Έφτασα στην Αθήνα ξημερώματα, τρέμοντας ακόμα από όσα είχα ζήσει στο χωριό. Έκλεισα την πόρτα του σπιτιού μου με δύναμη και για πρώτη φορά μετά από μέρες νόμιζα πως μπορούσα να αναπνεύσω. Ήμουν ασφαλής, έλεγα στον εαυτό μου. Μακριά από εκείνους, μακριά από το σπίτι της θείας, μακριά από το κελάρι.
Our Horror Stories: Για την κατανόηση της ιστορίας παρακαλώ διαβάστε αρχικά το πρώτο μέρος ΕΔΩ
Κάθισα στο γραφείο μου και το βλέμμα μου έπεσε σε ένα βιβλίο στη βιβλιοθήκη. Ένα λογοτεχνικό βιβλίο φαντασίας που είχα διαβάσει παλιά. Το πήρα στα χέρια μου και ταράχτηκα. Οι εικόνες μέσα… οι ίδιες παράξενες ζωγραφιές, τα ίδια σύμβολα, τα ίδια πλάσματα που νόμιζα πως είχε σχεδιάσει η θεία μου στο ημερολόγιο της. Μήπως όλα ήταν στο μυαλό μου; Μήπως το βιβλίο που διάβασα τότε, έκανε το μυαλό μου να φανταστεί αυτή την ιστορία για τη θεία μου;
Γέλασα πικρά με τον εαυτό μου, μα το γέλιο μου κόπηκε όταν σηκώθηκα να πάω στο μπάνιο. Άνοιξα την πόρτα και πάγωσα. Μπροστά μου δεν υπήρχε το λευκό μπάνιο μου, αλλά το κελάρι της θείας. Στο πάτωμα οι ίδιες σκοτεινές γραμμές σχημάτιζαν σύμβολα που έμοιαζαν να πάλλονται. Γύρω γύρω στέκονταν οι συγχωριανοί με παράξενες ενδυμασίες, σαν έτοιμοι για θυσία. Μουρμούριζαν με φωνές μεταλλικές, απάνθρωπες.
Έκανα ένα βήμα πίσω κι εκείνη τη στιγμή όλα χάθηκαν. Το κελάρι εξαφανίστηκε. Ήμουν ξανά στο μπάνιο μου. Καθαρό, ήσυχο, συνηθισμένο. Κι όμως έμοιαζε ψεύτικο, σαν σκηνικό θεάτρου έτοιμο να γκρεμιστεί.
Κοίταξα στον καθρέφτη για να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα ήταν απλά μια παραίσθηση. Αλλά αυτό που είδα με έκανε να παραλύσω. Δεν ήταν το δικό μου πρόσωπο. Με κοίταζε η θεία μου. Το δέρμα της χλωμό, τα μάτια της γεμάτα κάτι απύθμενο, ξένο.
Έφερα τα χέρια στο πρόσωπό μου κι το ακούμπησα, για να βεβαιωθώ ότι ήταν το δικό μου, ότι ήμουν εγώ μπροστά από τον καθρέφτη.
Μα στον καθρέφτη παρέμενε εκείνη.
Τι συμβαίνει τελικά; Ποια είμαι πλέον; Και πού βρίσκομαι στ’ αλήθεια; Στην Αθήνα; Ή ακόμα κλεισμένη στο κελάρι, όπου όλα τελειώνουν και όλα ξαναρχίζουν;
Δεν ξέρω.
Ίσως όλα να ήταν στο μυαλό μου. Ίσως όμως και όχι.
Αν διαβάζεις τώρα αυτές τις γραμμές… να ξέρεις πως ίσως να μην τις έγραψα εγώ.
Κι αν νιώσεις κι εσύ βήματα στο σπίτι σου απόψε… τότε θα ξέρεις πως τίποτα δεν τελείωσε.
Our Horror Stories: Ευχαριστούμε την φίλη μας Δήμητρα για την ιστορία που μας έστειλε.
Διαβάστε επίσης:
Το ημερολόγιο στη σοφίτα:
Ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο Facebook
Ένα LIKE, SHARE και σχόλιο θα βοηθήσει να συνεχίσουμε το έργο μας!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!
Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.
