Ποιος χτύπησε την πόρτα;

Η δική μου ιστορία είναι μικρή αλλά πολύ περίεργη, γι' αυτό και σκέφτηκα να σας την στείλω.

Πρέπει να έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια από τότε. Ήμουν σε ένα χωριό της Άρτας εκείνη τη περίοδο, λόγω δουλειάς. Η εταιρεία στην οποία δούλευα μου είχε εξασφαλίσει τη στέγαση και έτσι δεν χρειάστηκε να ταλαιπωρηθώ ψάχνοντας που θα μείνω. 

Όταν όμως μπήκα μέσα στο σπίτι, το οποίο είχε βρει και νοικιάσει για μένα η εταιρεία, ένιωσα ένα βάρος στο σώμα μου. Μία πίεση, σα να μίκραιναν όλο και περισσότερο τα δωμάτια του διαμερίσματος. 

Σκέφτηκα ότι αυτό οφειλόταν στην παλαιότητα του διαμερίσματος, στο κακό φωτισμό που είχε και στην καταιγίδα που είχε ξεσπάσει από νωρίς το απόγευμα της ημέρας της άφιξής μου και συνέχιζε ακατάπαυστα μέχρι αργά το βράδυ.    

Το διαμέρισμά μου βρισκόταν στο πρώτο όροφο μιας παλιάς μονοκατοικίας του χωριού. Στο ισόγειο της μονοκατοικίας ζούσε η ιδιοκτήτρια, μία ηλικιωμένη κυρία - γύρο στα 75 - γεμάτη ευγένεια και καλοσύνη. Η κυρία Μαρία είχε χάσει πριν μερικά χρόνια τον άντρα της και έμενε μόνη της χρησιμοποιώντας το διαμέρισμα του ισογείου. Το διαμέρισμα του πρώτου ορόφου, στο οποίο έμενα εγώ, το είχαν κάνει για να μείνει ο γιος τους, αλλά αυτός είχε βρει δουλειά στην Αθήνα και είχε εγκαταλείψει χρόνια το χωριό. 

Η είσοδος για το δικό μου διαμέρισμα γινόταν από την κεντρική εξώπορτα της μονοκατοικίας. Έμπαινες σε ένα κοινό προθάλαμο στα δεξιά του οποίου υπήρχε μια εσωτερική ξύλινη σκάλα που οδηγούσε στο πάνω όροφο. 

Αν θυμάμαι καλά, τα παράξενα γεγονότα άρχισαν να συμβαίνουν το τρίτο βράδυ. Είχα ξαπλώσει νωρίς το βράδυ καθώς ήμουν πολύ κουρασμένος από τη δουλειά. Η τηλεόραση δεν είχε κάτι ενδιαφέρων, άσε που δεν μπορούσαμε να πιάνουμε καλά τα κανάλια στο χωριό, παρά μόνο την ΕΤ3. Την έσβησα, γύρισα πλευρό και αποκοιμήθηκα.

Ξαφνικά, εκεί που κοιμόμουν, ξύπνησα από ένα τριπλό πολύ δυνατό χτύπημα στην εξώπορτα του διαμερίσματός μου. Κοίταξα αμέσως την ώρα. Ήταν περίπου 02:00. Σηκώθηκα και πήγα στην εξώπορτα. Ρώτησα ποιος είναι αλλά δεν πήρα καμία απάντηση. Ρώτησα ξανά "κυρία Μαρία εσείς είστε; Έγινε κάτι;" αλλά και πάλι δεν απάντησε κανείς.

Επειδή η πόρτα δεν είχε ματάκι ώστε να μπορώ να κοιτάξω αν και ποιος είναι από έξω, αποφάσισα να την ανοίξω. Την άνοιξα σιγά σιγά, χωρίς όμως να σκεφτώ ότι αυτό ήταν επικίνδυνο - ποιος ξέρει ποιος θα μπορούσε να είχε εισβάλει στο σπίτι - αλλά δεν είδα κανένα από έξω. Σκέφτηκα ότι ίσως ήταν η κυρία Μαρία και πως έφυγε πριν ανοίξω την πόρτα αλλά όχι, δεν είχα ακούσει βήματα στη ξύλινη σκάλα που έτριζε κάθε φορά που ανεβοκατέβαινα.  Θα την είχα ακούσει.

Παρόλα αυτά αποφάσισα να κατέβω, να δω αν όντως ήταν αυτή. Κατέβηκα σιγά σιγά τη σκάλα για να μη κάνω θόρυβο και έφτασα στην εξώπορτα του δικού της διαμερίσματος. Ήταν κλειδωμένα. Κοίταξα από την τζαμαρία που είχε δίπλα στη πόρτα. Το μόνο φως που υπήρχε στο διαμέρισμα ήταν αυτό της τηλεόρασης. Την είχε αφήσει ανοιχτή και είχε αποκοιμηθεί στο καναπέ. Έτσι αποφάσισα να επιστρέψω στο κρεβάτι μου και να κοιμηθώ. Την επόμενη μέρα με περίμενε πάλι σκληρή δουλειά.

Καθώς ανέβαινα άκουσα την εξώπορτα του διαμερίσματός μου να κλείνει δυνατά. Φταίει ο αέρας, που λυσσομανούσε από το πρωί, σκέφτηκα. Θα δημιούργησε ρεύμα και θα την έκλεισε. Τώρα όμως που το ξανασκέφτομαι όλα τα παράθυρα στο σπίτι ήταν κλειστά. Ευτυχώς δεν κλείδωνε και μπόρεσα και μπήκα. Ξάπλωσα στο δωμάτιο και ξανακοιμήθηκα.

Την επόμενη μέρα ξύπνησα αργά. Έφυγα γρήγορα για την δουλειά και δεν είδα καθόλου την κυρία Μαρία. Το μεσημέρι που επέστρεψα μου είπε ότι είχε μαγειρέψει κρεατόσουπα για να μου κάνει το τραπέζι. Όσο τρώγαμε την ρώτησα αν το προηγούμενο βράδυ χτύπησε τη πόρτα μου αλλά μου απάντησε ότι την είχε πάρει από νωρίς ο ύπνος στο καναπέ, όπως περίμενα να μου πει άλλωστε.

Ποιος όμως χτύπησε την πόρτα μου δυνατά τρεις φορές εκείνο το βράδυ; 

Το επόμενο διάστημα αισθανόμουν όλο και πιο άβολα στο διαμέρισμα. Παρόλο που κοιμόμουν πολλές ώρες, ένοιωθα πάντα κουρασμένος. Χωρίς ενέργεια. Όποτε ξάπλωνα αισθανόμουν ένα βάρος στα πόδια μου. Η εξήγηση που έδινα ήταν ότι έφταιγε η πολύωρη ορθοστασία λόγω δουλειάς. Και πάντα ένοιωθα σαν κάποιος να με κοιτάει, να με παρακολουθεί.

Το μυστήριο άρχισε να μεγαλώνει, όταν άρχισα να χάνω προσωπικά μου αντικείμενα. Για την ακρίβεια αλλού τα άφηνα και αλλού τα έβρισκα. Για παράδειγμα, έβγαλα το ρολόι μου για να κάνω μπάνιο και το άφησα πάνω στο πλυντήριο. Όταν όμως τελείωσα το μπάνιο το ρολόι μου δεν ήταν εκεί. Το βρήκα την επόμενη μέρα ενώ σκούπιζα κάτω από το κρεβάτι μου. Το ίδιο γινόταν με το πορτοφόλι μου, την ταυτότητά μου, τα κλειδιά του αυτοκινήτου.

Το αποκορύφωμα έγινε όταν έχασα το σταυρουδάκι που φορούσα. Δε το έβγαζα ποτέ. Το φορούσα πάντα. Ένα πρωί όμως που ξύπνησα απλά δε το είχα. Σκέφτηκα ότι θα κόπηκε η αλυσίδα και πως θα έπεσε κάπου στο κρεβάτι. Δε το βρήκα όμως. Ναι το φορούσα όταν ξάπλωσα καθώς κάθε φορά πριν κοιμηθώ το φιλούσα. Έτσι και το βράδυ πριν εξαφανιστεί. 

Φοβήθηκα. Πάντα σκεφτόμουν μήπως η κυρία Μαρία έμπαινε στο διαμέρισμά μου, όταν έκανα μπάνιο, όταν κοιμόμουν και έπαιρνε τα πράγματά μου. Καθώς κατέβαινα γρήγορα τις σκάλες για να πάω να της μιλήσω είδα κάτι στα σκαλοπάτια που δε θα το ξεχάσω: Το σταυρουδάκι μου μαυρισμένο, σα να είχε καεί, πάνω σε ένα σκαλοπάτι... Έσκυψα και το πήρα... Στο σκαλοπάτι είχε αφήσει, σαν να έγινε από κάψιμο, το σχήμα του σταυρού, στο μέγεθος που είχε το σταυρουδάκι μου.

Βγήκα γρήγορα από το σπίτι. Στην αυλή με καλημέρισε η κυρία Μαρία: "Πολύ ανήσυχος μου ήσουν χτες. Τι έγινε και έκανες τόση φασαρία γιε μου;" Δεν απάντησα...Δεν ήξερα τι να απαντήσω...στην πραγματικότητα δεν ήξερα για τι πράγμα μιλούσε. Δεν είχα κάνει καθόλου φασαρία. Κοιμόμουν.

Εκείνη την μέρα έψαξα στο χωριό να βρω αλλού να μείνω αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Έψαξα και στις γύρω περιοχές αλλά και πάλι δε βρήκα κάτι. Αποφάσισα λοιπόν να παραιτηθώ και επέστρεψα στην Θεσσαλονίκη.

Δε γνωρίζω ποιος χτύπησε την πόρτα και γιατί συνέβησαν όλα αυτά τα γεγονότα από εκείνη τη στιγμή και ύστερα. Ξέρω μόνο ότι από τη στιγμή που έφυγα σταμάτησαν όλα τα περίεργα περιστατικά.