Πιστεύω πως όλοι σας σα παιδιά μαζευόσασταν και συζητούσατε ιστορίες για φαντάσματα, τέρατα και στοιχειωμένα σπίτια. Και κάποιοι από εσάς σίγουρα κάνατε τις εξερευνήσεις σας σε παλιά εγκαταλελειμμένα σπίτια που πιστεύατε ή είχατε ακούσει πως ήταν στοιχειωμένα.
Έτσι κι εμείς, πριν από 3 χρόνια, αποφασίσαμε να κάνουμε την δική μας εξερεύνηση σε ένα σπίτι που πιστεύαμε ότι ήταν στοιχειωμένο.
Ήμασταν συγκεντρωμένοι - η παρέα - σε μια μικρή πλατεία και λέγαμε ιστορίες για φαντάσματα. Τότε ήρθαν καθυστερημένα ο Φώτης με το Γιώργο κρατώντας στα χέρια τους κάτι σελίδες.
Αμέσως γεμάτοι ενθουσιασμό μας είπαν ότι ψάχνοντας στο ίντερνετ βρήκαν δημοσιεύματα και ιστορίες που ήθελαν ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι, πολύ κοντά στη γειτονιά μας, να είναι στοιχειωμένο!
Αμέσως πήραμε τις εκτυπώσεις που κρατούσαν στα χέρια τους και διαβάσαμε τις ιστορίες που υπήρχαν στο ίντερνετ για εκείνο το σπίτι.
Επρόκειτο για μια παλιά μονοκατοικία, μισογκρεμισμένη. Οι ιστορίες έκαναν λόγο για φωνές παιδιών που άκουγαν οι περαστικοί τα βράδια από το σπίτι, για σκιές που εμφανιζόταν στα παράθυρα και για περίεργα φώτα μέσα σε αυτό.
Ένα άρθρο εξηγούσε και το λόγο που πιθανόν ακουγόταν αυτές οι φωνές και γινόταν οι παράξενες εμφανίσεις σκιών και λάμψεων: Στο σπίτι ζούσε μια οικογένεια με δύο δίδυμα κοριτσάκια. Δυστυχώς η μητέρα πέθανε και από τότε ο πατέρας τα κακοποιούσε μέχρι που τα δύο κορίτσια αυτοκτόνησαν για να γλιτώσουν.
Είχα περάσει πολλές φορές έξω από το σπίτι αλλά δεν είχα ακούσει τίποτα. Μόλις διαβάσαμε τις ιστορίες μπορώ να πω ότι φοβηθήκαμε αλλά ενθουσιαστήκαμε ταυτόχρονα.
Μετά από παροτρύνσεις του Φώτη και του Γιώργου αποφασίσαμε να κάνουμε τη δική μας έρευνα σε αυτή τη μονοκατοικία. Θα πηγαίναμε το βράδυ με κάμερες και φακούς να το εξερευνήσουμε.
Μαζευτήκαμε το επόμενο βράδυ κατά τις δέκα όλοι, πλην του Φώτη που τον έπιασε γαστρεντερίτιδα όπως μας ενημέρωσε ο Γιώργος. 6 άτομα όλοι μαζί.Είχαμε τρεις κάμερες μαζί μας και όλοι μας από ένα φακό. Σε δέκα λεπτά ήμασταν έξω από το σπίτι.
Ίσως από το φόβο μας, ίσως επειδή ήμασταν επηρεασμένοι από τις ιστορίες που είχαμε διαβάσει, μόλις πήγαμε να μπούμε στο σπίτι ακούσαμε βήματα μέσα σε αυτό. Δε το είχα ακούσει μόνο εγώ αλλά και η Ελένη. Προτείναμε να αναβάλουμε την εξερεύνηση, αλλά ο Γιώργος επέμενε λέγοντας ότι ήταν η ιδέα μας.
Μπήκαμε μέσα. Ήταν θεοσκότεινα. Καθώς πηγαίναμε όλο και πιο βαθιά στα δωμάτια ακουμπούσαμε πάνω σε αράχνες και παλιά έπιπλα. Το πάτωμα έτριζε σε κάθε μας βήμα. Η Ελένη και η Κατερίνα σταματήσανε. "Το άκουσατε αυτό;" Ρώτησε η Κατερίνα. " Πάλι ακούγονται βήματα σα να τρέχει κάποιος στο πάνω όροφο!" .
"Πάμε να δούμε" μας παρότρυνε ο Γιώργος!
Τα κορίτσια αποφάσισαν να μείνουν κάτω ενώ οι υπόλοιποι αρχίσαμε να ανεβαίνουμε δειλά δειλά τα σκαλοπάτια. Ήταν σχεδόν σαπισμένα. Έπρεπε να προσέχουμε κάθε βήμα μας.
Φτάσαμε στο πάνω όροφο. Παλιά έπιπλα γεμάτα σκόνη, τοίχοι ζωγραφισμένοι με πεντάλφες και άλλα περίεργα σύμβολα. Έγω ξανασκέφτηκα τι πάμε να κάνουμε και τους πρότεινα να φύγουμε. Ήταν επικίνδυνα.
Ακούσαμε τότε όλοι μας βήματα στο διπλανό δωμάτιο και τον ήχο μιας πόρτας να κλείνει δυνατά! Άρχισα να φωνάζω πως πρέπει να φύγουμε αμέσως και οι άλλοι να μου λένε πως πρέπει να κάνω ησυχία! Γύρισα αμέσως προς τα σκαλοπάτια και άρχισα να τα κατεβαίνω γρήγορα. Με ακολούθησαν και οι άλλοι.
Καθώς κατέβαινα έπεσα πάνω στα κορίτσια που ανέβαιναν τις σκάλες τρομαγμένες. Είχαν ακούσει φωνές κοριτσιών μέσα από το διπλανό δωμάτιο και καθώς πήγαιναν να βγουν έξω από το σπίτι η εξώπορτα έκλεισε από μόνη της και φράκαρε. Ήταν ο ήχος της πόρτας που είχαμε ακούσει πριν λίγο.
Μας έφτασε και η υπόλοιπη παρέα. Η Ελένη και η Κατερίνα τους εξηγούσαν τι έγινε όταν ακούσαμε όλοι μας τις φωνές δύο κοριτσιών. Στην αρχή γέλια, μετά φωνές, κλάματα και στο τέλος τσιρίδες.
Την ίδια στιγμή φώτα άρχισαν να αναβοσβήνουν στο πάνω όροφο!!! Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα!
Τρομοκρατηθήκαμε! Αρχίσαμε να τρέχουμε προς την έξοδο! Πέσαμε ο ένας πάνω στον άλλο, η Ελένη έπεσε κάτω και χτύπησε το πόδι της. Άρχισε να φωνάζει πως το έσπασε και δε μπορεί να κουνηθεί. Αρχίσαμε να φωνάζουμε όλοι βοήθεια καθώς δεν μπορούσαμε να ανοίξουμε την εξώπορτα και να φύγουμε.
Τότε άρχισε να μας λέει ο Γιώργος να ηρεμήσουμε και πως όλα ήταν σκηνοθετημένα. Ο Φώτης δεν είχε γαστρεντερίτιδα. Είχε πάει πιο μπροστά στο σπίτι και είχε βάλει σε ένα δωμάτιο ένα mp3 player να παίζει με φωνές κοριτσιών. Ο ίδιος είχε ανέβει στο πάνω όροφο για να περπατάει και να ακούσουμε εμείς τα βήματα. Είχε μαζί του και φακούς που τους αναβόσβηνε ώστε να δούμε τα φώτα. Οι ιστορίες που είχαμε διαβάσει ήταν ψεύτικες. Τις είχαν δημιουργήσει ο Φώτης με το Γιώργο με τη βοήθεια του photoshop.
Ηρεμήσαμε και νευριάσαμε ταυτόχρονα. Προσπαθήσαμε να ανοίξουμε την πόρτα αλλά ήταν ακόμη φρακαρισμένη. Η Ελένη δε μπορούσε να κινηθεί καθόλου. Πονούσε πολύ.
Τα βήματα, σα κάποιος να τρέχει στο πάνω όροφο, συνέχισαν να ακούγονται. "Έλα Φώτη τελείωσε η πλάκα" φώναξε ο Γιώργος. " Κατέβα και άνοιξέ μας να βγούμε. Τους τα είπα όλα." πρόσθεσε.
Τότε ακούσαμε ξανά τα βήματα από πάνω. Μόνο που ο θόρυβος ερχόταν ταυτόχρονα από δύο διαφορετικά μέρη! Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας.
Ξαφνικά επικράτησε ησυχία και μετά από λίγα δευτερόλεπτα άρχισε να ακούγετε ένας χτύπος. Κάθε 5 δευτερόλεπτα, ξανά και ξανά. Αποφάσισα να πάω με το Γιώργο επάνω να δούμε μην έπαθε τίποτα ο Φώτης.Οι υπόλοιποι προσπαθούσαν μάταια να ανοίξουν την εξώπορτα.
Ανεβήκαμε και πάλι τα σκαλιά φωνάζοντας το όνομά του. Δεν απαντούσε. "Έλα, δεν είναι αστείο" του φώναξα. Τίποτα. Ξαφνικά ακούστηκε και πάλι το χτύπημα. Ερχόταν από τη τελευταία αριστερή πόρτα του διαδρόμου. Πήγαμε δισταχτικά και ανοίξαμε σιγά σιγά την πόρτα.
Μέσα βρήκαμε το Φώτη δεμένο με χοντρά σκοινιά πάνω σε μεταλλικούς κρίκους που ήταν καρφωμένοι στο τοίχο. Χτυπούσε το κεφάλι του με δύναμη στο τοίχο. Αυτό ήταν το χτύπημα που ακούγαμε. Το κεφάλι του είχε ματώσει. Δεν επικοινωνούσε μαζί μας. Σα να μην μας άκουγε.
Όταν τον βρήκαμε ξεφράκαρε και η εξώπορτα. Για την ακρίβεια άνοιξε μόνη της. Λύσαμε το Φώτη και φωνάξαμε την αστυνομία. Έπρεπε να τους εξηγήσουμε όλα όσα έγιναν.
Ο Φώτης από τότε δεν μπόρεσε να επικοινωνήσει με το περιβάλλον.Τον έχουν σε ψυχιατρική κλινική. Ποτέ δε μπόρεσε να μας εξηγήσει τι έγινε, τι είδε και πως βρέθηκε σε αυτή τη κατάσταση.
Η αστυνομία αρχικά πίστευε ότι εμείς του το κάναμε αυτό, σαν ένα είδος τελετουργίας, και στη συνέχεια φοβηθήκαμε και το μετανιώσαμε. Μετά όμως από τις καταθέσεις μας, το mp3 player που βρέθηκε με τις ηχογραφημένες φωνές των κοριτσιών και τους φακούς με τα δακτυλικά αποτυπώματα του Φώτη, μάλλον κατάλαβαν ότι λέγαμε την αλήθεια.
Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Τάσο για την ιστορία του!
Δείτε επίσης:
Το κρυφτό
Ώρα για παιχνίδι
