδοπηγή της Ελάτης

Η ομάδα Greek Paranormal Society συνεχίζει το ταξίδι της στους μύθους της Ελλάδας. Αυτή τη φορά επισκέπτεται  Ελάτη Τρικάλων σκαλίζοντας τους θρύλους για τις νεράιδες.

H Greek Paranormal Society© (G.P.S) ιδρύθηκε από άτομα που σέβονται το παραφυσικό, με απώτερο σκοπό την έρευνα και την προσπάθεια εξήγησης τέτοιων φαινομένων και παρατηρήσεων. Πρώτο μας όπλο η λογική, και με την τεχνολογία ως βασικό σύμμαχο, προσπαθούμε να δώσουμε ορισμένες απαντήσεις σε μεταφυσικά ζητήματα που κατά καιρούς έχουν προβληματίσει την κοινή γνώμη διάφορων περιοχών της Ελλάδας. Μελλοντικό μας project η δημιουργία ελληνικής σειράς επί του θέματος...

Παρακολουθήστε την έρευνά τους:

Greek Paranormal Society: Κάλυμνος. Το σπήλαιο των 7 παρθένων

Το Our Horror Stories εγκαινιάζει μια νέα στήλη. Την GPS (Greek Paranormal Society). Πρόκειται για μια ομάδα που ερευνά θρύλους στην Ελλάδα.

Στο σημερινό επεισόδιο ερευνά το σπήλαιο των 7 παρθένων στη Κάλυμνο. Σύμφωνα με τον θρύλο, 7 νεαρές κοπέλες για να μην βιαστούν κατά τον τουρκικό ζυγό αναγκάστηκαν να μπουν μέσα στην σπηλιά και δεν ξαναβρεθήκανε!! Απόκοσμες φωνές και περίεργες παρουσίες αναφέρονται από τότε στο σπήλαιο. 

Οι λεπτομέρειες στο βίντεο που ακολουθεί:

Είδα UFO στην ΑΘήνα! (βίντεο)

 

Ήταν 15 Μαΐου 2014. Είχε βγει στο μπαλκόνι να ποτίσω τα λουλούδια όταν ξαφνικά το μάτι μου έπιασε μια κίνηση στο βάθος, στον ουρανό. Κοίταξα καλά. Όχι δεν ήταν πουλί, δεν έμοιαζε με κίνηση αεροπλάνου.

Εμφανιζόταν και εξαφανιζόταν! Μέρα μεσημέρι! Στον ουρανό της Αθήνας!

Έτρεξα και πήρα τη βιντεοκάμερά μου. Πρόλαβα και βιντεοσκόπησα το παρακάτω βίντεο! Ένα είναι σίγουρο! Είναι εδώ και μας παρακολουθούν!

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε το φίλο του blog για την ιστορία και το βίντεό του.



Διαβάστε ακόμη:

Επισκέπτες από αλλού

Εισβολή

Μη προκαλείς τη τύχη σου!

Πιστεύω πως όλοι σας σα παιδιά μαζευόσασταν και συζητούσατε ιστορίες για φαντάσματα, τέρατα και στοιχειωμένα σπίτια. Και κάποιοι από εσάς σίγουρα κάνατε τις εξερευνήσεις σας σε παλιά εγκαταλελειμμένα σπίτια που πιστεύατε ή είχατε ακούσει πως ήταν στοιχειωμένα.

Έτσι κι εμείς, πριν από 3 χρόνια, αποφασίσαμε να κάνουμε την δική μας εξερεύνηση σε ένα σπίτι που πιστεύαμε ότι ήταν στοιχειωμένο.

Ήμασταν συγκεντρωμένοι - η παρέα - σε μια μικρή πλατεία και λέγαμε ιστορίες για φαντάσματα. Τότε ήρθαν καθυστερημένα ο Φώτης με το Γιώργο κρατώντας στα χέρια τους κάτι σελίδες.

Αμέσως γεμάτοι ενθουσιασμό μας είπαν ότι ψάχνοντας στο ίντερνετ βρήκαν δημοσιεύματα και ιστορίες που ήθελαν ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι, πολύ κοντά στη γειτονιά μας, να είναι στοιχειωμένο!

Αμέσως πήραμε τις εκτυπώσεις που κρατούσαν στα χέρια τους και διαβάσαμε τις ιστορίες που υπήρχαν στο ίντερνετ για εκείνο το σπίτι.

Επρόκειτο για μια παλιά μονοκατοικία, μισογκρεμισμένη. Οι ιστορίες έκαναν λόγο για φωνές παιδιών που άκουγαν οι περαστικοί τα βράδια από το σπίτι, για σκιές που  εμφανιζόταν στα παράθυρα και για περίεργα φώτα μέσα σε αυτό. 

Ένα άρθρο εξηγούσε και το λόγο που πιθανόν ακουγόταν αυτές οι φωνές και γινόταν οι παράξενες εμφανίσεις σκιών και λάμψεων: Στο σπίτι ζούσε μια οικογένεια με δύο δίδυμα κοριτσάκια. Δυστυχώς η μητέρα πέθανε και από τότε ο πατέρας τα κακοποιούσε μέχρι που τα δύο κορίτσια αυτοκτόνησαν για να γλιτώσουν.

Είχα περάσει πολλές φορές έξω από το σπίτι αλλά δεν είχα ακούσει τίποτα. Μόλις διαβάσαμε τις ιστορίες μπορώ να πω ότι φοβηθήκαμε αλλά ενθουσιαστήκαμε ταυτόχρονα.  

Μετά από παροτρύνσεις του Φώτη και του Γιώργου αποφασίσαμε να κάνουμε τη δική μας έρευνα σε αυτή τη μονοκατοικία. Θα πηγαίναμε το βράδυ με κάμερες και φακούς να το εξερευνήσουμε.

Μαζευτήκαμε το επόμενο βράδυ κατά τις δέκα όλοι, πλην του Φώτη που τον έπιασε γαστρεντερίτιδα όπως μας ενημέρωσε ο Γιώργος. 6 άτομα όλοι μαζί.Είχαμε τρεις κάμερες μαζί μας και όλοι μας από ένα φακό.  Σε δέκα λεπτά ήμασταν έξω από το σπίτι.

Ίσως από το φόβο μας, ίσως επειδή ήμασταν επηρεασμένοι από τις ιστορίες που είχαμε διαβάσει, μόλις πήγαμε να μπούμε στο σπίτι ακούσαμε βήματα μέσα σε αυτό. Δε το είχα ακούσει μόνο εγώ αλλά και η Ελένη. Προτείναμε να αναβάλουμε την εξερεύνηση, αλλά ο Γιώργος επέμενε λέγοντας ότι ήταν η ιδέα μας.

Μπήκαμε μέσα. Ήταν θεοσκότεινα. Καθώς πηγαίναμε όλο και πιο βαθιά στα δωμάτια ακουμπούσαμε πάνω σε αράχνες και παλιά έπιπλα. Το πάτωμα έτριζε σε κάθε μας βήμα. Η Ελένη και η Κατερίνα σταματήσανε. "Το άκουσατε αυτό;" Ρώτησε η Κατερίνα. " Πάλι ακούγονται βήματα σα να τρέχει κάποιος στο πάνω όροφο!" . 

"Πάμε να δούμε" μας παρότρυνε ο Γιώργος! 

Τα κορίτσια αποφάσισαν να μείνουν κάτω ενώ οι υπόλοιποι αρχίσαμε να ανεβαίνουμε δειλά δειλά τα σκαλοπάτια. Ήταν σχεδόν σαπισμένα. Έπρεπε να προσέχουμε κάθε βήμα μας. 

Φτάσαμε στο πάνω όροφο. Παλιά έπιπλα γεμάτα σκόνη, τοίχοι ζωγραφισμένοι με πεντάλφες και άλλα περίεργα σύμβολα. Έγω ξανασκέφτηκα τι πάμε να κάνουμε και τους πρότεινα να φύγουμε. Ήταν επικίνδυνα. 

Ακούσαμε τότε όλοι μας βήματα στο διπλανό δωμάτιο και τον ήχο μιας πόρτας να κλείνει δυνατά! Άρχισα να φωνάζω πως πρέπει να φύγουμε αμέσως και οι άλλοι να μου λένε πως πρέπει να κάνω ησυχία! Γύρισα αμέσως προς τα σκαλοπάτια και άρχισα να τα κατεβαίνω γρήγορα. Με ακολούθησαν και οι άλλοι.

Καθώς κατέβαινα έπεσα πάνω στα κορίτσια που ανέβαιναν τις σκάλες τρομαγμένες. Είχαν ακούσει φωνές κοριτσιών μέσα από το διπλανό δωμάτιο και καθώς πήγαιναν να βγουν έξω από το σπίτι η εξώπορτα έκλεισε από μόνη της και φράκαρε. Ήταν ο ήχος της πόρτας που είχαμε ακούσει πριν λίγο.

Μας έφτασε και η υπόλοιπη παρέα. Η Ελένη και η Κατερίνα τους εξηγούσαν τι έγινε όταν ακούσαμε όλοι μας τις φωνές δύο κοριτσιών. Στην αρχή γέλια, μετά φωνές, κλάματα και στο τέλος τσιρίδες.

Την ίδια στιγμή φώτα άρχισαν να αναβοσβήνουν στο πάνω όροφο!!! Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα! 

Τρομοκρατηθήκαμε! Αρχίσαμε να τρέχουμε προς την έξοδο! Πέσαμε ο ένας πάνω στον άλλο, η Ελένη έπεσε κάτω και χτύπησε το πόδι της. Άρχισε να φωνάζει πως το έσπασε και δε μπορεί να κουνηθεί. Αρχίσαμε να φωνάζουμε όλοι βοήθεια καθώς δεν μπορούσαμε να ανοίξουμε την εξώπορτα και να φύγουμε.

Τότε άρχισε να μας λέει ο Γιώργος να ηρεμήσουμε και πως όλα ήταν σκηνοθετημένα. Ο Φώτης δεν είχε γαστρεντερίτιδα. Είχε πάει πιο μπροστά στο σπίτι και είχε βάλει σε ένα δωμάτιο ένα mp3 player να παίζει με φωνές κοριτσιών. Ο ίδιος είχε ανέβει στο πάνω όροφο για να περπατάει και να ακούσουμε εμείς τα βήματα. Είχε μαζί του και φακούς που τους αναβόσβηνε ώστε να δούμε τα φώτα. Οι ιστορίες που είχαμε διαβάσει ήταν ψεύτικες. Τις είχαν δημιουργήσει ο Φώτης με το Γιώργο με τη βοήθεια του photoshop. 

Ηρεμήσαμε και νευριάσαμε ταυτόχρονα. Προσπαθήσαμε να ανοίξουμε την πόρτα αλλά ήταν ακόμη φρακαρισμένη. Η Ελένη δε μπορούσε να κινηθεί καθόλου. Πονούσε πολύ.

Τα βήματα, σα κάποιος να τρέχει στο πάνω όροφο, συνέχισαν να ακούγονται. "Έλα Φώτη τελείωσε η πλάκα" φώναξε ο Γιώργος. " Κατέβα και άνοιξέ μας να βγούμε. Τους τα είπα όλα." πρόσθεσε.

Τότε ακούσαμε ξανά τα βήματα από πάνω. Μόνο που ο θόρυβος ερχόταν ταυτόχρονα από δύο διαφορετικά μέρη! Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας.

Ξαφνικά επικράτησε ησυχία και μετά από λίγα δευτερόλεπτα άρχισε να ακούγετε ένας χτύπος. Κάθε 5 δευτερόλεπτα, ξανά και ξανά. Αποφάσισα να πάω με το Γιώργο επάνω να δούμε μην έπαθε τίποτα ο Φώτης.Οι υπόλοιποι προσπαθούσαν μάταια να ανοίξουν την εξώπορτα.

Ανεβήκαμε και πάλι τα σκαλιά φωνάζοντας το όνομά του. Δεν απαντούσε. "Έλα, δεν είναι αστείο" του φώναξα. Τίποτα. Ξαφνικά ακούστηκε και πάλι το χτύπημα. Ερχόταν από τη τελευταία αριστερή πόρτα του διαδρόμου. Πήγαμε δισταχτικά και ανοίξαμε σιγά σιγά την πόρτα.

Μέσα βρήκαμε το Φώτη δεμένο με χοντρά σκοινιά πάνω σε μεταλλικούς κρίκους που ήταν καρφωμένοι στο τοίχο. Χτυπούσε το κεφάλι του με δύναμη στο τοίχο. Αυτό ήταν το χτύπημα που ακούγαμε. Το κεφάλι του είχε ματώσει. Δεν επικοινωνούσε μαζί μας. Σα να μην μας άκουγε.

Όταν τον βρήκαμε ξεφράκαρε και η εξώπορτα. Για την ακρίβεια άνοιξε μόνη της. Λύσαμε το Φώτη και φωνάξαμε την αστυνομία. Έπρεπε να τους εξηγήσουμε όλα όσα έγιναν.

Ο Φώτης από τότε δεν μπόρεσε να επικοινωνήσει με το περιβάλλον.Τον έχουν σε ψυχιατρική κλινική. Ποτέ δε μπόρεσε να μας εξηγήσει τι έγινε, τι είδε και πως βρέθηκε σε αυτή τη κατάσταση.

Η αστυνομία αρχικά πίστευε ότι εμείς του το κάναμε αυτό, σαν ένα είδος τελετουργίας, και στη συνέχεια φοβηθήκαμε και το μετανιώσαμε. Μετά όμως από τις καταθέσεις μας, το mp3 player που βρέθηκε με τις ηχογραφημένες φωνές των κοριτσιών και τους φακούς με τα δακτυλικά αποτυπώματα του Φώτη,  μάλλον κατάλαβαν ότι λέγαμε την αλήθεια.

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Τάσο για την ιστορία του!

 
Δείτε επίσης:

Το κρυφτό

 Ώρα για παιχνίδι

Περίεργο βράδυ

Ήταν Παρασκευή βράδυ. Περίπου 01:00. Μόλις είχα βάλει μια ταινία να δω. Το dark skies. Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και μια πιατέλα ποπ κορν μου κρατούσαν συντροφιά.

Ενώ έβλεπα την ταινία ξαφνικά άκουσα ένα δυνατό θόρυβο στη μπαλκονόπορτα. Σαν να έπεσε κάτι πάνω της.

Σηκώθηκα από τον καναπέ και πήγα προς την μπαλκονόπορτα χωρίς να ανάψω τα φώτα. Ο φωτισμός από την τηλεόραση ήταν αρκετός. Άνοιξα την κουρτίνα και κοίταξα την τζαμαρία. Διέκρινα πάνω στο τζάμι αποτυπώματα, σαν κάτι να χτύπησε πάνω της και να άφησε σημάδι, αλλά επειδή ήταν σκοτεινά δε μπορούσα να καταλάβω από τι προήλθε. 

Άναψα το φως του δωματίου και επέστρεψα στην μπαλκονόπορτα. Τώρα μπορούσα να διακρίνω το αποτύπωμα στο τζάμι. Έμοιαζε λες και έπεσε πάνω στο τζάμι ένα πουλί και άφησε σημάδια από το σώμα του και τα φτερά του. Είχα χρόνια παπαγάλο και ακριβώς τέτοια σημάδια μου άφηνε όταν ο καημένος έπεφτε πάνω στο τζάμι.

Άνοιξα την μπαλκονόπορτα και βγήκα στο μπαλκόνι μήπως και το πουλί είχε χτυπήσει και είχε μείνει εκεί. Μέσα στο σκοτάδι δεν είδα τίποτα. Θα έφυγε σκέφτηκα. 

Έκλεισα τη πόρτα και στη συνέχεια την κουρτίνα. Πήγα να ξανακαθίσω στο καναπέ να συνεχίσω την ταινία. Καθώς όμως απομακρυνόμουν από την μπαλκονόπορτα ακούστηκε και δεύτερο χτύπημα, ποιο δυνατό αυτή τη φορά.

Σταμάτησα.  Γύρισα και κοίταξα τη κουρτίνα. Την είχα κλείσει και δε μπορούσα να δω τι έγινε πάλι. Πλησίασα και την άνοιξα διστακτικά. Ακόμη ένα αποτύπωμα, ποιο μεγάλο αυτή τη φορά. Χωρίς να ανοίξω την μπαλκονόπορτα κοίταξα έξω μήπως δω το πουλί που καρφώθηκε πάνω στο τζάμι. Τίποτα και αυτή τη φορά. 

Άφησα την κουρτίνα ανοιχτή. Έσβησα το φως και κάθισα στον καναπέ να συνεχίσω την ταινία μου. Πήρα το ποτήρι με το κόκκινο κρασί να δοκιμάσω μια γουλιά.  Ένας τρίτος, πιο δυνατός θόρυβος ακούστηκε στη μπαλκονόπορτα! Στην ταινία, την ίδια στιγμή, έπαιζε παρόμοια σκηνή!!! Στο σπίτι του πρωταγωνιστή καρφωνόταν μέρα μεσημέρι πουλιά στις πόρτες και στα παράθυρα!!!! Σηκώθηκα κοιτάζοντας τη σκηνή στη ταινία. Γύρισα και είδα τη μπαλκονόπορτα... Φοβήθηκα πολύ...Το ποτήρι με το κρασί μου έφυγε από το χέρι και έπεσε στο πάτωμα... Το κρασί πότισε το χαλί και τα πλακάκια... Το ποτήρι κύλισε χωρίς να σπάσει κάτω από το τραπεζάκι... Δεν έδωσα καμία σημασία... Πάτησα πάνω στο χυμένο κρασί και πήγα στη τζαμαρία... Ακόμη ένα σημάδι προστέθηκε... Αλλά και πάλι κανένα ίχνος από το σώμα του πουλιού.

Έσβησα την ταινία και έβαλα να δω κάτι άλλο να ξεχαστώ. Δε μπόρεσα να κοιμηθώ εκείνο το βράδυ. Όταν άρχισε να ξημερώνει με πήρε ο ύπνος. 

Την άλλη μέρα έβαλα να δω την συνέχεια της ταινίας. Είχε να κάνει με απαγωγές εξωγήινων. Η αλήθεια είναι ότι φοβήθηκα λίγο. Βγήκα στο μπαλκόνι για να ελέγξω καλύτερα, είδα και κάτω από το μπαλκόνι. Τίποτα, κανένα ίχνος πουλιού. 

Πήρα καθαριστικό για τα τζάμια και ένα πανί να καθαρίσω τα σημάδια στη τζαμαρία. Προς έκπληξή μου δεν καθάριζαν!!!! Τότε ήταν που συνειδητοποίησα το πιο παράξενο και τρομακτικό αυτής της ιστορίας!!!! Τα σημάδια είχαν δημιουργηθεί από την εσωτερική μεριά της πόρτας, μέσα από το σπίτι, όχι από έξω!!!!!!!!

Our Horror  Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο του blog μας για την ιστορία του!

Διαβάστε επίσης:

Μια διαφορετική επικοινωνία

Ποδήλατο χωρίς αναβάτη

Εισβολή

Σας έχει τύχει ενώ κοιμάστε να αισθάνεστε τη παρουσία κάποιου δίπλα σας; Να νιώθετε πως δεν είστε μόνοι στο δωμάτιο; Κάτι τέτοιο μου έτυχε κι εμένα.

 Είχα κοιμηθεί αργά εκείνο το βράδυ. Το τελευταίο καιρό δεν κοιμόμουν πολύ καλά εξαιτίας της ζέστης και του άγχους από τη δουλειά.

Καθώς κοιμόμουν, όπως σας είπα και παραπάνω, ένιωσα την παρουσία ατόμων μέσα στο σπίτι ενώ έμενα μόνος μου.  Ήμουν σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Καθώς ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι άνοιξα τα μάτια μου. Από τη θέση που κοιμόμουν μπορούσα να δω το διάδρομο που ήταν η πόρτα του μπάνιου και ακριβώς απέναντι έβλεπα τη πόρτα της κουζίνας, το ψυγείο και λίγο από τα ντουλάπια της κουζίνας.

Ήταν σκοτεινά. Όλα τα φώτα ήταν κλειστά και όσο φωτισμός υπήρχε προερχόταν από έξω, από τα παράθυρα. Ξαφνικά, και ενώ ήμουν ξαπλωμένος, διέκρινα μια ανθρώπινη φιγούρα να περνάει αθόρυβα από τη πόρτα του μπάνιου στην κουζίνα.  Δεν ήμουν μόνος!!!! Κάποιος είχε εισβάλει στο σπίτι μου!!!

Παρέμεινα ξαπλωμένος να παρακολουθώ. Δεν ήξερα τι να κάνω. Σκεφτόμουν να σηκωθώ να κλειδώσω την πόρτα του υπνοδωματίου όταν ακόμη μια φιγούρα μπήκε αθόρυβα στη κουζίνα και κάθισε μπροστά στο ψυγείο.

Τώρα μπορούσα να τη διακρίνω καλύτερα. Ήταν πολύ ψηλή και πολύ αδύνατα. Τα χέρια ήταν πολύ μεγάλα. Σχεδόν ακουμπούσαν στο πάτωμα. Όχι, με τίποτα δεν ήταν άνθρωπος αυτό το πράγμα. 

Πλησίασε και το δεύτερο άτομο κοντά του. Ήταν ακριβώς όπως και το προηγούμενο που σας περιέγραψα. Σκέφτηκα πως έπρεπε οπωσδήποτε να σηκωθώ να κλειδώσω τη πόρτα του υπνοδωματίου! Ίσως κατάφερνα έτσι να γλιτώσω από τις δύο αυτές υπάρξεις!

Μόλις όμως το σκέφτηκα και πριν προλάβω να κάνω κάποια κίνηση, οι δύο φιγούρες γύρισαν και με κοίταξαν! Σα να είχαν διαβάσει το μυαλό μου! Σα να κατάλαβαν τι σκέφτηκα και τι ήμουν έτοιμος να κάνω!

Αμέσως όλα μαύρισαν μπροστά μου. Δεν θυμάμαι καθόλου τι έγινε μετά. Ξύπνησα το πρωί από το ξυπνητήρι. Θυμόμουν όμως τα πάντα μέχρι και τη στιγμή που γύρισαν αυτές οι δύο περίεργες οντότητες και με κοίταξαν. Όνειρα θα ήταν σκέφτηκα. Ευτυχώς μόνο ένας εφιάλτης!

Σηκώθηκα και πήγα στη κουζίνα να ετοιμάσω πρωινό. Όταν έφτασα είδα κάτι που με τρομοκράτησε! Στο ψυγείο υπήρχαν περίεργα, μαύρα δακτυλικά αποτυπώματα από τεράστια δάκτυλα! Κατευθείαν θυμήθηκα τα τεράστια χέρια που είχε η φιγούρα που είχα δει το βράδυ στη κουζίνα. 

Η βρύση στο νιπτήρα ήταν αποσυναρμολογημένη. Λάδια, ξίδια, αλάτια ήταν σκορπισμένα παντού. Το παράθυρο ανοιχτό και η σίτα καμένη! Πήγα στο μπάνιο... Όλα τα απορρυπαντικά ήταν χυμένα στο πάτωμα... Στο καθρέφτη υπήρχε και πάλι περίεργο δακτυλικό αποτύπωμα! Κάποιος ήταν πράγματι στο σπίτι μου! Δεν ήταν όνειρο...

Στο σαλόνι τα ίδια... Η τηλεόραση και το μόνιτορ του υπολογιστή ήταν αποσυναρμολογημένα... Ο πύργος του υπολογιστή διαλυμένος και η μητρική καμένη

Δε ξέρω τι ήταν αυτά που εισέβαλαν το βράδυ στο σπίτι μου... Έκανα μέρες να ξανακοιμηθώ εκεί μόνος μου...

Our horror stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Κώστα για την ιστορία που μας έστειλε!

Διαβάστε επίσης:

Επισκέπτες από αλλού

Μια περίεργη επίσκεψη

To Είδωλό μου στο καθρέπτη

Μου αρέσει να ασχολούμαι με την μαγεία. Από μικρός διάβαζα ότι σχετικό βιβλίο έπεφτε στα χέρια μου, άκουγα κάθε ιστορία που έφτανε στα αυτιά μου και γοητευόμουν με ότι είχε να κάνει με πνεύματα. Μέχρι που άρχισα να κάνω, αυτά που άκουγα, πράξη.

Δε ήξερα όμως τι κινδύνους κρύβουν όλα αυτά. Δε μπορείτε να φανταστείτε πόσο επικίνδυνα είναι.

Η πρώτη επαφή μου με την μαγεία, την μαύρη μαγεία, ήταν πριν αρκετά χρόνια. Ήμουν τελείως άπειρος τότε.  Θέλησα να καλέσω ένα πνεύμα στο καθρέπτη. Είχα διαβάσει το τρόπο.  Δε γνώριζα όμως τι θα ακολουθούσε.

Πήρα τον καθρέπτη, δύο κεράκια αναμμένα, είχα το κείμενο μπροστά μου που έπρεπε να ψάλλω και περίμενα να έρθει η κατάλληλη η ώρα. 12 τα μεσάνυχτα ακριβώς. Ήμουν μόνος στο σπίτι. Ήταν η κατάλληλη ευκαιρία.

Όταν οι δείκτες του ρολογιού έδειξαν 12, άναψα τα κεράκια και διάβασα τα λόγια που έπρεπε. Όλα τα φώτα στο σπίτι έπρεπε να ήταν σβηστά. Το μόνο φως που υπήρχε προερχόταν από τα δύο κεράκια μπροστά στο καθρέπτη. Το μόνο πράγμα που μπορούσα να διακρίνω ήταν το είδωλό μου μέσα σε αυτόν.

Διάβασα τα λόγια αλλά δεν έγινε τίποτα. Κάτι έκανα λάθος σκέφτηκα. Ήμουν άπειρος τότε. Σκέφτηκα να κάνω άλλη μια προσπάθεια όταν πρόσεξα ότι τα κεριά που φαινόταν μέσα στον καθρέφτη έσβησαν. Κι όμως τα κεράκια μπροστά μου ήταν ακόμη αναμμένα...

Τρόμαξα... Τραβήχτηκα λίγο μακριά από τον καθρέφτη. Κι όμως, το είδωλό μου έμεινε ακίνητο!!! Δεν ακολούθησε την κίνησή μου. Στεκόταν και με κοιτούσε!!!!

Σοκαρίστηκα!  Στην αρχή νόμισα ότι από το φόβο μου τα φανταζόμουν όλα αυτά! Κούνησα το κεφάλι μου δεξιά αριστερά για να δω τι κίνηση θα κάνει το είδωλό μου στο καθρέφτη. Δεν έκανε καμία... Δεν θα υπερβάλλω αν πω ότι χέστηκα πάνω μου... αλλά η στιγμή που κόντεψα να πεθάνω από το φόβο μου δεν άργησε να φτάσει.

Ενώ εγώ ήμουν καθιστός, παγωμένος από την τρομάρα μου, το είδωλό μου στο καθρέφτη σηκώθηκε!!! Ναι, σηκώθηκε και συνέχισε να με κοιτάει στα μάτια!!! Παρόλο που είχε τη μορφή μου ήταν τόσο νεκρικά ανέκφραστο! Ξαφνικά σήκωσε το χέρι του και άρχισε να δείχνει εμένα. Έβλεπα ότι άρχισε να μιλάει κιόλας! Ανοιγοέκλεινε το στόμα του αλλά δεν άκουγα το παραμικρό!

Σηκώθηκα και έφυγα τρέχοντας από το δωμάτιο!!! Μεγάλο λάθος! Πήρα τηλέφωνο ένα γνωστό μου που είχε πείρα σε αυτά. Μου είπε να γυρίσω αμέσως πίσω στο καθρέφτη και να παρακολουθώ την οντότητα που εμφανίστηκε μέσα σε αυτόν μέχρι να έρθει. Δεν έπρεπε να βρει τρόπο να βγει μέσα από το καθρέφτη. 

Όταν γύρισα όλα μοιάζανε φυσιολογικά. Ο καθρέφτης έδειχνε μόνο το κανονικό είδωλό μου. Κακό αυτό μου είπε ο γνωστός μου όταν ήρθε. Ότι κι αν κάλεσα μπορεί και να κυκλοφορεί ελεύθερο οπουδήποτε πρόσθεσε. Έπρεπε να μην φοβηθώ και να διάβαζα την παράκληση για να φύγει.

Τις επόμενες μέρες ακολουθήσαμε ένα είδος τελετουργίας για να διώξουμε αυτή την οντότητα πίσω από όπου ήρθε. Έπρεπε να βγάζουμε τον καθρέφτη όλη μέρα στον  ήλιο και άλλα πολλά. Πιστεύω ότι το καταφέραμε.

Ο λόγος που σας στέλνω κι εγώ τη δική μου ιστορία είναι επειδή διάβασα την ιστορία της Κωνσταντίνας στο blog σας (καθρέφτης - πύλη) και θέλω να τονίσω πόσο πρέπει να προσέχεται σε τέτοιες καταστάσεις.

Ourhorrorstories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας για την ιστορία του που μοιράστηκε μαζί μας.

Διαβάστε επίσης:

Πνεύμα ή παράλληλο Σύμπαν;

Ποιος χτύπησε την πόρτα;

Το Δάσος με τις Νεράιδες

Όταν τίποτα δεν είναι όπως δείχνει... Όταν τα παραμύθια αποδεικνύονται απλά παραμύθια τότε η πραγματικότητα κρύβει περισσότερους κινδύνους ...

Καθρέπτης - Πύλη

Το 2012 πέθανε ο παππούς μας. Δύο χρόνια πριν τον είχαμε πάρει στο σπίτι μας για να τον φροντίζουμε, καθώς έμενε μόνος του και λόγο της αρρώστιας του δε μπορούσε να περιποιηθεί  του τον εαυτό του.

Η θλίψη μας ήταν τεράστια. Ήταν ο αγαπημένος μας παππούς. 

Οι προετοιμασίες για την κηδεία του περιελάμβαναν και το σκέπασμα των καθρεπτών του σπιτιού με σεντόνια. Ποτέ μου δεν είχα καταλάβει γιατί το έκαναν αυτό. Ποτέ μέχρι το πρώτο βράδυ μετά τη κηδεία του παππού μου.

Οι γονείς μου ήταν στο σαλόνι και εγώ είχα πάει στο μπάνιο για να πλύνω τα δόντια μου και να ετοιμαστώ για ύπνο. Με ενοχλούσε το ότι ο καθρέπτης του μπάνιου ήταν καλυμμένος αλλά δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για παράπονα.

Όταν τελείωσα από το μπάνιο κατευθύνθηκα προς το σαλόνι να καληνυχτίσω τους γονείς μου. Βγαίνοντας από το μπάνιο έπρεπε να περάσω από ένα μεγάλο διάδρομο που έχουμε . Στη μία πλευρά υπήρχε ένας μεγάλος καθρέπτης, σκεπασμένος με ένα σεντόνι.

Όταν βγήκα από το μπάνιο έπιασα κάτι με την άκρη του ματιού μου, μια κίνηση στο καθρέπτη. Σκέφτηκα ότι ανοιγοκλείνοντας τη πόρτα του μπάνιου έκανα ρεύμα και κινήθηκε το σεντόνι. Δοκίμασα πάλι με τη πόρτα αλλά το σεντόνι έμεινε ακίνητο. Δοκίμασα και πιο δυνατά... τίποτα.

Καθώς πλησίαζα το καθρέπτη είδα αυτή τη φορά καθαρά το σεντόνι να κινείται. Δεν είχαμε  κανένα παράθυρο ανοιχτό για να κάνει ρεύμα. Ήταν χειμώνας.

Πλησίασα διστακτικά. Το σεντόνι ξανακουνήθηκε σα να το τράβηξε κάποιος προς τα πάνω. Κι όμως δεν έβλεπα κανένα. Έκανα ακόμη ένα βήμα προς το καθρέπτη. Τίποτα. Το σεντόνι είχε ξαναπάρει την αρχική του θέση και κάλυπτε ακίνητο το μεγάλο καθρέπτη. Έκανα ακόμη ένα βήμα. Το σεντόνι σηκώθηκε λίγο προς τα πάνω για άλλη μια φορά. Κι έμεινε εκεί στον αέρα,σαν κάτι αόρατο να το κρατά εκεί.

"Μαμά" προσπάθησα να φωνάξω, αλλά από το τρόμο μου δεν έβγαινε σχεδόν καθόλου ήχος. Είχα φτάσει πολύ κοντά. Μπορούσα να πιάσω το σεντόνι...

Και το έκανα! Έπιασα την άκρη του σεντονιού και την τράβηξα ακόμη πιο ψηλά από ότι στεκόταν. Σε σημείο που μπορούσα να δω μέσα στον καθρέπτη! 

Όχι, δεν είδα το είδωλό μου. Είμαι σίγουρη. Αυτό που αντίκρισα ήταν μια μαύρη, ανθρωπόμορφη σκιά να έρχεται απότομα προς το μέρος μου, να πιέζει την επιφάνεια του καθρέφτη από την εσωτερική πλευρά, σα να θέλει να τον σπάσει για να περάσει στην πλευρά μου.

Έβαλα τις τσιρίδες, άρχισα να φωνάζω σα τρελή τους γονείς μου! Η σκιά χάθηκε στο βάθος του καθρέφτη...

Εξήγησα τα πάντα στους γονείς μου αλλά δε με πίστεψαν. Μέχρι που κατάλαβαν από μόνοι τους τι κίνδυνο διατρέχαμε. Θα τους ρωτήσω αν θέλουν να σας πω τι πάθανε και οι ίδιοι. 

Συγχαρητήρια για το μπλογκ σας!


Ourhorrorstories: Ευχαριστούμε την Κωνσταντίνα για την εμπειρία της και περιμένουμε την συνέχεια της ιστορίας της!


Διαβάστε ακόμη:

Το σπίτι της γιαγιάς

Το μωρό στην άκρη του δρόμου

Δαιμονικό Μυαλό

Μέχρι που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος; Μπορεί να καταφέρει να έχει πάντα τον έλεγχο, του ίδιου του του εαυτού;

Παιχνίδια του Μυαλού;

Γυρνούσα στο σπίτι μετά από ένα γερό ξενύχτι. Είχε γενέθλια η κοπέλα μου και το ξημερώσαμε. Βγήκαμε από το κλαμπ και πήραμε το δρόμο για το αυτοκίνητο. Δεν είχαμε παρκάρει μακριά.

Καθώς πηγαίναμε στο αυτοκίνητο σταματήσαμε να πάρει η κοπέλα μου μια τυρόπιτα και ένα γαλατάκι γιατί είχε πεινάσει. Αποφάσισα να μη μπω εγώ μέσα στο μαγαζί, γιατί γινόταν χαμός από κόσμο, και κάθισα έξω στο πεζοδρόμιο.

Καθώς κοιτούσα γύρω μου τον υπόλοιπο κόσμο που επέστρεφε στα σπίτια του το βλέμμα μου έπεσε σε ένα γνωστό. Ήταν ο αδερφός μου!! Παραξενεύτηκα πάρα πολύ γιατί σπούδαζε στην Αγγλία και πριν βγω εκείνο το βράδυ είχα μιλήσει μαζί του στο skype.

"Γιάννη πότε ήρθες;" του φώναξα, αλλά δε πείρα καμία απάντηση. Με κοιτούσε ακίνητος, αμίλητος. Σηκώθηκα και τον πλησίασα χαμογελώντας έτοιμος να τον αγκαλιάσω. Ήταν μεγάλη η χαρά μου που τον είδα μετά από τόσο καιρό!

Όταν τον πλησίασα αρκετά άρχισε να βγάζει αίμα από το στόμα του και μετά από τα μάτια του! Άρχισα να του φωνάζω "τι έχεις;" αλλά δεν πείρα καμία απάντηση... Το πρόσωπό του ήταν πια γεμάτο αίμα, δε μπορούσες να διακρίνεις τίποτα άλλο... Είχα σοκαριστεί, όταν ένιωσα ένα χέρι να με αρπάζει από το σβέρκο και να με τραβάει!!! Πάγωσα από το φόβο μου!

Το χέρι ήταν της κοπέλας μου. Με τραβούσε να ξυπνήσω. Με είχε πάρει ο ύπνος στο πεζοδρόμιο που είχα καθίσει.

Πριν προλάβω να τις πω τι όνειρο είδα χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ο πατέρας μου. Μου είπε ότι ο αδερφός μου είχε ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα πριν λίγη ώρα και δεν τα κατάφερε...

Ourhorrorstories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Κώστα που μοιράστηκε μαζί μας την προσωπική του ιστορία

Διαβάστε ακόμη:

Δεν ήρθε ακόμη η ώρα σου...

Σατανικά Μηνύματα

Still Life

Εσύ είσαι σίγουρος για την "πραγματικότητά" που ζεις;
 

Θέλεις να δεις και άλλα τρομακτικά βίντεο; Μπες στη κατηγορία Short Horror Films

Περίεργα Γενέθλια

Με βιαστικές κινήσεις ολοκλήρωνα τις τελευταίες προετοιμασίες στο σπίτι για το πάρτι.  Λίγα πράγματα είχαν απομείνει να τακτοποιήσω... Σε λίγο θα έφταναν οι πρώτοι καλεσμένοι για τα γενέθλια της κόρης μου! Γινόταν 6 ετών.

Ενώ κουβαλούσα τα τελευταία ποτήρια για να τα τοποθετήσω στο τραπέζι χτύπησε το κουδούνι. Οι πρώτοι καλεσμένοι ήρθαν, σκέφτηκα, και χωρίς να κοιτάξω ποιος είναι άνοιξα την πόρτα. Κανείς... Κοίταξα καλύτερα στο διάδρομο της πολυκατοικίας... Δεν υπήρχε κανένας...Μόνο ένας ενοχλητικός αέρας. Ποιος άφησε χειμωνιάτικα το παράθυρο στο διάδρομο της πολυκατοικίας ανοιχτό σκέφτηκα και πήγα να το κλείσω.  Μόνο που ήταν ήδη κλειστό.

Καθώς γύριζα πίσω στο διαμέρισμα είδα την εξώπορτα του σπιτιού μου να κλείνει. Έτρεξα να την προλάβω αλλά δεν τα κατάφερα. Αναθεματισμένο ρεύμα, ποιο παράθυρο είναι ανοιχτό απόρησα και έβγαλα τα κλειδιά από τη τσέπη μου - ευτυχώς τα είχα πάρει μαζί μου- άνοιξα και μπήκα μέσα.  

Μετά από λίγο άρχισαν να φτάνουν οι πρώτοι καλεσμένοι. Το σπίτι σε λίγη ώρα γέμισε μικρά παιδιά που το διασκεδάζανε τρέχοντας εδώ κι εκεί. Όλοι οι γονείς ήμασταν στο σαλόνι και καμαρώναμε για τα καμάρια μας. Όταν ένας από εμάς παρατήρησε κάτι περίεργο. Πολύ ησυχία... Τα παιδιά δεν ακουγόταν καθόλου πια...


Τρέξαμε στο παιδικό δωμάτιο να δούμε τι συμβαίνει. Όλα τα παιδιά καθόταν στο πάτωμα, κοιτούσαν τον τοίχο και μας τον έδειχναν. Πάνω του είχε γραμμένο με μαρκαδόρους τη φράση: "Ποιος θέλει να έρθει μαζί μου;"


Κατευθείαν ρωτήσαμε ποιος και γιατί το έγραψε αυτό και τι είδους παιχνίδι ήταν αυτό που βρήκαν να παίξουνε.

"Ο μικρός με τα λερωμένα χέρια είπε στο Κωστάκη να το γράψει μαμά" απάντησε η κόρη μου.


"Ποιος μικρός, ποια λερωμένα χέρια" ρώτησα κατευθείαν εγώ


"Δε το κάναμε εμείς μαμά, ο μικρός που ήρθε με τα κόκκινα χέρια μας είπε" απάντησε πάλι η κόρη μου και γύρισαν όλα τα παιδιά το κεφάλι τους προς τη ντουλάπα.


Όχι δε μπόρεσα να διακρίνω τίποτα, ούτε εγώ ούτε οι υπόλοιποι γονείς.




Ourhorrorstories: Ευχαριστούμε τη φίλη μας Γεωργία για την ιστορία της. 


Διαβάστε επίσης:

Η ντουλάπα στο δωμάτιο

Ποιος χτύπησε την πόρτα;

Ο Μαυροφορεμένος Άντρας Στο Μπαλκόνι Μου

Η ιστορία που θα σας διηγηθώ είναι αληθινό γεγονός και μου συνέβη πριν περίπου 3 χρόνια, όταν ήμουν φοιτήτρια στην Ηγουμενίτσα. Βρισκόμουν στο πρώτο έτος της φοίτησης μου και όπως είναι εύλογο ζούσα μόνη μου, για πρώτη φορά, πολύ μακριά από τους γονείς μου και την ασφάλεια του σπιτιού μου. Μόλις που είχα αποκτήσει κάποιους φίλους και μαζευόμασταν και αράζαμε σπίτι μου μιας και ήταν 2άρι και το πιο μεγάλο που διέθετε κάποιος από τη παρέα.

Ένα βράδυ λοιπόν, όπως όλα τα άλλα μαζευτήκαμε με τα παιδιά, καθίσαμε, φάγαμε, παίζαμε «πες βρες» και χασκογελούσαμε, μέχρι που πήγε περίπου 3 και φύγανε. Ήμουν τόσο εξαντλημένη που με το που έκλεισε και ο τελευταίος την πόρτα έπεσα ξερή για ύπνο, αφήνοντας τα πάντα ανοιχτά (φώτα, μπαλκονόπορτα, ξεκλείδωτη πόρτα, τηλεόραση κλπ…). Κάποια στιγμή, βλέπω στον ύπνο μου ότι ξύπνησα και σηκώθηκα λέει μηχανικά και κλείδωσα τη πόρτα, μετά έσβησα τα φώτα, και έκλεισα την τηλεόραση. Και καθώς πήγαινα να κλείσω και την μπαλκονόπορτα, βλέπω στη βεράντα, έναν άντρα καθιστό, ελαφρώς χαμογελαστό με μαύρα ρούχα και μαύρο καπέλο να κοιτάει προς τα μέσα.

Πηγαίνοντας να σηκωθεί εγώ βιαστικά έκλεισα την μπαλκονόπορτα και έτρεξα στο κρεβάτι μου. Το τρομακτικό της ιστορίας είναι πως δεν ήταν όνειρο. Όταν ξύπνησα (κανονικά αυτή τη φορά κάπου στις 5) είδα πως όλα τα φώτα ήταν κλειστά, η πόρτα κλειδωμένη, η τηλεόραση κλειστή και όσο για τη μπαλκονόπορτα, το χερούλι που κλειδώνει ήταν χαλασμένο και την βρήκα μισάνοιχτη. Στο χέρι μου φορούσα ένα κομποσκοίνι που μου είχε κάνει δώρο η κολλητή μου, διαβασμένο σε μοναστήρι όπως μου είχε πει. Το πρωί λοιπόν το βρήκα στο χέρι μου πάνω αλλά ξεχειλωμένο, σαν κάποιος να προσπαθούσε να μου το βγάλει.

Μετά από μια βδομάδα, συνομιλώντας με μια κοπέλα από τη σχολή η οποία πιστεύει ακράδαντα σε αυτά τα μεταφυσικά και τα περίεργα μου είπε πως ο πνευματικός της, της είχε πει πως πολλές φορές ο διάβολος εμφανίζεται ως ένας καλοντυμένος άντρας μαυροφορεμένος, συχνά όμορφος και προσπαθεί να σε δελεάσει με αυτό τον τρόπο για να πάρει τη ψυχή σου και πως μάλλον, το κομποσκοίνι το βρήκα σε αυτή τη κατάσταση γιατί ήταν το μόνο που τον εμπόδιζε από το να κάνει αυτό που ήθελε και πως γι αυτό ξύπνησα καλά και υγιής. 

Ειλικρινά, δεν ξέρω τι συνέβη, και γιατί, ούτε είμαι σίγουρη αν πιστεύω σε αυτά… Ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι, το σίγουρο όμως είναι ότι συνέβη πραγματικά και είναι αληθινό γεγονός πέρα για πέρα.

 http://storiesfromthegrave.com/

Μη γυρίσεις να κοιτάξεις...

Η ιστορία η δική μου έγινε σε ένα χωριό της Πελοποννήσου. Ήμουν 15 χρονών θυμάμαι... Χριστούγεννα ήταν και είχαμε πάει στο χωριό μας για να περάσουμε τις διακοπές με το παππού και τη γιαγιά.

Κάθε φορά που μαζευόμασταν όλα τα παιδιά στο χωριό παίζαμε το παιχνίδι θάρρος ή αλήθεια. Και η αγαπημένη μας δοκιμασία σε όποιον απαντούσε θάρρος ήταν να τον βάλουμε να πάει πίσω από την εκκλησία και να καθίσει εκεί 5 λεπτά.  Αυτή τη φορά όμως κάπως το παρακάναμε...

Θάρρος, απάντησε ο Γιώργος.

Να πας μέχρι τα νεκροταφεία, να μπεις μέσα και να ανάψεις ένα κεράκι στο εκκλησάκι που  έχει εκεί, πετάχτηκε ο Θανάσης.... 

Το νεκροταφείο ήταν σε ένα λόφο, στις παρυφές του χωριού και η αλήθεια είναι πως όλοι φοβόμασταν να πλησιάσουμε εκεί το βράδυ. Το ίδιο φυσικά και ο Γιώργος.

Έτσι οι περισσότεροι άρχισαν να τον κοροϊδεύουν, να του λένε ότι δεν είναι άντρας, ότι είναι κότα και όλα όσα λένε τα δεκαπεντάχρονα για να πειράξουν τους φίλους τους.

Θα πάω, πετάχτηκε φανερά εκνευρισμένος ο Γιώργος. Θα πάω για να δείτε ότι δεν είμαι χέστης όπως εσείς, συμπλήρωσε και σηκώθηκε να ξεκινήσει.

Προσπάθησα να τον πείσω να μην πάει και ότι δεν έχει να αποδείξει τίποτα.  Όταν όμως είδα ότι άδικα μιλούσα, αποφάσισα να πάω μαζί του για να μην τον αφήσω μόνο του. Σηκώθηκα και ξεκινήσαμε.

Ο δρόμος μέχρι το νεκροταφείο ήταν αραιά φωτισμένος και τα σκυλιά γάβγιζαν σε κάθε μας βήμα. Ήταν πολύ σκοτεινά. Ανηφορίσαμε γρήγορα το λόφο αφήνοντας πίσω μας τα γαβγίσματα των σκύλων. Φτάσαμε έξω από την είσοδο του νεκροταφείου. Επικρατούσε πένθιμη ησυχία. Μέσα στο νεκροταφείο, πάνω στους τάφους τρεμόπαιζαν οι φλόγες  από τα καντηλάκια. Η πόρτα που ήταν κλειστή, ήταν σιδερένια με κάγκελα. Έπρεπε να μπούμε μέσα...

Σκουντήξαμε διστακτικά την πόρτα, η οποία άρχισε να τρίζει... έπρεπε να μπούμε μέσα και να πάμε στο εκκλησάκι να ανάψουμε ένα κεράκι. Δε ξέρω τι φοβόμασταν πιο πολύ... Μην δούμε τίποτα περίεργο εκεί ή μήπως η παρέα μας προσπαθήσει να μας τρομάξει;

Περπατούσαμε διστακτικά προς το εκκλησάκι. Το βλέμμα μας ήταν καρφωμένο πάνω στους τάφους, μήπως και συμβεί τίποτα περίεργο... Είχαμε τρομοκρατηθεί... Φτάσαμε χωρίς πρόβλημα στο εκκλησάκι.  Η πόρτα ήταν όμως κλειδωμένη.  Έψαξα στο πρεβάζι μήπως υπήρχε εκεί το κλειδί. Και όντως ήταν εκεί τοποθετημένο. Το πήρα και το έδωσα στο Γιώργο να ανοίξει.  Καθώς όμως έψαχνα για το κλειδί μέσα στο σκοτάδι ακούμπησα σε κάτι σαν λάδι και λερώθηκα πολύ τα χέρια μου.

Μπήκαμε μέσα και ανάψαμε το κεράκι. Βγαίνοντας είπα στον Γιώργο να κλείσει την πόρτα, να κλειδώσει και να αφήσει στη θέση του το κλειδί.  Εγώ πήγα μέχρι τη βρύση που είχε 50 μετρά μακριά από την είσοδο της εκκλησίας για να πλύνω τα χέρια μου.  Εξακολουθούσε να επικρατεί απόλυτη ησυχία, την οποία έσπαγε ένα ελαφρύ, κρύο αεράκι που μόλις είχε βγει.

Μόλις έκλεισα τη βρύση άκουσα το Γιώργο, ο οποίος μόλις είχε αφήσει πίσω το κλειδί στη θέση του, να λέει: "έλα τι θες, τι φωνάζεις;" Γύρισα και τον κοίταξα.  Κοιτούσε προς την αντίθετη πλευρά από αυτή που ήμουν.  "Λέγε ρε τι θες; Που είσαι;" ξαναψιθύρισε ο Γιώργος. 

"Εδώ είμαι, που κοιτάς;" του απάντησα και γύρισε και με κοίταξε.

"Σε άκουσα να με φωνάζεις από την άλλη πλευρά" μου είπε γεμάτος απορία. 

"Δε σε φώναξα ρε, τα χέρια μου έπλενα" απάντησα.

"Άκουσα να με φωνάζουν με το όνομά μου και σε έψαχνα γιατί νόμιζα πως ήσουν εσύ" μου είπε.

Τρομοκρατηθήκαμε ακόμη περισσότερο και φύγαμε γρήγορα.

Καθώς κατηφορίζαμε το λόφο ο Γιώργος σταμάτησε, κοίταξε πίσω προς το νεκροταφείο και μου είπε "νάτο πάλι... το ακούς; κάποιος φωνάζει το όνομά μου''.

Η αλήθεια ήταν ότι δεν είχα ακούσει τίποτα εγώ και του είπα πως μάλλον ήταν η ιδέα του.

Όταν επιστρέψαμε στην παρέα το παίζαμε ήρωες και τους διηθηθήκαμε όλο περηφάνια τα κατόρθωμά μας  υπερβάλλοντας αρκετά θα έλεγα.

Την άλλη μέρα το πρωί ξύπνησα αρκετά αργά. Όλοι στο σπίτι ήταν αναστατωμένοι.  Νωρίς το πρωί η μητέρα του Γιώργου τον βρήκε νεκρό στο κρεβάτι. Κατάλευκο, σα να μην είχε στάλα αίμα μέσα του. Το πρόσωπό του ήταν παραμορφωμένο.  Είχε γίνει πολύ μακρόστενο και τα μάτια του ήταν τελείως στρόγγυλα και πρησμένα. 

Νωρίς το βράδυ, όλη η παρέα συγκεντρωμένη στην πλατεία, συζητούσαμε και κλαίγαμε για το κακό που βρήκε το φίλο μας.  Κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει τι προκάλεσε αυτό το φρικτό θάνατό του. Θα γινόταν νεκροψία...

"Κάποιος τον φώναξε όταν ήμασταν στο νεκροταφείο" τους είπα κάποια στιγμή. "Μου είπε ότι κάποιος τον φώναζε με το όνομά του" ξαναείπα.  Όλοι παγώσαμε.

Αποφάσισα να γυρίσω νωρίς στο σπίτι. Είχε σκοτεινιάσει αρκετά και είχε αρκετό κρύο.  Καθώς επέστρεφα μόνος στο σπίτι, όχι πολύ μακριά από αυτό, άκουσα κάποιον να φωνάζει το όνομά μου. "Νίκο;".... "Νίκο;"

Μείωσα το ρυθμό που βάδιζα... Ποιος να ήταν; 

"Νίκο;".... "Νίκο;" Άκουσα και πάλι την ίδια φωνή να με καλεί με το όνομά μου.  Σταμάτησα. 

Ήμουν έτοιμος να γυρίσω να κοιτάξω ποιος με φώναζε όταν άκουσα και πάλι:

"Νίκο; Νίκο; Που είσαι; Το φαγητό είναι έτοιμο!" 

Ήταν η μητέρα μου που με φώναζε να γυρίσω στο σπίτι. Συνέχισα το περπάτημα χωρίς να κοιτάξω πίσω για να δω ποιος με φώναζε...

Ίσως γι' αυτό και είμαι εδώ και μπορώ να σας διηγηθώ την ιστορία μου...