Γεια σας και συγχαρητήρια για το blog σας. Το περιστατικό αυτό μου συνέβη στα τέλη της δεκαετίας του 80. Ευτυχώς δεν ήμουν μόνος μου και έχω και μάρτυρα. Διαφορετικά δε θα με πίστευε κανείς. Θα με περνούσαν για τρελό. Τότε στην Ελλάδα ο κόσμος δεν ήξερε και πολλά γι αυτό το θέμα.
Ήταν βράδυ. Καλοκαίρι. Είχα πάρει τον φίλο μου τον Μιχάλη και πήγαμε στο χωράφι να ελέγξουμε το πότισμα. Το αγροτικό είχε αβαρία και πήγαμε με το ΙΧ μου. Θα βλέπαμε αν όλα δουλεύαν ρολόι, στη συνέχεια θα πήγαινα το Μιχάλη στις Σέρρες και θα επέστρεφα στο χωριό μου.
Ελέγξαμε ότι το πότισμα γινόταν κανονικά και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Σε μια στιγμή ο Μιχάλης μου λέει:
"Ωραία φαίνεται η πανσέληνος σήμερα!"
"Ποια πανσέληνος ρε συ" παρατήρησα εγώ. "Όταν ήμασταν στο χωράφι είδα το φεγγάρι και πρέπει να είναι μερικών ημερών."
"Και αυτό εκεί τι είναι;" με ρώτησε γεμάτος απορία ο Μιχάλης, δείχνοντάς μου με το χέρι του ένα φωτεινό αντικείμενο στον ουρανό, στρογγυλό, σχεδόν από πάνω μας.
Σταματήσαμε το αυτοκίνητο και κατεβήκαμε για να το δούμε καλύτερα. Κανείς μας δεν είχε ακούσει για ΑΤΙΑ και εξωγήινους.
Το φωτεινό αντικείμενο άρχισε να αιωρείται μερικά μέτρα μακριά μας μέχρι που προσγειώθηκε σε ένα χωράφι. Τότε ο φωτισμός του μειώθηκε και διακρίναμε ότι είχε το σχήμα δίσκου. Το παρατηρούσαμε ακίνητοι. Δε ξέραμε πως να αντιδράσουμε.
Ξαφνικά άνοιξαν από το δίσκο δύο πόρτες. Ο φωτισμός μέσα στο δίσκο ήταν πολύ έντονος. Στις πόρτες που άνοιξαν διακρίναμε δύο φιγούρες. Λόγω του φωτισμού δε γινόταν να δούμε λεπτομέρειες. Τότε καταλάβαμε τι συνέβη. Ήμασταν σίγουροι ότι ήταν εξωγήινοι. Φοβηθήκαμε. Επιστρέψαμε αμέσως στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε.
Καθώς οδηγούσα άρχισα να νιώθω το αυτοκίνητο πολύ βαρύ. Σα να κουβαλούσε ένα τεράστιο φορτίο. Το είπα στο Μιχάλη. Υποθέσαμε ότι ίσως ο ιπτάμενος δίσκος κάθισε πάνω από το αμάξι αλλά κανείς δεν είχε το θάρρος να κοιτάξει έξω από το παράθυρο. Ήμασταν τρομοκρατημένοι.
Ξαφνικά ένιωσα ένα σφίξιμο στους ώμους μου. Παραπονέθηκα στο Μιχάλη ότι κι εγώ ήμουν φοβισμένος αλλά αν συνέχιζε να με σφίγγει έτσι δε θα μπορούσα να οδηγήσω. Μου έδειξε τα χέρια του... Δε με έσφιγγε αυτός... Κάποιος ήταν μέσα στο αμάξι... Κοιτάξαμε στο πίσω κάθισμα. Όχι δε βλέπαμε κάποιον... Μόνο που στο κάθισμα υπήρχαν δυο βαθουλώματα, όπως όταν κάθεται κάποιος!!!
Καταλάβαμε πως κάτι μπήκε μέσα στο αυτοκίνητο. Ήταν μαζί μας αλλά δε μπορούσαμε να τους δούμε. Φαινόταν όμως το αποτύπωμά τους στο κάθισμα.
Φτάσαμε στις Σέρρες. Σκεφτήκαμε να πάμε στην αστυνομία αλλά τι θα τους λέγαμε; Θα μας πιστεύανε; Άφησα το Μιχάλη και πήρα το δρόμο για το χωριό. Μέχρι και μερικά χιλιόμετρα έξω από το χωριό ένιωθα το βάρος στο αυτοκίνητο. Και ξαφνικά το βάρος αυτό εξαφανίστηκε.
Πήγα στο σπίτι και ξύπνησα τρομοκρατημένος τη γυναίκα μου. Της είπα όλα όσα έγιναν. Δε κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ.
Την άλλη μέρα το πρωί έλεγξα το αυτοκίνητο. Το φωτάκι πάνω στον ουρανό του αυτοκινήτου ήταν διαλυμένο. Το ίδιο και ένας φακός που είχα στο πίσω κάθισμα. Επίσης κάτι καρφίτσες που είχα στο πίσω κάθισμα βρέθηκαν μαυρισμένες.
Ακόμα και τώρα, μετά από τόσα χρόνια που διηγούμαι την ιστορία, ανατριχιάζω από το φόβο. Δεν ήταν της φαντασίας μας. Όλα αυτά έγιναν στην πραγματικότητα.
