Ξενοδοχείο από το πουθενά...

Αθήνα, 26 Ιουλίου 2006.....

Δούλεψα σκληρά όλο το χειμώνα, έπρεπε να ανταμείψω τον εαυτό μου. Επιτέλους ήρθε ο καιρός για διακοπές!!!

Έπειτα από συζήτηση με το Δημήτρη - το αγόρι μου - αποφασίσαμε να φύγω πρώτη.  Ήταν μια ευκαιρία να μείνω μόνη, με τις σκέψεις μου, να βρω τον εαυτό μου. Ο Δημήτρης θα τελείωνε τις παραγγελίες και την απογραφή που του είχε αναθέσει ο εργοδότης του και θα ερχόταν σε δυο μέρες να με βρει.

Περιηγήθηκα στο internet και βρήκα το κατάλληλο μέρος. Χανιά, Κρήτη. Έκλεισα δωμάτιο σ'ένα σχετικά ερημικό ξενοδοχείο. Ήθελα να είμαι μακριά από την οχλαγωγία. Έκανα μερικές χρήσιμες αγορές και ετοίμασα τα πράγματά μου.

Επιτέλους το ταξίδι ξεκίνησε... Επιβιβάστηκα στο καράβι και αποχαιρέτησα τον Πειραιά. Σε οχτώ ώρες είχα φτάσει στα Χανιά. Πήρα ταξί και του έδωσα την οδό του ξενοδοχείου. Απορίας άξιον ήταν ο τρόπος που με κοιτούσε ο ταξιτζής. Περίεργοι τύποι οι κρητικοί σκέφτηκα αλλά δεν έδωσα παραπάνω σημασία. Εδώ ήρθα για να χαλαρώσω. 

Μπήκα στο ξενοδοχείο ενθουσιασμένη.  Το ντεκόρ θύμιζε λιγάκι τη δεκαετία του εξήντα. Ανέβηκα στο δωμάτιο, έκανα ένα ντουζ και ξάπλωσα. Προτίμησα να ξεκουραστώ, θα έβλεπα τα Χανιά με το Δημήτρη. Στο κομοδίνο δίπλα μου υπήρχε ένα βιβλίο. Το άνοιξα και είδα ότι ήταν ένα ημερολόγιο. Κάποιος θα το είχε ξεχάσει. Μα η ημερομηνία έγραφε 26 Ιουλίου 1956. Ακριβώς πενήντα χρόνια πριν. Δεν ήξερα ότι το ξενοδοχείο ήταν τόσο παλιό. Το είχαν άριστα συντηρημένο.

Το ημερολόγιο το είχε ξεχάσει ένα ευτυχισμένο νιόπαντρο ζευγάρι. Μήπως δεν έπρεπε να το ανοίξω αλλά να το παραδώσω στη ρεσεψιόν; σκέφτηκα αρχικά.  Τελικά η περιέργειά μου με νίκησε και το άνοιξα. Το διάβαζα με ευχαρίστηση. Ήταν τόσο χαρούμενοι! Είχα απορροφηθεί. Μέσα του είχαν ξεχάσει και κάποιες φωτογραφίες τους. Τι όμορφοι που ήταν και οι δύο! 

Όσο όμως γυρνούσα τις σελίδες  κάτι περίεργο άρχισε να συμβαίνει... Οι σελίδες άρχισαν να ήταν μουντζουρωμένες από το μελάνι και ο γραφικός χαρακτήρας είχε αλλάξει... τρεμάμενα γράμματα...

“Δε μπορώ να ξεφύγω. Μ'έχουν κλειδώσει στο δωμάτιο. Είμαι μόνη. Είναι άραγε καλά ο Νίκος; Μπήκαν στο δωμάτιο δυο άντρες, τα πρόσωπά τους ήταν καλυμμένα από ζάρες, ήταν καμμένοι. Μας αιφνιδίασαν, έβαλαν μαχαίρι στο λαιμό του Νίκου και τον πήραν από το δωμάτιο. Φοβάμαι πολύ... Μα δε μ'ακούει κανείς;”

Είχε στεγνώσει ο λαιμός μου από την αγωνία, συνέχισα όμως να διαβάζω...

“Κάτι ακούω έξω από το δωμάτιο... Βήματα... Μακάρι να είναι ο Νίκος! (...) Ήχοι σαν να σέρνουν αντικείμενα ακούγονται από έξω. Τους ακούω που μιλάνε για μένα... Έρχονται για μένα!"

Ξαφνικά ένιωσα ένα χέρι να με σκουντάει και ακουγόταν μια φωνή, σαν μίλια από μακριά... Σήκωσα το κεφάλι μου και αντίκρισα το Δημήτρη να με κοιτάει τρομαγμένος. Με ρώτησε γιατί τσιρίζω... Και τι κάνω εδώ..  Μα η απορία ήταν αλλού...  Πού βρισκόμουν;

Ήμουν σε χαλάσματα, καθισμένη στο έδαφος, μ'ένα ημερολόγιο στο χέρι και τις βαλίτσες μου δίπλα. Είχαν περάσει δύο μέρες; Είχε έρθει ο Δημήτρης με ταξί στην οδό που του είχα δώσει. Μόνο που το ξενοδοχείο δεν υπήρχε... Μόνο χαλάσματα...

Του εξήγησα τρομαγμένη τι μου συνέβη... Δε μπορούσε να με καταλάβει, ούτε και να εξηγήσει τι έγινε... Προσπάθησε να με ηρεμήσει... Πήρε τις βαλίτσες μου και με οδήγησε στο ταξί. Μόλις βγήκε ο οδηγός του ταξί για να βάλει τις βαλίτσες στο πορτ μπαγκάζ πάγωσα από το φόβο... Δε μπορούσα να κάνω ούτε ένα βήμα... ούτε να μιλήσω... Ήταν ο Νίκος, ο άντρας από το ζευγάρι που είχα δει στη φωτογραφία, μέσα στο ημερολόγιο...

Προσπάθησα να πω στο Δημήτρη για το ποιος ήταν ο ταξιτζής... Έβγαλα και τη φωτογραφία να του τη δείξω πριν μπούμε στο ταξί. Δεν ήθελα να μπω. Μόνο που η φωτογραφία ήταν ποια κενή, ξεβαμμένη από το χρόνο. 

Ο Δημήτρης μπήκε στο ταξί ενοχλημένος και εγώ καθόμουν ακόμη από έξω, κρατώντας σφιχτά τη πόρτα. Ο ταξιτζής έκλεισε το πορτ μπαγκάζ με δύναμη, με κοίταξε, έβαλε τον δείκτη μπροστά από το στόμα του και μου έκανε σσσσσσ....