Ήταν καταχείμωνο, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, και γύριζα με τα πόδια στο σπίτι. Ο δρόμος ήταν άδειος και ήσυχος, τόσο ήσυχος που άκουγα τον αέρα να περνά ανάμεσα στα καλώδια της ΔΕΗ. Είχε αυτή την παγωμένη ομίχλη που κολλάει στα ρούχα και σε κάνει να νιώθεις πως κάτι σε ακολουθεί.
Στη γωνία, κάτω από μια καμένη λάμπα, τον είδα.
Στεκόταν τελείως ακίνητος. Δεν φορούσε τίποτα ιδιαίτερο, ένα μακρύ παλτό, αλλά το κεφάλι του ήταν… στραμμένο λίγο πιο πολύ απ’ όσο θα μπορούσε να γυρίσει ένας άνθρωπος. Δεν έβλεπα τα μάτια του, μόνο ένα αχνό χαμόγελο.
Πέρασα απέναντι, αλλά τα βήματά του ακούστηκαν πίσω μου. Δεν περπατούσε κανονικά· ήταν σαν να… γλιστρούσε. Οι σκιές από τα δέντρα έπαιζαν πάνω του, και για μια στιγμή, ο λαιμός του φάνηκε πιο μακρύς απ’ ό,τι θα έπρεπε.
Γύρισα απότομα να του φωνάξω, αλλά ο δρόμος ήταν άδειος. Αναστέναξα με ανακούφιση, μέχρι που άκουσα τον ψίθυρο, σχεδόν δίπλα στο αυτί μου:
— «Άργησες…»
Έτρεξα χωρίς να κοιτάξω πίσω. Δεν θυμάμαι πώς μπήκα στο σπίτι, αλλά όλη εκείνη τη νύχτα ένιωθα το κρύο να έρχεται από μια γωνία του δωματίου. Εκεί όπου καμία σκιά δεν θα έπρεπε να φτάνει.
Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Τάσο για την ιστορία που μας έστειλε.
Διαβάστε επίσης:
Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.
1 σχόλια:
Καλή ιστορία,αν και φανταστική
Δημοσίευση σχολίου