Τσάκονες Έδεσσας: Μια νύχτα στο νεκροταφείο

Γεια σας παιδιά!! Πρώτα από όλα να σας συγχαρώ για την σελίδα σας. 

Λοιπόν σας έχω και εγώ μια εμπειρία που έζησα. Πριν αρχίσω, να σας πω ότι αν και είμαι δεκατεσσάρων έχω ζήσει στο χωριό μου πολλά χρόνια και ξέρω διάφορα που αφορούν στην φύση και στα ζώα!

Τέλος πάντων να η ιστορία μου:

Το χωριό μου είναι στην Έδεσσα . Το όνομά του είναι Τσάκονες και φημίζεται για τα φίδια του, ειδικότερα για τις οχιές. Όμως λένε ότι κοντά στο τρίτο νεκροταφείο, στην κουφάλα ενός δέντρου, ζει ένας λαφιάτης με εξωπραγματικά μεγάλο σώμα !! Κάποιοι λένε ότι κυμαίνεται από 5 μέτρα και πάνω!

Εμείς δεν πιστεύαμε ότι μπορεί να είναι πάνω από 4 μέτρα ,το οποίο είναι και το πιο φυσιολογικό μήκος για αυτό το είδος φιδιού.

Μια νύχτα λοιπόν, ενώ ήμουν με κάποιους φίλους και φίλες μου έξω στα χωράφια και παίζαμε, αρχίσαμε να λέμε ιστορίες τρόμου, με τέρατα και εξωπραγματικά πλάσματα. Μια φίλη μου άνοιξε το θέμα για το καταραμένο αυτό φίδι, το οποίο σκότωνε και ρήμαξε τα κοπάδια με τα αρνιά, έμπαινε στα κοτέτσια και έτρωγε σχεδόν όλες τις κότες που βρίσκονταν εκεί, αλλά και που έμπαινε μέσα στους στάβλους καθώς μπορούσε να τρυπήσει με τα δόντια του τον μαστό από τις αγελάδες και να ρουφήξει το γάλα τους.

Η ποιο τρομαγμένη από εμάς ήταν η Αμαλία, η οποία είχε δει το φίδι.

- Το έχω δει το φίδι! είπε

- Έλα ρε πότε ; ρώτησε ο Νικηφόρος

- Όταν έπαιρνα τα αυγά από το κοτέτσι! Ανοίγοντας την πόρτα του κοτετσιού πετάχτηκε και έφυγε προς το δάσος. Όλες οι κότες είχαν φύγει και σχεδόν οι μισές είχαν φαγωθεί. Το ακολούθησα και είδα να μπαίνει στο νεκροταφείο.

- Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί! Θα πάμε να το σκοτώσουμε, φώναξα, και χωρίς κανέναν δισταγμό, εγώ μαζί με τον Σταμάτη, τον Τάσο και τον Κώστα, φύγαμε για το νεκροταφείο.

Δεν μπορώ να πω ότι δεν φοβόμουν το όλο σκηνικό. Στο νεκροταφείο, νύχτα, με ένα από τα χειρότερα φίδια του χωριού μου.

Όταν φτάσαμε, το μόνο φως που υπήρχε ήταν αυτό των κεριών και του φεγγαριού.

- Το φίδι δεν πρόκειται να βγει πριν ξημερώσει, είπε ο Σταμάτης.

- Τότε θα το παροτρύνουμε να βγει έξω! είπα

και τότε ανάψαμε φωτιά πάνω σε ξύλα και τα αφήσαμε στην κουφάλα του δέντρου. Το φίδι δεν μπορούσε να αντισταθεί στην ζεστασιά της φωτιάς και πετάχτηκε έξω. Τότε εγώ έτρεξα πίσω του, το έπιασα από την ουρά και αυτό γύρισε απότομα προς το μέρος μου. Τυλίχτηκε γύρω από το πόδι μου και εγώ έπεσα κάτω.

Τότε ο Τάσος έβγαλε ένα μικρο τσεκούρι και το χτύπησε στο σώμα . Το φίδι για κάποιο περίεργο λόγο δεν έπαθε ούτε γρατζουνιά. Προσπαθούσε να μου δαγκώσει το κεφάλι.

Προσπάθησα να βγάλω το χέρι μου έξω και με ένα μικρο μαχαίρι χτύπησα το φίδι στο κεφάλι, αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη δεν είχε πάθει απολύτως τίποτα. Το ξαναχτύπησα και τότε είδα μπροστά στα μάτια μου το μαχαίρι να γίνεται θρύψαλα!!!

Αμέσως μετά όρμηξαν όλοι οι φίλοι μου πάνω στο φίδι, το οποίο με μόνο ένα χτύπημα του κορμιού του κατάφερε να τους αποκρούσει όλους. Τότε ο Κωστής έβαλε φωτιά στο σώμα του φιδιού.

Ο λαφιατης με ελευθέρωσε και έφυγε προς την κουφάλα. Ο Κώστας το άρπαξε από τον λαιμό και εγώ με ένα ξύλο το χτύπησα στο κεφάλι. Το γιγάντιο φίδι έπεσε χάμω. Το ξαναχτύπησα ξανά και ξανά ώσπου από την ζαλάδα του γύρισε ανάποδα , άνοιξε το στόμα του και άρχισε να δαγκώνει ότι έβρισκε μπροστά του.

Ο Κώστας το πάτησε δυνατά στο κεφάλι . Το τέρας έβγαλε μια τόσο δυνατή κραυγή, η οποία ήταν λες και ήταν ανθρώπινη ,λες και ήταν δαιμονική!!!!!!!!!

Ο Κώστας του στραγγάλισε τον λαιμό γυρνώντας τον πάνω από 12 φορές. Ενώ το κεφάλι ήταν γυρισμένο κατάφερα με το κόψω με το τσεκούρι. Και το αφήσαμε νεκρό.

Το επόμενο πρωί πήγαμε να το ξαναβρούμε. Τότε ήταν που είδαμε το περίεργο της υπόθεσης. Βρήκαμε το φίδι ολοζώντανο. Να μας κοιτάει με μίσος, έξω από την κουφάλα του. Μας πλησίασε και σηκώθηκε στο πίσω μέρος του κορμιού του. Έβγαλε την ίδια κραυγή.

Τότε πήγαμε στον παπά του χωριού και του είπαμε όλη την υπόθεση. Ξαναγυρίσαμε στο νεκροταφείο μαζί με τον παπά και μόλις ο παπάς είδε το φίδι του φώναξε μια περίεργη λέξη μέσα από ένα βιβλίο που πήρε μέσα από την εκκλησία.

Μετά έψαλλε μερικές προσευχές και τότε το φίδι αναποδογύρισε. Πάθανε και για κάποιο περίεργο λόγο, όταν τα μάτια του έκλεισαν, είδαμε ότι είχε βλέφαρα . Το περίεργο είναι ότι τα φίδια δεν έχουν βλέφαρα!!!!!!!

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Γιώργο για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης:

Η εκδρομή του τρόμου

Ο Μαυροφορεμένος άντρας στο μπαλκόνι μου



Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com για να την δημοσιεύσουμε.

Προμύνημα Θανάτου (Δεύτερο Μέρος)

Θέλω πρώτα από όλα να τονίσω ότι δεν είμαι οπαδός του μεταφυσικού, παραφυσικού κτλ. Η αλήθεια είναι ότι δε μπορώ να εξηγήσω τι ακριβώς έγινε και τι έπαθε ο φίλος μου, όμως σίγουρα θα υπάρχει μια λογική εξήγηση.

Είχα μεταφέρει το φίλο μου τον Δημήτρη στο νοσοκομείο που διανυκτέρευε σε κατάσταση αμόκ. Ενώ είχαμε φτάσει έξω από ένα μπαράκι άρχισε να φωνάζει και να χτυπιέται λέγοντας ασυναρτησίες. Ήμουν σίγουρος ότι είχε πάθει κάποια κρίση, ότι τον είχε πιάσει πανικός. 

Μόλις φτάσαμε στο νοσοκομείο, ένας τραυματιοφορέας τον έβαλε σε ένα καροτσάκι.  Είχε ηρεμήσει ο Δημήτρης μπορώ να πω. Ήταν πολύ καλύτερα. Μέχρι που ήρθε η νοσοκόμα για να του κάνει μια ηρεμιστική ένεση.

Μόλις τον πλησίασε και του είπε ότι θα τον οδηγήσει στο ιατρείο για να του κάνει μια ηρεμιστική άρχισε πάλι να φωνάζει και να με παρακαλάει να μην τον αφήσω μόνο του μαζί της. Ξεσήκωσε όλο το νοσοκομείο.  

Ντράπηκα λίγο είναι η αλήθεια,  αλλά περισσότερο ανησυχούσα για την κατάσταση του φίλου μου. Η νοσοκόμα του έκανε μία ένεση πριν τον πάρει. Στη συνέχεια, έβαλε την σύριγγα στη τσέπη της ιατρικής άσπρης ποδιάς που φορούσε και άρχισε να σπρώχνει το καροτσάκι, απομακρύνοντας από μένα το φίλο μου. 

Ο Δημήτρης άρχισε να χάνει τις δυνάμεις του. Το φάρμακο έδειχνε να ενεργεί αμέσως. Είχε πλέον μόνο το κουράγιο να γυρίσει το κεφάλι του προς το μέρος μου και να σηκώσει  το χέρι του προς τα εμένα παρακαλώντας να μην τον αφήσω μόνο του μαζί της γιατί κινδύνευε. 

Πραγματικά σκεφτόμουν να πάω και εγώ μαζί τους, αλλά από τη μία ντρεπόμουν μήπως με περάσουν κι εμένα για τρελό  και από την άλλη είχα τη διαβεβαίωση της νοσοκόμας ότι ο γιατρός θα τον δει αμέσως και πως όλα θα πάνε καλά.

Απομακρύνθηκε αρκετά από μένα, μέσα σε ένα μακρύ διάδρομο, και κάπου στη μέση του διαδρόμου έστριψε δεξιά. Ίσως ήταν ο κακός φωτισμός, ίσως η κούραση, δε ξέρω, όταν έστριψαν μου φάνηκε ότι είδα το φως στο σημείο που ήταν η νοσοκόμα με το Δημήτρη να χάνεται, σαν να το πνίγει το σκοτάδι.  Μη φανταστείτε  για πολύ ώρα, για κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου ίσως.

Γύρισα προς την έξοδο του νοσοκομείου  για να πάω να καθίσω στις καρέκλες να περιμένω, όταν στο χώρο μπήκε μια άλλη νοσοκόμα ψάχνοντας τον φίλο μου.

Της εξήγησα ότι ήρθε μια άλλη νοσοκόμα πιο μπροστά και τον πήρε, αλλά αυτή δεν ήξερε τίποτα!!! Απόρησε πια ήταν η άλλη νοσοκόμα καθώς σε αυτήν είχαν αναθέσει τη μεταφορά του!!! Της έδειξα που τον πήγαν και τότε ήταν που σάστισε!  "Αποκλείεται" μου είπε "Από εκεί είναι οι αποθήκες και το νεκροτομείο!"

Πάγωσε το αίμα μου...

Το σοκ που έπαθε ο φίλος μου πριν φτάσουμε στο μπαρ γιατί κινδυνεύαμε...

Το παρακαλετό του να μην τον αφήσω μόνο με τη νοσοκόμα που την ήξερε παρόλο που την είδε για πρώτη φορά...

Η περίεργη μεταβολή του φωτός στο διάδρομο όταν η νοσοκόμα μετέφερε τον Δημήτρη...

Όσα μου είπε η δεύτερη νοσοκόμα... Οι αποθήκες... Το νεκροτομείο... 

Όλα αυτά πέρασαν αστραπιαία από το μυαλό μου, το οποίο ήταν έτοιμο να σπάσει...

Άρχισα να τρέχω στο διάδρομο που μετέφερε η πρώτη νοσοκόμα το φίλο μου.  Μου φαινόταν ατελείωτος... από πίσω μου ακολουθούσε τρέχοντας και η δεύτερη νοσοκόμα ρωτώντας τι έπαθα...

Έφτασα στο σημείο που τους είδα να στρίβουν δεξιά. Δεν υπήρχε πόρτα, ούτε διάδρομος. Μόνο τοίχος...  Προχώρησα λίγο πιο κάτω... Δεν θα είχα υπολογίσει σωστά τις αποστάσεις.   

Ακολούθησα το διάδρομο μέχρι το τέλος. Σε ένα σημείο έστριβε δεξιά, στην συνέχεια είχε δεξιά και αριστερά πόρτες με την ένδειξη αποθήκη που ήταν κλειδωμένες και μετά σκαλοπάτια που κατέβαιναν προς τα κάτω. Τα ακολούθησα τρέχοντας.

Έφτασα σε ένα πολύ μικρότερο διάδρομο που κατέληγε σε μια μόνο διπλή πόρτα. Πάνω από την πόρτα είχε ένδειξη νεκροτομείο...

Καθώς άνοιγα την πόρτα για να μπω, έχοντας από πίσω μου τη νοσοκόμα να μου λέει λαχανιασμένα, όσο πιο δυνατά μπορούσε, ότι απαγορεύεται η είσοδος και ότι είναι κλειδωμένα, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι ο φίλος μου μπορεί να μην ήταν ζωντανός πια...

Μπήκα μέσα.  Στο κέντρο της αίθουσας ήταν το καροτσάκι του φίλου μου και πάνω του, με το κεφάλι ριγμένο προς τα κάτω, καθόταν ο Δημήτρης...

Έτρεξα να δω αν είναι καλά.  Τον χτυπούσα ελαφριά στο πρόσωπο. Τα μάτια του ήταν κλειστά, δεν αντιδρούσε. Έφτασε και η νοσοκόμα. Έπιασε κατευθείαν να δει το σφυγμό του. Ήταν ζωντανός! Αναίσθητος αλλά ζωντανός! 

Όσο τον ανεβάζαμε πάνω η νοσοκόμα απορούσε συνέχεια για το πως έγινε αυτό, πως έφτασε ο φίλος μου σε αυτή την κατάσταση εκεί κάτω.

Η ιστορία γίνεται όμως ακόμη πιο περίεργη καθώς προσπαθήσαμε να βρούμε μια εξήγηση:

Ο χώρος του νεκροτομείου έχει κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης. Σε έλεγχο που έγινε φαίνεται ξαφνικά και από το πουθενά να εμφανίζεται το καροτσάκι με το φίλο μου στο κέντρο της αίθουσας. Από το ένα καρέ που δεν υπήρχε τίποτα στο αμέσως επόμενο καρέ εμφανίστηκε ξαφνικά. Το απέδωσαν σε βλάβη του συστήματος...

Τα χαρακτηριστικά της νοσοκόμας που τους περιέγραψα δεν ταίριαζε με καμία που είχε βάρδια εκείνο το βράδυ...

Ο φίλος μου όταν συνήλθε δεν θυμόταν τίποτα. Δεν παρουσίασε κανένα πρόβλημα υγείας.  Είχε μόνο κάτι ελαφριά σημάδια σαν κάψιμο στον ώμο του και στο στήθος...

Την ιστορία αυτή σπάνια τη συζητούσαμε μεταξύ μας μέχρι που είδαμε τη σελίδα σας και σκεφτήκαμε να την μοιραστούμε μαζί σας. Αν κάποιος από εσάς μπορεί να δώσει κάποια εξήγηση θα τον παρακαλούσα να μην διστάσει. 

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Χρήστο για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης:   

Προμήνυμα θανάτου (Α' Μέρος)

Η νταλίκα του τρόμου

Η εκδρομή του τρόμου



Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com για να την δημοσιεύσουμε.

 

   


   

 

Επικίνδυνα παιχνίδια...

 

Γεια σας... θα ήθελα να σας διηγηθώ και εγώ μια ιστορία που μου συνέβη τώρα πρόσφατα.

Είχα πάει στο σπίτι της κολλητής μου Ν. για να κοιμηθώ εκεί, μιας και οι γονείς της δούλευαν όλη τη νύχτα και θα γύριζαν το πρωί.

Κατά τις 11:30 το βράδυ, ήρθε στην Ν. η φαεινή ιδέα να κάνουμε το Charlie Charlie Challenge και φυσικά εγώ δέχτηκα. Για περισσότερη φάση, κλείσαμε όλα τα φώτα, τις πόρτες και τα παράθυρα του σπιτιού και ανάψαμε τρία κεράκια. Έπειτα ζωγραφίσαμε σε ένα χαρτί έναν σταυρό και γράψαμε διαγώνια "Yes" και "Νο" (το γνωστό Charlie Charlie Challenge) και είπαμε τις λέξεις "Charlie Charlie are you here?"

Δεν έγινε τίποτα, το επαναλάβαμε για καμία 15ριά φορές και σκεφτήκαμε ότι "τελικά δεν ισχύει". Είπαμε τις λέξεις όμως για μία τελευταία φορά και τότε ήταν που φύσηξε κάτι σαν αέρας που έσβησε τα κεράκια παρασύροντας τα μολύβια στο "Yes"...

Μπορώ να πω πως τρομοκρατηθήκαμε λίγο. Αμέσως μετά ακούσαμε την πόρτα να χτυπάει 3 φορές... Εγώ νομίζοντας ότι γύρισε η μητέρα της Ν. από τη δουλειά, την φώναξα αλλά δεν απάντησε κανείς.

Ύστερα κατευθύνθηκα προς την πόρτα και άκουσα ένα λαχάνιασμα. Η φίλη μου Ν. καθόταν ακίνητη χωρίς να βγάλει λέξη... Άνοιξα τότε την πόρτα και με φύσηξε ένας δυνατός αέρας που με έριξε στο πάτωμα! 

Η Ν. άνοιξε αμέσως τα φώτα και ο αέρας σταμάτησε... Στη συνέχεια πήρε το χαρτί και τα μολύβια, τα έσπασε στα δύο και τα έκαψε... Ύστερα από ένα μισάωρο ήρθε η μητέρα της στο σπίτι, της είπαμε την ιστορία μας αλλά δεν μας πίστεψε...

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε την φίλη της σελίδας μας για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης: 

Η ομίχλη

Ποιος χτύπησε την πόρτα;

Περίεργα γενέθλια 

Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com για να την δημοσιεύσουμε.

Προμήνυμα θανάτου

Την παρακάτω ιστορία την έζησα ακριβώς όπως σας τη γράφω. Είμαι σίγουρος ότι δεν την φαντάστηκα, ότι δεν ήταν όνειρο. Θα καταλάβετε το γιατί κι εσείς όταν την διαβάσετε.

Άνοιξα με δυσκολία τα μάτια μου. Ένα φως με τύφλωνε, δε μπορούσα να δω καθαρά. Γύρισα σιγά σιγά προς την πηγή του φωτός. Ξαπλωμένος όπως ήμουν είδα ένα μεγάλο παράθυρο από όπου έμπαινε το φως. Δεν προερχόταν από τον ήλιο σίγουρα. Ήταν θαμπό, ψυχρό.

Προσπάθησα να σηκωθώ. Δε τα κατάφερα. Ήμουν δεμένος. Μα που βρισκόμουν; Τίποτα δεν έμοιαζε γνωστό...

Άρχισα να φωνάζω για βοήθεια... Οι φωνές μου χανόταν στο τεράστιο χώρο που ήμουν δεμένος. Τα χέρια και τα πόδια μου ήταν έρμαια των μεταλλικών αλυσίδων που με κρατούσαν φυλακισμένο στο κρεβάτι.

Έκανα ακόμη μία προσπάθεια να σηκωθώ. Δεν τα κατάφερα. Τότε όμως συνειδητοποίησα ότι ήμουν γυμνός... Πως βρέθηκα εδώ; Το τελευταίο που θυμάμαι είναι να βρίσκομαι στο δωμάτιό μου, με την Άννα, την Ρωσίδα που γνώρισα το ίδιο βράδυ σε ένα μπαρ και καταλήξαμε στο σπίτι μου...

Άκουσα κάτι μεταλλικό από το βάθος... Το φως δε με άφηνε να δω τίποτα... Και στη συνέχεια ομιλίες... Σε μία γλώσσα που δεν μπορούσα να καταλάβω... Και μετά πάλι ένας θόρυβος που έμοιαζε με ρόδες...

Πλησίασαν προς το μέρος μου... Διέκρινα μόνο ψηλές φιγούρες ανθρώπων... Ήμουν σίγουρα ναρκωμένος... Δεν είχα πλήρως τις αισθήσεις μου... Ένα νυστέρι, ένας μπαλτάς, οι φωνές μου για βοήθεια που έβγαιναν με δυσκολία... Το πρόσωπο της Άννας... Το πρώτο γνωστό πρόσωπο που έβλεπα μπροστά μου...

Με πλησίασε ενώ της φώναζα τι θέλει από μένα. Με το ένα χέρι μου έπιασε το κεφάλι με δύναμη και με το άλλο της χέρι μου κάρφωσε το νυστέρι με δύναμη στο στομάχι.... Κόντεψα να λιποθυμήσω από τον πόνο... αλλά δε με άφησε... Με το χέρι που κρατούσε το κεφάλι μου, με πίεσε και μου το έστριψε προς το παράθυρο που έμπαινε το φως.

-"Το βλέπεις αυτό;" Μου είπε. "Αυτό είναι το τέλος σου".

Μπορούσα μόνο να διακρίνω μία πινακίδα: Anotero 

Το μπαρ που γνώρισα την Άννα...

Συνέχισε να κουνάει το κεφάλι μου με δύναμη, όμως η φωνή της χανόταν, απομακρύνονταν  από μένα. Και η φωνή της αντικαταστάθηκε από αυτή του κολλητού μου.

- Ρε μαλάκα τι έπαθες και κοκάλωσες; Φτάσαμε!

Ήμουν στο αυτοκίνητο με τον κολλητό. Χαμένος λίγο, κοίταξα γύρω μου.

-Τι έπαθες ρε; Λες και κοιμόσουν με ανοιχτά μάτια! μου είπε ο κολλητός.

-Που είμαστε; Τον ρώτησα

-Ρε μαλάκα στο Anotero φτάσαμε. Τα γκομενάκια μας περιμένουν μέσα.

Πάγωσα.... Άρχισα να του λέω ότι πρέπει να φύγουμε γιατί κινδυνεύουμε.

Δε μπορούσε να καταλάβει τι είχα πάθει. Ήμουν σε κατάσταση σοκ. Φύγαμε και με πήγε στο νοσοκομείο που διανυκτέρευε.

Με πήγε στα επείγοντα. Ήμουν ακόμη σε κατάσταση σοκ! Μας είπαν να περιμένουμε να έρθει ένας τραυματιοφορέας να με πάρει με καροτσάκι. Ξαφνικά ένιωσα ένα χέρι στον ώμο μου. Ήταν η νοσοκόμα που ήρθε να με πάρει να με κάνει μια ηρεμιστική ένεση. Γύρισα και την είδα. Ήταν η Άννα, που είχα δει πριν στο "όνειρό" μου... Κοίταξα τον φίλο μου...

-"Μη με αφήσεις μόνο μου μαζί της" άρχισα να φωνάζω...

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Δημήτρη για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης:

Προμήνυμα Θανάτου (Δεύτερο Μέρος)

12:07

Όνειρο μέσα στο όνειρο

Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com για να την δημοσιεύσουμε.

Η Γριά της πολυκατοικίας

Πριν λίγο καιρό συνέβη κάτι απίστευτο σε ένα φίλο μου.

Ο Μ. στη πολυκατοικία που μένει, είχε συχνά καυγάδες με μια γριά κουτσομπόλα, η οποία παρατηρούσε και κρυφοκοιτούσε συνέχεια το κάθε τι. Γενικά ασχολιόταν με τους άλλους, σχολιάζοντας αρνητικά τον καθένα. Με αποτέλεσμα ο Μ. να σπαστεί και να την βρίζει. 

Όποτε την πετύχαινε καυγάδιζαν. Αυτό γινόταν πολλές φορές, ώσπου μια μέρα γυρνώντας από τη νυχτερινή του διασκέδαση, λίγο πριν μπει στο διαμέρισμα του, είδε τη γριά να ανοίγει τη πόρτα της και να τον κοιτάει. Κλασσικά αυτός δεν έχασε καιρό, μόλις την είδε την έβρισε και έπειτα της είπε: "τις νύχτες δε κοιμάσαι μωρή κωλόγρια; Πολύ ήσυχη σε βλέπω απόψε όμως… και όντως ήταν…

Η γριά δεν γύρισε να του πει τίποτα όπως συνήθιζε, μόνο τον κοιτούσε ανέκφραστη μέσα από τα τεράστια γυαλιά της, χωρίς να βγάλει λέξη. 

Του φάνηκε πολύ περίεργο γιατί η γριά δεν είχε βγάλει κουβέντα, αυτή πάντοτε σε τέτοιες φάσεις φώναζε και καταριόταν.  Αλλά δεν ασχολήθηκε παραπάνω αυτός και μπήκε στο διαμέρισμα του. Ο αδερφός του έβλεπε μια ταινία. ο Μ. έκατσε μαζί του κάνοντας τσιγάρο και του είπε: "ρε συ πολύ περίεργα σκηνικά γίνονται.  Μόλις έφτασα η γριά είχε στήσει καρτέρι, την έκραξα και δεν έβγαλε κουβέντα".  

Ο αδερφός του τον κοίταξε και του είπε:  "τι λες ρε βλάκα;  αυτήν σήμερα ήρθαν τη μάζεψαν.  Πέθανε από καρδιά, την βρήκε ο γιος της". 

Ο Μ. δεν μπορούσε να πιστέψει τα λεγόμενα του αδερφού του και έβαλε τα γέλια, αφού την είδε όταν ήταν έξω απ 'τη πόρτα του.. Νόμιζε ότι τον δουλεύει. Πήγε για ύπνο και την επόμενη μέρα έμαθε και από άλλους τα νέα.  Τα λεγόμενα του αδερφού του επιβεβαιώθηκαν: όντως η γριά ήταν νεκρή. 

Επομένως τι ήταν αυτό που είδε ο Μ.; Δεν μπορεί ακόμα να το συνειδητοποιήσει όταν το θυμάται. Τον πείραξε τόσο αυτό που είδε που έχει καταλήξει να κοιμάται μόνο με αναμμένο φως και αγχώνεται κάθε φορά που περνάει έξω απ' τη πόρτα της.  

Και αρνείται κάθε ενδεχόμενο περί φαντασίας. Πιστεύει ακράδαντα αυτό που είδαν τα μάτια του.

Our Horror Stories:  Ευχαριστούμε την/τον φίλη/φίλο μας για την ιστορία της/του!

Διαβάστε Επίσης:

Το σπίτι της γιαγιάς

Οι γείτονες της πολυκατοικίας

Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com για να την δημοσιεύσουμε.

H σκιά

Μια μέρα και πιο συγκεκριμένα την Δευτέρα κοιμόμουνα μέχρι που ένα αεράκι με ξύπνησε.

Τότε είδα μια σκιά ολόμαυρη! Νόμιζα ότι ήταν ένα όνειρο αλλά άρχισα να ιδρώνω!!  Τότε κατάλαβα ότι δεν ήταν όνειρο....

Το περίεργο ήταν ότι εξαφανιζόταν και μετά ξαναεμφανιζόταν από το πουθενά αλλά και μπορούσα να αναπνεύσω και να κουνηθώ και όσο έκανα προσευχή δεν έφευγε!!!!

Our Horror Stories:  Ευχαριστούμε την φίλη μας Τζούλια για την ιστορία της!

Διαβάστε Επίσης

Ποδήλατο χωρίς αναβάτη

Το κοριτσάκι στην άκρη του δρόμου

Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com για να την δημοσιεύσουμε.

Η Μονή του Διαβόλου

Το παρακάτω κείμενο δεν είναι μία απλή ιστορία τρόμου ούτε μύθος.

Είναι μία προειδοποίηση για το μέλλον και μία πρόβλεψη ενός νεκρού που παγίδευσε την ψυχή του. Πρέπει όλοι να το διαβάσουν για να καταλάβουν ότι η ζωή η αιώνια είναι κατάρα όχι ευλογία.

Ήταν βράδυ, πέρα από τα φώτα της πόλης όταν περιπλανιόμουν μονάχος μου στην εξοχή.  Ξαφνικά ξέσπασε μεγάλη καταιγίδα και δεν είχα που να καλυφτώ.  Συνέχισα να περπατάω μέσα στην βροχή. α σύννεφα είχαν καλύψει το φεγγάρι και μόνο οι λάμψεις των αστραπών φώτιζαν τον δρόμο. 

Περπάτησα περίπου 3 χιλιόμετρα μέσα στην καταιγίδα ώσπου είδα μπροστά μου κάποιο οίκημα, που δεν μπορούσα να δω καθαρά τι ήταν, γιατί το νερό της βροχής ήταν τόσο δυνατό που κάλυπτε την εικόνα.  Προχώρησα προς τα 'κει.  Δεν ήτανε πολύ μακρυά, ίσως 600 μέτρα όχι περισσότερο.  Η βροχή γινότανε όλο και δυνατότερη και οι κεραυνοί πέφτανε ασταμάτητα  .Δέντρα ξεριζώνονταν από τον αέρα και ο δρόμος που είχε ήτανε αδιάβατος από την πυκνή λάσπη.

Τελικά έφτασα έξω από την πύλη. Ήτανε μία Μονή αλλά δεν φαινότανε να είναι κανείς εκεί. Χτύπησα την εξώθυρα αλλά δεν βγήκε κανείς.  Προσπάθησα να την ανοίξω αλλά μάταια.  Πήγα λοιπόν από το πίσω μέρος μήπως υπάρχει κάποια πόρτα για να μπω.  Βρήκα μία πόρτα στο έδαφος πίσω από την μονή.  Πρέπει να ήταν το κελάρι των μοναχών που ζούσαν εκεί.

Δεν ήτανε σε καλή κατάσταση, το ξύλο ήτανε φαγωμένο και η κλειδαριά σκουριασμένη. Κατάφερα εύκολα να την ανοίξω και να μπω μέσα. Το μοναστήρι πρέπει να ήτανε πολύ παλιό, τουλάχιστον από τα Βυζαντινά χρόνια.  Σίγουρα έχει να πατήσει άνθρωπος εδώ μέσα αιώνες.  Το κελάρι ήταν γεμάτο με παλιά ράσα και αγροτικά εργαλεία.  Πάλι καλά βρήκα ένα παλιό καντήλι ώστε να μπορέσω να δω καθαρά.  Κοίταξα γύρω μου και είδα μία ξύλινη σκάλα που λογικά θα με οδηγούσε μέσα στο μοναστήρι. Την ακολούθησα και βρέθηκα μπροστά από μία πόρτα.  Κάτι ακουγότανε από πίσω σαν ψίθυρος. Την άνοιξα και...........Τίποτα. 

Βρέθηκα σε μία μεγάλη τράπεζα, που λογικά θα τρώγανε οι μοναχοί.  Κάτι περίεργο γινότανε όμως, δεν υπήρχαν εικόνες, ούτε κάποιο Βυζαντινό σύμβολο, ούτε καν σταυρός, μόνο εικονογραφίες αλλά όχι χριστιανικές.  Στους τοίχους υπήρχαν μόνο ζωγραφιές γυμνών γυναικών και διάφορων κερασφόρων τεράτων.  Έμοιαζαν πιο πολύ σαν παγανιστικές έως και σατανικές θα έλεγα.  Μάλιστα σε έναν τοίχο υπήρχαν διάφορες εικόνες από σκηνές βίας με βωμούς και κάτι σαν ιερείς με κουκούλες.  Σίγουρα εδώ κάτι περίεργο είχε συμβεί.

Προχώρησα λίγο ακόμη μέσα σε αυτό το δωμάτιο και βρέθηκα μπροστά από μία κυκλική σκάλα. Ανέβηκα και υπήρχε μπροστά μου  ένας διάδρομος και στο τέλος του μία ξύλινη πόρτα.  Προχώρησα προς αυτήν και προσπάθησα να την ανοίξω αλλά μάταια.  Η πόρτα δεν άνοιγε με τίποτα.  Ξαφνικά το καντηλάκι έσβησε και άρχισαν να ακούγονται ήχοι και μουσικές από κάτω.  Κατέβηκα να δω τι συμβαίνει και τότε τους είδα.

Τα φώτα άναψαν και γύρω από το τραπέζι ήτανε μαζεμένα τρομακτικά πλάσματα και δαίμονες και πάνω στο τραπέζι μία γυναίκα που ούρλιαζε και έκλαιγε για την ζωή της.  Τα πλάσματα γελούσαν και την χλεύαζαν.

Υπήρχε όμως και άλλη μία γυναίκα στο τραπέζι που καθότανε στην πιο ψηλή καρέκλα και κοίταγε τους δαίμονες να κοροϊδεύουν την άλλη γυναίκα. Τότε εμφανίστηκε εκείνος. Ο Διάβολος με ένα μαύρο ράσο και δύο κέρατα στο μέτωπο του που κοίταγε τους δαίμονες και τους έλεγε:

-Κάντε αυτή την σκρόφα να σωπάσει για πάντα. Σκοτώστε αυτή την σκύλα στο όνομά μου και στην αιώνια δόξα μου.

Και οι δαίμονες την κομμάτιασαν και την έφαγαν ζωντανή όσο εκείνη έκλαιγε και παρακαλούσε για την ζωή της.Τότε άρχισε πάλι να μιλάει προς την άλλη γυναίκα:

-Πόρνη της Βαβυλώνας,άνοιξε τα πόδια σου για μένα για να ολοκληρωθεί αυτή η τελετή. Σε αυτό το συμπόσιο θα φέρουμε την Κόλαση στην Γη και θα γκρεμίσουμε μια για πάντα τον ναό του Θεού. Παντού βλασφημίες,παντού καταστροφές και κατάρες. Είναι η ώρα ο Αρμαγεδδών να ξεκινήσει και να βυθιστεί ο κόσμος στο σκοτάδι από που προήλθε. Κάνε αυτή την αμαρτία και για πάντα θα ανοίξουν οι πύλες τις Κολάσεως.

Και τότε εκείνη διέταξε τους δαίμονες να φέρουν την θυσία. Εκείνοι υπακούοντας πήγανε και φέρανε ένα μωρό από ένα δωμάτιο και της είπε Εκείνος:

-Πόρνη της Βαβυλώνας κάνε αυτό πού πρέπει να κάνεις για να κυριαρχίσουμε σε αυτόν τον κόσμο.

Και τότε εκείνη πήγε προς το μωρό και το έφαγε ζωντανό όσο ακόμη έκλαιγε. Και Αυτός γελούσε,γελούσε ασταμάτητα.  Δεν μπορούσα να αντέξω άλλο το φρικτό θέαμα προσπάθησα να φύγω όμως με κατάλαβαν και με έπιασαν.  Οι δαίμονες ήτανε έτοιμοι να με σκοτώσουν.Τότε Εκείνος τους είπε 

-Σταματήστε. Ποιος είσαι εσύ;

Εγώ δεν μπορούσα να μιλήσω,κοίταζα Αυτόν τρομοκρατημένος.

-Δεν  έχει σημασία έτσι κι αλλιώς θα πεθάνεις.

Είπε, και διέταξε τους δαίμονες να με σκοτώσουν. Εκείνοι με πήρανε και με βάλανε πάνω στο τραπέζι.  Εκείνος με ακούμπησε με το νύχι του στο μέτωπο και ένιωσα ένα κάψιμο σε όλο μου το σώμα.

-Βλέπεις; Το νιώθεις; Αυτή είναι η Κόλαση. Νιώσε την φωτιά από τα βάθη της.

Μετά μου έβγαλε το ένα μάτι και το κατάπιε χαμογελώντας.Ύστερα πήγε και στάθηκε δίπλα από την γυναίκα αυτή και οι υπόλοιποι δαίμονες συνέχιζαν να τρώνε κομμάτια από το σώμα μου ενώ ήμουν ακόμη ζωντανός ώσπου ξεψύχησα. Τώρα έβλεπα εγώ τους δαίμονες από ψηλά να τρώνε το νεκρό κορμί μου και Εκείνον να γελάει.

Ύστερα δεν θυμάμαι τίποτα όλα γίνανε  μαύρα.

Αυτή ήταν η τελευταία μου ανάμνηση από κείνη την νύχτα

.

Όταν ξύπνησα αργότερα ήμουν εδώ σε αυτό το κελάρι. Ίσως να είχα παραισθήσεις.

-Δεν ήταν παραίσθηση.Είπε μία φωνή από πίσω μου.

-Τι;

-Δεν ήταν παραίσθηση,ήταν αλήθεια. Σε αυτό το Μοναστήρι θα περάσεις την αιωνιότητα.

-Ποιος είσαι εσύ;

-Ένας κάτοικος του Μοναστηρίου. Όποιος πεθαίνει εδώ, μένει εδώ. Το μέρος είναι καταραμένο από τους ίδιους τους μοναχούς, εκείνοι φέραν εδώ τον Σατανά και εκείνος έμεινε εδώ. Το 1122 μ.Χ ένας περιπλανώμενος ήρθε εδώ μία νύχτα, όπως και αυτή που ήρθες εσύ.  Εκείνος όμως ήτανε παγανιστής και οι παπάδες τότε ήταν πολύ βάναυσοι με αυτούς.  Και έτσι τον βασάνισαν και τον σκότωσαν. Αφού έκαναν ότι έκαναν οι μοναχοί κάλεσαν τον Διάβολο ώστε να μην βρει γαλήνη ούτε μετά τον θάνατο ο ειδωλολάτρης. Όμως ο αφορισμός και η κατάρα γύρισαν εις βάρος τους γιατί πλέων ήτανε και οι ίδιοι καταραμένοι από Αυτόν .Ο Θεός τους, τους ξέχασε και έφυγε για πάντα από αυτό το μοναστήρι.

-Δηλαδή;

-Δεν μπορείς να φύγεις. Αυτό εδώ είναι το Μοναστήρι του Σατανά. Ακολούθησε με μέσα. Εδώ είναι η θέση σου πλέων.  Και εγώ προσπάθησα να φύγω  αλλά δεν γινόταν, ήμουν παγιδευμένος εδώ μέσα σε αυτούς τους τοίχους. Ούτε εσύ θα φύγεις όταν θα 'ρθείς. Εδώ θα μείνεις μαζί μας.

 Υ.Γ  ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον/την φίλο/φίλη για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης:

Περίεργο Βράδυ

Μη γυρίσεις να κοιτάξεις

Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com για να την δημοσιεύσουμε.