Έχει περάσει λίγος καιρός από την μετακόμιση μαζί με την σύζυγό μου και τον πεντάχρονο γιο μου σε ένα καινούργιο διαμέρισμα, στο οποίο θα μπορούσα πλέον να καλύψω τις οικονομικές του ανάγκες.
Είχα μόλις απολυθεί από την υπηρεσία, στην οποία δούλευα και προσπαθούσαμε όλοι μαζί να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Δύσκολα καταφέρναμε να τα βγάλουμε πέρα, ευτυχώς που ο γιος μου είναι ακόμα πολύ μικρός, για να κατανοήσει την δύσκολη οικονομική μας κατάσταση.
Πάντα ήταν ένα πολύ βολικό και καλόψυχο παιδάκι, δεν ήθελε να δημιουργεί προβλήματα και μας χάριζε καθημερινά χαρούμενες στιγμές. Έτσι δεν έφερε καμία αντίρρηση όταν αποφασίσαμε να μετακομίσουμε.
Θυμάμαι ακόμα την μέρα που πρωτοήρθαμε εδώ. Το προσωπάκι του έλαμπε από χαρά! Κοιτούσε τον χώρο γύρω του, με βλέμμα μικρού εξερευνητή, που ετοιμάζετε για καινούργιες περιπέτειες.
Οι μέρες κυλούσαν με εμένα να ψάχνω αγωνιωδώς για μία καινούργια δουλειά, έχοντας πάντα στο πλευρό μου την γλυκιά μου οικογένεια, που δεν έχανε ευκαιρία να με ενθαρρύνει να συνεχίσω την αναζήτηση, που πίστευαν ότι θα αποδειχτεί κερδοφόρα.
Ένα βράδυ που καθόμουν αργά στον υπολογιστή μου κοιτάζοντας τυχαίες αγγελίες, άκουσα το τρομοκρατημένο γιo μου να ουρλιάζει με όλη του την δύναμη. Έτρεξα αμέσως προς το υπνοδωμάτιό του, σκοντάφτοντας πάνω στον καναπέ του σαλονιού. Εκεί τον αντίκρισα να με κοιτάει με δάκρυα στα μάτια, τρομοκρατημένος, κρατούσε το κουκλάκι ελέφαντα, που του είχα αγοράσει για τα γενέθλιά του, σφιχτά στην αγκαλιά του, λες και αυτό θα του προσέφερε ασφάλεια. Ήταν τόσο αφελής..
<< Είδα κάποιον στο παράθυρο! >> Επαναλάμβανε συνεχώς.
Ευτυχώς που η σύζυγος μου δεν είχε ξυπνήσει, θα ήταν κρίμα να την ανησυχήσουμε για έναν απλό εφιάλτη, γιατί ήμουν σίγουρος πως για αυτό επρόκειτο και δεν χρειαζόταν να χαραμίσουμε άλλο χρόνο για αυτό. Αλλά καθώς κοιτούσα μέσα στο φωτεινό πράσινο χρώμα των ματιών του παιδιού, που καθόταν απέναντι μου και άκουγα τους απεγνωσμένους λυγμούς που έβγαιναν από τον λαιμό του, πείστηκα να πάω έξω να ελέγξω τι ήταν πράγματι αυτό που τον τρόμαξε τόσο.
Το κρύο εκείνη την νύχτα ήταν τσουχτερό και διαπερνούσε τις λίγες στρώσεις υφάσματος που είχα πάνω μου. Δεν είχα βρει τίποτα το ύποπτο και αφού θα είχα ελέγξει και το πίσω μέρος του σπιτιού θα έμπαινα πάλι μέσα. Τότε ήταν που παρατήρησα αυτό το πλάσμα...
Στεκόταν με τον κορμό του να γέρνει ελαφρώς προς τα αριστερά, ακριβώς απέναντι μου. Εκεί ακίνητο, χωρίς να κάνει καμία απολύτως κίνηση προς το μέρος μου.
Μέσα στο σκοτάδι δεν μπορούσα καν να ξεχωρίσω το πρόσωπό του. Το μόνο που μπορούσα να δω ήταν μία μεγάλη σκιά, έχοντας μία αφύσικη στάση σώματος, να απέχει από εμένα μόλις λίγα μέτρα.
Σίγουρος ότι ήταν κάποιος που προσπαθούσε να μας τρομάξει, με μεγάλους δρασκελισμούς άρχισα να τον πλησιάζω. Το βήμα μου δυνατό αλλά σταθερό, η ανάσα μου βαριά και η απόσταση μεταξύ μας να μειώνεται ολοένα και περισσότερο. Τώρα ήμουνα δίπλα του και ήμουν σίγουρος πια ότι δεν ήταν άνθρωπος. Δεν είχε κανένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό.
Γρήγορα άρχισα να τρέχω όσο πιο μακριά του γίνεται. Μπήκα μέσα κλειδώνοντας την πόρτα και προσπάθησα να βρω τον γιο και την γυναίκα μου. Κανένας από τους δύο δεν βρισκόταν εκεί. Ανήσυχος άρχισα ψάχνω αγωνιωδώς όλα τα δωμάτια. << Δεν είναι πουθενά.. >> Συνειδητοποιώ καθώς κοιτάζω τις βαριές μας κουρτίνες.
Τότε το κατάλαβα. Ήταν ένα ρεύμα αέρος που είχε εισχωρήσει στο δωμάτιο. Κοιτάζω πίσω μου ενθουσιασμένος, θα ήταν η οικογένειά μου που θα με έπαιρνε μακριά από αυτόν τον εφιάλτη. Ήρθα όμως αντιμέτωπος με το γαλάζιο. Δεν καταλάβαινα τι έβλεπα και ξανά κοίταξα ερευνητικά μήπως και είχα κάποια παραίσθηση από τον φόβο μου.
ΤΏΡΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΊΝΩ, τα μάτια μου είναι καρφωμένα στα γαλάζια μάτια του πλάσματος που στέκεται απέναντι ακίνητο, όπως κάνει πάντα πριν επιτεθεί στο θήραμά του.
Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τη φίλη μας Κριστιάνα για την ιστορία που μας έστειλε.
Διαβάστε επίσης:
Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com για να την δημοσιεύσουμε.
