Είχε Άγιο!

Ένα Κυριακάτικο πρωινό έπρεπε να πάω στη δουλειά, η οποία ήταν αρκετά έξω από τη πόλη που έμενα, ψηλά στο βουνό. Ο καιρός ήταν ηλιόλουστος αλλά πολύ κρύος. Είχε προηγηθεί μια εβδομάδα με χιόνια και παγετούς.

Αγουροξυπνημένος και χωρίς πολύ όρεξη για δουλειά ξεκίνησα την οδήγηση. Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόσεχα πολύ στον ορεινό δρόμο. Με είχε ξεγελάσει ο ήλιος. Μέχρι που πάτησα σε πάγο που υπήρχε στο δρόμο και έχασα τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Προσπάθησα να το επαναφέρω αλλά μάταια.  Με το πάγο στο δρόμο ήταν αδύνατο να αποκτήσω και πάλι τον έλεγχο.

Το τελευταίο που θυμάμαι είναι το αυτοκίνητο να κατευθύνεται στο γκρεμό.  Τότε όλα άσπρισαν εμπρός μου! Έχασα κάθε επαφή με το περιβάλλον. Έβλεπα μόνο λευκό φως και το κάθισμα του αυτοκινήτου να με αγκαλιάζει! Ναι ένιωθα το κάθισμα του αυτοκινήτου να με κλείνει μέσα του, σαν μια αγκαλιά και όλο αυτό μέσα σε ένα λευκό, ζεστό φως. 

Το αυτοκίνητο έφερε δυο τούμπες. Το μόνο που κατάλαβα εγώ ήταν οι ήχοι από τα χτυπήματα στις λαμαρίνες του αυτοκινήτου. Αλλά τους άκουγα σαν να ήμουν μακρυά από αυτούς, όχι μέσα στο αυτοκίνητο.

Όταν το αυτοκίνητο επιτέλους σταμάτησε να φέρνει τούμπες, το λευκό φως έσβησε και μπορούσα να δω και πάλι το περιβάλλον γύρω μου. Κρεμόμουν από τη ζώνη του καθίσματος. Το αυτοκίνητο είχε σταθεροποιηθεί με τη πόρτα του συνοδηγού στο έδαφος.

Αποτέλεσμα του ατυχήματος ήταν το αυτοκίνητο να πάει στα σκουπίδια. Η ζημιά ήταν τεράστια. Όσο αφορά σε εμένα, δεν έπαθα το παραμικρό. Ούτε καν σημάδια από τη ζώνη. Ούτε μια γρατζουνιά.

Είμαι σίγουρος πως είχα άγιο! Δεν εξηγείται διαφορετικά κατά τη διάρκεια του ατυχήματος να βλέπω ότι είμαι μέσα σε ένα λευκό φως, το κάθισμα να με αγκαλιάζει σα να θέλει να με προστατέψει και να βγαίνω από τέτοιο σοβαρό ατύχημα χωρίς τη παραμικρή γρατζουνιά.

Την ημέρα του ατυχήματος ήταν των Αγίων Θεοδώρων!