Βρισκόταν ένα πρωί μαζί με την παρέα του σ' ένα μαγαζί στην Πάτρα, στα ψηλά αλώνια, εκεί που είναι τώρα το παναχαικόν για όσους γνωρίζουν.
Καθώς μιλούσανε, έρχεται ένας τύπος , αρκετά περίεργα ντυμένος, σαν Αρλεκίνος και τους συστήθηκε. Υποστήριξε πως ερχότανε από εξωτερικό αλλά έμενε Αθήνα και πέρασε μία βόλτα από την Πάτρα.
Ο πατέρας μου και η παρέα του τον κοιτούσαν παραξενευμένα και οι ματιές δίνανε και παίρνανε σαν να έλεγαν μεταξύ τους " Τι φρούτο είναι αυτό;"
Τώρα πάμε στο ζουμί! Εκείνος ξαφνικά, σκουντάει τον πατέρα μου στον ώμο και του λέει " Διαβάζω Σολομωνική και ήρθα εδώ , για να σας κάνω να πιστέψετε.''
Έκανε μία παύση και συνέχισε λέγοντας ''Πάμε στο νεκροταφείο του Ρίο αργά το βράδυ, ελάτε όλοι και θα δείτε''. Ο πατέρας μου συμφώνησε και του λέει ''Κλείσαμε!''
Έρχεται λοιπόν το βράδυ, μαζεύονται γύρω στα 20 άτομα, άλλοι με τις κοπέλες τους μαζί και ο πατέρας μου με την ίδια παρέα που ήταν μαζί το πρωί . Βλέπουν αυτόν εκεί , κοντά σ' ένα ποτάμι (γιατί παλιά στο συγκεκριμένο σημείο δεν υπήρχε δρόμος, αλλά χώμα και έπρεπε να διασχίσεις το ποτάμι για να φτάσεις στο νεκροταφείο) και τους φωνάζει: ''Ελάτε μαζί μου, ακολουθήστε''.
Όλοι αφήνουν τις μηχανές τους στην άκρη και ακολουθούνε τον τύπο προς το νεκροταφείο. Φτάνουν.
Ανοίγει την πόρτα και μπαίνουν. Τον αφήνουν μόνο του να πάει μπροστά και παρατηρούν ότι πήγαινε από τάφο σε τάφο χοροπηδώντας και μονολογώντας κάποιες προτάσεις.
Μετά από 10 λεπτά, αρχίζουν να κουνιούνται όλα τα καντήλια των τάφων. Για πότε έτρεξαν όλοι... αρκετοί σακατεύτηκαν για να προλάβουν να βγουν από την πόρτα γιατί είχαν πέσει όλοι επάνω της.
Δεν είναι τόσο τρομακτική, αλλά θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς τι ήταν αυτά που μονολογούσε ο τύπος πάνω στους τάφους.
Αλλά όπως και να έχει εξηγείται από πολλές απόψεις. Αυτή ήταν η ιστορία μου, ήταν ανάλαφρη πιστεύω, αλλά έχω να πω άλλη μία επίσης με σολομωνική πιο σοβαρή.
Με εκτίμηση,
Κατερίνα
Our Horror Stories: Ευχαριστούμε την φίλη μας Κατερίνα για την ιστορία που μας έστειλε.
Διαβάστε επίσης:
