Όταν ήμουν αρκετά μικρότερος δεν είχαμε το φόβο, όπως έχουμε στη σημερινή κοινωνία, να βοηθήσουμε κάποιον άγνωστο.
Το γεγονός έγινε όταν ήμουν περίπου 25 χρονών, στα πρώτα χρόνια μου ως οδηγός.
Είχα πάει στη πόλη και επέστρεφα με το αμάξι στο χωριό μου. Πριν ακόμη βγω από την πόλη, μου έκανε νόημα για ωτοστόπ ένας ηλικιωμένος κύριος. Σταμάτησα και τον ρώτησα που πήγαινε. Μου είπε ότι ήθελε να τον αφήσω σε μια φάρμα, σχεδόν έξω από το χωριό μου, και έτσι προσφέρθηκα να τον πάρω μαζί μου.
Του είπα να περάσει στο αυτοκίνητο και αυτός, προς έκπληξή μου, μπήκε και κάθισε στο πίσω κάθισμα αντί στο κάθισμα του συνοδηγού.
"Μα για ταξί με πέρασε;" σκέφτηκα και ξεκίνησα.
Στο δρόμο πιάσαμε συζήτηση για το ποιοι και από που είμαστε. Μου είπε ότι πρόσεχε τα ζώα στη φάρμα τα τελευταία 40 χρόνια. Μου είπε για τα πρόβατα και τις αγελάδες που είχαν, για τα άλογα που λάτρευε.
"Μα είχαν κρατήσει ακόμη όλα αυτά τα ζώα;" αναρωτήθηκα.
Εγώ γνώριζα ότι σχεδόν τα είχαν παρατήσειτα πρόβατα και τα άλογα.
Καθώς οδηγούσα, κοντά στη διασταύρωση για το χωριό μου και τη φάρμα που δούλευε ο παππούς έγινε κάτι περίεργο. Ο παππούς άρχισε να φωνάζει και να δείχνει με το χέρι του κάτω από το κάθισμα του συνοδηγού! Φώναζε ότι ένα φίδι είναι κάτω από το κάθισμα και μου έλεγε να προσέχω να μη με δαγκώσει!
Φοβήθηκα πολύ! Τραβήχτηκα προς την αντίθετη από του καθίσματος του συνοδηγού πλευρά και προσπαθούσα να κοιτάξω κάτω από το κάθισμα να δω που είναι το φίδι, ενώ ο παππούς συνέχιζε να φωνάζει και να με προειδοποιεί να προσέχω μη με δαγκώσει.
Έτσι, έφυγε η προσοχή μου από το δρόμο. Έφτασα στη διασταύρωση και πέρασα χωρίς να έχω προτεραιότητα. Ένα αυτοκίνητο, που είχε προτεραιότητα στη διασταύρωση αυτή έπεσε πάνω μου με ταχύτητα... Το τροχαίο ήταν σοβαρό...
Μετά από μερικά λεπτά βρήκα τη δύναμη να βγω από το αμάξι μου. Ήμουν σοβαρά χτυπημένος στο κεφάλι και στο σώμα. Πήγα στο αμάξι που είχε πέσει πάνω μου και βοήθησα τον οδηγό να βγει κι αυτός. Είχε χτυπήσει στο θώρακα και στο κεφάλι.
Δεν είχαμε κινητά τότε και ψάχναμε τρόπο να ειδοποιήσουμε την αστυνομία όταν παρατήρησα ότι έλλειπε ο παππούς που είχα πάρει με ωτοστόπ. Έψαξα μήπως είχε χτυπήσει σοβαρά και ήταν μέσα στο αμάξι. Κι όμως δεν ήταν. Ούτε βρισκόταν κάπου τριγύρω μας.
Ρώτησα τον οδηγό του άλλου αυτοκινήτου για τον παππού αλλά μου είπε ότι δεν τον είδε ποτέ. Είχε δει μόνο εμένα.
Ήρθε η αστυνομία και ένα ασθενοφόρο μετά από αρκετή ώρα και μας πήγαν στο νοσοκομείο.
Μετά από μερικές μέρες, όταν είχα αναρρώσει αρκετά από τα τραύματα, ζήτησα τον πατέρα μου να με πάει στη φάρμα να ρωτήσω για τον παππού. Πραγματικά ανησυχούσα μην είχε πάθει τίποτα.
Όταν φτάσαμε στη φάρμα, μας άνοιξε μια κυρία περίπου στα 45. Της εξήγησα το λόγο που ήμουν εκεί, αλλά αυτή έμεινε σιωπηλή και με κοιτούσε μέσα στα μάτια για λίγα λεπτά. Χωρίς να μου πει τίποτα, μπήκε μέσα στο σπίτι αφήνοντας την εξώπορτα λίγο ανοιχτή και επέστρεψε κρατώντας μια φωτογραφία.
"Αυτός είναι ο παππούς που πήρες με ωτοστόπ;" με ρώτησε δείχνοντάς μου τη φωτογραφία.
"Ναι αυτός είναι", απάντησα. "Είναι καλά;"
"Είναι ο πατέρας μου" μου είπε. "Έχει πεθάνει εδώ και 20 χρόνια από δάγκωμα φιδιού".
Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Αλέκο για την ιστορία που μας έστειλε.
Διαβάστε Ακόμη:
Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο
ourhorrorstory@gmail.com
για να την δημοσιεύσουμε.
