Οι τελευταίοι μήνες μαζί του ήταν περίεργοι.
Όχι κακοί — απλώς… βαριοί.
Ξυπνούσα κάθε πρωί με το στήθος μου πιασμένο, λες και κάποιος καθόταν πάνω μου όλη νύχτα. Εκείνος, ο Μάνος, έλεγε πως μάλλον είχα άγχος. Πως δούλευα πολύ. Και ίσως είχε δίκιο. Αλλά κάθε βράδυ, λίγο πριν αποκοιμηθώ, άκουγα κάτι — μια ανάσα, μια παρουσία δίπλα μου που δεν ήταν δική του.
Στην αρχή πίστεψα ότι ήταν απλώς υπερένταση. Έπειτα όμως, άρχισαν τα σημάδια.
Ξυπνούσε με γρατζουνιές στους ώμους, μελανιές στο λαιμό. Απορούσε πως του έκανα αυτά τα σημάδια στον ύπνο μου. Με κατηγορούσε αλλά ήταν αδύνατον να μπορούσα να του προκαλέσω αυτά τα σημάδια όσο κοιμόμουν.
Του έλεγα πως έβλεπα εφιάλτες με μια γυναίκα. Πως στεκόταν πάνω μου, με μαλλιά μπερδεμένα, και ένα βλέμμα που δεν ήταν ανθρώπινο.
«Μόρα», μου είπε μισοαστεία μια μέρα.
Από εκείνο το βράδυ, άρχισε να αλλάζει. Δεν κοιμόταν πια δίπλα μου — προτιμούσε τον καναπέ. Έλεγε πως δεν ήθελε “να με ταλαιπωρεί”. Μήπως όμως με φοβόταν; Και το χειρότερο ήταν πως, όταν τον κοιτούσα στα μάτια, κάτι έλειπε. Κάτι βαθύ.
Μια νύχτα, γύρισα σπίτι αργά. Το διαμέρισμα σκοτεινό, σιωπηλό. Στην κρεβατοκάμαρα, ο αέρας βαρύς σαν να μην είχε κυκλοφορήσει για μέρες. Κι εκεί, πάνω στο μαξιλάρι του, βρήκα τρίχες μακριές, μαύρες, μπλεγμένες. Ο Μάνος είχε κοντά, ανοιχτά μαλλιά.
Ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγεται.
Τότε, είδα τη σκιά.
Στην άκρη του καθρέφτη, πίσω μου, κάτι κινήθηκε. Μια μορφή λεπτή, σχεδόν διάφανη, με μάτια βαθιά σαν στάχτη. Και δίπλα της… εκείνος. Όχι όπως τον ήξερα. Το πρόσωπό του ακίνητο, τα χείλη του άσπρα, σαν να τον ρουφούσε κάτι αόρατο.
Έτρεξα — αλλά το σώμα μου δεν υπάκουε. Ένιωθα πάλι εκείνο το βάρος στο στήθος, την ανάσα να κόβεται, τη φωνή να σβήνει.
«Μη…» ψιθύρισα.
Κι εκείνη έσκυψε πάνω μου, με φωνή που δεν ακουγόταν μα ένιωθες να περνά μέσα απ’ το κρανίο σου:
«Δεν είχα έρθει για σένα»
Ξύπνησα το πρωί μόνη. Ο Μάνος είχε φύγει — τα πράγματά του όλα, άφαντα. Κανείς δεν τον ξαναείδε.
Και κάθε βράδυ, από τότε, λίγο πριν με πάρει ο ύπνος, νιώθω την ανάσα της πίσω μου. Και μια φωνή, πάντα ψιθυριστή, να λέει:
«Δεν τελείωσα μαζί σου. Είσαι το επόμενο όνειρο.»
Our Horror Stories: Ευχαριστούμε την φίλη μας Πηνελόπη για την ιστορία που μας έστειλε.
Διαβάστε επίσης:
Ακολουθήστε μας στη σελίδα μας στο Facebook
Ένα LIKE, SHARE και σχόλιο θα βοηθήσει να συνεχίσουμε το έργο μας!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!
Το Our Horror Stories φιλοξενεί τις δικές σας παράξενες, περίεργες, ανεξήγητες, τρομακτικές ιστορίες! Στείλε τώρα τη δική σου εμπειρία ή αυτή που άκουσες στο ourhorrorstory@gmail.com ή στη σελίδα μας στο facebook για να την δημοσιεύσουμε.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου