Ελπίζω να δέχεστε ακόμα ιστορίες. Σας στέλνω μια πραγματική που συνέβη σε εμένα και τις φίλες μου πριν από λίγα χρόνια...
Φοιτήτριες ακόμα, μαζευόμασταν εκ περιτροπής στα πατρικά μας (δεν είχε καμία ακόμα δικό της σπίτι) κι αν τύχαινε να λείπουν οι δικοί μας ήταν αυτονόητο ότι θα μαζευόμασταν στο άδειο σπίτι για χαβαλέ, να αράξουμε, να τα πούμε, να δούμε καμιά ταινία, να παραγγείλουμε βρώμικο.
Τέσσερις φίλες από τα σχολικά μας χρόνια, διαφορετικές αλλά πολύ δεμένες. Δε θα πω αληθινά ονόματα, για προφανείς λόγους, θα χρησιμοποιήσω ψεύτικα.
H καθεμία είχε τα δικά της πιστεύω σχετικά με θρησκείες, μεταφυσικό, προαισθήματα, ανεξήγητα κλπ.
Εγώ ας πούμε όσο κι αν γοητεύομαι από το παράξενο, δεν τα πιστεύω ιδιαίτερα όλα αυτά, ή μάλλον πιστεύω ότι 99% έχουν μια λογική εξήγηση. Δεν απορρίπτω όμως και τίποτα.
Η μία από την παρέα μας, ας την πούμε Ελένη, είχε ανέκαθεν έντονη την “έκτη αίσθηση”, από μικρή είχε προαισθήματα για τα μελλούμενα, ήξερε ότι θα συμβούν πράγματα με λεπτομέρειες πριν αυτά συμβούν, και ήξερε να ρίχνει μια συγκεκριμένη τράπουλα με φιγούρες.
Στην παρέα ρίχναμε πότε πότε τα απλά χαρτιά, την κλασική τράπουλα, για πλάκα ή για τα γκομενικά μας ή έτσι για να ξελαμπικάρουμε αν είχαμε κάποιο δίλημμα… Εκείνη ήταν η μόνη που ήξερε τη συγκεκριμένη τράπουλα. Πολλοί λένε ότι φοβούνται να τη ρίχνουν γιατί είναι “τρομακτικά ακριβής” και γιατί σχεδόν πάντα βγάζει και δυσάρεστα μελλούμενα.
Και όντως, και για την Ελένη είχαν βγει ατυχήματα, ατυχίες, συμβάντα για αγαπημένα της πρόσωπα που την είχαν ψιλοφρικάρει, έλεγε όμως ότι “αν είναι να τύχει, θα τύχει, δεν είναι ότι τα προκαλεί η τράπουλα, απλώς τα δείχνει”.
Διάλεξε το προϊόν θέρμανσης που σου ταιριάζει με επιστροφή στο wallet σου 20%
Είχε επίσης το εγχειρίδιο που συνόδευε την τράπουλα, καθώς όταν συνέβη το περιστατικό είχε μόλις κάνα χρόνο που είχε ξεκινήσει να ασχολείται πιο σοβαρά.
Και έτσι βρισκόμαστε, μια Παρασκευή βράδυ, που έλειπαν οι γονείς και τα αδέρφια της μιας φίλης (ας την πούμε Κατερίνα) στο σπίτι της, έχουμε ανοίξει κρασί, έχουμε παραγγείλει σουβλάκια, πίνουμε, καπνίζουμε, λέμε τα νέα μας…
Κάποια στιγμή, κι αφού όλο και κάτι θα απασχολούσε κάποια από εμάς, ζητήθηκε από την Ελένη να ρίξει την Τράπουλα… Το δωμάτιο είχε ψιλοντουμανιάσει, και είχαμε ήδη αδειάσει ένα μπουκάλι κρασί και πηγαίναμε για το 2ο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είχε μεθύσει ή έστω ζαλιστεί καμιά μας. Είχαμε καθαρό μυαλό.
Επιστροφή της αξίας του ΦΠΑ στο Public Wallet σε Οικιακές Συσκευές!
Κάπου εδώ πρέπει να περιγράψω χοντρικά το σπίτι. Ήμασταν στη σαλονοτραπεζαρία, καθώς τρώγαμε, και είχαμε αναμμένα τα φώτα μόνο από πάνω μας. Το υπόλοιπο σπίτι ήταν θεοσκότεινο, τα τζάμια και τα παντζούρια κλειστά, η εξώπορτα κλειδωμένη…
Η τραπεζαρία ενωνόταν με το υπόλοιπο σπίτι με έναν διάδρομο (επίσης σκοτεινό) στον οποίο έβγαζαν όλες οι πόρτες από τις κρεβατοκάμαρες και το μπάνιο…
Οι πόρτες ανοιχτές, τα φώτα όλα κλειστά, το μόνο φως ήταν από το μικρό εικονοστάσι στο διάδρομο και ό,τι έφτανε από την τραπεζαρία.
Το τραπέζι όπου καθόμασταν ήταν στρογγυλό, και ήμασταν καθισμένες δυο-δυο απέναντι, εγώ και η Κατερίνα κοιτώντας προς το διάδρομο, η Ελένη και η τέταρτη φίλη (ας την πούμε Μαρία) κοιτούσαν προς τον τοίχο πίσω μου, όπου υπήρχε ένας μεγάλος καθρέφτης…
Πίσω στην ιστορία μας, αφού έριξε τα χαρτιά η Ελένη για τη Μαρία, της ζήτησε και η Κατερίνα να της τα πει για κάτι που την απασχολούσε. Ενώ έκανε μια ρουφηξιά από το τσιγάρο της η Ελένη κάπως κάρφωσε το βλέμμα της πάνω από το κεφάλι μου, χωρίς να αλλάξει έκφραση, χωρίς τίποτα.
Φύσηξε τον καπνό της και γέλασε σιγανά. “Παρασκευή είναι σήμερα, ε;” Απαντήσαμε καταφατικά. Τίναξε τον καπνό της και είπε ψιλοάβολα “είδα κάτι στον καθρέφτη… μια σκιά να διασχίζει το διάδρομο και να μπαίνει στο δωμάτιο του αδερφού της Κατερίνας”.
Φυσικά η πρώτη μας σκέψη ήταν μήπως μπήκε κάποιος στο σπίτι! Ανάψαμε τα φώτα, ελέγξαμε κάτω από το κρεβάτι, τσεκάραμε τις μπαλκονόπορτες, όλα στη θέση τους. Γυρίσαμε στο τραπέζι, τα φώτα πάλι σβηστά στα άλλα δωμάτια, με υπερένταση για το ανεξήγητο και λίγο creepy συμβάν.
Η Ελένη είχε ένα ύφος σαν να ήξερε κάτι και να μη μας το έλεγε. Ψύχραιμη παρόλα αυτά, έριξε και για την Κατερίνα… Εδώ να σημειώσω πως εκείνη τη στιγμή δεν κάπνιζε κανείς, δεν είχε ανάψει τσιγάρο στο δωμάτιο από την ώρα που ξανακαθίσαμε και ο καπνός στην ατμόσφαιρα είχε “κάτσει” αφού είχε περάσει ώρα.
Κάποια στιγμή, αφηρημένη, είχα επικεντρώσει το βλέμμα μου στο σκοτάδι του διαδρόμου κι εγώ, ασυναίσθητα εντελώς.
Ξαφνικά, σα να μου φάνηκε ότι έβλεπα καπνό να "χορεύει" μπροστά στα μάτια μου, στην είσοδο του σκοτεινού διαδρόμου. Βγήκα από τη χαλάρωση που με είχε πιάσει και κοίταξα καλύτερα, επικεντρώνοντας το βλέμμα μου στο σημείο που κοιτούσα, στην ίδια πόρτα του δωματίου του αδερφού της Κατερίνας.
Καπνός; Από πού κι ως πού; Κι όπως κοίταξα καλύτερα στο άνοιγμα της πόρτας, είδα μια σκιά, μια φιγούρα να στέκεται εκεί. Ή μάλλον, μια πλάτη. Σα να στεκόταν στην πόρτα έτοιμη να μπει στο δωμάτιο. Φαινόταν να να είχε καμπούρα ή να στεκόταν πολύ σκυμμένη.
Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου δυο-τρεις φορές, πιστεύοντας ότι είναι παιχνίδισμα από το φως στο εικονοστάσι (που ήταν από πάνω) ή ότι τα μάτια μου κάνουν πουλάκια από την κούραση… Και ξαφνικά, πολύ απότομα, η φιγούρα εξαφανίστηκε μέσα στο δωμάτιο. Σαν να μπήκε μέσα πολύ βιαστικά.
Φυσικά, είχα μείνει κόκκαλο. Σχεδόν έτριβα τα μάτια μου, όπως στα καρτούν. Μου έβαλα ένα ποτήρι κρασί και το ήπια μονοκοπανιά. Οι άλλες σταμάτησαν ό,τι έλεγαν και με κοίταξαν.
“Το είδα κι εγώ.” είπα. Τους το περιέγραψα ακριβώς. “Φορούσε καπέλο;” με ρώτησε η Ελένη. “Δεν είδα πρόσωπο, δεν είδα καν κεφάλι, μόνο την πλάτη ή μάλλον την καμπούρα. Πραγματικά ήταν μόνο μια σκιά”.
Έβγαλε μια κάρτα από την Τράπουλα, αυτή που και όρθια και ανάποδη αντιπροσωπεύει το κακό - τη Βαλιντέ. “Κι εγώ καμπούρα είδα, και είδα να φοράει κάτι σαν αυτό”. Η κάρτα από μόνη της είναι κάπως τρομακτική, η ιδέα ότι την είδαμε live ακόμα περισσότερο. Επίσης, δε μας ανέφερε ποτέ την καμπούρα. Δε μπορούσα να ξέρω τι είχε δει πριν το δω κι εγώ η ίδια.
Επαναλήφθηκε η ίδια ιστορία, ψάξαμε όλο το σπίτι, ανάψαμε όλα τα φώτα, τσεκάραμε όλες τις πόρτες. Κανείς. Προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε τι συνέβη.
Η Μαρία, η πιο ορθολογίστρια, είπε ότι από την κούραση μάλλον δεν είδαμε καλά, και πιο πολύ φοβόταν μήπως όντως είχε μπει κάποιος στο σπίτι και να μην κοιμηθεί μόνη της η Κατερίνα…
Η δε Κατερίνα πίστευε ότι είναι ο Άγιος που είχαν στο εικονοστάσι και ότι μας προστάτευε. Από τι; Ποιος ξέρει… Εγώ δεν ήξερα τι να πιστέψω, δεν μου είχε ξανασυμβεί τίποτα τέτοιο και είχα μείνει.
Θεωρούσα πιθανό το κρασί, ο καπνός, η κούραση και το ότι μας είπε ότι είδε κάτι η Ελένη να με επηρέασαν και να νόμιζα ότι είδα κάτι, όμως ακόμα κι όταν ανοιγόκλεισα τα μάτια μου η σκιά δεν έφευγε, δεν εξαφανίστηκε παρά μπήκε στο δωμάτιο! Και φυσικά, πώς είδαμε το ίδιο πράγμα χωρίς να μας έχει περιγράψει η Ελένη πώς έμοιαζε αυτό που είδε;;;
Η Ελένη μίλησε τελευταία, άνοιξε το εγχειρίδιο και μας διάβασε ότι: “τον παλιό καιρό οι Μάγισσες, χριστιανές, μουσουλμάνες ή της παλιάς θρησκείας, που έριχναν αυτή την Τράπουλα, μαζεύονταν Παρασκευή βράδυ, έπιναν, κάπνιζαν (όχι απλό καπνό μάλλον) και όλες οι μορφές και οι φιγούρες της Τράπουλας τους εμφανίζονταν για να τις οδηγήσουν”...
Ανατριχιάσαμε, υποσχεθήκαμε να μην το πούμε σε κανέναν, μη γίνουμε ρεζίλι, και το λήξαμε.
ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ ΣΕ ΟΛΑ ΟΣΑ ΘΕΣ
Άλλες δυο φορές που έριξε αργότερα η Ελένη δεν ξαναείδε κάτι αλλά άκουσε (;) - δε μας είπε τι…
Καιρό μετά, και μετά από απανωτές αναποδιές και περιπέτειες που ταλαιπώρησαν πολύ την Ελένη και τους δικούς της, σταμάτησε να χρησιμοποιεί τη συγκεκριμένη τράπουλα…
Βρες τις χαμηλότερες τιμές για την πτήση σου!
Our Horror Stories: Ευχαριστούμε πολύ την φίλη μας για την ιστορία που μας έστειλε.
Βρες LG QNED & OLED τηλεοράσεις με τους τόκους χάρισμα!
Διαβάστε επίσης:
Πνεύμα ή παράλληλο σύμπαν;
Ποιος χτύπησε την πόρτα;
Διαδικτυακή Γνωριμία
