Το μωρό στην άκρη του δρόμου

Την ιστορία αυτή μου την είπε ένας θείος μου πριν μερικά χρόνια. Ήταν μαζί με τον ξάδερφό μου και όπως υποστηρίζουν και οι δύο πρόκειται για πραγματική ιστορία.

Ήταν βράδυ και επέστρεφαν με το αυτοκίνητο από το χωριό τους στη πόλη. Ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος και το φως της πανσέληνου  φώτιζε όλο το τοπίο. 

Ο θείος μου οδηγούσε αργά. Καθώς επέστρεφαν, στην άκρη του δρόμου, παρατήρησαν ένα καροτσάκι για μωρά. Τους έκανε εντύπωση και σταμάτησαν. Ο ξάδερφός μου κατέβηκε από το αυτοκίνητο και πλησίασε το καροτσάκι. Ο θείος μου παρατηρούσε από μέσα από το αυτοκίνητο.

Έβλεπε από το πίσω τζάμι του αυτοκινήτου τον ξάδερφό μου να πλησιάζει το καροτσάκι, να κοιτάει μέσα, να γυρίζει απότομα προς το αυτοκίνητο και να τρέχει πίσω! Άνοιξε γρήγορα τη πόρτα.

"Τι έγινε;" ρώτησε ο θείος μου.

"Μέσα στο καροτσάκι έχει ένα μωρό που κλαίει! Κάποιος το παράτησε εδώ!"  απάντησε ο ξάδερφός μου.

Αποφασίσανε αμέσως να το πάρουμε από την ερημιά και να το πάνε στο νοσοκομείο αφού ειδοποιήσουν πρώτα την αστυνομία.

Ο ξάδερφός μου πήρε το μωράκι στην αγκαλιά του, μπήκε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσανε.

Το μωράκι ηρέμησε αμέσως μέσα στο αμάξι. Άρχισαν και οι δύο να το μιλάνε για να μην κλαίει.

Καθώς το μιλούσε ο ξάδερφός μου άρχισε να παρατηρεί μια αλλαγή στην έκφραση του προσώπου του μωρού. Το γέλιο του είχε αλλάξει. Σαν να χαμογελούσε μεγάλος άντρας.

Ο ξάδερφός μου συνέχισε να το κρατά απασχολημένο. "Ποιος σε άφησε εδώ ομορφούλη μου;" "Πως σε λένε μικρούλη;" "Που θα σε πάμε τώρα;" ρωτούσε στο μωράκι.

Τότε, το μωρό, με αντρική βαριά φωνή και με έκφραση όλο κακία απάντησε "στο διάολο που περιμένει και εσάς τους δυο".

Μόλις το ακούσανε αυτό πανικοβλήθηκαν! Ο ξάδερφός μου απομάκρυνε το μωρό από πάνω του, το πέταξε σχεδόν πάνω στη πόρτα! Ο θείος μου σταμάτησε απότομα το αυτοκίνητο και ζήτησε από τον γιο του να βγάλει το μωρό έξω από το αυτοκίνητο.

Μόνο που το μωρό δεν υπήρχε πλέον. Είχε εξαφανιστεί....

Διαβάστε επίσης:

Σατανικά Μηνύματα

Το κομμάτι της τούρτας

Ποδήλατο χωρίς αναβάτη

Γεια σας. Κατάγομαι από ένα παραλιακό χωριό της Ξάνθης και τα καλοκαίρια μου τα περνάω συνήθως εκεί. Στο χωριό μου λοιπόν υπάρχει μια ιστορία με έναν ποδηλάτη ο οποίος έπεσε από έναν γκρεμό μαζί με το ποδήλατο του. Πολλοί ισχυρίζονται από τότε ότι έχουν δει ένα ποδήλατο να εμφανίζεται από το πουθενά και ξαφνικά να εξαφανίζεται και πάλι.

Πολλοί φοβούνται να πάνε στο σημείο που έγινε το περιστατικό και η αλήθεια είναι πως και εγώ, όταν ήμουν μικρός, δε περνούσα από εκεί. Όταν όμως έφτασα στην εφηβεία και μιας και το έπαιζα παιδί της πόλης που δε πιστεύει σε δεισιδαιμονίες των χωρικών, αποφασίσαμε ένα απόγευμα να πάμε να αράξουμε στο γκρεμό με μπύρες και να αγναντέψουμε την θέα. 

Η αλήθεια είναι ότι η θέα είναι καταπληκτική από εκείνο το σημείο. Η ιστορία όμως για τον ποδηλάτη μας τρόμαζε λίγο και έφερε την συζήτησή μας σε παραφυσικές ιστορίες. Όσο περνούσε η ώρα και σκοτείνιαζε, κάποιοι από την παρέα άρχισαν να νιώθουν άσχημα και να θέλουν να φύγουμε.

Η αλήθεια είναι ότι καθώς αρχίσαμε να συζητάμε για τον ποδηλάτη, τα τσομπανόσκυλα από ένα μαντρί που είχε λίγο πιο πέρα άρχισαν να γαβγίζουν συνέχεια, αναστατώνοντας παράλληλα και τα πρόβατα. 

Το καλοκαιρινό αεράκι που βγήκε χτυπούσε τις λαμαρίνες και τις πόρτες από ένα εγκαταλελειμμένο μαντρί λίγο πιο κάτω.

"Λένε πως τα ζώα αγριεύουν και χτυπάνε οι πόρτες πριν εμφανιστεί το φάντασμα του ποδηλάτη" είπε ένας από την παρέα.

"Ιστορίες για παιδάκια. Πως μπορείτε και..." πήγα να πω εγώ αλλά εκείνη τη στιγμή ακούσαμε ένα κουδουνάκι σαν των ποδηλάτων. Έντρομοι κοιτάξαμε προς την κατεύθυνση που ακούστηκε το κουδουνάκι και είδαμε ένα κόκκινο ποδήλατο χωρίς αναβάτη να κατευθύνεται προς το μέρος μας. 

Απομακρυνθήκαμε έντρομοι από το σημείο που ήμασταν. Το ποδήλατο πέρασε από δίπλα μας και έπεσε στο γκρεμό. Δεν ακούσαμε κάποιο ήχο από τη πτώση του στο έδαφος ή στη θάλασσα. Σα να εξαφανίστηκε πέφτοντας. Δεν είχαμε όμως το θάρρος να δούμε που κατέληξε το ποδήλατο.

Εξαφανιστήκαμε τρέχοντας. 

Ίσως κατατάξετε την ιστορία μου στους αστικούς μύθους. Δε ξέρω... Ξέρω όμως τι είδα εγώ και η παρέα μου με τα ίδια μας τα μάτια εκείνη τη μέρα και πως δε πρόκειται να ξαναπεράσω από εκείνο το σημείο για πολύ καιρό ακόμη.


Διαβάστε επίσης:

Πνεύμα ή παράλληλο σύμπαν;

Μα, δεν έφυγες;

Ο Μάγος Κύνωπας

Με λένε Βαγγέλη και μεγάλωσα στην πανέμορφη Πάτμο, όπου και μου συνέβη το περίεργο περιστατικό που θα σας διηγηθώ. 

Ήμουν μικρός τότε. 12 χρονών περίπου. Ήταν αργά το βράδυ. Εγώ είχα κοιμηθεί από νωρίς. Ξαφνικά όμως ξύπνησα . Άνοιξα τα μάτια μου. Θυμάμαι κοίταξα στην πόρτα του υπνοδωματίου μου, γιατί με την άκρη του ματιού μου έπιασα μια κίνηση. Κάποιος πέρασε έξω από το δωμάτιο με κατεύθυνση προς το κάτω όροφο που ήταν η κουζίνα, το καθιστικό και το μπάνιο των επισκεπτών.

Νόμιζα ότι ήταν ένας από τους γονείς μου και σηκώθηκα κι εγώ από το κρεβάτι για να κατέβω στην κουζίνα, να πιω ένα ποτήρι νερό μιας και διψούσα. Κατεβαίνοντας όμως τη σκάλα, ακριβώς μπροστά μου στη κουζίνα, δεν είδα κανένα από τους γονείς μου. Αντίθετα,  μέσα στη κουζίνα ήταν ένας μεγάλος σε ηλικία άντρας, ντυμένος στα άσπρα και με κοιτούσε χαμογελώντας ενώ κατέβαινα τα σκαλοπάτια. 

Φοβήθηκα. Κοκάλωσα από το φόβο. Ποιος ήταν αυτός; Άρχισα να φωνάζω τον πατέρα μου και έτρεξα στο υπνοδωμάτιό τους. Τους είπα τι είδα. Ο πατέρας μου έλεγξε το σπίτι. Γύρισε και μου είπε ότι ήταν ο θείος μας που δίψασε και ήρθε σε μας να πιει νερό.

Το πίστεψα τότε. Ήμουν μικρός βλέπετε. Όταν μεγάλωσα όμως μου εξήγησαν ότι τότε δεν ήταν ο θείος μου αυτός που είδα. Μου είχαν πει ψέματα για να μη φοβηθώ. Ήταν μάλλον το πνεύμα του Μάγου Κύνωπος που ακόμη γυρίζει τα βράδια στο νησί μας...

Ο ασπρομάλλης γέροντας

Λέγομαι Ελένη Μάντζιου, και σας γράφω από την Καρδίτσα. Είμαι 37 χρονών. Τον Ιούνιο του 2003, παραμονή της γέννησης του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, μπήκα στο Νοσοκομείο «Παπανικολάου» της Θεσσαλονίκης, στο Αιματολογικό. Έπασχα από οξεία μυελογενή λευχαιμία. Έκαμα το πρώτο σχήμα χημειοθεραπείας. 

Η ασθένεια δεν έχει ίαση. Οι γιατροί αναζήτησαν τα αδέρφια μου, για να εκθέσουν την κατάσταση και να συνεργαστούν μαζί τους για τη θεραπεία μου. Έχω άλλα τρία αδέρφια, αλλά εγώ ήμουν υιοθετημένη. Τους ειδοποίησε ο σύζυγός μου. Μετά από 20 χρόνια δέχτηκαν και ήρθαν.

Είχα συμβατότητα με τη μεγάλη αδερφή μου. Έκανα άλλα δύο σχήματα. Μετά ετοιμάστηκα για τη μεταμόσχευση μυελού των οστών. Μπήκα στις 24 Νοεμβρίου. Τα κύτταρα τα πήρα στις 2 Δεκεμβρίου. Όλα καλά! 

Παραμονή Χριστουγέννων γύρισα στο σπίτι μου. Μετά από δύο μήνες περίπου είδα μπροστά μου έναν ασπρομάλλη γέροντα με λευκό χιτώνα να μου λέει: «Όλα πέρασαν, δεν ήταν να το περάσεις εσύ αυτό». Επί ένα χρόνο αναζητούσα ποιος άγιος ήταν αυτός πού εμφανίστηκε και μου συμπαραστάθηκε στο πρόβλημά μου. 

 

Όταν τα κατάφερα και πραγματοποίησα το τάμα μου στη Λέσβο, στον Άγιο Ραφαήλ, περπατούσαμε με το σύζυγό μου στην πόλη της Μυτιλήνης. Μπήκαμε στο Ναό του Αγίου Θεράποντα τυχαία. Εκεί ανακάλυψα ότι ο Άγιος που είχα δει τότε, ήταν ο άγιος Θεράπων, ο Επίσκοπος Κύπρου! Αυτός που είδα τότε ήταν Αυτός που προσκύνησα στην εικόνα του Ναού! Ειλικρινά σας λέω πως δεν γνώριζα ούτε τη μορφή του, ούτε το όνομά του, ούτε τον ήξερα δηλαδή, ούτε τον είχα ακούσει ποτέ, ούτε τον είχα προσκυνήσει.

πηγή 

Σημάδι από την Παναγία

Θυμάμαι εκείνη την περίοδο είχα πάρα πολλά προβλήματα. Με τη δουλειά, προσωπικά, οικογενειακά. Ένιωθα πως δεν είχα πια κουράγιο να συνεχίσω.

Παρακαλούσα την Παναγία να μου δείξει τι να κάνω, πως να αντιμετωπίσω τα προβλήματα. Όλοι μας δεν καταφεύγουμε στην Παναγία όταν βρισκόμαστε σε πολύ άσχημη θέση;

Μια Κυριακή πήγα στην εκκλησία. Δεν πήγαινα συχνά. Κάπου κάπου. Εκείνο το πρωί στη λειτουργία ήταν και ο αρχιεπίσκοπος. Μαζί με πολλούς παπάδες που τον ακολουθούσαν. Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας εγώ και πάλι παρακαλούσα την Παναγία να με βοηθήσει, να μου δείξει το δρόμο.

Στο τέλος της λειτουργίας, ο αρχιεπίσκοπος και όλη η ακολουθία του βγήκαν από την εκκλησία. Οι πιστοί περιμέναμε να βγουν αυτοί πρώτοι και στη συνέχεια εμείς. Καθώς έβγαιναν έξω λοιπόν με κοιτάζει ένας παππάς και μου γνέφει να τον πλησιάσω. Ήταν μεγάλος σε ηλικία, χαμογελαστός, ήρεμος, γαλήνιος με λαμπερό πρόσωπο παρόλο το μεγάλο της ηλικίας του.

Τον πλησίασα και όταν έφτασα κοντά του μου έδωσε μια εικονίτσα. Δε μου είπε τίποτα, απλά μου έδωσε την εικόνα. Την κοίταξα. Ήταν της Παναγίας της Οδηγήτριας! Σήκωσα το βλέμμα μου από την εικόνα προς τον παππά για να τον ευχαριστήσω. Δεν τον βρήκα. Θα βγήκε έξω σκέφτηκα. Έψαξα για λίγο αλλά δεν τον είδα πουθενά.

Μου φαίνεται πολύ τραβηγμένο για να είναι απλά σύμπτωση. Ενώ είχα προβλήματα και παρακαλούσα την Παναγία να μου δείξει το δρόμο να τα αντιμετωπίσω, με πλησίασε ένας παππάς (τον οποίο δεν μπόρεσα να τον ξαναβρώ) και μου έδωσε μια εικόνα, όχι όμως οποιαδήποτε εικόνα, αλλά την εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας!

Από τότε την έχω μαζί μου πάντα στο πορτοφόλι μου.

Ο Μοναχός

Την πρώτη φορά που πήγα στο Άγιο Όρος μου συνέβη κάτι πολύ περίεργο που μου άλλαξε τη ζωή.

Είχα φτάσει στη Μονή που θα μέναμε με ένα φίλο μου. Θα καθόμασταν 4 μέρες εκεί και μαζί με όλα τα άλλα θα βοηθούσαμε τους μοναχούς στις εργασίες τους.

Ένα πρωί, και ενώ είχα τελειώσει με τις δουλειές στο κήπο, αποφάσισα να κάνω μια βόλτα στο μονοπάτι που οδηγούσε προς τη κορυφή του βουνού. Εκεί είχε αρκετά κελιά, όπου οι μοναχοί απομονώνονταν από τον υπόλοιπο κόσμο. 

Στο δρόμο μου είδα ένα μοναχό μέσα σε ένα κελί σα σπηλιά. Καθόταν μόνος του, τον πλησίασα και τον χαιρέτισα. Συστηθήκαμε και αρχίσαμε την ομιλία. Σε μια στιγμή τον ρώτησα πως και αποφάσισε να πάει στο Άγιο Όρος και να απομονωθεί στο κελί αυτό. Τον ρώτησα αν του λείπει η οικογένειά του. Αυτός αντί για απάντηση μου είπε:

"Βλέπεις τον κουβά εκεί κοντά στην είσοδο; Πάρτον σε παρακαλώ, γέμισέ τον με νερό από τη πηγή που έχει έξω και φέρτο μου."

Έτσι και έκανα. Νόμιζα πως ήθελε να πλυθεί. 

Όταν του πήγα τον κουβά μου είπε να βάλω το χέρι μου μέσα και να το ανακατέψω. Μόλις το έκανα αυτό μου είπε:

"Βλέπεις πως είναι το νερό τώρα που το ανακάτεψες; Έτσι ήταν η ζωή μου όταν δεν ήμουν εδώ. " Για να συνεχίσει όταν ηρέμησε το νερό στο κουβά "Έτσι είναι η ζωή μου τώρα".

Αποχαιρέτισα το γέροντα και επέστρεψα στη μονή. Εκεί είπα την ιστορία αυτή σε ένα άλλο μοναχό, ο οποίος μόλις το άκουσε, χαμογέλασε, σταυρωκοπήθηκε και μου είπε ότι είμαι ευλογημένος!

Την επόμενη μέρα επισκεφτήκαμε μια άλλη μονή που ήταν πολύ κοντά σε αυτή που μέναμε. Μας υποδέχτηκαν όλο καλοσύνη (και με τα υπέροχα λουκούμια τους). Όταν μας ρώτησαν πως μας φαίνεται το μέρος, εγώ βρήκα την ευκαιρία να τους διηγηθώ την ιστορία μου. Και πάλι μου είπαν ότι είμαι ευλογημένος. Αυτή τη φορά όμως δεν κρατήθηκα και ρώτησα: γιατί ευλογημένος;

"Παιδί μου" μου απάντησαν, "ο γέροντας που λες έχει πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια. Λίγοι είναι αυτοί που τους εμφανίστηκε από τότε."

Είχε Άγιο!

Ένα Κυριακάτικο πρωινό έπρεπε να πάω στη δουλειά, η οποία ήταν αρκετά έξω από τη πόλη που έμενα, ψηλά στο βουνό. Ο καιρός ήταν ηλιόλουστος αλλά πολύ κρύος. Είχε προηγηθεί μια εβδομάδα με χιόνια και παγετούς.

Αγουροξυπνημένος και χωρίς πολύ όρεξη για δουλειά ξεκίνησα την οδήγηση. Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόσεχα πολύ στον ορεινό δρόμο. Με είχε ξεγελάσει ο ήλιος. Μέχρι που πάτησα σε πάγο που υπήρχε στο δρόμο και έχασα τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Προσπάθησα να το επαναφέρω αλλά μάταια.  Με το πάγο στο δρόμο ήταν αδύνατο να αποκτήσω και πάλι τον έλεγχο.

Το τελευταίο που θυμάμαι είναι το αυτοκίνητο να κατευθύνεται στο γκρεμό.  Τότε όλα άσπρισαν εμπρός μου! Έχασα κάθε επαφή με το περιβάλλον. Έβλεπα μόνο λευκό φως και το κάθισμα του αυτοκινήτου να με αγκαλιάζει! Ναι ένιωθα το κάθισμα του αυτοκινήτου να με κλείνει μέσα του, σαν μια αγκαλιά και όλο αυτό μέσα σε ένα λευκό, ζεστό φως. 

Το αυτοκίνητο έφερε δυο τούμπες. Το μόνο που κατάλαβα εγώ ήταν οι ήχοι από τα χτυπήματα στις λαμαρίνες του αυτοκινήτου. Αλλά τους άκουγα σαν να ήμουν μακρυά από αυτούς, όχι μέσα στο αυτοκίνητο.

Όταν το αυτοκίνητο επιτέλους σταμάτησε να φέρνει τούμπες, το λευκό φως έσβησε και μπορούσα να δω και πάλι το περιβάλλον γύρω μου. Κρεμόμουν από τη ζώνη του καθίσματος. Το αυτοκίνητο είχε σταθεροποιηθεί με τη πόρτα του συνοδηγού στο έδαφος.

Αποτέλεσμα του ατυχήματος ήταν το αυτοκίνητο να πάει στα σκουπίδια. Η ζημιά ήταν τεράστια. Όσο αφορά σε εμένα, δεν έπαθα το παραμικρό. Ούτε καν σημάδια από τη ζώνη. Ούτε μια γρατζουνιά.

Είμαι σίγουρος πως είχα άγιο! Δεν εξηγείται διαφορετικά κατά τη διάρκεια του ατυχήματος να βλέπω ότι είμαι μέσα σε ένα λευκό φως, το κάθισμα να με αγκαλιάζει σα να θέλει να με προστατέψει και να βγαίνω από τέτοιο σοβαρό ατύχημα χωρίς τη παραμικρή γρατζουνιά.

Την ημέρα του ατυχήματος ήταν των Αγίων Θεοδώρων!  

Πασχαλινό Θαύμα!

Όλα ξεκίνησαν τον Μάρτιο του 2001, διηγείται ο Λάμπρος Θεοδωράκος, ετών 31, κάτοικος Βάθης N. Κιλκίς:

Αναγκάστηκα να πω στους δικούς μου ότι είχε διογκωθεί ο ένας όρχις και υπέφερα. Μέχρι τότε δεν υπολόγιζα τον κίνδυνο, ντρεπόμουν και να το πω. Ξεκίνησε ένας Γολγοθάς για μένα.

Ήταν 7 Μαρτίου, όταν μου έκαναν εισαγωγή στην Ουρολογική Κλινική του Νοσοκομείου Κιλκίς, στο οποίο υπηρετεί και η αδελφή μου Βασιλική ως νοσηλεύτρια. Εξετάσεις αίματος, αξονικές, υπέρηχος έδειξαν κατά 90% ότι ήταν από τις πιο άσχημες μορφές καρκίνου του όρχεως. Οι γιατροί πρώτη φορά έβλεπαν τόσο διογκωμένο αδένα. Η χορειακή γοναδοτροπίνη, με φυσιολογικό ανώτατο όριο το 5, σε μένα ήταν 1502! Για να αποφευχθεί περαιτέρω επιδείνωση και με άλλες μεταστάσεις, έγινε αμέσως εγχείρηση στις 9 Μαρτίου, πρώτο ­πρώτο χειρουργείο, μεολική ορχιδεκτομή του ενός όρχεως. Χειρουργός ο κ. Χασάκιολης.

Οι γονείς μου Δημήτριος και Ελευθερία, απλοί και πιστοί άνθρωποι, δεν απελπίστηκαν, σε αντίθεση με την αδελφή μου, που λόγω της ιδιότητός της και των συζητήσεων με τους γιατρούς καταλάβαινε τη σοβαρότητα της καταστάσεως.

Αμέσως μετά την εγχείρηση, η αδελφή μου μετέφερε το παρασκεύασμα στη Θεσσαλονίκη, στη γνωστή μας παθολόγο- ανατόμο κ. Νικολαΐδου στο Νοσοκομείο “Παπανικολάου” για ιστολογική εξέταση. Στο σύντομο ταξίδι έκλαιγε και παρακαλούσε. Βλέπει ξαφνικά σαν όραμα μπροστά της μέσα σε μια λάμψη την εικόνα της μορφής του αγίου Ραφαήλ, αλλά αμέσως χάθηκε.

Το Σαββατοκύριακο 10­ - 11 Μαρτίου ήταν εφιαλτικό για εκείνην, περιμένοντας τα αποτελέσματα. Εγώ υπέφερα φρικτά. Σταματούσαν οι πόνοι μόνο όταν καθόταν δίπλα μου η Βασιλική, μ' έπιανε από το ένα χέρι, και από το άλλο κρατούσαμε σφικτά κι οι δυο από μια εικόνα των τριών αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, και παρακαλούσαμε· και μετά από λίγο πάλι με έπιαναν οι πόνοι! Κι αυτό, γιατί είχα την αρρώστια πολύ καιρό. Κι όπως μου εξήγησαν αργότερα, έκανε μετάσταση και είχα μυοσκελετικούς πόνους. Μεταστατικά παρουσίασα “μπλόκ λεμφαδένων” κοντά στο δεξιό νεφρό, άλλον έναν όγκο ψηλαφητό!

Τη Δευτέρα βγήκαν τα αποτελέσματα της ιστολογικής, ήταν σεμίνωμα, καρκίνος χημειο­ευαίσθητος (αντιμετωπίσιμος με χημειοθεραπεία) και απ' αυτήν την άποψη όχι η χειρότερη μορφή καρκίνου.

Η κ. Νικολαΐδου συνεννοήθηκε με την Διευθύντρια Γ΄ Χημειοθεραπείας του “Θεαγενείου” Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης για να αρχίσω χημειοθεραπείες, τέλη Μαρτίου. Οι γιατροί πάντως έλεγαν, επειδή είχε περάσει πολύς καιρός, ότι ίσως να μην ενεργούσε η χημειοθεραπεία και να χρειαζόταν νέα επέμβαση, για να αφαιρεθεί και ο μεταστατικός όγκος.

Έκανα συνολικά πέντε "σχήματα" χημειοθεραπείας. Μετά από κάθε θεραπεία, πηγαίναμε εγώ, η μητέρα μου και η αδελφή μου στο Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στην Γρίβα της Γουμένισσας, και μας διάβαζαν Ευχή υπέρ θεραπείας. Είχαν κρατήσει και το όνομά μου και μέ μνημόνευαν στις Λειτουργίες. Όταν πάλι πηγαίναμε οι τρεις για τη θεραπεία, ο πατέρας μου έβρισκε κάποιον συγχωριανό μας με αυτοκίνητο και πάντοτε ερχόταν στο Μοναστήρι εκείνος και διάβαζε Παράκληση για μένα. Συνέχεια προσευχόμασταν και κάθε μέρα που πήγαινε η αδελφή μου για το Νοσοκομείο περνούσε από το προσκυνητάρι έξω απ' τη Μητρόπολη, άναβε κερί και παρακαλούσε.

Από τις χημειοθεραπείες έπεσαν τα μαλλιά μου, φορούσα καπέλο. Το Πάσχα ντράπηκα να πάω στην Εκκλησία, στα χάλια που ήμουν, έμεινα με τον πατέρα μου συντροφιά στο σπίτι. Στην Εκκλησία πήγαν η μητέρα και η αδελφή μου. Την ώρα που ψέλνει ο Ιερεύς το “Χριστός Ανέστη”, βλέπει η Βασιλική σε όραμα εμένα και τον πατέρα μου στο δωμάτιο να μας φωτίζει από πάνω ένα φως και ψηλά μέσα στο φως τον άγιο Ραφαήλ. Πήρε πολύ κουράγιο απ' αυτό που είδε, διότι ήταν συνέχεια λυπημένη για την κατάστασή μου.

Την άλλη μέρα, καθόταν δίπλα μου, να μου δίνει θάρρος. Όπως αποκοιμήθηκα και προσευχόταν, βλέπει ολοζώντανα μπροστά της τον άγιο Ραφαήλ με τον άγιο Νικόλαο να με πιάνουν από το κεφάλι και τα πόδια, να με μεταφέρουν σε χειρουργικό τραπέζι, να με χειρουργεί ο άγιος Ραφαήλ εκεί που είχα τον μεταστατικό καρκίνο με κανονική τομή, από την οποία έβγαλε ένα μαύρο ογκίδιο και το έδωσε στην αγία Ειρήνη να το πετάξει μακριά, ενώ ο άγιος Νικόλαος μου έβαζε λάδι στην τομή. Ξύπνησα κι ένιωθα πότε τσιμπήματα πότε πόνους σ' εκείνο το σημείο!

Ήρθε ο καιρός για τη νέα αξονική τομογραφία, μετά την ολοκλήρωση των πέντε “σχημάτων”. Η κ. Νικολαϊδου μας έλεγε ότι όλο και μίκραινε ο όγκος, όπως τον ψηλαφούσε η ίδια. Αποβραδίς η αδελφή μου δεν κοιμήθηκε καθόλου. Προσευχόταν, έκλαιγε, την έτρωγε η αγωνία. Την ώρα που πηγαίναμε για τη Θεσσαλονίκη, βλέπει πάλι σε όραμα τον άγιο Ραφαήλ μπροστά μας να κρατάει μια μαυρισμένη αξονική, να την βυθίζει σε ένα δοχείο νερού, να την πλένει και να μας την δείχνει ολοκάθαρη στο πάσχον μέρος, εκεί που ήταν προηγουμένως μαυρισμένη.

Εκείνο τον καιρό είχε δει σε όνειρο και τη μακαρίτισσα γιαγιά μας Βασιλική και της είπε: "Προσεύχομαι κι εγώ για το Λάμπρο. Μη νομίζεις ότι οι πεθαμένοι δεν προσεύχονται. Είμαι σε πολύ καλό μέρος. Ο Λάμπρος θα γίνει καλά" Κι ο πατέρας μου είδε τον άγιο Ραφαήλ μέσα στο σπίτι σε όνειρο και του είπε: “Μη στενοχωρείσαι, όλα θα είναι καλά”! Βγαίνω από τον τομογράφο, πηγαίνει η αδελφή μου στο γιατρό να πάρει την αξονική και της λέει ο γιατρός: “'Αν δεν είχα την προηγούμενη, θα έλεγα ότι έχω αξονική απόλυτα υγιούς ανθρώπου”!

Στο “Θεαγένειο” δεν πίστευαν ότι θα προέκυπταν τέτοια αποτελέσματα. Και στην Ουρολογική του Κιλκίς οι θεράποντες γιατροί είπαν: “Ήταν σαν να έπεσες από ψηλά, από τον τελευταίο όροφο πολυκατοικίας, και το μόνο που έπαθες ήταν να σπάσεις το χέρι σου”, δηλαδή ασήμαντο το κακό. Είμαι απόλυτα υγιής.

πηγή

Μπαμπά είδα τον παππούλη !

Πάσχα του 2003 μοναχοπαίδι τότε η 4ετής Ιωάννα μας αρρώστησε με υψηλό πυρετό και ωτίτιδα. Με τα δυνατά αντιβιοτικά σε δύο δόσεις έπεσε η άμυνα του οργανισμού. Στις 23/5 μας ξύπνησε με κλάματα, διπλωμένη στα δύο στο κρεβατάκι της. Μετά από αλλεπάλληλες εξετάσεις μας παρέπεμψαν στο Νοσοκομείο, κι από εκεί στη Θεσσαλονίκη ή την Αθήνα, διότι μόνο σε οργανωμένα νοσοκομεία των δύο πόλεων θα μπορούσαν να της κάνουν μυελόγραμμα. 

Στις 2.6.03 έγινε εισαγωγή στο αιματολογικό-ογκολογικό του ΑΧΕΠΑ. Της έκαναν αλλεπάλληλες αιμοληψίες και τελικά μυελόγραμμα. Την επομένη η Διευθύντρια-Καθηγήτρια κ. Φανή Αθανασιάδου μας ενημέρωσε ότι το παιδί μας έχει διπλότυπη οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία μεικτών τύπων- πληθυσμών (Τ και Β) με κυριαρχία των (Β), σπάνια περίπτωση. 

» Έπρεπε να υπογράψουμε, να αρχίσει χημειοθεραπεία, που ίσως δε θα την άντεχε....

»Υπογράψαμε. Την πρώτη κιόλας μέρα η μικρή μας είπε:

–Μπαμπά είδα τον παππούλη. 

–Ποιόν παππούλη; 

–Είδα τον παππούλη τον Νικόλαο. 

–Ποιόν Νικόλαο; 

–Τον Άγιο Νικόλαο. Φορούσε μαύρα ρούχα και μου είπε μπαμπά, να πας στο Μοναστήρι να μου φέρεις ένα εικονάκι του Αγίου Ραφαήλ να το βάλω στο κεφάλι μου κάτω από την εικόνα του Χριστούλη να με κάνει καλά, (κι εκείνη την στιγμή σηκώνει τα χεράκια της και μας δείχνει την εικόνα του Χριστούλη που ήταν καρφωμένη στον τοίχο πάνω από το προσκέφαλο της).

Θεέ μου τι νοιώσαμε! Μοναδική εμπειρία: η λύπη να γίνεται χαρά, η αγωνία δύναμη, το δάκρυ πίστη, κι ο πόνος ελπίδα.

Σημειωτέον ότι αυτά ήταν λόγια ενός τετράχρονου παιδιού που δεν είχε ακούσει ποτέ τίποτε μέχρι εκείνη τη στιγμή για Αγίους. Και το σημαντικότερο ότι κι εμείς κι η μητέρα μου ακόμη μόνο τον Άγιο Νικόλαο τον θαλασσινό γνωρίζαμε ο οποίος είναι και προστάτης πολιούχός μας.

Πετάχτηκα με λαχτάρα στο διάδρομο και άρχισα να ρωτάω ποιος είναι αυτός ο Άγιος και που υπάρχει μοναστήρι εκεί κοντά.

Στο διπλανό μας θάλαμο στο (Νο 7) νοσηλευόταν ένα 3χρονο ξανθό χαριτωμένο αγοράκι ο Βασιλάκης στο οποίο, μία μέρα πριν, οι γιατροί είχαν διαγνώσει όγκο στην μύτη και ετοιμάζονταν για θεραπείες.

 Οι γονείς ενημέρωσαν αμέσως τη θεία του η οποία γνώριζε προφανώς το μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στη Γρίβα Γουμένισσας και η οποία με μεγάλη πίστη τους είπε:

 
–Να μην πειράξει κανείς το παιδί, μέχρι να ανεβώ στο Μοναστήρι, να φέρω λαδάκι και Αγίασμα να το σταυρώσουμε.

Έτσι κι έγινε. Η θεία ανέβηκε στο μοναστήρι της Γρίβας, παρακάλεσε μέσα από την ψυχή της τους Αγίους, πήρε από ένα μπουκαλάκι λαδάκι και αγιασμό. Όταν έφτασε στο ΑΧΕΠΑ, σταύρωσε με το λαδάκι τον μικρούλη και του έδωσε να πιει από το αγίασμα. Συγχρόνως διάβαζε και τον παρακλητικό κανόνα των Αγίων.

Την επομένη το πρωί ξανακάνουν επαναληπτικές εξετάσεις στο παιδί και όλες βγαίνουν αρνητικές, το παιδί ήταν ολοκάθαρο, δεν υπήρχε κανένας όγκος πουθενά. Την ώρα που πανηγύριζαν λοιπόν γονείς και θεία του παιδιού του θαλάμου Νο 7, εκείνη την στιγμή είναι που βγαίνει και η μητέρα μου από το δικό μας δωμάτιο Νο 6 και σχεδόν πέφτει πάνω τους βλέποντάς τους σχεδόν να χορεύουν από την χαρά τους. Τής εξιστορούν το θαύμα του Αγίου στον μικρούλη, και με φωνάζει να το ακούσω κι εγώ με τα αυτιά μου και να μας πούνε πως θα μπορούσαμε να πάμε κι εμείς στο μοναστήρι αυτό. Ο πατέρας του μικρού μου έκανε ένα σχεδιάγραμμα της διαδρομής Θεσσαλονίκη-Γρίβα και αποχαιρετιστήκαμε.

Χωρίς δεύτερη κουβέντα, φεύγουμε με τη μητέρα μου για το μοναστήρι. Όταν φτάσαμε ήταν γύρω στις 3.30΄ μ.μ. περίπου. Εκεί βλέπουμε κάποιον καλόγερο, του εξηγήσαμε την κατάσταση της μικρής, και μας πέρασε στον μικρό ναό όπου βρίσκονται τα οστά των Αγίων και άρχισε να διαβάζει την Παράκληση. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχε κανείς μας καταλάβει τι ακριβώς γινότανε, που και πως βρισκόμασταν και γιατί.

Δεν άργησε να ξεδιπλωθεί το νήμα που οδηγούσε στη λύση του μυστηρίου, όταν κατά την Παράκληση τον άκουσα να μνημονεύει τα ονόματα των Αγίων (Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης). Αρχίσαμε να κοιταζόμαστε στα μάτια με τη μητέρα μου. Σήκωσα τα μάτια μου και αντίκρισα την εικόνα των τριών Αγίων και άρχισα να διαβάζω τα ονόματά τους δίπλα από την αγιογραφία του καθενός.

Τότε κατάλαβα ότι «ο παππούλης ο Νικόλαος» που είδε η μικρή ήταν ο συγκεκριμένος Άγιος της συνοδείας του Αγίου Ραφαήλ, του Αγίου που όλοι εμείς δεν γνωρίζαμε καν ποιός είναι, αποδείχτηκε όμως ότι εκείνος μας γνώριζε και έστελνε την μεσιτεία του. Ξεσπάσαμε σε λυγμούς. Εμείς οι τόσο ανάξιοι να ζούμε τέτοιο θαύμα. Αγκαλιάζαμε και φιλούσαμε τα πάνσεπτα οστά των Αγίων κλαίγοντας, κι όπως έπεφταν τα δάκρυά μας παρακαλούσαμε τους Αγίους να βοηθήσουν το παιδί μας στις δύσκολες αυτές ώρες που περνούσε και που εμείς πλέον ήμασταν απλοί θεατές.

Κατόπιν ο μοναχός μας έδωσε λαδάκια και αγιασμό, να σταυρώνουμε την μικρούλα και μας παρότρυνε να κάνουμε τρεις λειτουργίες στο όνομα της Ιωάννας, να εξομολογηθούμε και να κοινωνήσουμε αν μπορούμε.

Μάλιστα μου τόνισε ότι καλό θα ήταν, αν μπορούσα, να πήγαινα προσκύνημα στη Μυτιλήνη στον τόπο μαρτυρίου των Αγίων. Το παιδί μου γλίτωσε από το αναπόφευκτο με θαύμα των Αγίων (εκτενής περιγραφή και φωτογραφίες του παιδιού απεστάλησαν πρόσφατα στη Μονή).

Η Άγνωστη Γυναίκα

Πολλές φορές στην ζωή μας επικαλούμαστε τον Θεό και τούς Αγίους Του. 

Αυτό λοιπόν έκανε και μια οικογένεια από την Κύπρο, γνωστή από τις τηλεοπτικές εκκλήσεις της πριν δύο χρόνια, για την εξεύρεση δότη προκειμένου να βρεθεί μόσχευμα για εγχείρηση στο μικρό παιδί τους, τον Ανδρέα που έπασχε από λευχαιμία.

Μόσχευμα βρέθηκε και οι γονείς ετοιμάσθηκαν για να ταξιδεύσουν στις ΗΠΑ, όπου θα γινόταν η λεπτή χειρουργική επέμβαση μεταμόσχευσης μυελού. 

Όλοι θυμόμαστε τότε την αγωνία της οικογένειας του Βάσου Βασιλείου από τη Λεμεσό και τις καθημερινές εκκλήσεις τους στον Χριστό μας για να σώσει το παιδί τους.

Πριν λοιπόν ξεκινήσουν για την εγχείρηση οι γονείς άκουσαν για τα θαύματα της Αγίας Μαρίνας και πήραν την πρωτοβουλία να τηλεφωνήσουν στο μοναστήρι τής Αγίας Μαρίνας στην Άνδρο και να ζητήσουν την ευλογία Της. 

Στο τηλέφωνο ο ηγούμενος της Μονής αρχιμανδρίτης Κυπριανός υποσχέθηκε πως θα προσευχηθεί στην Αγία και ευχήθηκε στους γονείς να έχει το παιδί την Αγία Μαρίνα στο χειρουργείο για βοήθεια. Πράγματι με την ευχή του ηγουμένου Κυπριανού στις αποσκευές τους και με ακράδαντη την πίστη για τη βοήθεια της Αγίας Μαρίνας οι δύο γονείς και ο μικρός Ανδρέας μετέβησαν στις ΗΠΑ.

Μετά τις καθιερωμένες προκαταρκτικές εξετάσεις προετοιμασίας ο μικρός Ανδρέας εισήλθε για την πραγματικά πολύ σοβαρή και λεπτή εγχείρηση. 

Λίγη ώρα πριν το χειρουργείο παρουσιάστηκε στον ιατρό που θα χειρουργούσε τον μικρό Ανδρέα μία γυναίκα.

Είπε πως είναι γιατρός και παρακάλεσε να παρακολουθήσει την εγχείρηση, επειδή ήταν προσωπική ιατρός του μικρού Ανδρέα. Η συζήτηση της γυναίκας με τον χειρούργο έδειχνε πως κατείχε την ιατρική επιστήμη και δεν άφηνε καμιά αμφιβολία στο χειρούργο να σκεφτεί πως δεν είναι ιατρός. 

Εκείνος πάντως της είπε πως δεν επιτρέπεται να βρίσκεται στο χειρουργείο ξένος ιατρός και πως αποτελούσε πρακτική της ιατρικής του ομάδας να μην μετέχουν άλλοι στις λεπτές αυτές εγχειρήσεις. 

Η επιμονή όμως της γυναίκας έκαμψε την αρχική αδιαλλαξία του χειρούργου. 

Της ζήτησε να αφήσει τα στοιχεία της στη γραμματεία και να εισέλθει στη συνέχεια στο χειρουργείο μαζί του.

Έτσι και έγινε.

Η άγνωστη ιατρός εισήλθε στο χειρουργείο και όχι απλώς παρακολουθούσε αλλά συμμετείχε ενεργά στην εγχείρηση του μικρού Ανδρέα. Αρκετές φορές μάλιστα έδωσε τις κατευθύνσεις για το πώς έπρεπε να προχωρήσει η επέμβαση.

Όλα πήγαν καλά και ο γιατρός αφού την ευχαρίστησε εξήλθε του χειρουργείου.Το ζεύγος Βασιλείου έτρεξε να πληροφορηθεί για το πώς πήγε η εγχείρηση. 

«Όλα πήγαν πολύ καλά» τους είπε. Και πρόσθεσε: 

«Δεν μπορώ όμως να καταλάβω πως είχατε μια τέτοια γιατρό για το παιδί σας και ήλθατε σε μένα;» 

Οι γονείς έκπληκτοι του απάντησαν ότι δεν είχαν φέρει κάποια γιατρό και δεν γνωρίζουν κάτι σχετικό. Ο χειρούργος όμως επέμενε και τους είπε πως όταν εξήλθε από το χειρουργείο η γιατρός του μικρού Ανδρέα, παρέμεινε για λίγο μέσα με την υπόλοιπη ιατρική ομάδα.

Ως εκ τούτου κάπου εκεί γύρω έπρεπε να είναι και τους προέτρεψε να τη συναντήσουν.

Μάταια όμως έψαχναν να τη βρουν. Η γιατρός είχε εξαφανισθεί... 

Σκέφθηκαν πως θα έφυγε και πήγαν μετά την προτροπή του χειρούργου στη γραμματεία να ζητήσουν τα στοιχεία της προκειμένου να την ευχαριστήσουν. Πίστευαν πως ίσως κάποια γιατρός από την Ελλάδα, ή την Κύπρο ευαισθητοποιήθηκε και ταξίδευσε στις ΗΠΑ για να συμβάλλει στην λεπτή χειρουργική επέμβαση. 

Με έκπληξη διαπίστωσαν πως η άγνωστη γυναίκα ιατρός είχε υπογράψει με το όνομα Μαρίνα από την Άνδρο (Marina from Andros).

Δεν πίστευαν αυτό που έβλεπαν.

Στέκονταν επί αρκετή ώρα αμήχανοι μπροστά στο θαύμα της Αγίας Μαρίνας. 

Θυμήθηκαν αυτό που τους είχε πει ο σεβαστός γέροντας και ηγούμενος της ομώνυμης Ιεράς Μονής.

 "Πηγαίνετε στην Αμερική και εύχομαι η Αγία Μαρίνα να είναι μέσα στο χειρουργείο " 

Την απερίγραπτη χαρά τους για την επιτυχή έκβαση της εγχείρησης και την επαναφορά της υγείας του μικρού Ανδρέα τη μετέφεραν στα ΜΜΕ μιλώντας για το αληθινό θαύμα.

Μαύρη Σκία πάνω από το κρεβάτι μου Νο 3

Όπως σας έχω πει στα δύο προηγούμενα e mails μου, ήμουν σίγουρος ότι είχα νικήσει τη σκιά. Την δεύτερη φορά που με επισκέφτηκε κατάφερα να παραμείνω ήρεμος, να πείσω τον εαυτό μου ότι ήταν ένα είδος ονείρου και να ξυπνήσω αμέσως.

(Σχόλιο Our Horror Stories: Ο φίλος μας ο Γιώργος μας έστειλε τρίτο μήνυμα σχετικά με την δική του τρομακτική εμπειρία. Για να καταλάβετε την ιστορία του, διαβάστε αρχικά το πρώτο μέρος κάνοντας κλικ εδώ και στη συνέχεια το δεύτερο μέρος κάνοντας κλικ εδώ.)

Τηλεόραση Samsung 55" Smart 4K -499 € (δες περισσότερα εδώ)

Το καλό ήταν ότι δεν μου είχε ξανασυμβεί το ίδιο περιστατικό για πάρα πολύ καιρό. Νόμιζα ότι είχα ξεμπερδέψει με αυτή την ιστορία. Μέχρι όμως που τρίτωσε το κακό.

Αυτή τη φορά ήμουν μόνος στο σπίτι. Οι γονείς μου έλλειπαν σε ταξίδι. Ξάπλωσα αργά και μετά από λίγο με πήρε ο ύπνος. 

Ξαφνικά ένιωσα και πάλι την παρουσία της σκιάς μέσα στο χώρο. Μόνο που αυτή τη φορά δεν είχε απλά τη μορφή ενός άνδρα. Άρχισε να απλώνεται σκεπάζοντας όλο το χώρο του δωματίου. Από την πόρτα προς το μέρος μου. Στο δωμάτιο δεν είχα αναμμένο κάποιο φως, υπήρχε μόνο σκοτάδι, αλλά η σκιά το έκανε να μοιάζει ακόμη πιο σκοτεινό. Ένιωθα ένα βάρος να με πλακώνει, ένιωθα να απειλούμαι όσο ποτέ άλλοτε. Το κόλπο που εφάρμοσα την δεύτερη φορά δεν έπιανε τώρα... Πανικοβλήθηκα για τα καλά! Η σκιά είχε κυριεύσει όλο το δωμάτιο και τώρα ερχόταν να πλακώσει και μένα...

Τηλεόραση LG 55" Smart NanoCell 4K -460 € (δες περισσότερα εδώ)

Προσπάθησα να σηκωθώ... Ακούμπησα τις παλάμες των χεριών μου στο στρώμα και έβαλα δύναμη για να σηκώσω τη πλάτη μου ώστε να μείνω καθιστός στο κρεβάτι αρχικά και στη συνέχεια να σηκωθώ και να φύγω από το δωμάτιο για να γλιτώσω. Ζαλισμένος, αδύναμος και τρομαγμένος  όπως ήμουν, με το που κατάφερα να σηκώσω την πλάτη μου, ένιωσα μία δύναμη να με σπρώχνει και πάλι πίσω, να πέσω στο κρεβάτι. Δε τα κατάφερα να σηκωθώ... Έπεσα πίσω στο στρώμα...

Έκανα και δεύτερη προσπάθεια, καταβάλλοντας περισσότερη δύναμη για να σηκωθώ! Και πάλι μόλις κατάφερα να σηκώσω τον κορμό μου η δύναμη αυτή με έριξε και πάλι πίσω. Αυτή τη φορά ήμουν ακόμη πιο ζαλισμένος. Έβλεπα το δωμάτιο θολά, όπως όταν πρωτοανοίγεις τα μάτια σου μετά από τον ύπνο και προσπαθείς να καταλάβεις που βρίσκεσαι.

Έπρεπε να σηκωθώ. Κινδύνευα! Έκανα και τρίτη προσπάθεια! Βρήκα τη δύναμη και προσπάθησα ξανά. Αυτή τη φορά τα κατάφερα! Σηκώθηκα και αμέσως πήγα και άναψα το φως. Ήμουν ακόμη ζαλισμένος, αδύναμος. Από το φόβο μου είχα ανατριχιάσει. Αμέσως πήγα και άναψα όλα τα φώτα σε όλα τα δωμάτια του σπιτιού. Φοβόμουν μήπως η σκιά είχε κρυφτεί σε κάποιο σκοτεινό σημείο... Δε ξανακοιμήθηκα εκείνο το βράδυ.

Τηλεόραση LG 55" Smart LED 4K UHD ΜΟΝΟ 519 € 

Από τότε η σκιά δε με επισκέφτηκε ξανά. Ίσως ήθελε με την τρίτη επίσκεψή της να μου αποδείξει ότι εκείνη έχει τον έλεγχο... Πως ότι κι αν κάνω εκείνη θα είναι πάντα πιο δυνατή από εμένα...

Τηλεόραση Hisense 50" Smart ULED Ultra HD ΜΟΝΟ 399€

ΑΝΗΣΥΧΕΣ ΣΚΙΕΣ

Ανεξάρτητα από το αν πιστεύετε στα φαντάσματα ή όχι, χιλιάδες άνθρωποι από κάθε γωνιά του πλανήτη, διηγούνται αξιοπερίεργες ιστορίες με σκιές που ζωντανεύουν μέσα στη νύχτα, νεκρούς που περιπλανιούνται σε απομονωμένα σπίτια και εφιαλτικές επιθέσεις από ανεξιχνίαστες... (διαβάστε περισσότερα)

Παγιδευμένος

Ξυπνάει δεμένος σε μια αποθήκη. Δε ξέρει πως έχει φτάσει εκεί. Θα προσπαθήσει να ξεφύγει. Σε αυτή την προσπάθεια όμως θα έρθει αντιμέτωπος με μια τρομακτική πραγματικότητα.

Δεν ήρθε ακόμη η ώρα σου...

 

Τελείωσα αργά τη δουλειά εκείνο το βράδυ. Αρκετά κουρασμένος πρέπει να ομολογήσω...

Δουλεύω έξω από την πόλη και για να επιστρέψω από τη δουλειά στο σπίτι πρέπει να οδηγήσω περίπου ένα 20λεπτο σε επαρχιακό δρόμο. Αρκετά στενό και χωρίς φωτισμό.

Όπως σας είπα, εκείνο το βράδυ επέστρεφα αργά και κουρασμένος από τη δουλειά. Θυμάμαι ότι ξεκίνησα την οδήγηση της επιστροφής στις δέκα παρά δέκα . Από την κούραση όμως, ένα δεκάλεπτο μετά,  πρέπει να αποκοιμήθηκα ενώ οδηγούσα. Τότε ήταν που είδα στον ύπνο μου τον πατέρα μου! Καθόταν όρθιος μπροστά μου και μου μίλησε. Θυμάμαι ακόμη τα λόγια του: " Γιε μου εγώ φεύγω αλλά δεν ήρθε ακόμη η ώρα σου. Δε θα έρθεις μαζί μου." 

Τρόμαξα και ξύπνησα αμέσως! Μόλις άνοιξα τα μάτια μου, συνειδητοποίησα ότι οδηγούσα ακόμη και πως μπροστά μου, στα 200 μέτρα περίπου πάνω στη δική μου λωρίδα, ήταν ακινητοποιημένη μια νταλίκα. Ευτυχώς πρόλαβα να αλλάξω λωρίδα και να την αποφύγω. Αν δεν ξυπνούσα από αυτό το όνειρο το αυτοκίνητό μου θα καρφωνόταν πίσω από την νταλίκα.

Όταν έφτασα στο σπίτι πήγα στη γυναίκα μου θέλοντας να της διηγηθώ τι μου συνέβη. Την βρήκα να κάθετε στο καναπέ και να κλαίει. Σηκώθηκε και με αγκάλιασε... "Μου τηλεφώνησε ο αδερφός σου... Χάσαμε τον πατέρα σου περίπου στις δέκα το βράδυ... Λυπάμαι..."

Ξενοδοχείο από το πουθενά...

Αθήνα, 26 Ιουλίου 2006.....

Δούλεψα σκληρά όλο το χειμώνα, έπρεπε να ανταμείψω τον εαυτό μου. Επιτέλους ήρθε ο καιρός για διακοπές!!!

Έπειτα από συζήτηση με το Δημήτρη - το αγόρι μου - αποφασίσαμε να φύγω πρώτη.  Ήταν μια ευκαιρία να μείνω μόνη, με τις σκέψεις μου, να βρω τον εαυτό μου. Ο Δημήτρης θα τελείωνε τις παραγγελίες και την απογραφή που του είχε αναθέσει ο εργοδότης του και θα ερχόταν σε δυο μέρες να με βρει.

Περιηγήθηκα στο internet και βρήκα το κατάλληλο μέρος. Χανιά, Κρήτη. Έκλεισα δωμάτιο σ'ένα σχετικά ερημικό ξενοδοχείο. Ήθελα να είμαι μακριά από την οχλαγωγία. Έκανα μερικές χρήσιμες αγορές και ετοίμασα τα πράγματά μου.

Επιτέλους το ταξίδι ξεκίνησε... Επιβιβάστηκα στο καράβι και αποχαιρέτησα τον Πειραιά. Σε οχτώ ώρες είχα φτάσει στα Χανιά. Πήρα ταξί και του έδωσα την οδό του ξενοδοχείου. Απορίας άξιον ήταν ο τρόπος που με κοιτούσε ο ταξιτζής. Περίεργοι τύποι οι κρητικοί σκέφτηκα αλλά δεν έδωσα παραπάνω σημασία. Εδώ ήρθα για να χαλαρώσω. 

Μπήκα στο ξενοδοχείο ενθουσιασμένη.  Το ντεκόρ θύμιζε λιγάκι τη δεκαετία του εξήντα. Ανέβηκα στο δωμάτιο, έκανα ένα ντουζ και ξάπλωσα. Προτίμησα να ξεκουραστώ, θα έβλεπα τα Χανιά με το Δημήτρη. Στο κομοδίνο δίπλα μου υπήρχε ένα βιβλίο. Το άνοιξα και είδα ότι ήταν ένα ημερολόγιο. Κάποιος θα το είχε ξεχάσει. Μα η ημερομηνία έγραφε 26 Ιουλίου 1956. Ακριβώς πενήντα χρόνια πριν. Δεν ήξερα ότι το ξενοδοχείο ήταν τόσο παλιό. Το είχαν άριστα συντηρημένο.

Το ημερολόγιο το είχε ξεχάσει ένα ευτυχισμένο νιόπαντρο ζευγάρι. Μήπως δεν έπρεπε να το ανοίξω αλλά να το παραδώσω στη ρεσεψιόν; σκέφτηκα αρχικά.  Τελικά η περιέργειά μου με νίκησε και το άνοιξα. Το διάβαζα με ευχαρίστηση. Ήταν τόσο χαρούμενοι! Είχα απορροφηθεί. Μέσα του είχαν ξεχάσει και κάποιες φωτογραφίες τους. Τι όμορφοι που ήταν και οι δύο! 

Όσο όμως γυρνούσα τις σελίδες  κάτι περίεργο άρχισε να συμβαίνει... Οι σελίδες άρχισαν να ήταν μουντζουρωμένες από το μελάνι και ο γραφικός χαρακτήρας είχε αλλάξει... τρεμάμενα γράμματα...

“Δε μπορώ να ξεφύγω. Μ'έχουν κλειδώσει στο δωμάτιο. Είμαι μόνη. Είναι άραγε καλά ο Νίκος; Μπήκαν στο δωμάτιο δυο άντρες, τα πρόσωπά τους ήταν καλυμμένα από ζάρες, ήταν καμμένοι. Μας αιφνιδίασαν, έβαλαν μαχαίρι στο λαιμό του Νίκου και τον πήραν από το δωμάτιο. Φοβάμαι πολύ... Μα δε μ'ακούει κανείς;”

Είχε στεγνώσει ο λαιμός μου από την αγωνία, συνέχισα όμως να διαβάζω...

“Κάτι ακούω έξω από το δωμάτιο... Βήματα... Μακάρι να είναι ο Νίκος! (...) Ήχοι σαν να σέρνουν αντικείμενα ακούγονται από έξω. Τους ακούω που μιλάνε για μένα... Έρχονται για μένα!"

Ξαφνικά ένιωσα ένα χέρι να με σκουντάει και ακουγόταν μια φωνή, σαν μίλια από μακριά... Σήκωσα το κεφάλι μου και αντίκρισα το Δημήτρη να με κοιτάει τρομαγμένος. Με ρώτησε γιατί τσιρίζω... Και τι κάνω εδώ..  Μα η απορία ήταν αλλού...  Πού βρισκόμουν;

Ήμουν σε χαλάσματα, καθισμένη στο έδαφος, μ'ένα ημερολόγιο στο χέρι και τις βαλίτσες μου δίπλα. Είχαν περάσει δύο μέρες; Είχε έρθει ο Δημήτρης με ταξί στην οδό που του είχα δώσει. Μόνο που το ξενοδοχείο δεν υπήρχε... Μόνο χαλάσματα...

Του εξήγησα τρομαγμένη τι μου συνέβη... Δε μπορούσε να με καταλάβει, ούτε και να εξηγήσει τι έγινε... Προσπάθησε να με ηρεμήσει... Πήρε τις βαλίτσες μου και με οδήγησε στο ταξί. Μόλις βγήκε ο οδηγός του ταξί για να βάλει τις βαλίτσες στο πορτ μπαγκάζ πάγωσα από το φόβο... Δε μπορούσα να κάνω ούτε ένα βήμα... ούτε να μιλήσω... Ήταν ο Νίκος, ο άντρας από το ζευγάρι που είχα δει στη φωτογραφία, μέσα στο ημερολόγιο...

Προσπάθησα να πω στο Δημήτρη για το ποιος ήταν ο ταξιτζής... Έβγαλα και τη φωτογραφία να του τη δείξω πριν μπούμε στο ταξί. Δεν ήθελα να μπω. Μόνο που η φωτογραφία ήταν ποια κενή, ξεβαμμένη από το χρόνο. 

Ο Δημήτρης μπήκε στο ταξί ενοχλημένος και εγώ καθόμουν ακόμη από έξω, κρατώντας σφιχτά τη πόρτα. Ο ταξιτζής έκλεισε το πορτ μπαγκάζ με δύναμη, με κοίταξε, έβαλε τον δείκτη μπροστά από το στόμα του και μου έκανε σσσσσσ.... 

Μαύρη Σκιά Πάνω από το Κρεβάτι μου Νο 2

Καλησπέρα σας. Όπως σας είχα πει στο πρώτο μου e mail (διαβάστε την πρώτη ιστορία του αναγνώστη μας κάνοντας κλικ εδώ) ένα βράδυ, ενώ κοιμόμουν, εμφανίστηκε στο δωμάτιό μου μια σκιά, εξαιτίας της οποίας παρέλυσα και δε μπορούσα ούτε καν να μιλήσω!

Τρομοκρατημένος, την επόμενη μέρα έψαξα στο ίντερνετ για να μάθω τι ακριβώς μου είχε συμβεί. Διάβασα για τη Μόρα, τη σκιά που επιτίθεται ανθρώπους που κοιμούνται, αλλά και επιστημονικές εξηγήσεις για το φαινόμενο αυτό. Η επιστήμη το ονομάζει Υπνική Παράλυση και είναι μια κατάσταση που λαμβάνει χώρα μόλις πριν αποκοιμηθούμε (υπναγωγικό στάδιο) ή ακριβώς πριν ξυπνήσουμε πλήρως από τον ύπνο (υπνοπομπικό στάδιο). Η κατάσταση αυτή χαρακτηρίζεται από την αδυναμία ομιλίας ή κίνησης. Συχνά ακολουθείται από μια αίσθηση ότι υπάρχει κάποια παρουσία στο δωμάτιο, μια αίσθηση που συχνά προκαλεί φόβο η οποία συνοδεύεται και από την ανικανότητα του να φωνάξει κάποιος. Έτσι μερικές φορές ενώ το σώμα βρίσκεται σε "λειτουργία ύπνου"  τυχαίνει να ξυπνά μόνο ο εγκέφαλος και γι' αυτό αδυνατούμε να κουνήσουμε το σώμα μας.

ΜΑΓΙΚΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ (Διάβασε περισσότερα εδώ)

Το ίδιο βράδυ, ενώ κοιμόμουν , ένιωσα πάλι την παρουσία της σκιάς στο δωμάτιό μου! Και πάλι δε μπορούσα να κινηθώ ούτε να μιλήσω! Ο φόβος με κυρίευσε και πάλι! Ήξερα αυτή τη φορά όμως ότι απλά ήταν μια δυσλειτουργία του εγκεφάλου... Άρχισα να σκέφτομαι ότι απλά είναι μια παραίσθηση και ότι πρέπει να ξυπνήσω. Όσο το σκεφτόμουν αυτό ηρέμησα, άνοιξα τελικά τα μάτια μου και σηκώθηκα από το κρεβάτι... Πολύ πιο ήρεμος από τη πρώτη φορά!

Βρήκα τη λύση στο πρόβλημα σκέφτηκα! Νίκησα τη σκιά! Ή έτσι νόμιζα! Γιατί την επόμενη φορά που με επισκέφτηκε μόνο για νίκη δε μπορούσα να μιλήσω... Αλλά γι αυτό θα σας πω κάποια άλλη φορά....

Διαβάστε το τρίτο μέρος της ιστορίας του Γιώργου κάνοντας κλικ εδώ

NECRONOMICON ΤΟΜΟΣ Α (Διάβασε περισσότερα εδώ)

NECRONOMICON ΤΟΜΟΣ Β (Διάβασε περισσότερα εδώ)

To κρυφτό

Παγιδευμένη σε ένα σπίτι. Προσπαθεί να ξεφύγει από κάτι που ούτε η ίδια μπορεί να καταλάβει. Όταν συνειδητοποιήσει όμως τι πραγματικά συμβαίνει όλα θα αλλάξουν... Είναι έτοιμη γι' αυτή την αλήθεια; Δείτε το βίντεο