Δεν μιλάω συχνά γι’ αυτό. Όχι επειδή το ξέχασα, αλλά γιατί κάθε φορά που το φέρνω στο μυαλό μου, νιώθω εκείνο το παγωμένο ρεύμα να ξαναπερνάει από τη ραχοκοκαλιά μου.
Ήταν πριν μερικά χρόνια, όταν έμεινα για λίγο σε ένα παλιό σπίτι συγγενών μου, σ’ ένα χωριό. Το σπίτι έδειχνε εγκαταλελειμμένο, με σκουριασμένα κάγκελα και ξεφλουδισμένους τοίχους. Θυμάμαι πως η θεία μου με είχε προειδοποιήσει:
«Μη κοιμηθείς στο δωμάτιο του πάνω ορόφου. Η πόρτα μένει πάντα κλειδωμένη».
Δεν μου είπε γιατί. Και φυσικά, η περιέργεια με έτρωγε.
Ένα βράδυ, όταν όλοι κοιμούνταν, βρήκα το κλειδί. Η πόρτα άνοιξε με έναν ανατριχιαστικό ήχο, σαν να πονούσαν οι μεντεσέδες που γύρισαν ύστερα από δεκαετίες. Μπήκα μέσα.
Το δωμάτιο μύριζε υγρασία και κάτι άλλο... κάτι σαν καμένο ξύλο. Στη μέση υπήρχε ένα παλιό σιδερένιο κρεβάτι και στον τοίχο απέναντι, ένας καθρέφτης. Στην αρχή δεν παρατήρησα τίποτα. Μέχρι που έκανα δύο βήματα και είδα, στο τζάμι, μια σκιά πίσω μου.
Γύρισα απότομα. Τίποτα. Μόνο εγώ.
Μα όταν ξανακοίταξα το τζάμι, η σκιά ήταν ακόμα εκεί, ακίνητη, λίγο πιο κοντά αυτή τη φορά.
Δεν ξέρω πώς βρήκα το θάρρος, αλλά έτρεξα, έκλεισα την πόρτα πίσω μου και κατέβηκα κάτω. Όλο το βράδυ έμεινα ξύπνιος στον καναπέ, περιμένοντας να ξημερώσει.
Το πρωί, ρώτησα τη θεία μου γιατί να μην μπαίνουμε σε εκείνο το δωμάτιο. Μου απάντησε απλά:
«Γιατί το παράθυρο είναι καρφωμένο εδώ και σαράντα χρόνια. Κανείς δεν επιτρέπεται να μπει μέσα».
Από τότε, δεν ξαναπήγα. Αλλά ακόμα αναρωτιέμαι... εκείνη τη νύχτα, αν η σκιά δεν καθρεφτιζόταν απλά, αλλά πλησίαζε;
Our Horror Stories: Ευχαριστούμε την φίλη μας Άννα για την ιστορία που μας έστειλε.
Διαβάστε επίσης:
Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.
