Όσο προχωράω τις σελίδες, νιώθω πως μπαίνω κι εγώ μέσα στο ίδιο σκοτάδι που τύλιγε τη θεία μου. Ήθελα να πιστεύω πως οι πρώτες μέρες ήταν απλώς παραληρήματα μοναξιάς, αλλά τώρα… τώρα κάτι πιο βαρύ αρχίζει να διαφαίνεται. Δεν ξέρω αν αντέχω να διαβάσω παρακάτω, κι όμως κάτι με τραβάει, σαν να μην είναι πια δική μου επιλογή. Σας μεταφέρω τις επόμενες πέντε καταγραφές.
- - -
10 Οκτωβρίου 2006
Ησυχία σήμερα. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Το βράδυ, λίγο πριν κοιμηθώ, άκουσα τρεις κοφτούς χτύπους στον τοίχο δίπλα από το κρεβάτι. Σαν κάποιος να χτυπούσε ρυθμικά με κόκαλο, όχι με χέρι. Άνοιξα την πόρτα του δωματίου μου. Δεν υπήρχε τίποτα. Όμως η μυρωδιά καμένου ξύλου είχε γεμίσει τον διάδρομο.
11 Οκτωβρίου 2006
Το πρωί ήρθε ξανά ο ξένος. Δεν χτύπησε, τον βρήκα στην αυλή, καθισμένο στην πέτρα κάτω από την καρυδιά. Κρατούσε ένα βιβλίο στα χέρια του – δεν μπόρεσα να δω τι έγραφε. Μου είπε μόνο: «Η θάλασσα θυμάται». Ύστερα σηκώθηκε, κατευθύνθηκε προς το μονοπάτι και χάθηκε. Όταν κοίταξα το χώμα, δεν υπήρχαν πατημασιές.
12 Οκτωβρίου 2006
Δεν κατάφερα να κοιμηθώ. Στη σιωπή της νύχτας, από κάτω, στο κελάρι, ακούστηκε τραγούδι. Χαμηλό, πνιχτό, σαν ψαλμός. Δεν τολμώ να κατέβω. Μα το πιο φρικτό ήταν πως ένιωθα τον ρυθμό να χτυπά μέσα στο κεφάλι μου, σαν να το ήξερα ήδη το τραγούδι, χρόνια πριν.
13 Οκτωβρίου 2006
Η θεία έγραψε: «Σήμερα βρήκα στον καθρέφτη το πρόσωπό μου διαφορετικό. Τα μάτια πιο μεγάλα, το δέρμα πιο χλωμό. Ή μήπως δεν ήμουν εγώ; Ήταν σαν κάποιος να με κοιτούσε από μέσα, πίσω από το γυαλί. Χαμογελούσε. Εγώ όχι.»
14 Οκτωβρίου 2006
Ονειρεύτηκα φωτιά. Το σπίτι καιγόταν κι όμως δεν έλιωνε τίποτα, μόνο οι τοίχοι έσταζαν σαν κερί. Ξύπνησα ιδρωμένη, με τα χέρια μου μαυρισμένα, λες κι όντως τα είχα βυθίσει σε στάχτες. Δεν ξέρω αν αύριο θα βρω το κουράγιο να συνεχίσω να γράφω.
- - -
Δεν θυμάμαι η θεία μου να είχε ποτέ επισκέπτες. Ούτε φυσικά να κατέβαινε στο κελάρι — εκείνο ήταν πάντα κλειδωμένο και άδειο, το θυμάμαι καλά. Το πιο παράξενο όμως; Στον καθρέφτη του σπιτιού, που βρίσκεται ακόμη στη θέση του, η αντανάκλαση δείχνει πιο… σκουριασμένη. Όχι σπασμένη, μα σαν το τζάμι να έχει ποτίσει κάτι. Και δεν με δείχνει ακριβώς όπως είμαι.
Our Horror Stories: Ευχαριστούμε την φίλη μας Δήμητρα για την ιστορία που μας έστειλε.
Το ημερολόγιο στη σοφίτα:
2ο μέρος
4ο μέρος (30 Οκτωβρίου 2025)
5ο μέρος (02 Νοεμβρίου 2025)
6ο μέρος (06 Νοεμβρίου 2025)
7ο μέρος (09 Νοεμβρίου 2025)
8ο μέρος (13 Νοεμβρίου 2025)
9ο μέρος (16 Νοεμβρίου 2025)
10ο μέρος (20 Νοεμβρίου 2025)
11ο μέρος (23 Νοεμβρίου 2025)
12ο μέρος (26 Νοεμβρίου 2025)
Διαβάστε επίσης:
Ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο Facebook
Ένα LIKE, SHARE και σχόλιο θα βοηθήσει να συνεχίσουμε το έργο μας!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!
Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου