Εκείνη τη χρονιά έδινα πανελλήνιες. Είχα ρίξει πολύ διάβασμα θυμάμαι όλη τη χρονιά και το τελευταίο μήνα ξημερωνόμουν διαβάζοντας.
Έτσι το περισσότερο χρόνο τον περνούσα στο γραφείο στο δωμάτιό μου.
Όταν ξαφνικά ένα βράδυ, εκεί που διάβαζα, ένιωσα ξαφνικά κάποιον να μου ακουμπάει το πόδι!
Πετάχτηκα πάνω τρομαγμένη και γύρισα να κοιτάξω ποιος ήταν. Δεν είχα ακούσει κανένα να μπαίνει στο δωμάτιο. Η πόρτα ήταν κλειστή.
Δεν είδα κανένα. Πίσω μου ήταν μόνο το κρεβάτι και η ντουλάπα. Πλησίασα δισταχτικά το κρεβάτι. Σιγά σιγά έσκυψα να δω μήπως είχε κρυφτεί κανένας από κάτω και μου έκανε πλάκα. Γονάτισα και κοίταξα. Κανείς!
Όπως έκανα να σηκωθώ, το φως στο υπνοδωμάτιο άρχισε να τρεμοπαίζει. Καθώς γυρνούσα το κεφάλι μου να δω τι έπαθε η λάμπα σα να έπιασα με την άκρη τον ματιών μου μια κίνηση μέσα στο δωμάτιο. Ξαναγύρισα το κεφάλι μου προς το κρεβάτι και παρατήρησα πως τότε ήταν ανοιχτό ένα φύλλο της ντουλάπας που πριν δεν ήταν!
Βγήκα τρέχοντας από το δωμάτιο και είπα στους γονείς μου τι συνέβη. Δε με πίστεψαν και μου πρότειναν να κάνω μεγαλύτερα διαλείμματα όταν διαβάζω μη πάθω τίποτα. Πήγαμε και μαζί στο δωμάτιο. Μόνο που η ντουλάπα ήταν κλειστή και το φως λειτουργούσε κανονικά. Ο πατέρας μου άνοιξε και την ντουλάπα για να μου δείξει πως δεν υπήρχε τίποτα μέσα.
Το βράδυ φοβόμουν να κοιμηθώ. Είχα αφήσει αναμμένο το φως στο γραφείο μου. Ξαφνικά, στη ντουλάπα πάνω διέκρινα μια σκιά! Μια λεπτή ψηλή ανθρωπόμορφη σκιά, η οποία φαινόταν ότι με πλησίαζε!
Έμεινα παγωμένη από το φόβο καθισμένη στο κρεβάτι. Η σκιά είχε φτάσει σχεδόν στα πόδια μου και ξαφνικά χάθηκε κάτω από το κρεβάτι. Φοβόμουν να σηκωθώ μήπως αυτό το πράγμα μου πιάσει τα πόδια! Έμενα ακίνητη στο κρεβάτι μέχρι που...
Μέχρι που η σκιά τράβηξε το πάπλωμα από το κρεβάτι και αυτό έπεσε όλο κάτω! Τότε πετάχτηκα τσιρίζοντας βοήθεια και πήγα στο δωμάτιο των γονιών μου.
Και πάλι δε με πίστεψαν. Νόμιζαν ότι ήταν ένας εφιάλτης. Τις επόμενες μέρες διάβαζα και κοιμόμουν στο καναπέ στο σαλόνι. Τα βράδια άκουγα από το δωμάτιό μου θορύβους σα πατημασιές. Δε πήγα ποτέ να διαπιστώσω αν όντως άκουγα σωστά.
Ευτυχώς πέρασα σε πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη και έφυγα από το σπίτι. Κάθε φορά που επιστρέφω στους γονείς μου κοιμάμαι πάντα στο καναπέ στο σαλόνι.
Our Horror Stories: ευχαριστούμε την Ευανθία για την ιστορία που μας έστειλε.
Στο τέταρτο επεισόδιο η ομάδα Greek Paranormal Society ταξιδεύει στο γνωστό και στοιχειωμένο Σανατόριο στη Πάρνηθα ή πρώην Ξενοδοχείο Ξενία, αυτή τη φορά με καλεσμένους τους Ορέστη και Ορφέα Δούρβα.
Τι μυστικά είναι κρυμμένα στο Σανατόριο; Ποια είναι η ιστορία του; Πως έχει επηρεάσει το τόπο η αρρώστια, ο πόνος και ο θάνατος που κυρίευσαν για χρόνια;
Όλοι έχουμε ακούσει ιστορίες εμφάνισης της Παναγίας σε δύσκολες στιγμές για να μας προσφέρει τη βοήθειά της.
Κάποιοι από εσάς μπορεί να έχετε βιώσει και οι ίδιοι κάποιο παρόμοιο γεγονός.
Το δικό του συγκλονιστικό θαύμα αφηγείται κλαίγοντας ο Ανθυπασπιστής Νικόλαος Γκατζιάρος, το οποίο έζησε το 1940 όταν η Παναγία τον προφύλαξε από βέβαιο θάνατο!
Το συγκλονιστικό θαύμα που μπορείτε να παρακολουθήσετε στο παρακάτω βίντεο έχει ιστορικά καταγραφεί από το Γενικό Επιτελείο Στρατού.
Γεια σας και πάλι. Σας είχα στείλει την ιστορία μου με τον καθρέφτη που είχαμε στο χολ και το περιστατικό που έγινε μετά το θάνατο του παππού μου. (Σημείωση OHS: διαβάστε την ιστορία Καθρέπτης - Πύλη). Οι γονείς μου, μου είπαν την ιστορία για τον καθρέπτη και σκέφτηκα να σας την στείλω.
Όταν η μητέρα μου έμεινε έγκυος στον αδερφό μου, ο παππούς μου αποφάσισε να τους αγοράσει ένα διαμέρισμα ώστε να μην είναι στα ενοίκια. Ήταν μια μεγάλη οικονομική βοήθεια για την οικογένειά μου, καθώς δούλευε μόνο ο πατέρας μου.
Το σπίτι που αγόρασαν τελικά, ήταν σε μια πολύ καλύτερη περιοχή από αυτή που νοικιάζανε, κατάλληλη για το νέο μέλος που θα ερχόταν στην οικογένεια, κοντά στην αγορά και στο δημοτικό σχολείο, δίπλα σε ένα μεγάλο πάρκο, ενώ το γυμνάσιο και το λύκειο απείχε μόλις 10 λεπτά με τα πόδια από το σπίτι. Θα τα είχαν όλα στα πόδια τους!
Ο πατέρας μου θυμάται ότι την πρώτη μέρα που μπήκαν στον σπίτι, πριν ακόμη αρχίσουν να μετακομίζουν τα πράγματα, ο παππούς μου είδε πεταμένο στα σκουπίδια, λίγα μόλις μέτρα από την πολυκατοικία, έξω από το δημοτικό σχολείο ένα καθρέφτη.
Ήταν ένας κλασικός μεγάλος ξύλινος καθρέφτης (αυτός που είχαμε στο διάδρομο και είχαμε σκεπασμένο με το σεντόνι μετά το θάνατο του παππού μου - σημείωση OHS: διαβάστε την ιστορία Καθρέπτης - Πύλη).
Ήταν σε άριστη κατάσταση, πολύ εντυπωσιακός και όμορφος. Έτσι ο παππούς μου αποφάσισε να τον πάρει και τον έφερε στο σπίτι. Αμέσως εντυπωσίασε τους γονείς μου και πήρε την θέση του στο διάδρομο, πάνω από ένα τραπεζάκι αντίκα.
Να σας θυμίσω ότι η μητέρα μου ήταν έγκυος τότε.
Κατά τη διάρκεια της μετακόμισης, ο παππούς μου παραπονιόταν συνεχώς στη γιαγιά μου ότι είχε εφιάλτες. Έβλεπε συνεχώς, έναν άντρα τα χαρακτηριστικά του οποίου δε μπορούσε ποτέ να προσδιορίσει, παρόλο που έβλεπε σχεδόν κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο, να βγαίνει από τον καθρέφτη του διαδρόμου, να τον πλησιάζει και να του λέει ότι η επιλογή έχει γίνει. Θα έρθει απέναντι αυτός που δεν μπορεί να αποφασίσει.
Κάθε φορά που έβλεπε το όνειρο ξυπνούσε κατατρομαγμένος. Μια φορά μάλιστα ενώ είχε ξυπνήσει και βρισκόταν στο δικό του σπίτι, νόμιζε ότι ήταν μπροστά στο καθρέφτη του σπιτιού μας και του μιλούσε!!! Η γιαγιά μου τον άκουγε να φωνάζει "όχι όχι μην τον πάρεις αυτόν διάλεξε εμένα" προσπάθησε να τον συνεφέρει φωνάζοντάς τον. Όταν ο παππούς μου συνειδητοποίησε ότι ήταν στο δικό του σπίτι, κοκάλωσε και έκανε ώρες να μιλήσει. Σα να μην καταλάβαινε πως από το ένα μέρος βρέθηκε στο άλλο.
Ο παππούς μου πίστευε ότι όλα αυτά τα όνειρα προέρχονταν από το καθρέφτη, τον οποίο τον θεωρούσε καταραμένο. Συνεχώς έλεγε πως ο δαίμονας που ζει μέσα του θέλει να πάρει τον εγγονό του μόλις γεννηθεί. Οι γονείς μου ανησυχούσαν πολύ για την κατάσταση του παππού μου που πίστευαν ότι άρχισε να τα χάνει. Τσακωνόταν συνέχεια με όλους γιατί ήθελε να πετάξει τον καθρέφτη ενώ οι άλλοι προσπαθούσαν να τον κάνουν να καταλάβει ότι όλα αυτά ήταν της φαντασίας του.
Όταν η μητέρα μου μπήκε στον 7ο μήνα είχε κάποιες επιπλοκές στην εγκυμοσύνη. Οι γιατροί φοβόταν ότι κινδύνευε η ζωή της μητέρας μου και του εμβρύου. Ο παππούς μου τότε τα έχασε τελείως. Φώναζε έξαλλος ότι για όλα φταίει ο δαιμονισμένος καθρέφτης. Πήγε μόνος του να τον σπάσει, όταν έπαθε το πρώτο εγκεφαλικό επεισόδιο.
Ήταν σε κώμα περίπου μια εβδομάδα. Όταν ξύπνησε, το πρώτο πράγμα που είπε στη γιαγιά μου, που στεκόταν στο πλάι του, ήταν ότι τα κανόνισε όλα. Έκανε μια συμφωνία για να σωθεί το μωρό. Τέλος ζήτησε κλαίγοντας συγγνώμη από τη γιαγιά μου γιατί δεν ήθελε τον ίδιο για ανταλλαγή αλλά κάποιον άλλο που αγαπά. Δεν ήθελε τον ίδιο στην απέναντι πλευρά! Όσες φορές τον ρώτησε η γιαγιά μου ποιος δεν ήθελε τον ίδιο στην απέναντι πλευρά, η μόνη απάντηση που έπαιρνε ήταν: συγγνώμη.
Η μητέρα μου τελικά ξεπέρασε τις επιπλοκές και έκανε ένα πανέμορφο αγοράκι. Τον αδερφό μου. Δυστυχώς οι γιατροί της είπαν ότι δε μπορεί να ξαναμείνει έγκυος. Οι επιπλοκές που είχε της δημιούργησαν πρόβλημα. Παρόλα αυτά μετά από 11 ολόκληρα χρόνια ξαναέμεινε έγκυος σε μένα!
Η γιαγιά μου ίσα που πρόλαβε να χαρεί τον εγγονό της. Μια εβδομάδα μετά πέθανε από καρδιακή προσβολή.
Ο παππούς μου από τότε ήταν πάντα σιωπηλώς, αγέλαστος, χωρίς καμία όρεξη για ζωή. Δεν ερχόταν ποτέ στο σπίτι μας. Οι γονείς μου πιστεύουν ότι δεν ήθελε να αντικρίσει και πάλι το καθρέφτη. Καθόταν στο σπίτι του διαβάζοντας βιβλία. Εκκλησιαστικά και άλλα μυστικιστικά όπως τα χαρακτήρισαν οι γονείς μου.
Το 2012 η υγεία του επιδεινώθηκε. Δε μπορούσε να φροντίσει μόνος του τον εαυτό του και ήρθε στο σπίτι μας. Κάθε φορά που έπρεπε να περάσει μπροστά από τον καθρέφτη σταυροκοπιόταν. Λίγο πριν πεθάνει είπε στη μητέρα μου ότι για να σώσει μια νέα ζωή πρέπει τώρα να πάει στη κόλαση.
Οι γονείς μου ποτέ δε συνέδεσαν τις επιπλοκές της μητέρας μου, το εγκεφαλικό του παππού μου, το θάνατο της γιαγιάς μου με το καθρέφτη. Πίστευαν ότι όλα ήταν στην φαντασία του παππού μου. Ότι του είχε σαλέψει. Μέχρι που τους περιέγραψα τι είδα στο καθρέφτη όταν πέθανε ο παππούς μου και είδαν και αυτοί με τα μάτια τους κάτι πολύ περίεργο. Κάτι που θα σας πω με νέο e mail. Our Horror Stories: Ευχαριστούμε την Κωνσταντίνα για τη συνέχεια της ιστορίας της! Διαβάστε Επίσης: Το είδωλό μου στον καθρέφτη Θες να πάμε μια βόλτα;
Μπορεί να έχει περάσει το καλοκαίρι και να έχουν κάνει την εμφάνισή τους τα πρώτα κρύα, ποιος όμως από εμάς δεν έχει κάνει ένα τουλάχιστον βραδινό μπάνιο;
Στη θάλασσα ή στη πισίνα, δεν έχει σημασία...
Αρκεί να μην είσαι μόνος ή μόνη σου... Μήπως το έχεις κάνει και αυτό;
Σκέφτηκες ποτέ όμως, μήπως, εκεί που κολυμπάς αμέριμνος, στην ησυχία του νερού, περιμένοντας την παρέα σου, μήπως λέω, έρθει κάποιος... ακάλεστος επισκέπτης;
Κάποιος που δεν είχες φανταστεί ούτε στο χειρότερό σου εφιάλτη;
Το καλοκαίρι που μας πέρασε αποφασίσαμε να πάμε σε μια καταπληκτική, απόμερη παραλία που ακούσαμε πως υπάρχει μία ώρα περίπου μετά το Λουτράκι, στη σπηλιά της Φώκιας.
Εγώ με την κοπέλα μου και ακόμη ένα φιλικό ζευγάρι θα κάναμε ελεύθερο κάμπινγκ.
Έτσι, πήγαμε στη παραλία και στήσαμε τις σκηνές μας. Για να φτάσουμε έπρεπε να βγούμε από τον κεντρικό δρόμο σε ένα χωματόδρομο και να κατεβούμε για αρκετή ώρα το βουνό, περνώντας μόνο από 2-3 σπίτια, μέχρι να φτάσουμε στην παραλία. Άξιζε όμως το κόπο! Ήταν πανέμορφα.
Δυστυχώς όταν άρχισε να σκοτεινιάζει, ο καιρός χάλασε. Βγήκε αέρας, που δυνάμωνε όλο και περισσότερο, και απειλητικά μαύρα σύννεφα συγκεντρωνόταν στον ουρανό.
Ενώ προσπαθούσαμε να δέσουμε καλύτερα τις σκηνές μας και να προστατεύσουμε τα πράγματά μας από την καταιγίδα που πλησίαζε, ήρθε κοντά μας ένας μεγάλος σε ηλικία άντρας και μας ρώτησε τι κάνουμε.
Του εξηγήσαμε ότι προσπαθούμε να ενισχύσουμε τις σκηνές για να αντέξουν στην κακοκαιρία. Ο κυρ Θανάσης (έτσι μας συστήθηκε) μας απάντησε ότι ο καιρός θα είναι πάρα πολύ άσχημος το βράδυ, με πολύ δυνατό αέρα και βροχή. Ήταν χρόνια ψαράς στην περιοχή και καταλάβαινε τον καιρό.
Μας είπε ότι θα υποφέρουμε όλο το βράδυ με αυτές τις συνθήκες και προσφέρθηκε να μας φιλοξενήσει το βράδυ στο σπίτι του. Εμείς αναγκαστικά δεχτήκαμε καθώς ο αέρας είχε ρίξει ήδη κάτω τη μία από τις δύο μας σκηνές.
Το επόμενο πρωί τον ευχαριστήσαμε και γυρίσαμε στις σκηνές. Ο καιρός ήταν και πάλι υπέροχος, καλοκαιρινός.
Καθώς προσπαθούσαμε να στήσουμε και πάλι τις σκηνές μας πλησίασε ένας άλλος κύριος που έμενε και αυτός το καλοκαίρι σε ένα από τα σπίτια που συναντήσαμε κατεβαίνοντας.
"Πως τα καταφέρατε το βράδυ ρε παιδιά με τέτοια θεομηνία;" μας ρώτησε.
Του εξήγησα ότι ο κυρ - Θανάσης μας φιλοξένησε στο σπίτι του για να πάρουμε την παρακάτω απάντηση:
"Ο κυρ - Θανάσης; Ο ψαράς; Αυτός ρε παλικάρι έχει 5-6 χρόνια που πνίγηκε στη θάλασσα λόγω κακοκαιρίας και το σπίτι του είναι ερειπωμένο από τότε"...
Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον Κώστα για την ιστορία που μας έστειλε.
Ένα ζευγάρι Βρετανών από το Νιουκάσλ που
αντλούσαν παρηγοριά για τον θάνατο της γιαγιάς τους στέλνοντάς της
μηνύματα στο κινητό τηλέφωνο που είχαν θάψει μαζί της έπαθαν σοκ όταν η
νεκρή... τους απάντησε.
«Σας προσέχω και όλα θα πάνε προς το καλύτερο. Απλώς ξεπεράστε το» ανέφερε το μήνυμα που έλαβε το ζευγάρι.
Η γιαγιά, Λέσλι Έμερσον, είχε πεθάνει πριν από τρία χρόνια.
«Προφανώς, ξέραμε ότι η γιαγιά δεν επρόκειτο ποτέ να μας απαντήσει.
Φανταστείτε τι σκέφτηκα όταν είδα ένα μήνυμα από εκείνη» είπε η Σέρι
Έμερσον στην τοπική εφημερίδα Shields Gazette.
Το μυστήριο λύθηκε όταν αποκαλύφθηκε ότι η εταιρεία κινητής
τηλεφωνίας είχε πουλήσει τον αριθμό σε νέο συνδρομητή, ο οποίος δεν
γνώριζε τον προηγούμενο κάτοχο του αριθμού.
Η εταιρεία, η οποία είχε υποσχεθεί ότι δεν θα πουλήσει τον αριθμό,
δεσμεύτηκε ότι θα τον αποσύρει και θα τηρήσει την υπόσχεση που έδωσε,
έτσι ώστε το ζευγάρι να μπορεί να συνεχίσει να στέλνει ανενόχλητο
μηνύματα στη γιαγιά, χωρίς τον φόβο ότι θα τους απαντήσει...
Μόλις είχα τελειώσει το μάθημα στο σχολείο. Ήταν περίπου 20:30 το απόγευμα. Τότε τα σχολεία ήταν πρωινά και απογευματινά. Το σπίτι μας ήταν μακριά από το σχολείο και για να μην περπατάω τόση απόσταση μόνος μου το βράδυ ερχόταν ο πατέρας μου να με πάρει.
Εκείνο το απόγευμα άργησε λίγο να έρθει. Κάθισα και τον περίμενα στην αυλή του σχολείου. Τα άλλα παιδιά έφευγαν και σε λίγη ώρα έμεινα μόνος μου.
Τότε τράβηξε την προσοχή μου ένας καθρέφτης που ήταν παρατημένος στο κάδο των σκουπιδιών, ακριβώς έξω από το προαύλιο του σχολείου. Ήταν ένας μεγάλος, σκαλιστός καθρέφτης.
Πλησίασα για να τον δω καλύτερα. Τον κοιτούσα και προσπαθούσα να καταλάβω γιατί τον πετάξανε. Φαινόταν ολοκαίνουριος.
Έτσι όπως ήμουν γυρισμένος και κοιτούσα τον καθρέφτη, άκουσα από πίσω μου τη φωνή του πατέρα μου.
"Όμορφος δεν είναι;" με ρώτησε.
Χωρίς να γυρίσω να κοιτάξω τον πατέρα μου, απάντησα ότι είναι καταπληκτικός!
"Θες να μας πάει μια βόλτα;" με ξαναρώτησε ο πατέρας μου και με ακούμπησε στον ώμο, δίνοντάς μου μια μικρή ώθηση προς το καθρέφτη.
Και πάλι, χωρίς να γυρίσω να κοιτάξω τον πατέρα μου, χωρίς να του απαντήσω, σήκωσα το χέρι μου και πλησίασα να ακουμπήσω τον καθρέφτη.
Πριν προλάβω να τον ακουμπήσω, άκουσα ένα συνεχόμενο ήχο κόρνας αυτοκινήτου. Γύρισα το κεφάλι μου και είδα τον πατέρα μου, μέσα στο αυτοκίνητο, περίπου 100 μέτρα μακρυά μου, να μου φωνάζει να πάω σε αυτόν για να φύγουμε.
Γύρισα τότε απότομα να δω ποιος ήταν αυτός που με ακουμπούσε και η φωνή του ήταν ίδια με αυτή του πατέρα μου. Δεν είδα κανένα!
Και ο πατέρας μου μου είπε ότι δεν είχε δει κανένα άλλο κοντά μου. Ήμουν μόνος μου και ήμουν έτοιμος να αγγίξω τον καθρέφτη όταν έφτασε στο σχολείο.
Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον κ. Θανάση για την ιστορία που μας έστειλε.
"Όταν ήμουν μικρή, τα μεγαλύτερα αδέρφια μου με πείραζαν και με τρόμαζαν με ιστορίες με τέρατα και δαίμονες. Ήμουν 5 χρονών τότε βλέπεται και τα αδέρφια μου πολύ μεγαλύτερα.
Μια μέρα μου είπαν ότι η μητέρα μας ήταν στο υπόγειο για να κάνει κάτι δουλειές και ότι με ζητούσε. Έτσι κατέβηκα στο υπόγειο για να την βρω αλλά δεν υπήρχε κανένας εκεί. Τα αδέρφια μου έκλεισαν τα φώτα, κλείδωσαν τη πόρτα και με άφησαν εκεί με τις ώρες! Είχα πεθαίνει από το φόβο μου. Δεν έχω ξανατρομάξει τόσο πολύ στη ζωή μου.
Μου έλεγαν επίσης και για ένα τέρας που ζει στο ψυγείο. Με φόβιζε πολύ αυτή η ιστορία και τρόμαζα κάθε φορά που έπρεπε να το ανοίξω.
Ακόμη και τώρα που είμαι πια ενήλικη τρομάζω όταν τα σκέφτομαι όλα αυτά παρόλο που ξέρω ότι όλα αυτά είναι παραμύθια...
Είσαι σίγουρος ότι ξέρεις πάντα ποιον έχεις δίπλα σου; Μήπως η συνήθεια δε σου επιτρέπει να δεις τι πραγματικά συμβαίνει; Τελικά, ότι θεωρούμε πως υπάρχει σίγουρα, μήπως κρύβει σοβαρούς κινδύνους;
Πολλές ιστορίες που μας έχουν στείλει φίλοι της σελίδας μας, αναφέρουν πως ενώ νομίζουν πως βλέπουν ή ακούν κάτι, στην πραγματικότητα συμβαίνει κάτι άλλο, πολλές φορές ανεξήγητο, απόκοσμο, τρομακτικά επικίνδυνο.
Έτσι και η γυναίκα στο βίντεο που ακολουθεί... Μέχρι που ανακαλύπτει την αλήθεια,...
Εγώ θέλω να σας πω για ένα όνειρο που βλέπω συχνά τελευταία. Τόσο ζωντανό και τόσο τρομακτικό! Ξυπνάω με ταχυπαλμία και πολλές φορές φωνάζοντας.
Βλέπω λοιπόν στον ύπνο μου, ότι κοιμάμαι και ξαφνικά αντιλαμβάνομαι δίπλα μου να κάθεται μια σκιά με ανθρώπινη μορφή. Τη πρώτη φορά που την είδα ήταν δίπλα μου και μόλις την αντιλήφθηκα σηκώθηκε, κατευθύνθηκε προς το παράθυρο και εξαφανίστηκε ενώ εγώ άνοιγα τα μάτια μου καταφοβισμένος βγάζοντας μια κραυγή τρόμου.
Μόλις κατάλαβα ότι ήταν όνειρο, ξαναξάπλωσα, γύρισα πλευρό και έκλεισα τα μάτια μου, όταν αισθάνθηκα τη σκιά να κάθεται πάλι δίπλα μου! Ένιωσα το στρώμα να βουλιάζει!!! Σηκώθηκα πάλι και κοίταξα σε όλο το δωμάτιο. Δεν υπήρχε κανείς...
Το περίεργο είναι ότι στα όνειρα αυτά βλέπω το δωμάτιο που είμαι με κάθε λεπτομέρεια. Ακόμη και το τρόπο που είναι τοποθετημένο το σώμα μου καθώς κοιμάμαι.
Την δεύτερη φορά που είδα αυτό το όνειρο κοιμόμουν στο καναπέ στο σαλόνι. Είδα λοιπόν ότι κοιμόμουν στο καναπέ και η σκιά ήρθε πάλι, με πλησίασε και κάθισε δίπλα μου! Ξύπνησα πάλι βγάζοντας κραυγές τρόμου!
Η αλήθεια είναι ότι δεν αισθάνομαι απειλή μέσα στο όνειρο όταν με πλησιάζει η σκιά. Μου βγάζει κάτι ήρεμο, ήσυχο. Όμως τρομάζω πολύ που δεν ξέρω τι είναι.
Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον αναγνώστη της σελίδα μας, Σταύρο, για την ιστορία που μοιράστηκε μαζί μας.
Η επιθυμία της εκπληρώνεται! Η παλιά πολυθρόνα που τόσο ήθελε είναι δική της! Πρόλαβε να την αποκτήσει εντελώς δωρεάν... Η μήπως η πολυθρόνα επέλεξε αυτήν;
Ο χώρος που την τοποθέτησε είναι ο ιδανικός! Το σπίτι δείχνει πολύ πιο όμορφο τώρα! Ήταν ακριβώς αυτό που έψαχνε! Αυτό που χρειαζόταν! Τελικά στάθηκε πολύ τυχερή, σκέφτηκε. Δεν ήξερε όμως τι θα συνέβαινε. Δεν μπορούσε ούτε καν να φανταστεί τι θα ακολουθούσε. Δεν γινόταν να υποψιαστεί που έμπλεκε.
Χωρίς να το ξέρει έγινε μέρος ενός σατανικού σχεδίου. Ποια θα είναι η κατάληξη;
Λόγω της δουλειάς μου έχω αλλάξει τα ονόματα και την τοποθεσία που έγινε το περιστατικό. Είναι όμως 100% πραγματικά όλα όσα αναφέρω. Όσοι ήταν εκείνη τη περίοδο μαζί μου θα καταλάβουν...
Ήμουν με μετάθεση σε μια ήσυχη, απομονωμένη, μικρή μονάδα. Είχαμε λίγους στρατιώτες. Εκείνη τη περίοδο ένας από αυτούς ήταν λίγο πειραγμένος. Από μικρός του άρεσε να διαβάζει και να ασχολείται με τη μαγεία. Με τη Μαύρη Μαγεία νομίζω. Το όνομά του ήταν Μιχάλης.
Ήταν Σάββατο και είχα υπηρεσία. Το βράδυ, περίπου στις έντεκα και μισή, βγήκα έφοδο για να ελέγξω όλους τους σκοπούς. Ο Μιχάλης εκείνη την ώρα εκτελούσε την υπηρεσία του περιπόλου.
Συνήθως τα βράδια του Οκτωβρίου στην περιοχή ήταν ανοιξιάτικα. Εκείνο το βράδυ όμως, όταν βγήκα έφοδο, ο αέρας φυσούσε ορμητικά. Ήταν τόσο δυνατός που φοβήθηκα ότι θα σπάσει τα δέντρα ή θα προκαλέσει κάποια ζημιά στο στρατόπεδο. Τα σκυλιά στην περιοχή ούρλιαζαν σαν τρελά. Γάβγιζαν ασταμάτητα (πάνω από το στρατόπεδο υπήρχε ένα μαντρί με πρόβατα με πολλά σκυλιά).
Τα σύννεφα ταξιδεύανε με μεγάλη ταχύτητα στον ουρανό, αποκαλύπτοντας συχνά το φεγγάρι. Είχε πανσέληνο.
Άρχισα να ανηφορίζω προς τις αποθήκες για να τις ελέγξω. Μπροστά μου, στα εκατό με εκατόν πενήντα μέτρα διέκρινα τον Μιχάλη, που ήταν περίπολο. Είχε το κεφάλι του σηκωμένο στον ουρανό και δεν άκουγε που τον φώναζα. Τα σκυλιά και ο αέρας συνέχιζαν να λυσσομανάνε.
Τον πλησίασα κι άλλο. Μπόρεσα τότε να τον ακούσω που έλεγε διάφορα πράγματα κοιτώντας συνέχεια τον ουρανό. Δεν καταλάβαινα τι έλεγε. Δε ξέρω ποια γλώσσα ήταν αυτή που μιλούσε.
Φοβήθηκα. Είχα ακούσει από άλλους στρατιώτες ότι ασχολείται με την μαύρη μαγεία. Ίσως αυτά που έλεγε, στην περίεργη αυτή γλώσσα, να ήταν κάποια επίκληση δε ξέρω κι εγώ που. Ο αέρας γινόταν όλο ποιο δυνατός. Τα σκυλιά είχαν τρελαθεί.
Για να τον σταματήσω πήγα και του χτύπησα τη πλάτη.
"Ρε μαλακισμένο, πήγαινε βρες καμιά γκόμενα να ξελαμπικάρεις και παράτα τα αυτά" του φώναξα.
Ο Μιχάλης σταμάτησε να μιλάει, γύρισε με κοίταξε και χαμογέλασε.
Αμέσως, λες και έγινε αυτόματα, σταμάτησε ο αέρας και το γάβγισμα των σκύλων. Ηρέμησε η φύση...
Δε τον ρώτησα τι έκανε. Το υπόλοιπο βράδυ ευτυχώς κύλησε ομαλά. Την Δευτέρα είπα στους συναδέλφους μου τι έγινε.
Our Horror Stories: Ευχαριστούμε το φίλο της σελίδας μας για την ιστορία που μας έστειλε.
1 Ιουλίου 1976. Η Ανελίζε Μίχελ πεθαίνει ήσυχα στον ύπνο της. Το σώμα της είναι καταπονημένο.
Ζυγίζει μόλις 30 κιλά. Τα γόνατά της είναι ξεσκισμένα, το
πρόσωπό της γεμάτο πληγές και μελανιές και τα δόντια της σπασμένα. Η
επίσημη δήλωση από τους γιατρούς ήταν ότι η Ανελίζε πέθανε από
υποσιτισμό και αφυδάτωση.
Η οικογένεια της και οι επίσκοποι που ήταν υπεύθυνοι για
τον εξορκισμό της, ήταν σίγουροι ότι την σκότωσαν οι δαίμονες που την
είχαν κυριέψει για πάνω από τρία χρόνια.
Ανελίζε Μίχελ
Η Ανελίζε Μίχελ γεννήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου του 1952 στην περιοχή
Λείμπφινγκ στη Βαυαρία της Γερμανίας. Οι γονείς και τα αδέρφια της από
μικρή ηλικία μεγάλωσαν σε ένα βαθιά θρησκευόμενο περιβάλλον. Μέχρι το
1968, η Ανελίζε ζούσε μια τυπική εφηβική ζωή.
Τότε, εντελώς ξαφνικά η Ανελίζε εμφάνισε προβλήματα επικοινωνίας,
ενώ οι πόνοι και οι κρίσεις δεν της επέτρεπαν να ελέγξει το κορμί της
και να περπατήσει χωρίς τη βοήθεια κάποιου στηρίγματος. Οι γιατροί της
διέγνωσαν επιληψία και για την ταχύτερη θεραπεία της, η Ανελίζε εισήχθη
σε ψυχιατρικό νοσοκομείο. Η διαμονή της δεν είχε τα επιθυμητά
αποτελέσματα. Η Ανελίζε έπασχε κι από κατάθλιψη.
«Βλέπω στους τοίχους πρόσωπα δαιμονικά, με 7 στέμματα και 7 κέρατα»
Η Ανελίζε ακολουθούσε ιατρική περίθαλψη. Της είχαν χορηγηθεί αντι-επιληπτικά κι αντικαταθλιπτικά χάπια.
Ωστόσο, στη νεαρή κοπέλα δημιουργήθηκε η έμμονη ιδέα ότι υπάρχουν
δαίμονες κι ότι τους βλέπει γύρω της και στους δρόμους. Το ανέφερε
πολλές φορές στους γονείς και τον φίλο της. Επικεντρώθηκε στην καθολική
πίστη και τις προσευχές. Σύντομα όμως, απέκτησε μια αποστροφή σε ότι
ήταν θρησκευτικό, ενώ σύμβολα όπως ο σταυρός της προκαλούσαν αηδία.
Το 1973 η Ανελίζε κατάφερε να αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο, αλλά
ήταν πλέον πεπεισμένη ότι είχε δαιμονιστεί. Η κατάσταση της υγείας της
χειροτέρευε. Οι παραισθήσεις κατά τη διάρκεια των προσευχών της
πλήθαιναν, ενώ όλο και πιο συχνά φώναζε ότι έχει «κυριευθεί από
δαίμονες» κι ότι «θα σαπίσει στην κόλαση». Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου
ζήτησε να της κάνουν την τελετή του εξορκισμού.
Τα πρώτα συμπτώματα
Οι γονείς της Ανελίζε και κυρίως η μητέρα της, Ανν, ήταν θετικοί με
την επιθυμία της κόρης τους. Το αίτημα τους στην Καθολική Εκκλησία για
τέλεση εξορκισμού απορρίφθηκε πολλές φορές. Η Ανελίζε χρειάστηκε να
επισκεφτεί πάρα πολλούς νευρολόγους και ψυχίατρους, ώστε να
συνειδητοποιήσει τι ακριβώς της συνέβαινε.
Το Βατικανό δεν μπορούσε να επιτρέψει να γίνει ο εξορκισμός, μία
επίπονη διαδικασία, αν τα συμπτώματα μπορούσαν να δικαιολογηθούν
επιστημονικά. Οι γιατροί αποφάνθηκαν ότι η Ανελίζε έπασχε από κάτι
«παρόμοιο με την επιληψία» και ότι βέβαια δεν μπορούσε να θεραπευτεί με
τον εξορκισμό. Έως τον θάνατο της, η Μίχελ έπαιρνε τα φάρμακα που της
είχαν γράψει οι γιατροί της.
Για δύο χρόνια η Ανελίζε βασανιζόταν από συνεχείς κρίσεις. Η
γελαστή, φιλική και αγαθή κοπέλα που όλοι γνώριζαν και συμπαθούσαν δεν
έμοιαζε σε τίποτα με αυτό που είχε μετατραπεί η Ανελίζε. Έγινε επιθετική
κι επικίνδυνη, βλάπτοντας σωματικά τους δικούς της και τον εαυτό της.
Περνούσε ώρες κλεισμένη στο δωμάτιο της ουρλιάζοντας,
τραυματίζοντας το σώμα της και σπάζοντας σταυρούς. Για τρία χρόνια
κοιμόταν στο πέτρινο δάπεδο του σπιτιού της. Το γόνατά της ήταν
κομματιασμένα. Έσκιζε τα ρούχα της και κυκλοφορούσε γυμνή. Η κατάσταση
έφτασε στο απροχώρητο, όταν η Ανελίζε ξεκίνησε να τρέφεται με αράχνες κι
άλλα έντομα και να πίνει τα ίδια της τα ούρα. Υπήρχαν στιγμές που η
Ανελίζε είχε διαύγεια των πράξεων της, όμως κι αυτές τελικά λιγόστεψαν.
Τελικά η εκκλησία πείστηκε να γίνουν εξορκισμοί. Στις 24 Σεπτέμβρη
του 1974, ξεκίνησε ο εξορκισμός της Ανελίζε Μίχελ. Για δέκα συνεχόμενους
μήνες υπέστη πάνω από 65 εξορκισμούς. Η Καθολική Εκκλησία, αφού
πείστηκε ότι τα συμπτώματα της Ανελίζε υποδήλωναν δαιμονισμό, ανέθεσε
στον πατέρα Άρνολντ Ρεντς και τον πάστορα Ερνστ Αλτ τον «Μεγάλο
Εξορκισμό» της Ανελίζε Μίχελ.
Ο εξορκισμός βασίστηκε στο Rituale Romanum, την τελετή εξορκισμού
που ακολουθούσε η Καθολική Εκκλησία από το 1614. Ο εξορκισμός έγινε με
άκρα μυστικότητα. Το πρόσωπο της Ανελίζε είχε μεταμορφωθεί και κατά τη
διάρκεια των τελετών, η κοπέλα μιλούσε με μία απόκοσμη, βαθιά φωνή.
Ο πατέρας Άρνολντ Ρεντς από κάποιο σημείο κι έπειτα ηχογράφησε τον
εξορκισμό της κοπέλας, καθώς ήταν αδύνατο να απομνημονεύσει ό,τι έλεγε η
Ανελίζε. Μεταξύ άλλων, η κοπέλα φώναζε ότι είχε κυριευθεί από δαίμονες
που δεν μπορούσαν να φύγουν από το σώμα της.
Ο Άρνολντ Ρεντς μέσα από ερωτήσεις, όπως «ποιος είσαι» και «ποια
είναι τα ονόματα σου», απευθυνόταν στους δαίμονες που βρίσκονταν στο
σώμα της Ανελίζε. Τελικά κατέληξε ότι έξι δαίμονες κυριαρχούσαν στην
Ανελίζε. Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ο Εωσφόρος, ο Χίτλερ, ο έκπτωτος ιερέας
Φλάισμαν, ο Νέρων κι ο Κάιν.
Υπήρχαν φορές που χρειάστηκε να αλυσοδέσουν την Ανελίζε προκειμένου
να μη βλάψει τον εαυτό της και τους γύρω της, καθώς η δύναμή της ήταν
τόση, που ακόμη και τρεις άνδρες δεν μπορούσαν να την συγκρατήσουν.
Μάρτυρες του εξορκισμού ανέφεραν ότι το σώμα της κοπέλας, κυριευμένο από
παραφυσικά πλάσματα, είχε γεμίσει εκδορές και μελανιές, ενώ υπήρχαν
φορές που το κορμί της αιωρούταν κι έπειτα έπεφτε με δύναμη στο πέτρινο
δάπεδο.
Στις 30 Ιουνίου του 1976 τελέστηκε ο τελευταίος εξορκισμός. Το
βράδυ, η εξαθλιωμένη Ανελίζε είπε στην μητέρα της ότι κάτι θα συμβεί. Το
πρωί ήταν νεκρή. Τα τελευταία της λόγια προς τους εξορκιστές ήταν
«ικετεύστε για την άφεση», ενώ στην μητέρα της είπε: «μητέρα, είμαι
φοβισμένη».
Απόσπασμα από τον εξορκισμό της Ανελίζε Μίτσελ, από τις ηχογραφήσεις του πατέρα Άρνολντ Ρεντς:
«Υπόθεση Κλίνγκερμπεργκ»
Τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στην περιοχή Κλίνγκερμπεργκ της
Βαυαρίας μεταφέρθηκαν δικαστικά δύο χρόνια αργότερα, το 1978. Ο γιατρός
που επισκέφτηκε την οικεία των Μίχελ, την ημέρα πέθανε η Ανελίζε,
κατηγόρησε τους γονείς της για τον θάνατο της κόρης τους.
Την εποχή που πέθανε η Ανελίζε έκανε πρεμιέρα στη Γερμανία η ταινία
του Γουίλιαμ Φρίντκιν, «Ο εξορκιστής». Η ταινία προκάλεσε κύμα εμμονών
γύρω από τα μεταφυσικά γεγονότα. Κρούσματα περί δαιμονισμού και
παρόμοιων ιδεών αυξήθηκαν ακαριαία στη Γερμανία.
Η δίκη ξεκίνησε στις 30 Μαρτίου του 1978, δύο χρόνια αργότερα από
την κινηματογραφική προβολή του «Εξορκιστή» για να αποφευχθεί τυχόν
σύγκριση του εξορκισμού της Ανελίζε με τα γεγονότα που περιέγραφε η
ταινία. Από την πλευρά της Εκκλησίας, ο πατέρας Άρνολντ Ρετς, προσπάθησε
να αποδείξει μέσα από τις κασέτες που είχε ηχογραφήσει τον εξορκισμό
της Ανελίζε, ότι η κοπέλα ήταν όντως δαιμονισμένη.
Από την πλευρά της επιστήμης, γιατροί που παρακολουθούσαν την υγεία
της Ανελίζε υποστήριξαν ότι συμπτώματα της 24τετράχρονης Μίχελ ήταν
συμπτώματα επιληψίας κι ότι με την κατάλληλη ιατροφαρμακευτική αγωγή,
ήταν δυνατό να περιοριστούν. Η απόφαση του δικαστηρίου έκρινε τους
γονείς και τους εξορκιστές της Ανελίζε ένοχους για φόνο εξ’ αμελείας.
Καταδικάστηκαν σε έξι μήνες φυλάκιση. Η κακή διατροφή και η μη λήψη
υγρών κατά τη διάρκεια όλων των ιεροτελεστιών, ήταν τα αίτια από τα
οποία πέθανε η Ανελίζε.
Εκταφή
Ήδη από εκείνη την εποχή, η επιρροή της Εκκλησίας και της θρησκείας
γενικά άρχισε να αμφισβητείται κι όλο και περισσότεροι άνθρωποι έψαχναν
εξηγήσεις μέσα από την επιστήμη.
Σύντομα, ξεκίνησε η σύγκρουση της θρησκευτικής πίστης με την αυτήν
της επιστημονικής απόδειξης. Παρόλο που τα αίτια θανάτου της Ανελίζε δεν
ήταν μεταφυσικά, οι γονείς της κοπέλας ζήτησαν να γίνει εκταφή του
σώματός της λίγο πριν από τη δίκη. Ο λόγος ήταν ότι η ταφή είχε γίνει
πρόχειρα.
Στην πραγματικότητα, μία καλόγρια είχε εκμυστηρευτεί στους γονείς
της νεαρής ότι το σώμα της Ανελίζε παρέμενε άθικτο από την αποσύνθεση
επειδή ήταν δαιμονισμένη. Το σώμα της Ανελίζε ωστόσο είχε αποσυντεθεί.
Αν και αργότερα μια επιτροπή της Γερμανικής Εκκλησίας παραδέχτηκε ότι ο
θάνατος της Ανελίζε Μίχελ δεν προήλθε από δαιμονισμό, υπάρχουν ακόμη και
σήμερα αναρίθμητοι πιστοί που πιστεύουν το αντίθετο.
Η Ανν Μίχελ, το 2007 ανέφερε ότι «ακόμη κάτι υπάρχει μέσα στο
σπίτι. Κάτι δεν έχει φύγει». Λίγα χρόνια μετά το σπίτι που έμενε η
Ανελίζε έπιασε φωτιά κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Σύμπτωση ή όχι,
ιστορίες δαιμονισμού και μεταφυσικών γεγονότων πάντα θα συνεπαίρνουν
τους πιστούς και πάντα θα «ιντριγκάρουν» τους επιστήμονες.
Η Greek Paranormal Society συνεχίζει το ταξίδι της στα μυστικά της Ελλάδος. Τρίτη στάση της αποτελεί η Κως και οι ιστορίες της για το Ασκληπιείο. Απολαύστε το τρίτο επεισόδιο στο βίντεο που ακολουθεί:
Το 2005 ζούσα στο εξωτερικό. Αποφασίσαμε μαζί με ένα φιλικό ζευγάρι να πάμε για τα Χριστούγεννα σε μια υπέροχη μεσαιωνική πόλη, τη Σιγκισοάρα.
Ξεκινήσαμε στις 24 Δεκεμβρίου και φτάσαμε αργά. Είχε νυχτώσει. Πήγαμε στο ξενοδοχείο, τακτοποιηθήκαμε και αποφασίσαμε να περπατήσουμε την γραφική πόλη που ήταν υπέροχα στολισμένη για τις γιορτές. Το χιόνι έπεφτε χοντρό, απαλά απαλά στο έδαφος.
Κατά τη διάρκεια της βόλτας μας περάσαμε από ένα τρομακτικό ξύλινο τούνελ για να ανέβουμε τα σκαλοπάτια ενός λόφου. Φτάσαμε έξω από το αρχαιότερο μεσαιωνικό νεκροταφείο. Είδαμε κόσμο μέσα και μπήκαμε κι εμείς. Μπορώ να πω ότι ήταν τρομοκρατικό το τοπίο.
Κάναμε μια βόλτα μέσα σε αυτό. Ξαφνικά ο φίλος της παρέας μας μου πέταξε μια χιονόμπαλα, έτσι για πλάκα! Του πέταξα μια κι εγώ και αρχίσαμε να παίζουμε όλοι μαζί χιονοπόλεμο μέσα στο νεκροταφείο.
Όταν βγήκαμε από το νεκροταφείο βγάλαμε φωτογραφίες. Εγώ με τη ψηφιακή μου μηχανή και το φιλικό μας ζευγάρι με τη δική τους. Είχαν μια με φιλμ.
Όταν τελείωσαν οι διακοπές μας και επιστρέψαμε πίσω, ξαναβρεθήκαμε για ένα ποτό και πήραμε μαζί μας και τις φωτογραφίες για να τις δείξει ο ένας στον άλλο.
Το φιλικό μας ζευγάρι μας έδειξε μια φωτογραφία μας, που είχαμε βγάλει έξω από το νεκροταφείο. Ήμουν εγώ με τη γυναίκα μου και από πάνω μας μια λευκή σκιά, που μας σκέπαζε και τους δύο. Σας θυμίζω ότι είχαν φωτογραφική με φιλμ και το πρώτο που σχολίασαν ήταν ότι μάλλον ήταν πρόβλημα του φιλμ. Στις δικές τους φωτογραφίες στο ίδιο σημείο δεν υπήρχε η λευκή σκιά!
Έβγαλα τότε τη δική μου φωτογραφική μηχανή που ήταν ψηφιακή. Στις δικές μας φωτογραφίες και μόνο, έξω από το νεκροταφείο, υπήρχε πάλι η λευκή σκιά!
Τι ήταν τελικά; Μη ξεχνάμε ότι η Σιγκισοάρα είναι η πόλη που γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα του χρόνια ο Vlad Cepes, ο γνωστός ως Δράκουλάς στη Ρουμανία...
Our Horror Story: Ευχαριστούμε τον φίλο του blog μας για την ιστορία και την φωτογραφία που μας έστειλε.
Άνοιξα τα μάτια μου απότομα. Ο θόρυβος από το διπλανό δωμάτιο με ξύπνησε. Θα πρέπει να το είχα ακούσει στον ύπνο μου σκέφτηκα. Δεν μπορεί να άκουσα το κλάμα ενός μωρού. Δεν είχαμε κανένα μωράκι στο σπίτι.
Προσπαθούσα να συνέλθω από το απότομο ξύπνημα. Έτριψα τα μάτια με τα χέρια μου και έπιασα το ρολόι που είχα αφήσει στο κομοδίνο να δω τι ώρα ήταν. 03:01. Kαι τότε ξαφνικά άκουσα πάλι το κλάμα του μωρού!
Σηκώθηκα και άρχισα να πηγαίνω προς το δωμάτιο που άκουγα το κλάμα. Ήταν του αδερφού μου που ήταν στο στρατό. Έπρεπε να ήταν άδειο τώρα.
Πέρασα τη πόρτα από το υπνοδωμάτιο των γονιών μου. Κοιμόταν. Δεν πρέπει να είχαν ακούσει τα κλάματα. Δε τους ξύπνησα.
Έφτασα στο δωμάτιο που άκουγα το κλάμα. Άνοιξα σιγά σιγά την πόρτα. Μπήκα μέσα και είδα στο δωμάτιο ένα μωράκι να κλαίει! Αλλά όχι ένα οποιοδήποτε μωρό! Ήμουν εγώ μικρή!!!!
Το μωράκι, εγώ δηλαδή, με κοιτούσε κλαίγοντας. Σήκωσε τότε το χέρι του και μου έδειξε προς τη ντουλάπα. Συνέχισε το κλάμα. Κοίταξα στη ντουλάπα.
Στην αρχή δεν είδα κάτι. Ξαφνικά όμως μια σκιά άρχισε να καλύπτει τη ντουλάπα. Δεν μπορούσα να καταλάβω από που προερχόταν. Η σκιά γινόταν όλο και μεγαλύτερη. Προσπάθησα να φωνάξω τους γονείς μου αλλά δε μπορούσα. Δεν μπορούσα να βγάλω το παραμικρό ήχο... Δε μπορούσα να κάνω την παραμικρή κίνηση... Ένιωθα παγιδευμένη στο ίδιο μου το σώμα.
Η σκιά είχε σκεπάσει σχεδόν όλο το δωμάτιο και ερχόταν όλο πιο κοντά σε μένα.
-Είδες; Κατάλαβες τώρα; Μου είπε το μωρό με φωνή μεγάλου ανθρώπου.
Η πόρτα του δωματίου έκλεισε. Ήρθε το τέλος μου σκέφτηκα.
Και τότε άνοιξα πάλι τα μάτια μου! Ήμουν στο κρεβάτι. Ήταν απλά ένα τρομακτικό όνειρο. Ένας εφιάλτης!
Έτριψα τα μάτια μου και πήρα το ρολόι που είχα αφήσει στο κομοδίνο να δω τι ώρα ήταν. 03:01! Σηκώθηκα απότομα από το κρεβάτι, πέρασα γρήγορα από την πόρτα του δωματίου των γονιών μου που κοιμόταν και έτρεξα στο δωμάτιο του αδερφού μου. Ευτυχώς ήταν άδειο! Ούτε μωράκι υπήρχε ούτε κλάματα! Ευτυχώς όλα ήταν ένας εφιάλτης!
