Μπράβο για την σελίδα, κάνετε πολύ καλή δουλειά.
Η παρακάτω ιστορία είναι πραγματική και θα ήθελα μια γνώμη.
Θυμάμαι ήμουν 11-12 χρονών και ζούσα σε ίδρυμα, το οποίο ήταν μεγάλο, με 7 δωμάτια. Ο καθένας μας έμενε με άλλα 2-3 παιδιά. Εγώ ήμουν στο τελευταίο δωμάτιο με τον κολλητό μου. Το δωμάτιό μας ήταν ακριβώς απέναντι από το δωμάτιο του υπευθύνου και δίπλα στις σκάλες που οδηγούσαν κάτω στο σαλόνι ή στην 2η τουαλέτα.
Ήταν νομίζω 1:30 ώρα το βραδύ, όταν ένιωσα να με σκουντάει κάποιος. Άνοιξα τα ματιά και είδα τον κολλητό μου να είναι τρομαγμένος.
- Έλα τι έγινε; Γιατί είσαι ξύπνιος τέτοια ώρα; τον ρώτησα
- Δε το ακούς; μου απάντησε ο κολλητός.
Άκουσα τότε μια γυναικεία φωνή. Ήταν σαν κλάμα και ενδιάμεσα σατανικό γέλιο, ακουγόταν κάπως έτσι "ιεχε ιεχε ιεχε" συνεχόμενα.
-Νομίζω πως κάποιος κλαίει, μήπως είναι ο Στέλιος; αναρωτήθηκα εγώ.
Ο Στέλιος ήταν το μικρότερο παιδί στο ίδρυμα, έτσι το μυαλό μου πήγε εκεί. Σηκώθηκα και πήγα μαζί με τον κολλητό στο δωμάτιο του Στέλιου. Μπήκα μέσα και είδα ότι κοιμόταν, όπως και ο αδερφός του.
Η φωνή, εν τω μεταξύ,ακουγόταν όλη αυτή την ώρα. Έτσι συνεχίσαμε και μπήκαμε και στα υπόλοιπα 6 δωμάτια. Όλοι κοιμόντουσαν..
- Η φωνή ακούγεται κάτω από το σαλόνι, είπα στον κολλητό.
- Ναι, εγώ δεν πάω με τίποτα εκεί, μου απάντησε εκείνος
- Ωραία, περίμενε 1 λεπτό
είπα εγώ και πήγα στο δωμάτιο του υπευθύνου, ο οποίος κοιμόταν και αυτός.
Κοίταξα την σκάλα, και με αργά βήματα πήγα προς τα κάτω. Έφτασα στο 5 σκαλί. Εκεί το φως δεν έφτανε τόσο, και για να το ανάψω έπρεπε να πάω ακόμα πιο κάτω, αλλά ένιωθα πως κάτι είναι εκεί, απειλητικά κοντά μου. Μετάνιωσα για όλο το εγχείρημά μου και ανέβηκα πάνω.
- Πάμε για ύπνο, θα τους ρωτήσουμε όλους αύριο αν άκουσαν και αυτοί τίποτα, είπα στον κολλητό
- Εντάξει πάμε γρήγορα, συμφώνησε εκείνος.
Ξαπλώσαμε, κουκουλωθήκαμε και προσπαθήσαμε να αγνοήσουμε την φωνή αυτή, καθώς ακουγόταν όλο το βραδύ. Μετά από 30 λεπτά, μας πήρε ο ύπνος.
Τελικά την επόμενη δεν ρωτήσαμε κανέναν για αυτό το σκηνικό.
Μετά από 2-3 χρονιά μου ήρθε πάλι στο μυαλό και είπα στον κολλητό μου:
-Ακόμα να μάθουμε τι ήταν αυτό πρόπερσι.
- Το είχα ψάξει λίγο ρε, και διάβασα πως όταν είναι όλα κλειστά και ροχαλίζει κάποιος, βγαίνει ένας αντίλαλος μου απάντησε εκείνος.
- Πως ρε; Αφού η φωνή ήταν γυναικεία και σε όλα τα δωμάτια που πήγαμε από τα παιδιά κανείς δεν ροχάλιζε τόσο πολύ, αναρωτήθηκα και πάλι.
-Δεν ξέρω και το θυμάμαι αυτό που λες, αλλά αφού δεν έχει ξαναγίνει καλά είμαστε, μου απάντησε.
Τελικά όντως αυτή η φωνή δεν ακούστηκε ξανά. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι ήταν αυτό, τι με κράτησε να μην πάω εκεί κάτω. Δεν πιστεύω σε πνεύματα, αλλά ήταν ότι πιο περίεργο έχω ζήσει.
Our Horror Stories: Ευχαριστούμε τον φίλο μας Νεκτάριο για την ιστορία που μας έστειλε.
Διαβάστε Επίσης:
Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com για να την δημοσιεύσουμε.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου