Μα, δεν έφυγες;

Ακόμη και τώρα, που σας γράφω την δική μου ιστορία, ανατριχιάζω από το φόβο.

Καθόμουν στο καναπέ του καθιστικού, του παλιού μας σπιτιού στα Τρίκαλα,  και έβλεπα τηλεόραση. Ακριβώς πίσω και αριστερά από τον καναπέ που καθόμουν ήταν η εξώπορτα του σπιτιού μας, ενώ στο βάθος του καθιστικού, δίπλα από την τηλεόραση η πόρτα που οδηγούσε στα άλλα δωμάτια του σπιτιού.

Ήξερα πως στο σπίτι ήμουν εγώ στο καθιστικό και ο πατέρας μου μέσα στην κρεβατοκάμαρα. Κανείς άλλος. 

Ενώ έβλεπα τηλεόραση, μπήκε μέσα στο καθιστικό ο πατέρας μου και μου είπε ότι θα έβγαινε έξω μiα βόλτα. Άνοιξε την εξώπορτα, με αποχαιρέτισε και έφυγε από το σπίτι.

Εκεί που καθόμουν μόνος στο σπίτι άρχισα να ακούω θορύβους μέσα από το υπνοδωμάτιο. Γύρισα το κεφάλι μου όλο περιέργεια να δω τι συμβαίνει. Από την πόρτα φαινόταν ότι το φως στο υπνοδωμάτιο ήταν ανοιχτό. Και ο θόρυβος συνέχιζε και ακουγόταν σα να ήταν κάποιος εκεί!Όμως ήμουν μόνος μου! Ο πατέρας μου είχε φύγει!

Καθόμουν φοβισμένος στο καναπέ και δε τολμούσα να κουνηθώ, να πάω να δω τι συμβαίνει. Άρχισα να ακούω βήματα σαν να πλησίαζε κάποιος από τα υπνοδωμάτια στο καθιστικό. Ξαφνικά η πόρτα που οδηγούσε από το καθιστικό στα υπνοδωμάτια άρχισε να ανοίγει σιγά σιγά. Πάγωσα από το φόβο. Στο σπίτι ήμουν μόνος μου...

Άνοιξε η πόρτα και τότε είδα το πατέρα μου να μπαίνει μέσα στο σαλόνι...Ξανά...Ενώ είχε ήδη φύγει από το σπίτι...

"Μπαμπά τι κάνεις εδώ;" ρώτησα. "Δεν έφυγες πριν λίγο;"

Ο πατέρας μου με κοίταξε κι άρχισε να γελάει σατανικά ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

Τότε ξύπνησα έντρομος. Είναι από τους χειρότερους εφιάλτες που έχω δει. Ακόμη και τώρα που το περιγράφω ανατριχιάζω από το φόβο.