Καθόμουν στο δωμάτιο, το κερί μου είχε καεί σχεδόν ως το τέλος, κι όμως δεν μπορούσα να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από τις σελίδες του ημερολογίου. Οι ζωγραφιές της θείας… αλλόκοτα σχήματα, σύμβολα που έμοιαζαν με κύματα, με μάτια, με στόματα που δεν ανήκαν σε ανθρώπους. Κάθε φορά που τις κοιτούσα ένιωθα πως κινούνταν αδιόρατα, σαν να σάλευαν μέσα στο χαρτί.
Our Horror Stories: Για την κατανόηση της ιστορίας παρακαλώ διαβάστε αρχικά το πρώτο μέρος ΕΔΩ
Κι εκεί που κρατούσα το βιβλίο σφιχτά, κάτι άκουσα. Μια φωνή από τα έγκατα του σπιτιού. Την αναγνώρισα αμέσως. Ήταν η θεία μου. Μα ήταν αδύνατον… Κι όμως, το κάλεσμα ήταν καθαρό, γνώριμο, γεμάτο πόνο. Ψιθύριζε το όνομά μου.
Η καρδιά μου πάγωνε, αλλά τα πόδια μου με πρόδωσαν· με οδήγησαν στη σκάλα του κελαριού. Το κατώφλι έτριξε. Η μυρωδιά υγρασίας κι αλμύρας μού χτύπησε τη μύτη, σαν να μην ήταν χώμα εκεί κάτω, μα θάλασσα θαμμένη. Έσφιξα το κερί στο χέρι μου και κατέβηκα.
Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι γραμμές, ίδιες με τις ζωγραφιές του ημερολογίου. Κι όταν έφτασα στον πάτο, την είδα. Σκιώδης, μα ξεκάθαρη· η θεία μου. Με μάτια απύθμενα, με χαμόγελο που δεν της άνηκε πια.
«Ήρθαν», μου είπε με φωνή που δεν ήταν ανθρώπινη, μισή δική της και μισή απόκοσμη, μεταλλική. «Δεν μπορείς να ξεφύγεις. Κανείς δεν μπορεί…» Κι άπλωσε το χέρι της να με πιάσει.
Ένιωσα να χάνομαι στο κενό.
Ξύπνησα απότομα, ιδρωμένη, με το κερί σβησμένο δίπλα μου. Ήταν όνειρο; Ή μήπως το ημερολόγιο με είχε δηλητηριάσει με τις εικόνες του; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως δεν μπορώ να μείνω άλλο εδώ.
Μάζεψα τα πράγματά μου, αποφασισμένη να φύγω πριν πέσει ξανά η νύχτα. Μα όταν κοίταξα από το παράθυρο, πάγωσα. Οι χωριανοί είχαν συγκεντρωθεί στην πλατεία. Έστηναν πέτρες, ξύλα και μέταλλα σε παράξενους σχηματισμούς, σαν να ύψωναν έναν ναό που δεν έμοιαζε με τίποτα ανθρώπινο. Κι όλοι μαζί, με μάτια άδεια και φωνές που έμοιαζαν με βουητό θάλασσας, τραγουδούσαν κάτι που δεν καταλάβαινα.
Προσπάθησα να βγάλω φωτογραφίες από το ημερολόγιο, από τους ανθρώπους στην πλατεία, από το αλλόκοτο οικοδόμημα που στήνουν. Όμως κάθε εικόνα βγαίνει θολή, σπασμένη, παραμορφωμένη — σαν η κάμερα να παλεύει να συλλάβει κάτι που δεν ανήκει στον κόσμο μας. Μια διάσταση ξένη, που δηλητηριάζει το μυαλό, που φθείρει όποιον την κοιτάζει για πολύ.
Δεν ξέρω αν θα προλάβω να φύγω. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να ξεφύγω. Μα έπρεπε να σας τα γράψω. Για να ξέρετε πως εδώ, σε αυτό το χωριό, οι ψυχές δεν ανήκουν πια στους ανθρώπους.
Our Horror Stories: Ευχαριστούμε την φίλη μας Δήμητρα για την ιστορία που μας έστειλε.
Το ημερολόγιο στη σοφίτα:
12ο μέρος (26 Νοεμβρίου 2025)
Διαβάστε επίσης:
Ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο Facebook
Ένα LIKE, SHARE και σχόλιο θα βοηθήσει να συνεχίσουμε το έργο μας!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!
Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου