Ήταν καλοκαίρι, κι είχα βρεθεί με μια μικρή παρέα στην Αρεόπολη. Κάποιος από τους ντόπιους μάς μίλησε για σπηλιές κοντά στη θάλασσα, όπου, λέει, είχαν χαθεί άνθρωποι χωρίς ποτέ να βρεθούν. Δεν άντεξα — ήθελα να δω με τα μάτια μου.
Κατεβήκαμε έναν απότομο βράχο, κι εκεί ήταν: μια χαραμάδα στη γη που έβγαζε παγωμένο αέρα, λες και μέσα της υπήρχε χειμώνας. Η θάλασσα γύρω ήταν ήρεμη, αφύσικα ήρεμη, χωρίς ούτε ένα κύμα.
Περάσαμε μέσα με φακούς. Οι τοίχοι της σπηλιάς είχαν χαράξεις — σπειροειδή σύμβολα, κύκλους που μπερδεύονταν, μορφές με χέρια και κεφάλια παράξενα, απάνθρωπα. Όσο πιο βαθιά πηγαίναμε, τόσο πιο έντονα άκουγα έναν υπόκωφο ήχο, σαν βουητό. Οι άλλοι δεν άκουγαν τίποτα.
Σε μια αίθουσα βρήκαμε έναν υπόγειο θάλαμο, γεμάτο νερό. Το βουητό εκεί ήταν πιο δυνατό. Έσκυψα με τον φακό και… είδα. Από το βάθος του νερού, κάτι αναδεύτηκε. Πλοκάμια, όχι ψαριού, αλλά κάτι πιο αρχαίου. Στο κέντρο, ένα στόμα με σειρές δοντιών, που άνοιγε αργά.
Οι φίλοι μου ορκίζονται πως έφυγα τρέχοντας, ουρλιάζοντας, πριν καν μπουν στον θάλαμο. Δεν θυμάμαι πώς βρέθηκα ξανά έξω, μόνο ότι η θάλασσα εκείνο το απόγευμα δεν είχε σταματήσει να κοχλάζει.
Από τότε, τα βράδια, όταν πλησιάζω θάλασσα, το ίδιο βουητό γυρίζει στ’ αυτιά μου. Σαν κάλεσμα. Σαν υπόσχεση ότι κάποτε θα πρέπει να επιστρέψω.
Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Αντώνη για την ιστορία που μας έστειλε.
Διαβάστε επίσης:
Ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο Facebook
Ένα LIKE, SHARE και σχόλιο θα βοηθήσει να συνεχίσουμε το έργο μας!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!
Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.
1 σχόλια:
Θέλω να μάθω την ακριβή τοποθεσία
Δημοσίευση σχολίου