Το ημερολόγιο στη σοφίτα (3ο μέρος)

 

Όσο προχωράω τις σελίδες, νιώθω πως μπαίνω κι εγώ μέσα στο ίδιο σκοτάδι που τύλιγε τη θεία μου. Ήθελα να πιστεύω πως οι πρώτες μέρες ήταν απλώς παραληρήματα μοναξιάς, αλλά τώρα… τώρα κάτι πιο βαρύ αρχίζει να διαφαίνεται. Δεν ξέρω αν αντέχω να διαβάσω παρακάτω, κι όμως κάτι με τραβάει, σαν να μην είναι πια δική μου επιλογή. Σας μεταφέρω τις επόμενες πέντε καταγραφές.

Our Horror Stories: Για την κατανόηση της ιστορίας παρακαλώ διαβάστε αρχικά το πρώτο μέρος ΕΔΩ

- - -

10 Οκτωβρίου 2006

Ησυχία σήμερα. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Το βράδυ, λίγο πριν κοιμηθώ, άκουσα τρεις κοφτούς χτύπους στον τοίχο δίπλα από το κρεβάτι. Σαν κάποιος να χτυπούσε ρυθμικά με κόκαλο, όχι με χέρι. Άνοιξα την πόρτα του δωματίου μου. Δεν υπήρχε τίποτα. Όμως η μυρωδιά καμένου ξύλου είχε γεμίσει τον διάδρομο.

11 Οκτωβρίου 2006

Το πρωί ήρθε ξανά ο ξένος. Δεν χτύπησε, τον βρήκα στην αυλή, καθισμένο στην πέτρα κάτω από την καρυδιά. Κρατούσε ένα βιβλίο στα χέρια του – δεν μπόρεσα να δω τι έγραφε. Μου είπε μόνο: «Η θάλασσα θυμάται». Ύστερα σηκώθηκε, κατευθύνθηκε προς το μονοπάτι και χάθηκε. Όταν κοίταξα το χώμα, δεν υπήρχαν πατημασιές.

12 Οκτωβρίου 2006

Δεν κατάφερα να κοιμηθώ. Στη σιωπή της νύχτας, από κάτω, στο κελάρι, ακούστηκε τραγούδι. Χαμηλό, πνιχτό, σαν ψαλμός. Δεν τολμώ να κατέβω. Μα το πιο φρικτό ήταν πως ένιωθα τον ρυθμό να χτυπά μέσα στο κεφάλι μου, σαν να το ήξερα ήδη το τραγούδι, χρόνια πριν.

13 Οκτωβρίου 2006

Η θεία έγραψε: «Σήμερα βρήκα στον καθρέφτη το πρόσωπό μου διαφορετικό. Τα μάτια πιο μεγάλα, το δέρμα πιο χλωμό. Ή μήπως δεν ήμουν εγώ; Ήταν σαν κάποιος να με κοιτούσε από μέσα, πίσω από το γυαλί. Χαμογελούσε. Εγώ όχι.»

14 Οκτωβρίου 2006

Ονειρεύτηκα φωτιά. Το σπίτι καιγόταν κι όμως δεν έλιωνε τίποτα, μόνο οι τοίχοι έσταζαν σαν κερί. Ξύπνησα ιδρωμένη, με τα χέρια μου μαυρισμένα, λες κι όντως τα είχα βυθίσει σε στάχτες. Δεν ξέρω αν αύριο θα βρω το κουράγιο να συνεχίσω να γράφω.

- - -

Δεν θυμάμαι η θεία μου να είχε ποτέ επισκέπτες. Ούτε φυσικά να κατέβαινε στο κελάρι — εκείνο ήταν πάντα κλειδωμένο και άδειο, το θυμάμαι καλά. Το πιο παράξενο όμως; Στον καθρέφτη του σπιτιού, που βρίσκεται ακόμη στη θέση του, η αντανάκλαση δείχνει πιο… σκουριασμένη. Όχι σπασμένη, μα σαν το τζάμι να έχει ποτίσει κάτι. Και δεν με δείχνει ακριβώς όπως είμαι.

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε την φίλη μας Δήμητρα για την ιστορία που μας έστειλε.

Το ημερολόγιο στη σοφίτα:

1ο μέρος 

2ο μέρος 

4ο μέρος (30 Οκτωβρίου 2025)

5ο μέρος (02 Νοεμβρίου 2025)

6ο μέρος (06 Νοεμβρίου 2025)

7ο μέρος (09 Νοεμβρίου 2025)

8ο μέρος (13 Νοεμβρίου 2025)

9ο μέρος (16 Νοεμβρίου 2025)

10ο μέρος (20 Νοεμβρίου 2025)

11ο μέρος (23 Νοεμβρίου 2025)

12ο μέρος (26 Νοεμβρίου 2025)

Διαβάστε επίσης:

Μη προκαλείς τη τύχη σου!

Το Δάσος με τις Νεράιδες

Περίεργο βράδυ

Ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο Facebook 

Our Horror Stories  

 Ένα LIKE, SHARE και σχόλιο θα βοηθήσει να συνεχίσουμε το έργο μας!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!

Υποστηρίξτε το έργο μας με μια δωρεά από 1€ μέσω paypal με ένα κλικ εδώ

Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.

Το ημερολόγιο στη σοφίτα (2ο μέρος)

 

Όσο διαβάζω αυτές τις σελίδες, δεν μπορώ να αποφασίσω αν η θεία μου χανόταν σιγά-σιγά στη φαντασία της ή αν πραγματικά βίωνε κάτι που κανείς μας δεν κατάλαβε. 

Το πιο ανατριχιαστικό είναι πως δεν θυμάμαι να μας μιλούσε ποτέ για εκείνον τον ξένο. Κι όμως, κάποιοι στο χωριό έλεγαν ότι έβλεπαν έναν περίεργο άντρα να περιφέρεται κοντά στο σπίτι της εκείνη την εποχή…

Our Horror Stories: Για την κατανόηση της ιστορίας παρακαλώ διαβάστε αρχικά το πρώτο μέρος ΕΔΩ

Για όσους σχεδιάζουν μόνοι τους τα ταξίδια

---

05 Οκτωβρίου 2006

Δεν σημειώθηκε τίποτα ασυνήθιστο σήμερα. Η βροχή κράτησε όλη μέρα κι έμεινα κοντά στο τζάκι. Παράξενο όμως: μέσα στις φλόγες, για λίγα δευτερόλεπτα, είδα σχήματα που δεν έμοιαζαν με καπνό. Ήταν σαν μάτια που ανοιγόκλειναν, όχι φωτιάς, αλλά κάποιου άλλου στοιχείου. Κράτησα την ανάσα μου μέχρι να χαθούν.

06 Οκτωβρίου 2006

Το βράδυ άκουσα ξανά τα βήματα στο εξωτερικό μονοπάτι. Αυτή τη φορά σταμάτησαν κάτω από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας. Δεν τόλμησα να κοιτάξω. Έπειτα από ώρα, αντί να απομακρυνθούν, άκουσα έναν χαμηλό ψίθυρο. Δεν ήταν γλώσσα που αναγνωρίζω. Σαν ήχος που δεν προοριζόταν για ανθρώπινα αυτιά.

07 Οκτωβρίου 2006

Όλα φάνηκαν φυσιολογικά. Σκούπισα το σπίτι, μάζεψα βότανα από τον κήπο. Ανάμεσα στις σημειώσεις μου βρήκα μια παλιά συνταγή της γιαγιάς μου: «Βράσε το βότανο μόνο όταν η σελήνη δείχνει μισή· τότε οι φωνές δεν πλησιάζουν». Δεν κατάλαβα ποτέ για ποιες φωνές μιλούσε. Σήμερα όμως άρχισα να σκέφτομαι.

08 Οκτωβρίου 2006

Κάποιος χτύπησε την πόρτα. Όταν άνοιξα, στεκόταν ένας άντρας ψηλός με χλωμό πρόσωπο. Δεν έδειχνε να βιάζεται ούτε να νοιάζεται για τη βροχή που έπεφτε καταρρακτωδώς. Τα μάτια του ήταν γυάλινα, χωρίς έκφραση. Μου είπε μόνο: «Το σπίτι θυμάται». Και έφυγε. Δεν άφησε πατημασιές στο λασπωμένο χώμα.

09 Οκτωβρίου 2006

Ησυχία. Καμία αναστάτωση. Έφαγα λίγο ψωμί κι έμεινα να κοιτάζω το ταβάνι. Κι όμως… μέσα από το ξύλο, σαν να διέκρινα σκιές που κινούνταν με αργές, κυκλικές κινήσεις. Φώναξα δυνατά το όνομά μου, για να βεβαιωθώ πως υπάρχω. Η φωνή μου αντήχησε παράξενα, σαν να μίλησε μαζί μου και κάτι άλλο.

- - -

Δεν ξέρω αν αυτά που έγραψε η θεία μου ήταν παραλήρημα ή προειδοποίηση. Το μόνο που ξέρω είναι πως οι επόμενες σελίδες φαίνεται να γίνονται όλο και πιο σκοτεινές… Θα δείτε τι εννοώ στις επόμενες σελίδες του ημερολογίου.

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε την φίλη μας Δήμητρα για την ιστορία που μας έστειλε.

Για όσους σχεδιάζουν μόνοι τους τα ταξίδια

Το ημερολόγιο στη σοφίτα:

1ο μέρος 

3ο μέρος (26 Οκτωβρίου 2025)

4ο μέρος (30 Οκτωβρίου 2025)

5ο μέρος (02 Νοεμβρίου 2025)

6ο μέρος (06 Νοεμβρίου 2025)

7ο μέρος (09 Νοεμβρίου 2025)

8ο μέρος (13 Νοεμβρίου 2025)

9ο μέρος (16 Νοεμβρίου 2025)

10ο μέρος (20 Νοεμβρίου 2025)

11ο μέρος (23 Νοεμβρίου 2025)

12ο μέρος (26 Νοεμβρίου 2025)

Διαβάστε επίσης:

Ο Μαυροφορεμένος Άντρας Στο Μπαλκόνι Μου

Μη γυρίσεις να κοιτάξεις...

To κρυφτό

Ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο Facebook 

Our Horror Stories  

 Ένα LIKE, SHARE και σχόλιο θα βοηθήσει να συνεχίσουμε το έργο μας!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!

Υποστηρίξτε το έργο μας με μια δωρεά από 1€ μέσω paypal με ένα κλικ εδώ

Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.

Το ημερολόγιο στη σοφίτα (1ο μέρος)

 

Στη σοφίτα του σπιτιού της θείας μου, ανάμεσα σε κουτιά με σκονισμένα ρούχα και ξεχασμένες φωτογραφίες, βρήκα ένα παλιό δερματόδετο ημερολόγιο. Οι σελίδες του ήταν κιτρινισμένες, γεμάτες λεκέδες και κακότροπα σύμβολα στις άκρες, σαν να τα είχε χαράξει κάποιος σε στιγμές παραληρήματος.

Η θεία μου είχε εξαφανιστεί πριν από χρόνια. Όλοι πίστευαν πως χάθηκε στο δάσος, πως παραστράτησε μέσα στη νύχτα κι απλώς δεν μπόρεσε να επιστρέψει. Ήταν ηλικιωμένη, απομονωμένη, και κανείς δεν έψαξε πιο βαθιά. Όμως οι λέξεις που διάβασα σ’ εκείνο το ημερολόγιο δείχνουν μια διαφορετική αλήθεια. Μια αλήθεια που δεν θα ήθελα να γνωρίζω.

Σας στέλνω λοιπόν αποσπάσματα από τις πρώτες πέντε μέρες. Διαβάστε με προσοχή. Κάποια μυστικά ίσως έπρεπε να είχαν μείνει θαμμένα στη σιωπή.

---

30 Σεπτεμβρίου 2006

Ησυχία. Πολύ ησυχία. Απόψε άκουσα έναν θόρυβο έξω από το παράθυρο, σαν να σέρνεται κάτι στο χώμα. Όταν βγήκα, δεν υπήρχε τίποτα. Μόνο οι σκιές των δέντρων που έμοιαζαν να κουνιούνται χωρίς αέρα.

01 Οκτωβρίου 2006

Το ίδιο σούρσιμο, αλλά πιο κοντά. Κοίταξα απ’ την κλειδαρότρυπα κι ορκίζομαι ότι είδα μια φιγούρα να στέκεται στην αυλή. Δεν έμοιαζε με άνθρωπο· ήταν πολύ ψηλή, με παράξενα μακριά άκρα. Όταν άνοιξα την πόρτα, είχε εξαφανιστεί.

02 Οκτωβρίου 2006

Κάποιος χτύπησε αργά την πόρτα. Μία φορά. Μετά ξανά, τρεις φορές. Όταν άνοιξα, βρήκα μόνο ένα μικρό χαρτί στο κατώφλι. Δεν είχε γράμματα, μόνο έναν κύκλο με κάτι περίεργες γραμμές γύρω του. Ένιωσα να παγώνω.

03 Οκτωβρίου 2006

Σήμερα με επισκέφτηκε ένας άντρας. Είπε ότι είναι από το χωριό, μα εγώ δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ. Το δέρμα του ήταν άρρωστα χλωμό, και τα μάτια του, παράξενα γυαλιστερά. Μου είπε με ψιθυριστή φωνή: «Δεν είσαι μόνη σου. Ποτέ δεν ήσουν». Και μετά έφυγε.

04 Οκτωβρίου 2006

Οι θόρυβοι πια έρχονται μέσα στο σπίτι. Ακούω βήματα στο σαλόνι τη νύχτα, έπιπλα που μετακινούνται μόνα τους. Σήμερα βρήκα την πόρτα της κουζίνας ορθάνοιχτη. Δεν την άνοιξα εγώ. Σημάδια, σαν νύχια, ήταν χαραγμένα στο ξύλο.

---

Αυτές ήταν οι πρώτες πέντε μέρες. Όσο διάβαζα παρακάτω, η αίσθηση ότι κάτι απειλητικό πλησιάζει έγινε πιο έντονη…

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε την φίλη μας Δήμητρα για την ιστορία που μας έστειλε.

Το ημερολόγιο στη σοφίτα:

2ο μέρος (23 Οκτωβρίου 2025)

3ο μέρος (26 Οκτωβρίου 2025)

4ο μέρος (30 Οκτωβρίου 2025)

5ο μέρος (02 Νοεμβρίου 2025)

6ο μέρος (06 Νοεμβρίου 2025)

7ο μέρος (09 Νοεμβρίου 2025)

8ο μέρος (13 Νοεμβρίου 2025)

9ο μέρος (16 Νοεμβρίου 2025)

10ο μέρος (20 Νοεμβρίου 2025)

11ο μέρος (23 Νοεμβρίου 2025)

12ο μέρος (26 Νοεμβρίου 2025)

Διαβάστε επίσης:

Παιχνίδια του μυαλού;

Δαιμονικό μυαλό

Καθρέφτης πύλη

Ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο Facebook 

Our Horror Stories  

 Ένα LIKE, SHARE και σχόλιο θα βοηθήσει να συνεχίσουμε το έργο μας!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!

Υποστηρίξτε το έργο μας με μια δωρεά από 1€ μέσω paypal με ένα κλικ εδώ

Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.

Η προφητεία

 

Θυμάμαι ακόμα εκείνο το βράδυ με κάθε λεπτομέρεια, σαν να έχει χαραχτεί βαθιά μέσα μου. Ήταν καλοκαίρι, κι είχαμε πάει να επισκεφθούμε κάτι συγγενείς σε ένα χωριό της Ηπείρου. Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά, γεμάτη από εκείνη τη σιωπή που απλώνεται σε απομονωμένα μέρη, σιωπή που σε κάνει να ακούς ακόμη και την παραμικρή αναπνοή.

Στο σπίτι που μέναμε υπήρχε κι ένα μικρό παιδί, ξάδερφος μακρινός, δεν θα ’ταν πάνω από οκτώ χρονών. Δεν μιλούσε πολύ, είχε κάτι παράξενο στο βλέμμα του· ήταν λες και κοιτούσε πάντα λίγο πιο πέρα από εμάς, σε κάτι που εμείς δε μπορούσαμε να δούμε.

Το πρώτο βράδυ που μείναμε εκεί, ξύπνησα απότομα. Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό, όμως διέκρινα το παιδί να στέκεται στην πόρτα. Δεν μιλούσε, απλώς με κοιτούσε. Κι έπειτα, χωρίς να κουνήσει χείλη, άκουσα καθαρά μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου:

«Έρχεται».

Πάγωσα. Ρώτησα ποιος έρχεται, αλλά εκείνο απλώς γύρισε κι έφυγε αθόρυβα. Την επόμενη μέρα δεν θυμόταν τίποτα.

Τις μέρες που ακολούθησαν, το παιδί άρχισε να μιλάει σιγά σιγά, πάντα με μισόλογα και γρίφους. Έλεγε ότι ο ουρανός σύντομα θα ανοίξει και πως η γη θα γεμίσει από εκείνους που έμειναν έξω στο σκοτάδι. Όποτε το ρωτούσες τι εννοεί, χαμογελούσε με έναν τρόπο αφύσικο για την ηλικία του και άλλαζε θέμα.

Ένα βράδυ, καθίσαμε όλοι μαζί στην αυλή. Ο ουρανός είχε γεμίσει με σύννεφα, κι ο αέρας ήταν ασυνήθιστα ζεστός. Το παιδί σηκώθηκε, έδειξε τον σκοτεινό ουρανό και είπε:

«Δεν έχει μείνει πολύς χρόνος. Όταν ακουστεί η τρίτη καμπάνα, τότε θα φανεί».

Κι έπειτα, σα να βρισκόμασταν σε σκηνοθετημένο έργο, ακούστηκε από το καμπαναριό του χωριού μια καμπάνα. Μία. Δύο. Και μετά... η τρίτη.

Όλοι κοιταχτήκαμε σαστισμένοι. Το παιδί όμως άρχισε να γελά, ένα γέλιο βαθύ και ξένο, που δεν ταίριαζε στη μικρή του φωνή. Ύστερα έτρεξε μέσα στο σπίτι. Τον ακολούθησα, αλλά όταν μπήκα δεν μπορούσα να τον βρω πουθενά.

Και μετά θυμάμαι απλά να ξυπνάω. Δε θυμάμαι αν το βρήκαμε και πως βρήκαμε το παιδί. Και το πιο περίεργο ήταν ότι κανείς από την παρέα μας δε θυμάται το γεγονός αυτό.

Το παιδί ήταν εκεί, σαν να μην είχε φύγει ποτέ. Καθόταν στο τραπέζι της κουζίνας, έτρωγε ψωμί και τυρί, και μας κοίταξε όλους με αθώα μάτια. Όταν τον ρώτησα πού ήταν χθες, είπε με απόλυτη φυσικότητα:

«Μα δεν πήγα πουθενά».

Προσπάθησα να το προσπεράσω, να το αποδώσω στη φαντασία ή σε παραίσθηση της νύχτας. Μα το ξέρω. Το παιδί εκείνο δεν ήταν ποτέ απλώς παιδί. Και κάθε φορά που θυμάμαι το γέλιο του, ανατριχιάζω. Γιατί δεν ήταν ανθρώπινο.

Κι ακόμη αναρωτιέμαι: τι ήταν αυτό που «έρχεται»; Και μήπως... είναι ήδη εδώ;

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Αποστόλη για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης:

Το σπίτι της γιαγιάς

Νυχτερινή βάρδια

Επισκέπτες από αλλού

Ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο Facebook 

Our Horror Stories  

 Ένα LIKE, SHARE και σχόλιο θα βοηθήσει να συνεχίσουμε το έργο μας!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!

Υποστηρίξτε το έργο μας με μια δωρεά από 1€ μέσω paypal με ένα κλικ εδώ

Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.

Ο ξένος στον ναό

 

Δεν συνηθίζω να μιλάω γι’ αυτό το περιστατικό, γιατί κάθε φορά που το διηγούμαι, νιώθω πως ξυπνάω ξανά κάτι που καλύτερα να μείνει θαμμένο. Κι όμως, δεν μπορώ άλλο να το κουβαλάω μέσα μου.

Πριν από δύο καλοκαίρια βρέθηκα σε ένα ορεινό χωριό της Ηπείρου. Δεν έχει σημασία ποιο· ούτε θέλω να το αναφέρω. Εκείνο το βράδυ είχε γιορτή, μα εμένα με τράβηξε κάτι άλλο. Ένας παλιός, μισοερειπωμένος ναός έξω απ’ το χωριό. Μου τον είχαν δείξει νωρίτερα και είπαν να μην πλησιάσω. «Κανείς δεν μπαίνει εκεί μετά τη δύση», είπαν.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά λίγο μετά τα μεσάνυχτα βρέθηκα μπροστά του. Η ξύλινη πόρτα ήταν μισάνοιχτη. Η πέτρα του τοίχου έμοιαζε σχεδόν να στάζει υγρασία, και μέσα υπήρχε σκοτάδι απόλυτο. Έσπρωξα κι έκανα μερικά βήματα.

Τότε τον είδα.

Καθόταν στην άκρη, σαν να με περίμενε. Ήταν ψηλός, αδύνατος, με ρούχα που δεν ταίριαζαν σε καμία εποχή που ξέρω. Μα το πιο περίεργο ήταν το πρόσωπό του: δεν μπορώ να πω αν είχε. Ήταν θολό, σαν σκιά που αλλάζει συνεχώς μορφή.

Με κοίταξε — ή τουλάχιστον έτσι ένιωσα — και μου μίλησε. Η φωνή του αντηχούσε μέσα στο κεφάλι μου, όχι στ’ αυτιά μου:

«Ο χρόνος τελειώνει. Είστε πολλοί, μα θα μείνετε λίγοι.»

Δεν θυμάμαι τι άλλο έγινε. Σαν να μαύρισαν όλα για μια στιγμή. Όταν ξαναβρήκα τις αισθήσεις μου, στεκόμουν έξω από τον ναό, μόνος. Το παράξενο; Όταν γύρισα στο χωριό, όλοι με ρωτούσαν πού εξαφανίστηκα για τρεις μέρες. Κι εγώ ήξερα πως είχα λείψει μόνο μισή ώρα.

Από τότε, μερικές φορές, όταν στέκομαι μπροστά σε καθρέφτη, πίσω μου αντικατοπτρίζεται ένας άντρας ψηλός, με θολό πρόσωπο. Δεν ξέρω αν είναι ο ίδιος, ή αν τώρα… είναι μέσα μου.

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον ανώνυμο φίλο μας για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης:

Το κομμάτι της τούρτας

Σατανικά μηνύματα

Μια περίεργη επίσκεψη

Ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο Facebook 

Our Horror Stories  

 Ένα LIKE, SHARE και σχόλιο θα βοηθήσει να συνεχίσουμε το έργο μας!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!

Υποστηρίξτε το έργο μας με μια δωρεά από 1€ μέσω paypal με ένα κλικ εδώ

Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.

Είσαι το επόμενο όνειρο

 

Οι τελευταίοι μήνες μαζί του ήταν περίεργοι.

 Όχι κακοί — απλώς… βαριοί.

Ξυπνούσα κάθε πρωί με το στήθος μου πιασμένο, λες και κάποιος καθόταν πάνω μου όλη νύχτα. Εκείνος, ο Μάνος, έλεγε πως μάλλον είχα άγχος. Πως δούλευα πολύ. Και ίσως είχε δίκιο. Αλλά κάθε βράδυ, λίγο πριν αποκοιμηθώ, άκουγα κάτι — μια ανάσα, μια παρουσία δίπλα μου που δεν ήταν δική του.

Στην αρχή πίστεψα ότι ήταν απλώς υπερένταση. Έπειτα όμως, άρχισαν τα σημάδια.

Ξυπνούσε με γρατζουνιές στους ώμους, μελανιές στο λαιμό. Απορούσε πως του έκανα αυτά τα σημάδια στον ύπνο μου. Με κατηγορούσε αλλά ήταν αδύνατον να μπορούσα να του προκαλέσω αυτά τα σημάδια όσο κοιμόμουν. 

Του έλεγα πως έβλεπα εφιάλτες με μια γυναίκα. Πως στεκόταν πάνω μου, με μαλλιά μπερδεμένα, και ένα βλέμμα που δεν ήταν ανθρώπινο.

«Μόρα», μου είπε μισοαστεία μια μέρα. 

Από εκείνο το βράδυ, άρχισε να αλλάζει. Δεν κοιμόταν πια δίπλα μου — προτιμούσε τον καναπέ. Έλεγε πως δεν ήθελε “να με ταλαιπωρεί”. Μήπως όμως με φοβόταν; Και το χειρότερο ήταν πως, όταν τον κοιτούσα στα μάτια, κάτι έλειπε. Κάτι βαθύ.

Μια νύχτα, γύρισα σπίτι αργά. Το διαμέρισμα σκοτεινό, σιωπηλό. Στην κρεβατοκάμαρα, ο αέρας βαρύς σαν να μην είχε κυκλοφορήσει για μέρες. Κι εκεί, πάνω στο μαξιλάρι του, βρήκα τρίχες μακριές, μαύρες, μπλεγμένες. Ο Μάνος είχε κοντά, ανοιχτά μαλλιά.

Ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγεται.

Τότε, είδα τη σκιά.

Στην άκρη του καθρέφτη, πίσω μου, κάτι κινήθηκε. Μια μορφή λεπτή, σχεδόν διάφανη, με μάτια βαθιά σαν στάχτη. Και δίπλα της… εκείνος. Όχι όπως τον ήξερα. Το πρόσωπό του ακίνητο, τα χείλη του άσπρα, σαν να τον ρουφούσε κάτι αόρατο.

Έτρεξα — αλλά το σώμα μου δεν υπάκουε. Ένιωθα πάλι εκείνο το βάρος στο στήθος, την ανάσα να κόβεται, τη φωνή να σβήνει.

«Μη…» ψιθύρισα.

Κι εκείνη έσκυψε πάνω μου, με φωνή που δεν ακουγόταν μα ένιωθες να περνά μέσα απ’ το κρανίο σου:

«Δεν είχα έρθει για σένα»

Ξύπνησα το πρωί μόνη. Ο Μάνος είχε φύγει — τα πράγματά του όλα, άφαντα. Κανείς δεν τον ξαναείδε.

Και κάθε βράδυ, από τότε, λίγο πριν με πάρει ο ύπνος, νιώθω την ανάσα της πίσω μου. Και μια φωνή, πάντα ψιθυριστή, να λέει:

«Δεν τελείωσα μαζί σου. Είσαι το επόμενο όνειρο.»

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε την φίλη μας Πηνελόπη για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης:

Το είδωλό μου στον καθρέπτη 

Still Life

Περίεργα γενέθλια

Ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο Facebook 

Our Horror Stories  

 Ένα LIKE, SHARE και σχόλιο θα βοηθήσει να συνεχίσουμε το έργο μας!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!

Υποστηρίξτε το έργο μας με μια δωρεά από 1€ μέσω paypal με ένα κλικ εδώ

Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.

Ο ήλιος που δεν ανέτειλε

 

Ήταν Δεκέμβρης, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, και θυμάμαι ότι όλοι μιλούσαν για την κακοκαιρία που θα ερχόταν. 

Εγώ βρισκόμουν στο πατρικό μου, σ’ ένα μικρό χωριό στη Μακεδονία, για να περάσω λίγες μέρες με τους γονείς μου. Το σπίτι μας ήταν παλιό, αλλά η ζεστασιά της ξυλόσομπας και η μυρωδιά από τα ξύλα που καίγονταν έδιναν μια παράξενη γαλήνη.

Το βράδυ της παραμονής, πήγα για ύπνο με την αίσθηση πως το επόμενο πρωί θα ξυπνούσα με τον ήλιο να αντανακλάται πάνω στα χιονισμένα βουνά. Όμως, όταν άνοιξα τα μάτια μου, υπήρχε μόνο σκοτάδι.

Στην αρχή νόμιζα ότι κοιμήθηκα λίγο, ότι ήταν ακόμη ξημερώματα. Όμως το ρολόι στο κομοδίνο έδειχνε ήδη 10:00 το πρωί. Σηκώθηκα, τράβηξα τις κουρτίνες, μα έξω υπήρχε μονάχα μια πηχτή μαυρίλα. Όχι συννεφιά, ούτε ομίχλη. Ήταν σαν ο ουρανός να είχε σβήσει.

Οι γονείς μου ήταν ήδη στο σαλόνι, και κοιτούσαν σιωπηλοί το παράθυρο. «Δεν ανέτειλε ο ήλιος», ψιθύρισε η μητέρα μου, με φωνή που έτρεμε. Στο χωριό ακούγονταν ψίθυροι και φωνές. Μερικοί άναψαν φακούς, άλλοι χτυπούσαν τις καμπάνες της εκκλησίας. Κανείς δεν καταλάβαινε τι συνέβαινε.

Προσπαθήσαμε να ανοίξουμε την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, το κινητό. Όλα είχαν σήμα στην αρχή, έπειτα όμως το ίδιο σκοτάδι που έβλεπες έξω άρχισε να γεμίζει και τις οθόνες, μέχρι που έσβησαν.

Κάποιοι χωριανοί βγήκαν στον δρόμο, κρατώντας λάμπες πετρελαίου. Ένα-ένα τα σπίτια άδειαζαν, οι άνθρωποι μαζεύονταν στην πλατεία. Ο παπάς είπε πως ήταν δοκιμασία, πως ο Θεός ήθελε να δει αν θα κρατήσουμε την πίστη μας. Μα τότε ακούστηκε ένα ουρλιαχτό από τα όρια του χωριού.

Ήταν η γειτόνισσα. Είπε ότι στο κατώφλι της, ανάμεσα στις σκιές, είδε «κάτι» να την παρακολουθεί. Δεν το περιέγραψε ποτέ ξεκάθαρα, μόνο ότι είχε μάτια, πολλά μάτια, που έλαμπαν σαν αναμμένα κάρβουνα.

Το σκοτάδι δεν έφυγε εκείνη τη μέρα. Ούτε την επόμενη. Χάσαμε τον λογαριασμό του χρόνου. Μόνο όταν, ξαφνικά, την τρίτη μέρα, ένα κομμάτι του ουρανού φώτισε για λίγα λεπτά, όλοι μας βγήκαμε τρέχοντας έξω να δούμε τον ήλιο. Μα δεν ήταν ο ήλιος που ξέραμε. Ήταν κόκκινος, σαν να καίγεται, κι έριχνε μια παράξενη λάμψη πάνω στα πρόσωπά μας. Προσπάθησα να τον κοιτάξω απευθείας αλλά με τύφλωσε.

Άνοιξα τα μάτια μου φωνάζοντας από τον πόνο. Ήμουν στο κρεβάτι. Ήταν 10:00 το πρωί. Πετάχτηκα από το κρεβάτι, έτρεξα στο παράθυρο και άνοιξα τις κουρτίνες. Ο ήλιος ήταν εκεί!

«Τι μέρα είναι;» ρώτησα τους γονείς μου που καθόταν στο σαλόνι.  «Χριστούγεννα» μου απάντησε όλο απορία η μητέρα μου. 

Ήταν τελικά ένας κακός εφιάλτης; 

Καμιά φορά, όταν δύει ο κανονικός ήλιος, ορκίζομαι ότι βλέπω εκείνο το κόκκινο φως να τρεμοπαίζει ξανά στον ορίζοντα.

Κι αναρωτιέμαι: μήπως δεν ήταν απλά ένας εφιάλτης αλλά το πρώτο σημάδι πως κάτι πλησιάζει;

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Κώστα για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης:

Ώρα για παιχνίδι

Μαύρη σκιά πάνω από το κρεβάτι μου

Η άγνωστη γυναίκα

Ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο Facebook 

Our Horror Stories  

 Ένα LIKE, SHARE και σχόλιο θα βοηθήσει να συνεχίσουμε το έργο μας!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!

Υποστηρίξτε το έργο μας με μια δωρεά από 1€ μέσω paypal με ένα κλικ εδώ

Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.

Το όνειρο της φωτιάς

 

Δεν ξέρω αν αυτό που θα σας πω είναι όνειρο ή κάτι που απλώνεται πέρα από τον ύπνο μου. Μα αν είναι όνειρο, γιατί να αφήνει σημάδια όταν ξυπνάω;

Εδώ και μήνες, κάθε νύχτα βλέπω το ίδιο: ο ουρανός σκίζεται στα δύο σαν κουρτίνα. Από μέσα ξεχύνεται μόνο φωτιά —όχι φωτιά που καίει δέντρα ή σπίτια, αλλά μια φωτιά που καίει τον αέρα, τον χρόνο, την ύπαρξη την ίδια. Κι ανάμεσα στις φλόγες, σκιές κινούνται. Δεν μπορώ να πω αν είναι ανθρώπινα σώματα ή κάτι άλλο, αλλά ξέρω πως με βλέπουν.

Μια από αυτές τις σκιές πλησιάζει πάντα. Δεν έχει πρόσωπο, μόνο ένα μαύρο περίγραμμα, κι όμως μιλάει με φωνή που μοιάζει με πολλές φωνές μαζί. Μου λέει πάντα την ίδια φράση:

«Όλα ξεκινούν απ’ τη γη. Εκεί που στέκεσαι.»

Την πρώτη φορά ξύπνησα φωνάζοντας. Τη δεύτερη φορά προσπάθησα να το αγνοήσω. Μα όσο περνούν οι εβδομάδες, το όνειρο γίνεται πιο ζωντανό. Η φωτιά πιο καυτή. Το χώμα κάτω από τα πόδια μου τρέμει, σαν κάτι να σπρώχνει από μέσα προς τα έξω.

Το χειρότερο όμως δεν είναι το ίδιο το όνειρο. Είναι αυτά που βρίσκω όταν ανοίγω τα μάτια μου. Στον καθρέφτη του μπάνιου, τα δάχτυλά μου είναι πάντα μαυρισμένα, σαν να τα βύθισα σε στάχτη. Μια φορά μάλιστα το πάτωμα γύρω από το κρεβάτι είχε λεπτή σκόνη, γκρίζα και μυρωδιά καμένου.

Κανείς δεν με πιστεύει. Οι φίλοι μου γελάνε, λένε ότι βλέπω εφιάλτες επειδή διαβάζω πολλά. Μα εγώ ξέρω… κάθε νύχτα που περνάει, το σκίσιμο στον ουρανό μεγαλώνει. Κι οι σκιές πλησιάζουν όλο και πιο κοντά.

Κι αν μια μέρα ξυπνήσω, κι ο ουρανός έξω από το παράθυρό μου είναι ήδη κομμένος στα δύο;

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε την φίλη μας Κατερίνα για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης:

Το σπίτι της γιαγιάς

Μωρό ξύπνα

Η ντουλάπα στο δωμάτιο

Ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο Facebook 

Our Horror Stories  

 Ένα LIKE, SHARE και σχόλιο θα βοηθήσει να συνεχίσουμε το έργο μας!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!

Υποστηρίξτε το έργο μας με μια δωρεά από 1€ μέσω paypal με ένα κλικ εδώ

Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.

Διακοπές στη Σαμοθράκη

 

Ήταν καλοκαίρι, κι αποφασίσαμε να πάμε στη Σαμοθράκη, να μείνουμε μακριά από τον κόσμο, στις σκηνές μας, δίπλα στο ποτάμι.

Ήμασταν πέντε φίλοι. Θυμάμαι πως το νησί είχε κάτι το παράξενο από την πρώτη στιγμή· οι κάτοικοι μας κοιτούσαν με ένα βλέμμα περίεργο, σαν να ήξεραν κάτι που εμείς αγνοούσαμε.

Μια νύχτα, κάποιος ντόπιος μας είπε, σχεδόν ψιθυριστά, πως στο βουνό υπήρχαν “μονοπάτια που δεν οδηγούν πουθενά” και πως αν τύχαινε να χαθείς εκεί, μπορεί να μη βγεις ποτέ ο ίδιος. Γελάσαμε τότε. Μας φάνηκε σαν ιστορία για τουρίστες.

Την τέταρτη μέρα αποφασίσαμε να ανέβουμε πιο ψηλά, πέρα από τα γνωστά μονοπάτια. Το δάσος σκλήρυνε· οι ήχοι μειώνονταν, σαν τα πουλιά να σιωπούσαν. Ο ουρανός σκοτείνιαζε γρηγορότερα απ’ ότι θα έπρεπε. Ώσπου ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε ότι λείπει ο Μιχάλης.

Τον φωνάζαμε, ψάχναμε με φακούς, μέχρι που τον είδαμε: στεκόταν σε μια στροφή πιο πάνω, ακίνητος, με το κεφάλι γυρισμένο προς το βουνό. Όταν πλησιάσαμε, χαμογέλασε παράξενα, με ένα χαμόγελο που δεν έμοιαζε δικό του. Τα μάτια του έμοιαζαν να έχουν άλλο χρώμα. Είπε μόνο:

«Μην ανησυχείτε. Τώρα βλέπω.»

Πήραμε το δρόμο για το κάμπινγκ. Ο Μιχάλης έδειχνε να δυσκολεύεται στο περπάτημα. Έμοιαζε δύσκαμπτος, σα να είχε τραυματιστεί. 

'Οταν φτάσαμε το βράδυ στο κάμπινγκ, ο Μιχάλης εξαφανίστηκε και πάλι ξαφνικά. Δεν τον βρήκαμε στη σκηνή του και στη γύρω περιοχή. Τα πράγματά του έλειπαν όλα, σαν να μην είχε έρθει ποτέ μαζί μας. Οι φωτογραφίες στα κινητά μας έδειχναν μόνο τέσσερις φίλους – εκείνος δεν υπήρχε σε καμία.

Κι όμως… όταν ξυπνήσαμε το πρωί, ήταν πάλι εκεί. Στην παρέα μας, να γελάει σαν να μη συνέβη τίποτα. 

Όμως κάθε φορά που τον κοιτούσα, με διαπερνούσε μια αίσθηση ξενικότητας. Κάτι στο πρόσωπό του δεν ήταν σωστό. Κάτι στο γέλιο του αντηχούσε αλλόκοτα, σαν ηχώ από τα βάθη της γης.

Κι ακόμα, χρόνια μετά, όταν τον συναντώ, δεν είμαι σίγουρος αν είναι πραγματικά ο φίλος που χάσαμε εκείνη τη νύχτα… ή αν κάτι άλλο, αρχαίο και απρόσωπο, φοράει το δέρμα του.

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Γιάννη για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης:

Ο μάγος Κύνωπας 

Ποδήλατο χωρίς αναβάτη

Το μωρό στην άκρη του δρόμου

Ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο Facebook 

Our Horror Stories  

 Ένα LIKE, SHARE και σχόλιο θα βοηθήσει να συνεχίσουμε το έργο μας!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!

Υποστηρίξτε το έργο μας με μια δωρεά από 1€ μέσω paypal με ένα κλικ εδώ

Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.