Στο χωριό μου από μικρός άκουγα ιστορίες για το νεκροταφείο. "Μη πας αργά το βράδυ εκεί, είναι επικίνδυνα", "πολλά άτομα που πήγαν το βράδυ στο νεκροταφείο εξαφανίστηκαν" και άλλα τέτοια. Όταν ήμουν μικρός τα πίστευα και φοβόμουν αλλά τώρα πια καταλάβαινα ότι ήταν ιστορίες για να μας φοβίσουν και μην απομακρυνθούμε από την πλατεία του χωριού.
Το περίεργο είναι ότι οι ιστορίες αυτές εξελίχθηκαν με το πέρασμα του χρόνου. Ακόμη και άτομα λίγο μεγαλύτερα από μένα συνέχισαν να λένε παρόμοιες ιστορίες: "Τρεις Αλβανοί που πέρασαν παράνομα στην Ελλάδα και αποφάσισαν να περάσουν ένα βράδυ στο νεκροταφείο εξαφανίστηκαν", "Μια οικογένεια λαθρομεταναστών καθώς πήγαιναν με τα πόδια από την Αθήνα προς την Ειδομένη αποφάσισαν να ξεκουραστούν στο νεκροταφείο κοντά. Το πρωί βρέθηκαν μόνο τα πράγματά τους".
Γι΄ αυτό το λόγο την τελευταία φορά που πήγα στο χωριό αποφασίσαμε με ένα φίλο μου να πάμε το βράδυ στο νεκροταφείο να δούμε τι συμβαίνει.
Όταν φτάσαμε έξω από το νεκροταφείο λογικό ήταν να ανατριχιάσω λίγο από το φόβο. Απόλυτη ησυχία. Τα αναμμένα καντηλάκια μερικών τάφων φώτιζαν λίγο το μέρος. Αποφασίσαμε να περπατήσουμε από την μία άκρη του νεκροταφείου στην άλλη. Δεν ήταν πολύ μεγάλη η απόσταση. Περίπου 500 με 700 μέτρα.
Αρχίσαμε το περπάτημα συζητώντας διάφορα θέματα, κυρίως για το πόσο άλλαξε το χωριό μας. Ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε ότι περπατούσαμε αρκετή ώρα αλλά δεν είχαμε φτάσει στην άλλη άκρη. Θα έπρεπε όμως να βλέπαμε την περίφραξη.
Κοιτάξαμε γύρο μας. Ήμασταν περικυκλωμένοι από τάφους, αμέτρητους τάφους, ενώ δεν θα έπρεπε να είναι τόσοι πολλοί! Προσπαθήσαμε να δούμε την είσοδο αλλά ήταν σαν να είχε εξαφανιστεί. Βλέπαμε μόνο τάφους... Αμέτρητους...
Αρχίσαμε να περπατάμε προς το μέρος που ξεκινήσαμε... Πρέπει να περπατήσαμε πάνω από 20 λεπτά αλλά ποτέ δεν φτάσαμε στην είσοδο... Σαν να είχε χαθεί... Όπου κι αν πηγαίναμε βρισκόμασταν ανάμεσα σε χιλιάδες τάφους.
Είχαμε φοβηθεί πάρα πολύ. Τα κινητά μας δεν είχαν σήμα...
Πανικοβλημένοι όπως ήμασταν, καθώς προσπαθούσα να βρω σήμα στο κινητό, χτύπησε το τηλέφωνό μου...Απάντησα...Μια άγνωστη φωνή μου είπε: "Ήθελες να με προκαλέσεις ε; Δυστυχώς είμαι αναγκασμένος να σου την χαρίσω. Δεύτερη ευκαιρία όμως δε θα υπάρξει"
Κοιτούσα σαστισμένος τον φίλο μου που είχε πετρώσει από το φόβο του. Ξαφνικά σήκωσε το χέρι του δείχνοντας κάτι από πίσω μου. Δεν είχε το κουράγιο να μιλήσει... Τι μπορεί να ήταν; Το μυαλό μου σκεφτόταν τα χειρότερα και αρνιόταν να δώσει εντολή στο κεφάλι μου να γυρίσει να κοιτάξει.
Ο φίλος μου άρχισε να φωνάζει "Πάμε" "Πάμε γρήγορα". Βρήκα την δύναμη να κοιτάξω στο σημείο που έδειχνε. Ήταν η είσοδος του νεκροταφείου! Έτσι όπως εξαφανίστηκε ξαφνικά, έτσι ξαφνικά εμφανίστηκε και πάλι μπροστά στα μάτια μας!
Βγήκαμε τρέχοντας από το νεκροταφείο και επιστρέψαμε στα σπίτια μας. Δεν βρήκαμε τι ακριβώς συμβαίνει εκεί πέρα αλλά σίγουρα κάτι το δαιμονικό καραδοκεί...
Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Αντώνη για την ιστορία που μας έστειλε
Διαβάστε επίσης:
Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com για να την δημοσιεύσουμε.
