Παράξενη δραστηριότητα στο σπίτι μου

Γεια σας. 

Θέλω να σας πω κι εγώ την ιστορία μου.  Μετακόμισα πριν 3 μήνες στα Πατήσια, σε ένα αρκετά παλιό σπίτι, αλλά με φθηνό ενοίκιο. Όλα πήγαιναν μια χαρά αλλά την τελευταία εβδομάδα άρχισαν να συμβαίνουν παράξενα πράγματα.

Ήμουν στο σαλόνι. Βράδυ. Έβλεπα τηλεόραση όταν δίψασα και σηκώθηκα να πάω στην κουζίνα για να πιω νερό. Με το που σηκώθηκα ένιωσα λίγο ζαλισμένος, ένιωσα μια μικρή πίεση στο κεφάλι μου.

Με το που έφτασα στην κουζίνα είδα κάτι που δεν έπρεπε να δω... Το θερμοσίφωνο ήταν πεταμένο στο πάτωμα (ενώ κανονικά είναι τοποθετημένο στο πατάρι πάνω από το μπάνιο), υπήρχαν δοχεία με χρώματα σαν να επρόκειτο κάποιος να βάψει το δωμάτιο και καλώδια πεταμένα στο πάτωμα...

Κοντοστάθηκα... Αισθανόμουν σα να βρισκόμουν αλλού... Ένιωσα σε όλο μου το κορμί να σηκώνεται η τρίχα μου από το φόβο... Πήγα να μπω στη κουζίνα αλλά τελευταία στιγμή το μετάνιωσα... Κάτι μου έλεγε να απομακρυνθώ...

Πήγα στο μπάνιο. Κι εκεί ήταν όλα διαφορετικά! Άλλα πλακάκια, άλλος νιπτήρας, σπασμένος καθρέφτης!!! Φοβήθηκα και άρχισα να ζαλίζομαι ακόμη περισσότερο! Έκανα βήματα να βγω από το μπάνιο...

Με το που βγήκα το βλέμμα μου έπεσε στην κουζίνα...Στον τοίχο άρχισε να σχηματίζεται μια περίεργη σκιά! Μια σκιά από ένα πράγμα που δεν είχα ξαναδεί ποτέ! Σαν ένα τέρας με 4 μακριά χέρια σαν δαγκάνες...

Πήγα να απομακρυνθώ κατατρομαγμένος από την κουζίνα. Προσπαθούσα να φωνάξω βοήθεια αλλά από τον φόβο μου δεν έβγαινε η φωνή μου!

 Ζαλιζόμουν πάρα πολύ...Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι...

Ξύπνησα μετά από πολύ ώρα στο κρεβάτι μου. Δεν μπορούσα να εξηγήσω τι συνέβη...Ήταν όλα ένα όνειρο; Ένας εφιάλτης;

Την επόμενη μέρα πήγα με την κοπέλα μου για μπάνιο προς το Σούνιο. Δεν της είπα τίποτα για το όνειρο που είδα. Όταν έβγαλα τη μπλούζα και πήγα προς τη θάλασσα η κοπέλα μου με ρώτησε ποια μου έκανε τις γρατσουνιές στη πλάτη μου.

"Ποιες γρατσουνιές;" τη ρώτησα.

Η πλάτη μου ήταν γεμάτη πληγές. Ακόμη και τώρα δεν μπορώ να εξηγήσω πως έγιναν...

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Λευτέρη για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης:

Παρουσία ή παραίσθηση;

Οι γείτονες της πολυκατοικίας

Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com για να την δημοσιεύσουμε.

Άλλη διάσταση

Καλησπέρα σας. Τώρα πρόσφατα ανακάλυψα το σάιτ σας και διάβασα μια ιστορία που με έκανε να θυμηθώ ένα περιστατικό που μου συνέβη και μπορώ να πω ότι με αναστάτωσε πάρα πολύ.

(Σημείωση Our Horror Stories: Καθώς η φίλη Κωνσταντίνα που μας έστειλε την ιστορία δεν μας λέει σε ποια παλιά μας ανάρτηση αναφέρεται, από το περιεχόμενο της ιστορίας της υποθέτουμε ότι είναι η : Εγκλωβισμένος στο Πουθενά)

Μένω στην Παλλήνη και εργάζομαι στο κέντρο της Αθήνας. Χρησιμοποιώ συνέχεια το μετρό για τις μετακινήσεις μου. Ένα απόγευμα, μετά τη δουλειά βρέθηκα με μια φίλη μου στο κέντρο της Αθήνας για ένα καφέ, ο καφές έγινε φαγητό και έτσι μόλις που πρόλαβα τον τελευταίο συρμό για Παλλήνη.

Στο μετρό, σε κάποια στάση μετά τον Ευαγγελισμό, πρέπει να με πήρε ο ύπνος. Έτσι πίστευα δηλαδή, γιατί ότι έζησα ήταν πολύ περίεργο. Μόνο ως όνειρο θα μπορούσα να το δικαιολογήσω. Μέχρι που διάβασα την ιστορία σας...

Εκεί που καθόμουν λοιπόν στο κάθισμα στο μετρό, ξαφνικά αναβόσβησαν τα φώτα δυο - τρεις φορές και μετά έσβησαν τελείως. Θυμάμαι ότι ανησύχησα λίγο στην αρχή...γιατί μετά άρχισαν τα πιο περίεργα...

Μετά από λίγα δευτερόλεπτα άναψαν τα φώτα και πάλι. Μόνο που τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Το βαγόνι ήταν σταματημένο και άδειο! Δεν υπήρχε κανείς μέσα! Μόνο εγώ.

Όλα ήταν διαφορετικά. Σαν να ήταν τα πάντα σκουριασμένα και να έτρεχε η σκουριά από διάφορα σημεία του τοίχου, του βαγονιού, των καθισμάτων.

Πλησίασα σαστισμένη το παράθυρο. Είδα έξω μια στάση του μετρό, σκουριασμένη κι αυτή. Δεν μπορούσα να διαβάσω στην πινακίδα το όνομα της στάσης. Ήταν σκουριασμένη και καλυμμένη από ένα παράξενο μαύρο αντικείμενο.

Κοίταξα λίγο πιο δεξιά και έπαθα σοκ.... Είδα ένα ανθρώπινο κορμί, κολλημένο στο τοίχο... Το κεφάλι του, το κάτω μέρος των ποδιών του και τα χέρια ήταν καλυμμένα με αυτό το μαύρο πράγμα που σας είπα πιο πάνω.

Πήγα να φωνάξω από την τρομάρα μου αλλά τότε ένιωσα ένα χτύπημα στο κορμί μου...

Άνοιξα τα μάτια μου. Ήμουν στο κάθισμά μου. Όλα έδειχναν πάλι φυσιολογικά μέσα στο μετρό. Το χτύπημα που ένιωσα ήταν μάλλον ο αντίθετος συρμός που πέρασε από δίπλα μας εκείνη τη στιγμή.

Όνειρο ή πραγματικότητα μιας άλλης διάστασης; Δεν ξέρω... Σκέφτηκα όμως να σας αναφέρω την εμπειρία μου.

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε την φίλη μας Κωνσταντίνα για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης:

Τρομακτικό ξύπνημα

Η γέννηση

    

Το Φάντασμα Στην Αποθήκη Του Νοσοκομείου

Στο νοσοκομείο της Καβάλας, εποχή κάπου 1960, εργαζόταν η μητέρα μου ως βοηθός νοσοκόμου. Μετά τα μεσάνυχτα ακουγόταν ομιλίες και παράξενες φωνές στο υπόγειο. 

Αρχικά η μητέρα μου νόμισε ότι γιατροί ή νοσοκόμες ήταν κάτω στο υπόγειο και για αρκετό καιρό δεν έδωσε σημασία. Μια μέρα, μια συνάδελφος της είπε να πάνε παρέα μέχρι το υπόγειο για να πάρουν κάτι πράγματα. Η μητέρα μου δέχτηκε. Εκείνη την ώρα 01:00 μεσάνυχτα, ήταν μόνες οι δύο τους στον όροφο. Κατεβαίνοντας τις σκάλες προς το υπόγειο, οι απόμακρες φωνές ακουγόταν σα δυνατά μουρμουρητά. 

Η μητέρα μου παραξενεύτηκε αλλά από φύση της είναι πολύ θαρραλέα και δε τρομάζει εύκολα. Με την άκρη του ματιού της, πρόσεξε τις αντιδράσεις της άλλης νοσοκόμας αλλά εκείνη δεν εκδήλωσε καμιά αντίδραση. Κάνοντας να ξεκλειδώσει την πόρτα η συνάδελφος, η μητέρα μου άκουσε κάτι να σπάει από τη μέσα μεριά της πόρτας, κάτι σα πήλινη κανάτα. Η μητέρα μου κοντοστάθηκε, κοίταξε και πάλι την συνάδελφο νοσοκόμα αλλά και πάλι εκείνη έδειχνε σα να μην συνέβαινε τίποτα. Πρόσεξε την αντίδραση της μητέρας μου και τη ρώτησε αν συμβαίνει κάτι. Η μητέρα μου απάντησε ήρεμα πως της φάνηκε πως κάτι άκουσε… Η συνάδελφος τη ρώτησε «από που;». Και τότε η μητέρα μου κατάλαβε πως κάτι παράξενο συμβαίνει. 

Η συνάδελφος νοσοκόμα, ξεκλείδωσε την πόρτα και μπήκε πρώτη. Στην είσοδο της συναδέλφου στο χώρο, η μητέρα μου πρόσεξε μια διάφανη-αέρινη μορφή να την κοιτά στα μάτια για 5 δευτερόλεπτα και σε απόσταση κάπου 5 μέτρων. Έπειτα η μορφή ξεγλίστρησε ήσυχα φεύγοντας από το κλειστό παράθυρο. Η μητέρα μου πάγωσε αλλά δε πανικοβλήθηκε. 

Η συνάδελφος ήδη έπαιρνε τα πράγματα που ήθελε και δε πρόσεχε τη μητέρα μου που βρισκόταν πίσω της. Η μητέρα μου έπειτα κοίταξε στο πάτωμα αλλά δεν είδε τίποτα κομμάτια από κάτι που θα είχε σπάσει. Αφού η συνάδελφος νοσοκόμα πήρε τα πράγματα που ήθελε, κλείδωσαν και ανέβηκαν σιωπηλές τις σκάλες. 

Πέρασαν κάπου 3-4 μέρες και μια νύχτα πάλι, η μητέρα μου ακούει φωνές και πάλι από κάτω. Κάπου μισή ώρα μάζευε κουράγιο και τελικά πήρε την απόφαση να πάει μόνη της στην αποθήκη. Και πάλι, πριν ξεκλειδώσει, άκουγε φωνές, κάτι σα μουρμουρητά. Ξεκλειδώνει, οι φωνές σταματούν. 

Προχωρά αργά προς το κέντρο του δωματίου, κοντοστέκεται, τίποτα. Έπειτα κατευθύνεται προς το παράθυρο. Λίγο πριν φτάσει, ακούει μια φωνή σαν να ήταν 10 μέτρα πίσω της να τη ρωτάει σε απλό τόνο «η γυναίκα μου πως είναι;». Η μητέρα μου γύρισε αλλά δεν είδε τίποτε. Άναψε όλα τα φώτα στο υπόγειο, έψαξε παντού αλλά δε βρήκε κανένα άλλο ίχνος. Αυτή η ερώτηση την παραξένεψε πολύ. 

Έπειτα από 15 μέρες περίπου, ήτανε νυχτερινή βάρδια. Έσβηνε τα φώτα σε ένα θάλαμο ασθενών και ακούστηκε μια φωνή. «Κορίτσι μου, έρχεσαι λίγο σε παρακαλώ;». Ήταν η φωνή μιας πολύ ευγενικής ηλικιωμένης γυναίκας η οποία ήταν βαριά άρρωστη. Κουβέντιαζαν για πολλή ώρα για διάφορα θέματα και σε μια στιγμή αυτή η κυρία λέει στη μητέρα μου «είσαι πολύ καλός άνθρωπος… γι’ αυτό τον είδες». 

Η μητέρα μου την ευχαρίστησε και τη ρώτησε για ποιο πράγμα μιλάει. Η ηλικιωμένη κυρία της είπε τότε ότι συχνά, πολλά βράδια την επισκεπτόταν ο άνδρας της που είχε πνιγεί πριν δυο χρόνια στο καράβι που δούλευε. «Αρχικά» λέει «τον έβλεπα πολύ μακριά στο διάδρομο» δεν ήθελε να με τρομάξει. «Όσο πλησίαζε σε άλλες εμφανίσεις του, σιγά σιγά άρχισε να μου μιλά. Μου έλεγε ότι δε πρέπει να ανησυχώ και να μη στενοχωριέμαι. Πολλές φορές τον έβλεπα μόνο για 10 δευτερόλεπτα, άλλοτε λίγο περισσότερο. Τελευταία μου είπε για σένα, όχι με το όνομά σου, σε περιέγραψε. Κορίτσι μου το νοιώθω πως δε θα ζήσω πολύ. Αλλά ήθελα πριν φύγω να το ξέρεις για να ηρεμήσεις κι εσύ». 

Η μητέρα μου συγκινήθηκε και έκλαιγε με αναφιλητά. Την καληνύχτισε. Στη δουλειά πήγε τη μεθεπόμενη μέρα γιατί την προηγούμενη είχε ρεπό. Περνώντας από το δωμάτιο της ηλικιωμένης γυναίκας το είδε άδειο και καλά στρωμένο. Ρώτησε μια συνάδελφο και της είπε πως η γυναίκα αυτή, πέθανε την προηγούμενη μέρα. Περιττό να σας πω ότι την πρώτη φορά που μου το είπε η μητέρα μου, ήμουν κάπου 18 χρονών και είχα καθηλωθεί. Σε κανέναν άλλον δε το είπε παρά μόνο στην καλύτερή της φίλη και σε μένα.

Πηγή: https://www.facebook.com/tromaktikes.istories.gr

Διαβάστε επίσης:

Νυχτερινή Βάρδια 

Οι δύο φίλοι

Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com για να την δημοσιεύσουμε.

Μόρα και 666

Καλησπέρα σας πρώτα θέλω να σας πω συγχαρητήρια ​για την ιστοσελίδα σας.

​Και να σας πω την δικιά μου ιστορία. Τώρα τελευταία ψάχνω στο ίντερνετ για διάφορους θρύλους ή μύθους. Έτσι λοιπών μια μέρα έτυχε να πέσω στον μύθο της Μεσοποτάμιας για την Λίλιθ (μαύρη μόρα).

Το ίδιο βράδυ κατά της 2 άνοιξα τα μάτια και δεν μπορούσα να κουνηθώ, έβλεπα το ταβάνι καλυμμένο με ένα  μαύρο σύννεφο και ένιωθα ένα πόνο στο στήθος μου. Ξαφνικά άκουσα τον μικρο μου​ αδερφό να κλαίει στον ύπνο του  και να φωνάζει την μαμά μου. Μετά από λίγη ώρα μπήκε μέσα στο δωμάτιο η μαμά μου . Μόλις άνοιξε την πόρτα τα πάντα σταμάτησαν και για μια στιγμή πίστευα ότι όλα τελείωσαν αλλά είχα ακόμα μια αμφιβολία.

Το επόμενο απόγευμα πήγαν οι γονείς μου μαζί με τον αδερφό μου σε ένα παιδότοπο και εγώ έμεινα μόνη μου στο σπίτι και ήμουν στο laptop. Μέχρι που ξαφνικά η οθόνη του  laptop έσβησε. Το φόρτισα αλλά τίποτα. Του έκανα επανεκκίνηση αλλά πάλι τίποτα. Εκείνη την στιγμή πάλι ένα μαύρο σύννεφο κάλυψε το δωμάτιο.

Τότε το πήρα απόφαση και κατάλαβα ότι κάτι πρέπει να κάνω για αυτή την κατάσταση και έτσι άρχισα να λέω το πάτερ ημών (τι άλλο να έκανα;). Έτσι πάλι όλα σταμάτησαν ευτυχώς μέχρι τώρα δεν έχει συμβεί κάτι παρόμοιο.

Λοιπόν κάτι που θεωρώ σημαντικό: άμα θέλετε βάλτε το:  Δεν ξέρω άμα σας ενδιαφέρει εσάς, πάντως πρέπει να σας πω ότι ο αριθμός του Διαβόλου δεν είναι το 666 και σας το λέω αυτό γιατί όλοι αυτό νομίζουν. Εάν ρωτάτε ποιος είναι, λοιπόν τελικά μετά από μια ανασκαφή που έγινε το 2005 (δεν θυμάμαι που) αποκαλύφθηκε ότι ο αριθμός του Διαβόλου είναι το 616. Λογικά δεν θα το ξέρατε (μην παρεξηγηθείτε), αλλά αυτό είναι γιατί θέλουν να σας φοβίζουν με τον συγκεκριμένο αριθμό (προσωπική γνώμη). 

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τη φίλη μας Σταυρούλα για την ιστορία που μας έστειλε.  

Διαβάστε επίσης:

Μαύρη σκια πάνω από το κρεβάτι μου

Μαύρη σκιά πάνω από το κρεβάτι μου 2

Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com για να την δημοσιεύσουμε.