Αυτή η ιστορία που θα σας πω είναι πραγματικά απίστευτη! Ακόμη και σήμερα δε μπορώ να την εξηγήσω!
Με λένε Ιωάννα και ζω στο Λονδίνο τα τελευταία 7 χρόνια. Είμαι από την Αθήνα. Στην Αθήνα μένω με την μητέρα μου, καθώς έχω χάσει τον πατέρα μου από τότε που ήμουν 5 ετών. Έχω ένα αδερφό, μικρότερο από μένα που σπουδάζει στη Θεσσαλονίκη.
Πριν μερικά χρόνια αποφάσισα να κάνω έκπληξη στην μητέρα μου και να πάω στην Αθήνα από το Λονδίνο χωρίς να το ξέρει! Θα χαιρόταν πολύ να με δει έτσι ξαφνικά στο σπίτι.
Έφτασα στο αεροδρόμιο στην Αθήνα αν θυμάμαι καλά κατά τις 9 το βράδυ. Πήρα ένα ταξί για να πάω στο σπίτι. Μόλις μπήκαμε στην Αγία Παρασκευή το ραδιόφωνο του ταξί σταμάτησε να παίζει. Ο ταξιτζής προσπάθησε να αλλάξει σταθμό αλλά δεν έπιανε τίποτα κι έτσι το έκλεισε. Δεν έδωσα και πολύ σημασία γιατί είχαμε σχεδόν φτάσει στο σπίτι μου.
Όταν κατέβηκα από το ταξί μου φάνηκε κάτι παράξενο στην ατμόσφαιρα. Υπήρχε μια ελαφριά ομίχλη, μια υγρασία που διαστρέβλωνε τα φώτα του δρόμου, που έδινε μια περίεργη αίσθηση της διάθλασης του φωτός γύρω από τις λάμπες του δρόμου. Πριν προλάβω καλά καλά να βγάλω τη βαλίτσα μου από το πορτμπαγκάζ, ο ταξιτζής πάτησε το γκάζι κι έφυγε χωρίς καν να τον πληρώσω...
Βρήκα τα κλειδιά του σπιτιού και μπήκα στη πολυκατοικία.
Δε θυμάμαι αν το ανέφερα νωρίτερα, αλλά εντύπωσε μεγάλη μου έκανε και η απόλυτη ησυχία από τη στιγμή που βγήκα από το ταξί. Η ίδια ησυχία επικρατούσε και μέσα στη πολυκατοικία.
Έφτασα στο διαμέρισμά μας και άνοιξα όλο λαχτάρα τη πόρτα! Περίμενα πως και πως να με δει η μητέρα μου και να χαρεί από την απρόσμενη έκπληξη που θα με έβλεπε μετά από τόσο καιρό!
Αλλά τα πράγματα δεν έγιναν έτσι.
Στο σαλόνι καθόταν ένας άντρας. Μου φαινόταν γνωστός, αλλά δε μπορούσα να καταλάβω από που. "Μαμά!" φώναξα για να καταλάβει ότι ήμουν στο σπίτι.
"Επιτέλους γύρισες;" μου απάντησε λίγο αυστηρά ο άντρας που καθόταν στο σαλόνι.
Έμεινα έκπληκτη. Δε μπορούσα να καταλάβω τι γινόταν.
"Που πας με τη βαλίτσα;" με ρώτησε ο άντρας.
"Μαμά;;" ξαναφώναξα για να έρθει μήπως και μου δώσει κάποιες εξηγήσεις.
Τότε ήρθε από τη κουζίνα στο σαλόνι η μητέρα μου λέγοντας: "Επιτέλους Ιωάννα βρήκες το δρόμο για το σπίτι; Περιμένουμε πάνω από μισή ώρα με το πατέρα σου για το δείπνο."
Άφησε το πιάτο στο τραπέζι και πήγε να φύγει ξανά για τη κουζίνα όταν είδε τη βαλίτσα μου.
"Τι βαλίτσα είναι αυτή; Που θα πας;"
Εγώ είχα παγώσει. Ο νεκρός μου πατέρας καθόταν στο σαλόνι και με περίμενε με την μητέρα μου για το δείπνο, ενώ και οι δύο με ρωτούσαν για τη βαλίτσα και για το που θα πάω.
"Μου κάνετε κάποια πλάκα; Ποιος είναι αυτός στο σαλόνι;" ρώτησα τη μητέρα μου.
Με κοίταξαν και οι δύο περίεργα και με αυστηρό βλέμμα.
"Έχεις πιει; Έχεις πάρει κάτι" ρώτησε ο άνδρας που υποτίθεται ότι ήταν ο πατέρας μου.
Η μητέρα μου με κοιτούσε επίμονα προσπαθώντας να καταλάβει τι μου συνέβη.
"Κόψτε την πλάκα. Ο μπαμπάς μου έχει πεθάνει εδώ και χρόνια, δεν είναι αστείο αυτό" απάντησα και πήγα στο τραπεζάκι της τηλεόρασης όπου είχαμε οικογενειακές φωτογραφίες από γιορτές προηγούμενων ετών. Ήθελα να τις πάρω και να τους δείξω ότι σε όλες είμαστε εγώ, ο αδερφός μου και η μητέρα μου με μια φωτογραφία του νεκρού μας πατέρα στα χέρια της. Κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα βγάζαμε μια τέτοια φωτογραφία για να θυμόμαστε ότι ο πατέρας μας ήταν ακόμη μαζί μας κι ας έχει φύγει από αυτόν τον κόσμο, ότι ζούσε στις καρδίες μας.
Τότε μπήκε στο σαλόνι και ο αδερφός μου.
"Δεν είσαι στην Θεσσαλονίκη εσύ;" τον ρώτησα
"Τι να κάνω στη Θεσσαλονίκη;" απάντησε ο αδερφός μου.
Κάθισα και τον κοιτούσα σα χαζή με αυτά που άκουγα ενώ έπαιρνα τις φωτογραφίες στα χέρια μου. Η μητέρα μου κοιτούσε ανήσυχη ενώ ο υποτιθέμενος πατέρας μου σηκώθηκε από τον καναπέ και κινήθηκε προς το μέρος μου.
Κοίταξα τις φωτογραφίες και έπαθα πλάκα! Σε όλες ήμασταν εγώ, ο αδερφός μου, η μητέρα μου και αυτός ο άντρας που υποτίθεται ότι ήταν ο πατέρας μου!
Έπαθα σοκ! Δε μπορούσα να καταλάβω τι συνέβη!
Οι φωτογραφίες μου έπεσαν από τα χέρια. Η μητέρα μου με ρωτούσε αν ήμουν καλά ενώ ο υποτιθέμενος πατέρας μου με έπιασε από τον ώμο ρωτώντας με αν συμβαίνει κάτι.
Με το που με ακούμπησε στον ώμο, πετάχτηκα προς τα πίσω, έτρεξα στην εξώπορτα, άρπαξα τη βαλίτσα μου και βγήκα τρέχοντας από το σπίτι. Έφτασα γρήγορα στην εξώπορτα της πολυκατοικίας και βγήκα στο δρόμο.
Η φασαρία ήταν αφόρητη. Αυτοκίνητα να κορνάρουν, μηχανάκια να περνάνε με μεγάλη ταχύτητα, κόσμος να περνάει από το πεζοδρόμιο που καθόμουν.
Ξαφνικά ένιωσα και πάλι ένα χέρι στον ώμο μου και πετάχτηκα από τον φόβο μου!
"Τι θα γίνει κοπελιά, θα με πληρώσεις να φύγω;" με ρώτησε ο ταξιτζής. Γούρλωσα τα μάτια μου προσπαθώντας να καταλάβω τι συνέβαινε. Έβγαλα μηχανικά τα λεφτά από το πορτοφόλι και τον πλήρωσα. Κοίταξα τις λάμπες του δρόμου, που μου είχαν κάνει πριν εντύπωση, αλλά τώρα όλα φαινόταν νορμάλ.
Πήρα τη βαλίτσα και πλησίασα διστακτικά την πολυκατοικία. Μπήκα μέσα και έφτασα έξω από το διαμέρισμά μας. Κάθισα και κοιτούσα την πόρτα για αρκετή ώρα. Δεν ήξερα τι θα έβρισκα αν έμπαινα μέσα. Τελικά χτύπησα το κουδούνι...
Η πόρτα άνοιξε μετά από λίγο. Πίσω της φάνηκε η μητέρα μου που μόλις με είδε σοκαρίστηκε ευχάριστα!
"Γιατί δεν είπες ότι θα ερχόσουν από το Λονδίνο;" ρώτησε και με αγκάλιασε όλο χαρά...
Our Horror Stories: Ευχαριστούμε την φίλη μας Ιωάννα για την ιστορία που μας έστειλε.
Διαβάστε επίσης:
Σημάδι από την Παναγία
Το μωρό στην άκρη του δρόμου
Ποδήλατο χωρίς αναβάτη
Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.
