Η εκδρομή του τρόμου

Καλησπέρα. Η ιστορία που σας γράφω είναι πραγματική. Συνέβη σε μένα και την κοπέλα μου πριν 3 μήνες. Να τονίσω ότι όχι μόνο δε πιστεύω στο παραφυσικό αλλά κοροϊδεύω και όσους τα πιστεύουν αυτά.

Είχα κλείσει με την κοπέλα μου ένα chalet κοντά στο Καρπενήσι για να περάσουμε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο μακριά από τη φασαρία της Αθήνας.

Το μέρος ήταν πανέμορφο, μέσα στο δάσος, καταπράσινο. Φτάσαμε τη Παρασκευή το βραδάκι εκεί. Πήραμε τα κλειδιά από τη ρεσεψιόν και πήγαμε στο δωμάτιο. Κουβάλησα εγώ τα ξύλα για να ανάψουμε το τζάκι και η κοπέλα μου τακτοποίησε λίγο τα πράγματά μας.

Μόλις άναψα το τζάκι και καθίσαμε, χτύπησε η πόρτα. Σηκώθηκα και πήγα και ρώτησα ποιος είναι. Ως απάντηση πήρα ξανά ένα χτύπημα στην πόρτα. Άνοιξα την δεύτερη φορά, παρά την αρνητική αντίδραση της κοπέλας μου.

Και τι είδα; Ένα μικρό παιδάκι, χωρίς μπουφάν, γάντια ή κασκόλ, ντυμένο δηλαδή πολύ ελαφριά για το κρύο που έκανε.

"Ελάτε γρήγορα, ο μπαμπάς μου δεν είναι καλά" μου είπε, σήκωσε το χέρι του και μου έδειξε ένα άλλο chalet που ήταν στα 100 περίπου μέτρα μακριά από εμάς. 

Τότε είδα τα αίματα στα χέρια του! "Τι έγινε;" ρώτησα;


"Ελάτε γρήγορα, ο μπαμπάς μου δεν είναι καλά" ξαναείπε το αγόρι.

Σκέφτηκα ότι θα έγινε κάποιο ατύχημα. Η κοπέλα μου έμεινε στο δωμάτιό μας για να καλέσει την ρεσεψιόν να τους πει τι έγινε και εγώ έτρεξα με το παιδί στο chalet που έδειχνε ότι ήταν ο πατέρας του.

Όταν φτάσαμε βρήκα την πόρτα κλειδωμένη. "Έχεις κλειδιά;" ρώτησα τον μικρό αλλά δε πήρα καμία απάντηση. Μόνο μου έδειξε πάλι την πόρτα. Χτύπησα μήπως μου ανοίξει κανείς αλλά τίποτα. Ρώτησα τον μικρό αν ο μπαμπάς του είναι τραυματισμένος αλλά πήρα μόνο την ίδια απάντηση: "Ελάτε γρήγορα, ο μπαμπάς μου δεν είναι καλά".

Κοίταξα από το παράθυρο μέσα στο δωμάτιο. Δεν έβλεπα κάτι. Φαινόταν σαν να μην έμενε κανείς. Έσπρωξα λίγο το παράθυρο και είδα ότι ήταν ανασφάλιστο. Σκέφτηκα να μπω από εκεί μέσα, για να βοηθήσω το πατέρα του παιδιού.  Εξάλλου η κοπέλα μου θα είχε ειδοποιήσει ήδη την ρεσεψιόν και δε θα είχα κάποιο πρόβλημα.

"Μείνε εσύ εδώ" έκανα στο μικρό και πήδηξα από το παράθυρο μέσα στο δωμάτιο. Περίμενα να βρω τον πατέρα του τραυματισμένο κάπου, αλλά στο δωμάτιο φαινόταν ότι δεν έμενε κανείς. Αφού κοίταξα στο σαλόνι και στο υπνοδωμάτιο, πήγα να δω και στο μπάνιο, όταν ξαφνικά είδα τον μικρό μέσα στο δωμάτιο, ακριβώς μπροστά από την εξώπορτα.

"Πως μπήκες μέσα;" τον ρώτησα. "Δε σου είπα να περιμένεις έξω;"

"Έλα να σου δείξω" μου είπε ο μικρός, με πλησίασε, με έπιασε από το χέρι και με οδήγησε μέσα στο μπάνιο.

Μόλις άνοιξε την πόρτα του μπάνιου είδα κάτι φρικιαστικό! Είδα την κοπέλα μου μέσα στην μπανιέρα, γεμάτη αίματα και την κοιλιά της ανοιγμένη! Τα μάτια της ήταν άσπρα και στα χέρια της κρατούσε τις ίδιες της τις σάρκες, που είχε ξεσκίσει από την κοιλιά της. Και το χειρότερο, πάνω στην ξεσκισμένη της κοιλιά, καθόταν ένα μωρό, με κατακόκκινα μάτια, που έπαιρνε με τα χέρια του τις σάρκες και τα αίματα της κοπέλας μου και τα έτρωγε!

Πρέπει να έβαλα τις φωνές. Πραγματικά δε θυμάμαι! Άκουσα να φωνάζει κάποιος το όνομά μου. Γύρισα σαστισμένος, παραπατώντας, μη μπορώντας να καταλάβω τι είχε συμβεί, τι ήταν αυτό που έβλεπα! Είδα να μπαίνει στο δωμάτιο ένας από τη ρεσεψιόν και η κοπέλα μου. Δε μπορούσα να καταλάβω τι γινόταν! Κοίταξα ξανά στη μπανιέρα... Ήταν άδεια... Δεν υπήρχε τίποτα...

Με ρώτησαν τι συνέβη, πως βρέθηκα εκεί μέσα και γιατί είχα βάλει τις φωνές.

Η κοπέλα μου, μου είπε ότι είχα βγει για να φέρω ξύλα στο δωμάτιο για να ανάψουμε το τζάκι, αλλά καθυστέρησα πολύ και άρχισε να ανησυχεί μήπως έπαθα τίποτα. Έτσι πήγε στη ρεσεψιόν και ζήτησε τη βοήθειά τους για να με βρούνε.

Εγώ όμως θυμόμουν ότι είχα επιστρέψει στο δωμάτιο, είχα ανάψει το τζάκι και είχε χτυπήσει τη πόρτα μας το παιδί, το οποίο τώρα είχε εξαφανιστεί. Η κοπέλα μου προσπαθούσε να μου εξηγήσει ότι δεν έγιναν τίποτα από αυτά.  Και ο υπάλληλος του ξενοδοχείου με διαβεβαίωσε ότι όχι μόνο κανείς δεν είχε νοικιάσει εκείνο το chalet, στο οποίο με οδήγησε το παιδί, αλλά και πως κανένας από τους ενοικιαστές δεν είχαν παιδάκι μαζί τους.

Κι όμως όλα εγώ τα έζησα τόσο έντονα σαν να ήταν αληθινά. Ακόμη δε μπορώ να καταλάβω και να εξηγήσω τι συνέβη... 

Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Μιχάλη για την ιστορία που μας έστειλε.

Διαβάστε επίσης:

Το ποδήλατο χωρίς αναβάτη

Μια διαφορετική επικοινωνία